Για Για το θέμα της επιλογής των διευθυντών σχολείων στην εκπαίδευση

Για το θέμα της επιλογής των διευθυντών σχολείων στην εκπαίδευση

 

Να θέσουμε το θέμα στην πραγματική του διάσταση. Δεν πρόκειται για εκλογή διευθυντών από τους συλλόγους διδασκόντων, όπως προπαγανδίστηκε. Πρόκειται για περιορισμένη συμμετοχή στη μοριοδότηση του Διευθυντή, που εντέλει δεν εκλέγεται, αλλά επιλέγεται και ορίζεται από τη διοίκηση, η οποία εξάλλου έχει και το δικαίωμα ανάκλησής του. Είναι περιορισμένη συμμετοχή, διότι αφορά κατά μέγιστο το 33 - 34% των μορίων που θα μπορούσε να συγκεντρώσει ο υποψήφιος (12/35 μόρια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ή στα 37 για την πρωτοβάθμια).

Τα υπόλοιπα αφορούν τα λεγόμενα αντικειμενικά κριτήρια –πτυχία, γλώσσες, ΤΠΕ κ.λπ. την υπηρεσιακή κατάσταση και τη διοικητική εμπειρία. Η αντικειμενικότητα των κριτηρίων αυτών είναι σχετική όσον αφορά την αναγκαιότητά τους για τη συγκεκριμένη θέση, ενώ συνδέεται και με το προβάδισμα αυτών που επανδρώνουν ήδη  τους διοικητικούς μηχανισμούς των ημετέρων.

Ακόμη, ο αποκλεισμός της υποψηφιότητας ενός διευθυντή. αν δε συγκεντρώσει το 20% των ψήφων, δεν μπορεί να αποτελέσει εργαλείο μπλοκαρίσματος των «πιο μαύρων» αντιδραστικών, διευθυντών, αφού οποιοσδήποτε διευθυντής εύκολα το συγκεντρώνει (λ.χ. με μια στοιχειώδη «αυλή» των 5 στους 25) και με την υπόλοιπη μοριοδότηση μπορεί να προηγηθεί στον τελικό πίνακα κατάταξης. Αλλά και 100% να εκλεγόταν ο Διευθυντής από το σύλλογο διδασκόντων, θα πρόκειται για επίφαση δημοκρατίας, αν δε βάλουμε το ερώτημα: ποιος αποφασίζει; Ποιος διοικεί; Δηλαδή ο Διευθυντής είναι εντολοδόχος των αποφάσεων του συλλόγου προς την κεντρική εξουσία ή το ανάποδο; Εντολοδόχος της κυβέρνησης και της κεντρικής διοίκησης προς τους εκπαιδευτικούς; Ενισχύεται το δεύτερο.

Το κρίσιμο παραπάνω σημείο όχι μόνο δεν αλλάζει, δηλαδή δεν αναδεικνύεται ο Σύλλογος σαν το βασικό αποφασιστικό  κύτταρο, ώστε να εκλέγει και να ανακαλεί το συντονιστή του – εντολοδόχο των αποφάσεών του προς την κυβέρνηση και την κεντρική εξουσία- αλλά βαθαίνει και αντιδραστικοποιείται. Γιατί:

-          Παραμένει το αντιδραστικό πλαίσιο του καθηκοντολογίου, του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα και  του πειθαρχικού δικαίου, αλλά πολύ περισσότερο το νομοθετικό πλαίσιο του «νέου σχολείου» που προκαθορίζουν ρόλο και αποστολή σχολείου και διευθυντή

-          Οι επιλογές και οι προτεραιότητες του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, για το ρόλο της σχολικής ηγεσίας, το διαχωρισμό διευθυντή – εκπαιδευτικών ώστε να ασκεί αξιολόγηση και αποδοτική υλοποίηση των αρχών του μάνατζμεντ και της κεντρικής διοίκηση κλπ, επαναβεβαιώθηκαν πολιτικά από την κυβέρνηση μέσα από τη συμφωνία μεταρρυθμίσεων με τον γραμματέα του ΟΟΣΑ Α. Γκουρία και την πλήρη αποδοχή των στόχων της ΕΕ για το 2020, στην πρόσφατη Σύνοδο των υπουργών παιδείας. Γι' αυτό και δεν υπάρχει κανένα σαφές, διαφορετικό του υπάρχοντος, μορφωτικό πρόγραμμα στο οποίο να εντάσσεται η συγκεκριμένη διοικητική αλλαγή. Για ποιο σχολείο όλα αυτά; Πότε θα μιλήσουμε για τον προσανατολισμό της εκπαιδευτικής πολιτικής;

Η αντιστροφή αυτή προτεραιοτήτων δεν είναι τυχαία. Σχετίζεται με τους περιορισμούς της δημοσιονομικής προσαρμογής και την αδυναμία συνολικής ρήξης με το νεοφιλελεύθερο σχέδιο στην εκπαίδευση. Με αυτό τον τρόπο νομιμοποιείται τελικά το σχολείο της αγοράς, χωρίς να ανατρέπεται. Ταυτόχρονα, ο ρόλος του συλλόγου παραμένει διοικητικός της κυρίαρχης κρατικής πολιτικής και δεν έχει καμία σχέση με την αυτοκυβέρνηση και αυτοδιαχείριση της σχολικής μονάδας, στο πλαίσιο ενός εγχειρήματος για ένα άλλο σχολείο σε σύγκρουση με το υπάρχον σύστημα.

Τα παραπάνω ενισχύονται πολύ περισσότερο τώρα που έχει ανοίξει η συζήτηση για το νέο νόμο για την αξιολόγηση στο Δημόσιο και το νέο μισθολόγιο –ό,τι έχει δημοσιευθεί στο Τύπο παίζει το ρόλο κατεργασίας της κοινής γνώμης- αλλά και από τις δηλώσεις Κατρούγκαλου. Η συζήτηση αυτή αφορά μια πιο ταχεία βαθμολογική εξέλιξη και κατάληψη θέσεων ευθύνης, για όσους αξιολογούνται θετικά και έμμεση αύξηση μισθού, ενώ μέτρα βελτίωσης ή και μετάταξη για όσους αξιολογούνται αρνητικά, με το μισθό του διευθυντή να διαφοροποιείται σημαντικά από τους υπόλοιπους, κατ’ απαίτηση των δανειστών.

Στα πλαίσια της σχεδιαζόμενης νέας «κυκλικής» αξιολόγησης, η διαδικασία αυτή είναι κατά μια έννοια  η προετοιμασία-προαπαιτούμενο, που ανοίγει ουσιαστικά το νέο κύκλο αξιολόγησης – μοριοδότησης,  με επόμενο υποκείμενο αυτής τους διευθυντές εκπαίδευσης και μετά φυσικά τους συναδέλφους... (που δεν θα «δικαιούνται» να διαμαρτύρονται, αφού θα έχουν συμμετάσχει στην όλη διαδικασία... και μάλιστα με δημοκρατικό «πρόσχημα»). Την ίδια στιγμή στις διάφορες εκδοχές του νομοσχεδίου για την εκπαίδευση, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, επανέρχεται η αξιολόγηση – αποτίμηση της σχολικής μονάδας με εμπλοκή του ΙΕΠ και της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας (ΑΔΙΠΠΔΕ).

-          Η κυβέρνηση αρνείται την αποσύνδεση της βαθμολογικής εξέλιξης από την αξιολόγηση.

-          Η συζήτηση περί προσόντων που μπορούν να ελεγχθούν από το σύλλογο και υποψηφίων που θα αυτοπαρουσιάζονται, νομιμοποιεί και προετοιμάζει την επόμενη φάση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών από το διευθυντή.

Πολύ περισσότερο, η επικείμενη συμφωνία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, για νέο μνημόνιο με ΕΕ και ΔΝΤ, που θα περιλαμβάνει αυξημένο ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ, πρωτογενή πλεονάσματα, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ, η δρομολόγηση της απλήρωτης-τζάμπα εργασίας με τον τίτλο της μαθητείας και η επέκταση των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας (που αφορά πλέον και την εκπαίδευση, 5.407 θέσεις στην επικείμενη προκήρυξη) και ο αποκλεισμός αυξήσεων, προϋπολογισμού, μισθών, διορισμών, της μείωσης των μαθητών στην τάξη, της κάλυψης στοιχειωδών αναγκών των σχολείων κ.λπ, διαμορφώνουν ένα πλήρως αντιδημοκρατικό περιβάλλον, όπου η αποφυγή «μονομερών ενεργειών» υπέρ των εργαζόμενων και της κοινωνίας σύντομα θα οδηγήσουν σε νέα «εντέλλεσθαι».

Η αλλαγή του τρόπου επιλογής διευθυντή σχετίζεται και με την σκληρή  πάλη της προηγούμενης διετίας των εκπαιδευτικών στα σχολεία- ενάντια στην αξιολόγηση και το διοικητικό αυταρχισμό. Ο ρεφορμισμός προσπαθεί να ενσωματώσει τη δυναμική του κινήματος, μέσα από ανώδυνες και ασταθείς πινελιές «εξανθρωπισμού-εκδημοκρατισμού» του πλαισίου του σχολείου της αγοράς της Ε.Ε και του ΟΟΣΑ, χωρίς όμως να θέτει σε ριζική αμφισβήτηση το τελευταίο. Προσπαθεί το υπουργείο να διαχειριστεί τη πολιτική ρωγμή της διετίας, να εμφανίσει διαφορετικά δείγματα γραφής από την προηγούμενη κυβέρνηση, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο, τις προτεραιότητες των «Θεσμών»..    

Ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός στήνεται στα χνάρια του παλιού, όπως η ΠΑΣΚΕ (δίπλα στον εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΔΑΚΕ) κατόρθωσε να ενσωματώσει, να εξαγοράσει και να διαλύσει το μεγαλύτερο κομμάτι του υπάρχοντος συνδικαλιστικού κινήματος με τις θεωρίες της συμμετοχικής δημοκρατίας (η έμφαση στο πρώτο για τη διάλυση του δεύτερου), δηλαδή:

-        της δημοκρατικής επίφασης στη λειτουργία ενός κράτους κι ενός δημοσίου προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου.

-        της υποστολής της ταξικής πάλης προς όφελος των σχημάτων του κοινωνικού εταιρισμού και των θεωριών της κοινωνικής συνοχής της ΕΕ.

-        της αποδοχής των βασικών κυρίαρχων ιδεολογημάτων του ανταγωνισμού και της αγοράς και της διαχείρισής τους, μέσω της «συμμετοχής και του διαλόγου», ώστε να αμβλυνθούν οι ακραίες πλευρές τους.

Όλα αυτά έβαλαν στο κέντρο του συνδικαλιστικού κινήματος τη συζήτηση για τη διαχείρισης μιας προαποφασισμένης πολιτικής κι όχι την οργάνωση της πάλης για την ανατροπή της αντιλαϊκής κατεύθυνσης αυτής της πολιτικής.  Όλα αυτά εκφύλισαν το εργατικό κίνημα και το έφεραν αδύναμο στη σημερινή κατάσταση, με τη λογική των συνδικαλιστών – μάνατζερ και της ανάθεσης σε όλο της το μεγαλείο.

Η ίδια τακτική ακολουθείται και σήμερα.

-        Με την αναγωγή του ζητήματος επιλογής στελεχών μιας προαποφασισμένης πολιτικής σε πεμπτουσία της δημοκρατίας.

-        Με την επιμονή να μπουν στα Συμβούλια Επιλογής (που αποτελούνται από τα ΠΥΣΔΕ – ΠΥΣΠΕ, έναν σύμβουλο και ένα εκπαιδευτικό, για τον έλεγχο των μορίων) μέλη των ΔΣ και συνδικαλιστές στη θέση του εκπαιδευτικού, που ορίζεται από τον υπουργό παιδείας, μετά την πρόταση του περιφερειακού διευθυντή. 

-        Αλλά και με πολυδιάσπαση των εργαζόμενων: με ψηφοφορίες για τους καλύτερους υπάλληλους που μπορεί να θέτουν υποψηφιότητα για θέσεις ευθύνης (συζήτηση για το νέο νομοσχέδιο για την αξιολόγηση) αλλά και με τη διαμόρφωση κλίματος «αυλών και ημετέρων» αφού η χειροτέρευση της θέσης των εκπαιδευτικών και η αδράνεια του συνδικαλιστικού κινήματος, είναι το πιο πρόσφορο έδαφος για την αναζήτηση ατομικών λύσεων.

Σαν εκπαιδευτικό κίνημα οφείλουμε να εμμείνουμε στην ουσία. Στην άμεση αλλαγή προτεραιοτήτων στην εκπαιδευτική πολιτική

-          Κατάργηση νόμων αντιδραστικού πλαισίου (καθηκοντολογίου, πειθαρχικών, νόμων για «νέο Λύκειο» κλπ) και άμεση έναρξη συζήτησης για αναμόρφωση του περιεχομένου της εκπαίδευσης, χτυπήματος «εξεταστικίτιδας», μέτρων οικονομικής – υλικής βελτίωσης ανακούφισης εκπαιδευτικών και μαθητών.

-          Αναβάθμιση του ουσιαστικού ρόλου του Συλλόγου Διδασκόντων. Να κατοχυρωθεί σε κύτταρο συζήτησης   με αποφασιστικές αρμοδιότητες και σχετική διεύρυνσή τους. Με συντονιστή αιρετό – ανακλητό και εντολοδόχο των αποφάσεών του προς την κεντρική διοίκηση και την κυβέρνηση

-          Συζήτηση και πάλη για ένα ενιαίο, 12χρονο, δημόσιο, σχολείο, δημόσιο και δωρεάν με όλη τη γνώση για όλα τα παιδιά, σε αντιπαράθεση με τις προτεραιότητες ΕΕ – ΔΝΤ για το σχολείο της αγοράς.

Οφείλουμε να επιβάλλουμε κατακτήσεις διαμορφώνοντας το σχέδιο μας σαν εκπαιδευτικό κίνημα συλλογικά με:

-          συζήτηση – απόφαση σε ΓΣ και ΔΣ σωματείων, του ΔΣ της Ομοσπονδίας

-          συζήτηση στους συλλόγους διδασκόντων για την όλη διαδικασία και τοποθέτηση του παραπάνω πλαισίου και των κριτηρίων

-          καμιά συμμετοχή μελών συνδικαλιστικού κινήματος στα συμβούλια επιλογής, πέραν  των αιρετών που οφείλουν να παίζουν το ρόλο ελέγχου της διοίκησης από τη σκοπιά του σωματείου κι όχι το ανάποδο.

-          καταγγελία αντιδραστικών, αυταρχικών διευθυντών, που στάθηκαν απέναντι στα συνδικάτα και τους εκπαιδευτικούς, με την πλευρά της διοίκησης και της κυβέρνησης στην προσπάθεια καταστρατήγησης των εργασιακών κι άλλων δικαιωμάτων – ιδίως των εκβιασμών στο θέμα της αξιολόγησης. Αξιοποίηση της λευκής ψήφου για την πολιτική τους καταδίκη.

Πιστεύουμε ότι πραγματική δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς οικονομική δημοκρατία και χωρίς μια εκπαίδευση προσανατολισμένη στις ανάγκες των εργαζόμενων και της κοινωνίας για όλα τα παιδιά με όλη τη γνώση, ως δικαίωμα δημόσιο και δωρεάν: όσο η κοινωνία μας υποτάσσεται στα κέρδη του κεφαλαίου, στην ιδιοκτησία του, στην αναπαραγωγή της κυριαρχίας του και στις επιδιώξεις των οργανισμών του –ΕΕ, ΔΝΤ- του ιμπεριαλισμού, όσο η εκπαίδευση υποτάσσεται στην αγορά και στην ανταγωνιστικότητα – επιχειρηματικότητα, όσο οι αποφάσεις παίρνονται από την εξουσία τους και το κράτος τους και τίθενται υπό διαπραγμάτευση από τη μυστική διπλωματία.

Μόνη δημοκρατική απάντηση απέναντι σ’ αυτά είναι η δύναμη των συνδικάτων και του οργανωμένου λαού, να επιβάλλουν τα δικαιώματά τους με τους αγώνες τους. Η δημοκρατία δεν είναι στιγμή, αλλά συνεχής διαδικασία. Δημοκρατία στο σχολείο σημαίνει ότι ο σύλλογος διδασκόντων αποτελεί το βασικό κύτταρο σχεδιασμού του εκπαιδευτικού έργου όλης της σχολικής μονάδας, έχει λόγο και για τα  αναλυτικά προγράμματα, τις διδακτικές επιλογές, τις ευρύτερες παιδαγωγικές πρακτικές, το συνολικό μορφωτικό προσανατολισμό, το παιδαγωγικό στίγμα του δημόσιου σχολείου κτλ. Αυτό προϋποθέτει, πέρα από συγκροτημένη παιδαγωγική θεωρία και  καλή στελέχωση, υψηλή χρηματοδότηση, υψηλές απολαβές των εκπαιδευτικών, αντισταθμιστικές εκπαιδευτικές δομές, θετικές μορφωτικές διακρίσεις υπέρ των κυριαρχούμενων. 

Σήμερα κυριαρχεί η λεγόμενη παιδαγωγική του μάνατζμεντ, με τον εκπαιδευτικό ή το σύλλογο ως απλό διεκπεραιωτή των κρατικών εκπαιδευτικών πολιτικών και της υλοποίησης των «καινοτόμων προγραμμάτων» της Ε.Ε- συν λιτότητα. Αυτό δεν αλλάζει απλά με την επιλογή υπεύθυνου -τοποτηρητή της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής.  Εμείς θέλουμε το σύλλογο -διδασκόντων πυρήνα ενός διαφορετικού μορφωτικού σχεδίου, για ένα σχολείο ουσιαστικά δημοκρατικό, που θα πνίγει την ιεραρχία μέσα στη συλλογική λειτουργία του και κόντρα στις κρατικές νόρμες για το σχολείο της αγοράς, που θα εμπνέεται από αυτό το ρόλο και θα αντιπαλεύει:

-        τον επελαύνοντα ανταγωνισμό και την τυποποίηση της «καινοτομίας»,

-        τη γιγάντωση της ατομικής συμπεριφοράς και το κυνήγι πιστοποιητικών και δράσεων αριστείας, την απομάκρυνση από την μαχόμενη διδακτική πράξη και  σχέση, που οδηγούν καιρό τώρα στο δρόμο για την απονέκρωσή τους.

 

ΓΙΩΤΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ   (πρώην μέλος ΔΣ ΚΕΜΕΤΕ)

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΟΡΤΖΙΩΤΗΣ   (πρώην μέλος ΔΣ ΟΛΜΕ) από τις Παρεμβάσεις.

 

 

Σκέψεις και απόψεις, του εκπαιδευτικού Γιώργου Χρόνη.

Σκέψεις και απόψεις, του εκπαιδευτικού Γιώργου Χρόνη.

Γνωρίζουμε πώς γινόταν τα προηγούμενα χρόνια. Μέσα από τα υπηρεσιακά συμβούλια όπου η πλειοψηφία των μελών τους διοριζόταν από την εκάστοτε κυβέρνηση με κομματικά κριτήρια. Ήταν το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση; Διόριζαν ως μέλη εκπαιδευτικούς προσκείμενους στην ΠΑΣΚ. Ήταν η Ν.Δ. κυβέρνηση; Διόριζαν εκπαιδευτικούς προσκείμενους στη ΔΑΚΕ. Έτσι τη μερίδα του λέοντος εξασφάλιζαν οι κομματικοί συνδικαλιστές και όσοι είχαν δημόσιες σχέσεις και αλισβερίσια με την εξουσία και το κατεστημένο. Αυτό σταματά πλέον και το μπαλάκι περνά στους συλλόγους διδασκόντων. Είναι μια θετική εξέλιξη που πρέπει να προστατεύσουμε και να αναβαθμίσουμε. Επιδέχεται βελτιώσεις; Σίγουρα, ναι. Π.χ. η επιλογή να γίνεται 100% από τον σύλλογο διδασκόντων χωρίς να υπολογίζονται μετρήσιμα κριτήρια. Ένας συνάδελφος με 30 χρόνια υπηρεσίας δεν είναι ικανότερος για διευθυντής από έναν συνάδελφο με 10 χρόνια υπηρεσίας. Όπως και ένας εκπαιδευτικός με 5 πτυχία δε σημαίνει ότι θα τα καταφέρει καλύτερα από έναν που δεν έχει πτυχία. Άλλωστε τα πτυχία τα αποκτούμε για να γίνουμε καλύτεροι εκπαιδευτικοί στην τάξη μας, για να προσφέρουμε περισσότερα στους μαθητές μας. Όχι για να γίνουμε διευθυντές. Δυστυχώς το κομματικό συνδικαλιστικό κατεστημένο έσπρωξε τους εκπαιδευτικούς τα προηγούμενα χρόνια σε ένα κυνήγι απόκτησης πτυχίων-αρκετές φορές κάτω από αδιαφανείς συνθήκες-προκειμένου να αποκτήσουν προτεραιότητα για να γίνουν στελέχη. Θα ήθελα σε έναν σύλλογο διδασκόντων, όλοι ίσοι προς ίσοι να καθόμαστε σε ένα τραπέζι και να επιλέγουμε τον διευθυντή μας με μοναδικά κριτήρια την προσωπικότητά του, τον χαρακτήρα του, τη στάση του απέναντι στα προβλήματα της εκπαίδευσης, το πώς αντιμετωπίζει τα προβλήματα και τις κρίσεις της σχολικής καθημερινότητας, αν είναι δημοκρατικός ή αυταρχικός, αν σέβεται τους συναδέλφους του, αν προστατεύει τα εργασιακά τους δικαιώματα, αν προάγει τη συνεργασία όλων των φορέων που εμπλέκονται στη σχολική κοινότητα. Τι δουλειά έχουν τα χρόνια υπηρεσίας και τα πτυχία; Θα ήθελα να υπάρχει η ανακλητότητα. Πες, βρε αδελφέ, ότι πάνω στον χρόνο διαπιστώνουμε ότι ο διευθυντής μας δε σέβεται τις αποφάσεις του συλλόγου διδασκόντων, είναι αυταρχικός, δημιουργεί προβλήματα με τη συμπεριφορά του. Να έχουμε δικαίωμα να τον αλλάξουμε χωρίς να περιμένουμε να ολοκληρωθεί η θητεία του. Αρκεί να το ζητήσει ένας αριθμός συναδέλφων. Θα δούμε ποιος θα είναι αυτός. Το 50% συν 1, το 60%, το 70%; Δυστυχώς το υπουργείο δεν υιοθέτησε την παράμετρο αυτή.

Λένε αρκετοί ότι η επιλογή διευθυντών είναι αξιολόγηση. Για μένα είναι όπως οι συνδικαλιστικές εκλογές. Όπως επιλέγουμε τον συνδικαλιστή που θα μας εκπροσωπεί με κάποια κριτήρια έτσι θα επιλέξουμε και τον διευθυντή που θα μας εκπροσωπεί με κάποια κριτήρια. Αν το ένα είναι αξιολόγηση και το άλλο είναι αξιολόγηση. Αν στο ένα δεν πρέπει να μετέχουμε και στο άλλο δεν πρέπει να μετέχουμε.

Αρκετοί συνάδελφοι δηλώνουν ότι δεν υπέβαλαν αίτηση επειδή δεν ήθελαν να διεκδικήσουν το σχολείο από έναν φίλο τους εκπαιδευτικό ή από έναν άλλον που είναι χρόνια διευθυντής. < Πώς να διεκδικήσω το σχολείο του τάδε > ήταν η επωδός τους. Διαφωνώ. Τα σχολεία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός ούτε τα έχουν χρεωθεί ισόβια ορισμένοι διευθυντές. Όλοι έχουν δικαίωμα στην υποψηφιότητα. Η συγκεκριμένη λογική ευνοεί αρκετούς να παραμένουν διευθυντές μέχρι να συνταξιοδοτηθούν. Και καλά να λειτουργούν υπεύθυνα και συναδελφικά. Αν είναι όμως αυταρχικοί και δημιουργούν προβλήματα το κακό είναι διπλό. Ας το ξανασκεφτούν ορισμένοι.

Τέλος θα πρέπει να είναι σεβαστή η επιθυμία όσων αποφασίσουν να απέχουν από τη διαδικασία για οποιοδήποτε λόγο. Όσοι όμως αποφασίσουν να συμμετέχουν να κλείσουν τα αυτιά τους στους διάφορους καλοθελητές που για δικούς της λόγους πλασάρουν τον άλφα ή τον βήτα υποψήφιο ως καλούς διευθυντές. Δεν τους έπιασε ο πόνος αν θα έχουμε καλούς ή κακούς διευθυντές στα σχολεία μας. Αλλού στοχεύουν. Να επιβάλουν δικά τους πρόσωπα που αύριο θα κληθούν να επιλέξουν τον διευθυντή εκπαίδευσης της αρεσκείας τους. Όλοι οι σύλλογοι διδασκόντων να δείξουν την απαιτούμενη ωριμότητα αποφασίζοντας μόνοι τους. Δε χρειάζονται καθοδηγητές, σοφούς ή και υποδείξεις. Όσοι το πράττουν υποτιμούν τους συλλόγους διδασκόντων και τους προσβάλλουν βάναυσα.

Τα παραπάνω ήταν απόσπασμα από την τοποθέτησή μου στη Γ.Σ. του συλλόγου μου-Δ. Γληνός-που έγινε πριν από λίγες μέρες.

 

Η αίσθηση της όσφρησης

Η «αξιολόγηση» ξεπαγώνει όπου να ‘ναι, με τις πιθανές αλλοιώσεις που έχουν τα κατεψυγμένα προϊόντα
Αρθρογράφος:

Λένα Γκαραγκάνη

 

Η αίσθηση της όσφρησης
Όταν εισέρχεσαι σε έναν χώρο που έχει χαρακτηριστική οσμή και την υπομείνεις για λίγα λεπτά, σιγά σιγά η ένταση της οσμής υποχωρεί. Τα μόρια γεμίζουν σιγά σιγά τους οσφρητικούς χημειοϋποδοχείς της μύτης και έτσι δεν δημιουργούνται καινούργια μηνύματα προς τον εγκέφαλο. Σιγά σιγά, η αίσθησή της εξαφανίζεται. Το φαινόμενο αποκαλείται εξοικείωση του υποδοχέα και γίνεται πάντα … σιγά σιγά και … λίγο λίγο.
Οι μικρές δόσεις από οσμές «αποτίμησης» - «αξιολόγησης» ενδέχεται να μας φέρουν σε κατάσταση εξοικείωσης. Ενδέχεται να αποκοιμίζουν τα αντανακλαστικά μας, για να μην λειτουργήσουν, όταν τα μόρια της «άλλης, μη τιμωρητικής, αξιολόγησης» φτάσουν στην πόρτα του σχολείου, σε μικρές δόσεις. Αφού η ΑΔΙΠΠΔΕ (Αρχή Διασφάλισης Ποιότητα Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης) παραμένει, γίνεται να κοιμόμαστε ήσυχοι; Δεν ξέρω. Ρωτάω απλά.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το πλαίσιο της προηγούμενης «αξιολόγησης» πάγωσε μόνο. Ξεπαγώνει όπου να ‘ναι, με τις πιθανές αλλοιώσεις που έχουν τα κατεψυγμένα προϊόντα. Ίσως από Σεπτέμβρη, να βρεθούμε να κάνουμε σχέδια «αποτίμησης» του σχολείου, ακόμα και των συναδέλφων μας με την ... ψήφο μας. Το προσχέδιο νόμου που έχει διαρρεύσει διαδικτυακά, μπορεί να φτάσει, ως νόμος πια, πιο κοντά στον «έντιμο συμβιβασμό». Δεν θα τα χαλάσουμε και στα ποσοστά συμβιβασμού, τώρα που είμαστε συνυπεύθυνοι όλοι, «μικροί» «μεγάλοι». Είμαστε και στο σχολείο όλοι «εταίροι». Βέβαια, μια τέτοια κατάσταση, πάντα μπορεί και να μας φέρει αντιμέτωπους με έναν ιστορικού μεγέθους συμβιβασμό για το σχολείο και το ρόλο του εκπαιδευτικού. Εξαρτάται κι αυτό απ’ τη διαπραγμάτευση; Θα περιμένουμε να δούμε; Ρωτάω απλά και πάλι.
Η ψήφος για τους διευθυντές, όταν το πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους παραμένει το ίδιο, μας καθιστά αξιολογητές, αλλά και συμφωνούντες με το υπάρχον πλαίσιο, αφού απλά και με 33% «δημοκρατικές» διαδικασίες, προσθέτουμε ή δεν προσθέτουμε μόρια στον υποψήφιο διευθυντή, ενδεχομένως αξιολογητή μας. Άσε που υποβαθμίζει την ποιότητα των κριτηρίων για τη Δημοκρατία στο σχολείο και υποτιμά και την κρίση μας στη ουσία, πετώντας ένα μπαλάκι συνυπευθυνότητας για το πρόσωπο, ενώ ο θεσμός είναι το καλούπι, αυτό που δίνει σχήμα και μορφή στη συμπεριφορά του προσώπου. Το 33% «δημοκρατικής» έκπλυσης δια της ψήφου φτάνει; να κόψω κάτι ή να το αφήσω; Ρωτάω και πάλι.
Για τα υπόλοιπα μόρια, το 67% δηλαδή, αν κάποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να αρχίσει να τα αποκτά. Δεν προλαβαίνει αυτές τις κρίσεις, αλλά θα υπάρξουν κι άλλες ευκαιρίες. Ο μηχανισμός πρέπει να στελεχωθεί. Επειδή σήμερα τίποτα δεν δίνεται με το αζημίωτο, ας κάνει μια έρευνα για το πόσο κοστίζει ένα προσόν, για να μην κάνει λάθος αγορά. Ακόμα κι αν το κίνητρο είναι το πραγματικό ενδιαφέρον για επιπλέον γνώση σε ένα αντικείμενο, θα πληρώσει όποιος θέλει να την αποκτήσει. Υπάρχουν πολλά μαγαζιά και για όλα τα γούστα. Η αγορά πάντα προβλέπει τις «ανάγκες» του καταναλωτή τόσο έγκαιρα, που θα μπορούσε κάποιος (δύσπιστος;;) να σκεφτεί πως δημιουργεί αυτές τις ανάγκες «κανονικά και με το νόμο». Ορίζοντας τα προσόντα, μέσω του νόμου, ανάβουν φώτα της βιτρίνας για τα καταστήματα προσόντων. Μέχρι και επιστημονικές ενώσεις συναδέλφων προσφέρουν τη βοήθειά τους … με το αζημίωτο πάντα. Η αλληλεγγύη σε συνθήκες «ελεύθερης» αγοράς έχει και όρια !!!
Όσο περισσότερο αποδεχόμαστε το ρόλο του κριτή, τόσο πιο επιρρεπείς γινόμαστε στο ρόλο του κρινόμενου, άνευ όρων. Έτσι κι αλλιώς άρχισαν οι συνάδελφοι να κρίνουν συναδέλφους. Ας «το κάνουμε» και μεταξύ μας, για να «ολοκληρώσουμε».
Μόλις είδαν το φως της δημοσιότητας ονόματα συναδέλφων σε ρόλο κριτή-ελεγκτή-«προαξιολογητή» στα υπηρεσιακά συμβούλια που συστήθηκαν για τις κρίσεις των υποψηφίων διευθυντών, ένα project με τη μορφή ταινίας μικρού μήκους δεν θα ήταν άσχημο. Ο τίτλος: «αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις» και με περισσότερη δόση ανησυχίας θα μπορούσε να κλέψει τον τίτλο από την ταινία του Κώστα Γαβρά «το τσεκούρι». Καλό θα έκανε σε όλους μας να (ξανα)δούμε αυτήν την ταινία για να καταλάβουμε πώς η εξοικείωση κυοφορεί στη μήτρα της την ενσωμάτωση και την αλλοτρίωση. Η πιο πετυχημένη πονηριά της λογικής του μικρότερου κακού είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχει καθόλου το κακό. Το βέβαιο είναι πως το μικρότερο κακό δεν συνιστά καλό.
Όταν θα κληθούμε για να ψηφίσουμε για διευθυντή, ας σκεφτούμε όλα τα ενδεχόμενα και πρώτ’ απ’ όλα την αποχή. Η θετική ψήφος είναι ηθικά αποδεκτή, μόνο σε συνάδελφο-υποψήφιο, που κράτησε καθαρή στάση ενάντια στην αυτοαξιολόγηση, με τη δέσμευση να παραιτηθεί, μόλις η «αποτίμηση» «αξιολόγηση» μας επισκεφτεί. Άλλωστε, οι περισσότεροι απ’ τους εκπαιδευτικούς της τάξης που αντιστάθηκαν στην αυτοαξιολόγηση ή ένιωσαν την απειλή, αλλά «συναίνεσαν» από φόβο, σήμερα δεν επιθυμούν ιδιαίτερα να είναι διευθυντές, γιατί γνωρίζουν πως ο σύλλογος διδασκόντων δεν έχει περισσότερες αρμοδιότητες απ’ όσες είχε.
Το ομιχλώδες μίγμα διαρροών περί «καλής αξιολόγησης», καθιστά αναγκαία την έκφραση των επιφυλάξεων και των κινδύνων και γι αυτό μπορεί και να καταστήσει συγγνωστή την «κινδυνολογία». Τουλάχιστον, οι ειλικρινά αγωνιούντες εκπαιδευτικοί θα προβληματιστούν. Όμως στο θολό τοπίο της «δημιουργικής» ασάφειας (για ποιόν άραγε είναι δημιουργική;) η πυξίδα είναι η συνειδητά δημιουργική επιφύλαξη, που μπορεί να φτάνει και μέχρι τη δυσπιστία. Έχουμε πολύ βασανιστεί τα τελευταία χρόνια και ξέρουμε καλά πως ο εφησυχασμός ήταν πολύ κακός σύμβουλος. Χρειάζεται λίγος αέρας, να φυσήξει και να καθυστερήσει την κατάσταση εξοικείωσης. Χρειάζονται πολλά δυνατά αγέρια για να απομακρυνθεί η ομίχλη. Και να θυμόμαστε πως η ομίχλη, αυτή της δημιουργικής(;) ασάφειας, πάντα μπορεί να επανέρχεται, όταν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, οι οποίες, σχεδόν ενδημικά, προτιμούν τους κλειστούς χώρους, τα παζαρέματα σε κλειστές λέσχες συμφερόντων και τους διαδρόμους των γραφείων. Σίγουρα πάντως η ομίχλη διαλύεται στις συνελεύσεις και στους δρόμους.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/apopsin/%CE%B7-%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%8C%CF%83%CF%86%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82#ixzz3cRI63yhj

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ενάντια στη νέα συμφωνία υποταγής

Δευτέρα 8 Ιούνη,

ώρα 7:30 μμ

κεντρική πλατεία

Όχι στη νέα συμφωνία κυβέρνησης-ιμπεριαλιστών

Κάτω παλιά και νέα μνημόνια

Έξω ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΔΝΤ

ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Α.Α.Σ. – Ανένταχτοι