Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

35 οικονομολόγοι και ακαδημαϊκοί θεωρούν το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο και καταγγέλλουν τις πολιτικές λιτότητας.


35 οικονομολόγοι
και ακαδημαϊκοί θεωρούν το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο και καταγγέλλουν τις πολιτικές λιτότητας.

 
21 Ιανουαρίου



Την επιστολή 35 διεθνών οικονομολόγων και ακαδημαϊκών που καταγγέλλουν την πολιτική λιτότητας στην Ευρώπη και προτρέπουν την νέα ελληνική κυβέρνηση να μην τη συνεχίσει, δημοσιεύει η βρετανική εφημερίδα The Guardian. Οι υπογράφοντες υποστηρίζουν ότι η επιμονή στην εξυπηρέτηση ενός μη βιώσιμου κατ' αυτούς χρέους και οι επιβεβλημένες πολιτικές λιτότητας οδηγούν μόνο σε περαιτέρω αποδυνάμωση της οικονομίας με δραματική επιβάρυνση των οικονομικά ασθενέστερων .

Αναλυτικά η επιστολή:

«Ως οικονομολόγοι σημειώνουμε τα ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν την ματαιότητα και τους κίνδυνους που προκύπτουν από την επιβολή συνθηκών αποπληρωμής μη βιώσιμου χρέους σε δανειζόμενες χώρες, τις αρνητικές επιπτώσεις των πολιτικών λιτότητας σε ασθενείς οικονομίες, και τα καταστροφικά αποτελέσματα που αυτές φέρουν για τα φτωχότερα νοικοκυριά.
Έτσι προτρέπουμε την Τρόικα να διαπραγματευτεί καλόπιστα με την ελληνική κυβέρνηση, έτσι ώστε να συμφωνηθεί η ακύρωση μεγάλου μέρους του χρέους, και να εδραιωθούν νέοι όροι αποπληρωμής, που θα στηρίξουν την ανοικοδόμηση μιας βιώσιμης οικονομίας.
Η συμφωνία πρέπει να σηματοδοτήσει την δημιουργία ενός νέου πανευρωπαϊκού πλαισίου, που θα ενισχύσει τις αναπτυξιακές πολιτικές και όχι αυτές που οδηγούν στον πληθωρισμό.
Επιπλέον, προτρέπουμε την ελληνική κυβέρνηση, να εγκαταλείψει το πρόγραμμα λιτότητας, που συνθλίβει την οικονομία, και να υιοθετήσει ένα περισσότερο επεκτατικό μοντέλο χρηματοπιστωτικής πολιτικής που θα στοχεύει στην άμεση ανακούφιση από την φτώχια ενδυναμώνοντας παράλληλα και την εγχώρια ζήτηση.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να διεξάγει μια εντελώς ανεξάρτητη έρευνα, για να καθοριστούν οι ιστορικές και συστιμικές αποτυχίες του ελληνικού δημοσίου στην διαχείριση των δημοσιοοικονομικών, (συμπεριλαμβανομένων στοιχείων για τη διαφθορά) που οδήγησαν στην συσσώρευση του εθνικού χρέους, την απόκρυψη του μεγέθους και της φύσεως αυτού, και την αναποτελεσματική χρήση των δημοσίων πόρων, έτσι ώστε να εξετάσει την εδραίωση ενός δικαστικού σώματος, ή εναλλακτικού μηχανισμού, ανεξάρτητου από την κυβέρνηση, που θα αναλάβει την ευθύνη να διερευνήσει την διαφθορά από τα υψηλότερα έως τα χαμηλότερα κλιμάκια της δημόσιας διοίκησης.
Προτρέπουμε και άλλες εθνικές κυβερνήσεις να χρησιμοποιήσουν την ψήφο τους στα επίσημα οικονομικά σώματα και να επιδιώξουν δια της διπλωματικής οδού, την ακύρωση μεγάλου μέρους του ελληνικού κρατικού χρέους, και την εγκαθίδρυση νέων όρων αποπληρωμής αυτού, για την ανοικοδόμηση μιας αειφόρου οικονομίας στην Ελλάδα.»
Malcolm Sawyer Emeritus prof, University of Leeds
Danny Lang Associate prof, University of Paris
Prof Yu Bin Professor and deputy director, Chinese Academy of Social Sciences
Prof Ozlem Onaran University of Greenwich
Prof Mario Seccareccia University of Ottawa
Hugo Radice Life fellow, University of Leeds
John Weeks Professor emeritus, Soas, University of London
Prof Howard Stein University of Michigan, Ann Arbor
Anitra Nelson Associate professor, RMIT University, Melbourne
Prof George Irvin University of London, Soas
Dr John Simister Manchester Metropolitan University
Mogens Ove Madsen Associate professor, Aalborg University
Wang Zhongbao Associate professor, editorial director, World Review of Political Economy
Dr Susan Pashkoff Economist
Andrea Fumagalli University of Pavia
Pat Devine University of Manchester
Professor Ray Kinsella University College Dublin
Alan Freeman Co-director, Geopolitical Economy Research and Education Trust
Eugénia Pires Economist, member, Portuguese Citizens Debt Audit
Dr Jo Michell University of the West of England, Bristol
Michael Burke Economist, Socialist Economic Bulletin
Paul Hudson Formerly Universität Wissemburg-Halle
Dr Alan B Cibils Universidad Nacional de General Sarmiento, Buenos Aires, Argentina
Guglielmo Forges Davanzati Associate prof, University of Salento
Prof Sergio Rossi University of Fribourg
Faruk Ulgen Associate prof, University of Grenoble
Tim Delap Positive Money
Eleni Paliginis Middlesex University
Grazia Ietto-Gillies Emeritus professor, London South Bank University
Professor Radhika Desai University of Manitoba
Michael Roberts Economist, 'The next recession'
Michael Taft Unite the Union, Ireland region
Dr Andy Denis City University London
Peter Kenyon Chartist
Professor Emeritus Geoffrey Colin Harcourt UNSW Business School

 

GAP

 
 
 
 

Είμαστε το τελευταίο φεουδαλικό κράτος στην Ευρώπη



Είμαστε το τελευταίο φεουδαλικό κράτος στην Ευρώπη


Θα ήθελα μια επόμενη κυβέρνηση να πάρει τα διόδια και τα πρώην δημόσια ταμεία κάθε είδους από τους νταβατζήδες.

Θα ήθελα να τους δω να κλαίγονται στα ΜΜΕ, και από την άλλη πλευρά να έχουν την κυβέρνηση που θα τους απαντά ότι «οι εισπράξεις θα πάνε για την μείωση τους χρέους και την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων». Είμαι σίγουρος ότι θα αντιληφθούν την κρισιμότητα των στιγμών και θα κάνουν το εθνικό τους καθήκον και είμαι σίγουρος ότι και η κοινή γνώμη θα στήριζε την κυβέρνηση.

Θα ήθελα μια επόμενη κυβέρνηση να πάρει πίσω τα δίκτυα και τις συχνότητες και να τα μοσχοπουλήσει αληθινά με διεθνείς διαγωνισμούς. Θα ήθελα να δω τους καναλάρχες να κλαίγονται και από την άλλη πλευρά να έχουν την κυβέρνηση που θα τους απαντά μιλωντας τους για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων συμπληρώνοντας πως «οι εισπράξεις θα πάνε για να μείνουμε στο ευρώ». Είμαι σίγουρος ότι και οι ίδιοι θα στηρίξουν την προσπάθεια και η κοινή γνώμη θα στήριζε την κυβέρνηση.

Θα ήθελα μια επόμενη κυβέρνηση να ζητήσει να καταβληθούν τα έσοδα από την φορολογία στις διαφημίσεις, δηλώνοντας ότι «με τα έσοδα θα πληρώσουμε τα δάνειά μας για να μην μας πουν μπαταχτσήδες». Είμαι σίγουρος ότι η κοινή γνώμη θα στήριζε την κυβέρνηση και οι καναλάρχες θα στήριζαν εμπράκτως την παραμονή της χώρας στο ευρώ, ως έπραξαν έως τώρα.

Θα ήθελα μια επόμενη κυβέρνηση να βάλει φόρο στους εφοπλιστές. Ένα φόρο για να επιστρέψουμε τα χρήματα στο ΔΝΤ που τόσο αγάπησαν όταν ήρθε. Το αγαπημένο τους Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έκοψε μισθούς και επιδόματα. Είμαι σίγουρος ότι νοιάζονται για να πάρει πίσω τα λεφτά που μας δάνεισε. Κι αν κάποιοι λιποτακτήσουν και δεν πληρώσουν το μερτικό τους για το φόρο υπέρ ΔΝΤ και για την διάσωση της χώρας μας, να τους αφαιρεθεί η ιθαγένεια, να αναγραφούν τα στοιχεία τους σε μαρμάρινη πλάκα ντροπής στην Πλατεία Συντάγματος. Να μείνει εκεί χαραγμένη η ντροπή στους αιώνες.

Θα ήθελα μια επόμενη κυβέρνηση να βάλει φόρο στους συνταξιούχους βουλευτές, υφυπουργούς, υπουργούς, πρωθυπουργούς, και πολιτικά πρόσωπα που είτε ψήφισαν το μνημόνιο “ως ευλογία για την χώρα”, είτε από θέσεις ευθύνης άφησαν τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ. είτε το εφάρμοσαν. Σε όλους όσους είναι εν ζωή και σε όλους όσους θα λαβουν τέτοια θεση στο μέλλον. Είμαι σίγουρος ότι θα αναγνωρίσουν το λάθος τους και θα πληρώσουν αγόγγυστα το φόρο που τους αναλογεί. Είμαι σίγουρος ότι η κοινή γνώμη θα τους συγχωρέσει για την πράξη τους και θα αναγνωρίσει την μεταμέλειά τους. Είμαι σίγουρος ότι η πολιτική θα πάψει να είναι χόμπι των πλουσίων και των ευγενών γόνων μεγαλοαστών και θα αρχίσει να έχει την έννοια της ατομικής ευθύνης πληρωτέα τοις μετρητοίς
Θα ήθελα μια επόμενη κυβέρνηση να βάλει φόρο στους μεγαλοδημοσιογράφους. Ένα φόρο με εισοδηματικά κριτήρια και δεδηλωμένο στόχο πως οι εισπράξεις από το φόρο αυτό να πάνε κατευθείαν στην Α.Ε. κ. Μέρκελ που τόσο αγαπούν και υπολήπτονται. Είμαι σίγουρος ότι και οι ίδιοι θα αντιληφθούν την σκοπιμότητα ενός τέτοιου φόρου εξευγενισμού του θηρίου. Παράλληλα, η κοινή γνώμη θα στήριζε την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να παταχθούν οι συντεχνίες και τα οργανωμένα συμφέροντα.
Θα ήθελα μια επόμενη κυβέρνηση να φορολογήσει τις χρηματιστηριακές και τις τραπεζικές συναλλαγές και τους κατόχους μετοχών εισηγμένων και συστημικών τραπεζών. Να τους φορολογήσει με ενιαίο φόρο 15% και τα έσοδα να πάνε για να σταματήσουν οι κατασχέσεις κατοικιών. Παράλληλα να απαλλάξει από φόρους κάθε κίνηση κεφαλαίου προς την δημιουργία παραγωγικών επενδύσεων και θέσεων εργασίας.

Θα ήθελα τελικά μια επόμενη κυβέρνηση να αλλάξει το μίγμα της πολιτικής που εφαρμόζεται και που στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει τόσο να κάνει με το πόσο λιτότητα θα έχουμε ή πόσο ανάπτυξη και έλλειμμα, αλλά έχει να κάνει με το ποιος πληρώνει την κρίση και ποιος λουφάρει . Να πληρώσουν αυτοί που εκαναν την κρίση μια ακόμη ευκαιρία για «αρπαχτές» στο εσωτερικό και για συναλλαγές της εξουσίας με την διαπλοκή. Μια ευκαιρία για να αναδιαρθρώσεις των αγορών υπέρ των λίγων και ισχυρών ακόμη και υπέρ των καρτελ όπως στην περίπτωση του γάλακτος

Θα ήθελα τελικά μια επόμενη κυβέρνηση να βάλει άλλους να πληρώσουν για να μείνουμε στο ευρώ, ξεκινώντας από αυτούς που έχουν να χάσουν τα περισσότερα και δεν πλήρωσαν έως τώρα σχεδόν τίποτε ή κέρδισαν από την κρίση.

Και επιτελούς: Είμαστε το τελευταίο φεουδαλικό κράτος στην ευρωπη και κάποιοι παριστάνουν και μοστράρονται για Ευρωπαίοι. Κάνουν μπίζνες και περιφέρονται στα euroclub με τα λεφτά του κοσμάκη.


Που ακούστηκε τζάμπα νταν ευρωπαισμός;

Δημοσιεύθηκε στο Larissanet την Πεμπτη 18-4-2014 με τίτλο “Θα ηθελα…”

ΠΗΓΗ:
papaioannou-giannis.net




Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Σταύρος Λυγερός, Στάθης Σταυρόπουλος και Μιχάλης Χαραλαμπίδης για τις εξελίξεις στην Ανατ. Μεσόγειο


Σταύρος Λυγερός, Στάθης Σταυρόπουλος και Μιχάλης Χαραλαμπίδης για τις εξελίξεις στην Ανατ. Μεσόγειο

Πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου στο Παυσίλυπο η εκδήλωση που διοργάνωσε ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Καρδίτσας με θέμα:

«Παλαιστίνη –Συρία –Κουρδιστάν-Κύπρος – Αιγαίο - Στη ΔΙΝΗ των ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ - Οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών και τα συμφέροντα των λαών».

Στην εκδήλωση ήταν κεντρικοί ομιλητές οι κ.κ. Σταύρος Λυγερός, Στάθης Σταυρόπουλος και Μιχάλης Χαραλαμπίδης οι οποίοι και ανύπτυξαν το θέμα από την δική τους οπτική γωνία.

Το καλωσόρισμα και το άνοιγμα της εκδήλωσης έγινε από τον Πρόεδρο του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Καρδίτσας Αναστάσιο Γκαραγκάνη ο οποίος και τόνισε στην ομιλία του:

"Επιλέξαμε να διοργανώσουμε αυτή την εκδήλωση πολύ πριν προκηρυχθούν εκλογές. Το θέμα της μας επιβλήθηκε από την ίδια την πραγματικότητα. Από τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο που μετά τη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας. Είδαμε το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ να συνεχίζει να εγκληματεί σε βάρος του Παλαιστινιακού Λαού και ν απειλεί με ανάφλεξη όλη τη Μέση Ανατολή.

Την Τουρκία που κατέχει το 40% της Κύπρου να εμφανίζεται υπερασπιστής του Παλαιστινιακού Λαού ενώ βλέπει «απαθής» στα σύνορά της το κουρδικό Κομπανί να συνθλίβεται σχεδόν από τους φασιστο-ισλαμιστές του Ισλαμικού Κράτους.

Το Μπαρμπαρός κάνει βόλτα στην Κυπριακή ΑΟΖ και οι Τουρκικές φρεγάτες κάνουν κρουαζιέρα στις Κυκλάδες.

Στη χώρα μας λίγα ακούγονται και ακόμη λιγότερα συζητούνται. Ποιός ασχολείται με τη λεγόμενη Συριακή Αντιπολίτευση ή την κατασκευή του ΙΣΙΣ;

Γιατί η Ελλάδα από προνομιακός συνομιλητής των αράβων σήμερα μετατρέπεται σε ακόλουθο μιας πολιτικής που επιβάλεται αφ΄ενός από τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των (όχι πάντοτε ενιαίων) Ευρωπαίων και αφετέρου από τη ουσιαστική κατάρευση στο εσωτερικό της αφού με ακόμη πιο ταχείς ρυθμούς μετατρέπεται σε κράτος υπό οικονομική επιτροπεία σε προτεκτοράτο;

Υπάρχει εξήγηση για όλα τουτα;

Πολύ περισσότερο σήμερα που Βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και όλοι συζητάμε για το τί πρέπει να γίνει με το χρέος, αν υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές στην όποια Κυβέρνηση ή αν όλα είναι προκαθορισμένα και η χώρα έχει βάλει τον αυτόματο πιλότο των μνημονιακών υποχρεώσεων πρέπει να συζητήσουμε.

Να εξηγήσουμε αν και πως συνδέεται η επιβολή του μνημονίου με τη στάση της Ελλάδας στα ζητήματα του αφορούν τον ενεργειακό και κυρίως στρατιωτικο-πολιτικό ανταγωνισμό στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου.

Να δούμε πως αλληλεπιδρά η απώλεια της εθνικής Κυριαρχίας με τη στάση της Ελλάδας στις υπο διαμόρφωση περιφερειακές συμμαχίες.

Στη συζήτηση αυτή που ακούγονται πολλά για αγορές παρουσιάζοντας την οικονομία σαν μια ουδέτερη απρόσωπη πολιτικά και κοινωνικά διαδικασία, χωρίς να προσδιορίζεται το ποιος κερδίζει, ποιοι παίρνουν τις αποφάσεις, ποιά συμφέροντα εξυπηρετούν και άλλα, που η οικονομία παρουσιάζεται σαν φυσική λειτουργία, σαν μια γεωλογική ας πούμε διαδικασία όπου καμιά φορά ξεσπά και κανένας ανεπιθύμητος σεισμός και κάποιων τα σπίτια γκρεμίζονται είτε γιατί οι ίδιοι επέλεξαν λάθος τοποθεσία είτε γιατί σε συνεργασία με τον μελετητή ή τον επιβλέποντα παρέβησαν κάποιούς κανόνες, πρέπει να ανακαλέσουμε από το λεξιλόγιό μας όρους όπως εξάρτηση, ιμπεριαλισμός και να τις συσχετίσουμε με τις επιλογές που γίνονται στην εξωτερική πολιτική.
Δεν προσδοκούμε να απαντηθούν όλα τα παραπάνω. Ούτε να συμφωνήσουμε. Επιδίωξή μας είναι να ανοίξουμε έναν διάλογο για προβλήματα που θα καθορίσουν τις εξελίξεις στη χώρα μας και την εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής που επιβάλεται από τομνημόνιο περισσότερο κι απ΄ το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου".

Στη συνέχεια πήραν το λόγο οι εισηγητές όπου συνοπτικά αναφέρθηκαν τα ακόλουθα:

Σταύρος Λυγερός

Η Ελλάδα είναι χώρα της ανατολικής Μεσογείου περισσότερο από δυτική. Οι εξελίξεις στην περιοχή καθορίστηκαν από την ανάγκη του Ισραήλ να κρατήσει ανοιχτή τη δίοδο προς τη Δύση μετά τις αλλαγές που επήλθαν σε Αίγυπτο Συρία και Τουρκία. Η Ελλάδα δεν μπήκε στη συμμαχία με το Ισραήλ ισότιμα αλλά ως φτωχός συγγενής.
Δεν έχει εθνική στρατηγική και δεν εκμεταλλεύεται τις αντιφάσεις της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν αλλαγές στην σκακιέρα, χρειάζονται την Ελλάδα σταθερή στην Ευρωζώνη.

Στάθης Σταυρόπουλος.

Η πολιτικές δυνάμεις στη Ελλάδα κατά τη μεταπολίτευση δεν μπόρεσαν να δώσουν λύση στα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε σήμερα υπάρχει εθνική αστική τάξη αλλά μόνο ελίτ που υπηρετούν τα δικά τους εργολαβικά συμφέροντα αντιπροσώπευσης ξένων δυνάμεων. Τα προβλήματα που προκύπτουν είναι πολύπλοκα σε ένα περιβάλλον πολύπλοκο και ρευστό.

Οι ΗΠΑ κατασκεύασαν τους Ισλαμιστές για να παρέμβουν και να πιέσουν καθεστώτα αντίθετα στα συμφέροντά τους, τώρα τους αντιμετωπίζουν ως εχθρούς. Χρειαζόμαστε να αναλύσουμε και να δούμε νέες συμμαχίες. Το πρόβλημα για την Ελλάδα έχει όνομα και ονομάζεται Τουρκία. Αν δεν έχεις ισχυρή άμυνα και ισχυρή διπλωματία δεν μπορείς να ανταποκριθείς στις ανάγκες υπεράσπισης της χώρας, του λαού.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Το πρόβλημα είναι περισσότερο ιστορικό και λιγότερο κοινωνικό και πολιτικό. Έχει δηλαδή βαθιές ρίζες και η λύση του ξεπερνά τους σημερινούς πολιτικούς σχηματισμούς.

Η χώρα θέλει επανεκπαίδευση και επανεκκίνηση. Είναι θετικό που άνοιξε αυτή η συζήτηση. Η Ελλάδα μπορούσε και μπορεί να κάνει πολλά. Αν ακολουθήσουμε το δρόμο των λαών. Ο πειρατικός χρηματιστικός ιμπεριαλισμός ήταν το ένα χτύπημα, διανοητικός ακρωτηριασμός και ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός το άλλο στη χώρα μας. Στην περιοχή μας εφαρμόστηκε η πρώτη Γιάλτα της αποικιοκρατίας. Δεν έφτιαξαν κράτη έθνη όπου είχε ιστορική συνέχεια ένας λαός αλλά κράτη συμφερόντων.

Η ιστορική υποχρέωση της Ελλάδας είναι να έρθει σε αντίθεση με το νεοθωμανισμό του Ερτντογάν. Η Μικρασιατική μελωδία, οι Κούρδοι είναι ο ιστορικός λαός της περιοχής. Θα αποστούμε της κεμαλικής Σκύλλας και της ισλαμικής Χάρυβδης. Πρέπει να επιστρέψει ο ανθρωπισμός στην Μ. Ασία.

Στη συνέχεια πήραν το λόγο και έγιναν ερωτήσεις και τοποθετήσεις από τους συμμετέχοντες ολοκληρώνοντας την εκδήλωση που αποτέλεσε την αφετηρία προβληματισμού σε ζητήματα που θα καθορίσουν δραματικά τις εξελίξεις.

Από την Ρεπούση της ΔΗΜ.ΑΡ. στον Φίλη του ΣΥΡΙΖΑ


Από την Ρεπούση της ΔΗΜ.ΑΡ. στον Φίλη του ΣΥΡΙΖΑ

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

 

(Μιλώντας σε εκδήλωση του Συλλόγου Δασκάλων Καρδίτσας)

 

Η απουσία επιστήμης οδηγεί στην αδυναμία ανάδειξης των κοινωνικών αιτίων της αποτυχίας του μεταπολιτευτικού κύκλου. Αυτό το επιστημονικό, αναλυτικό κενό επιδιώκω να καλύψω στο «Ελληνική Πολιτική Παιδεία». Αυτό το νήμα της ανάλυσης βλέπει τους δασκάλους, τους καθηγητές ως πρωταγωνιστές του νέου ιστορικού μορφωτικού κύκλου.
 
Η μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από την αντιεκπαίδευση των Ελλήνων. Η επαναεκπαίδευση του συστήματος Ελλάδα, η πνευματικοποίηση του θα είναι έργο των δασκάλων, των καθηγητών ώστε να ανακτήσουν τον ρόλο, το κύρος του διδασκάλου, του πνευματικού λειτουργού.

Μια συζήτηση για τους ιμπεριαλισμούς την οποία επαναφέρω στο «Ελληνική Πολιτική Παιδεία» φωτίζει την κύρια μορφή που πήρε αυτός στην χώρα μας την περίοδο της μεταπολίτευσης. Αυτήν του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Το πέρασμα από την στρατιωτική στην πολιτιστική χούντα όπως το ονομάζω.

Δεν φθάνει το φυλλάδιο του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό στο οποίο επαναπαύθηκαν σταματημένα μυαλά για να κατανοήσεις αυτά τα περάσματα. Μέλη φανερά και σκοτεινά της πολιτιστικής χούντας ήταν δεξιοί και αριστεροί, σοσιαλιστές και κομουνιστές.

Προϊόν αυτή της τερατογόνας μετάβασης ήταν το συνωστίζονταν στην Σμύρνη. Η φιλία προς την αλήθεια και την επιστήμη μας οδηγεί στην εξής εκτίμηση. Όταν γράφεις συνωστίζονταν στην Σμύρνη τότε δεν είσαι αριστερός, προοδευτικός. Δεν είσαι καν άνθρωπος. Και επειδή στην Μικρά Ασία οι γενοκτονίες ήταν γυναικοκτονίες όπως τις ονόμασα δεν είσαι καν γυναίκα.

Παρατηρώ εδώ και καιρό ότι έχουμε ένα πέρασμα από την Ρεπούση της ΔΗΜ.ΑΡ. στον Φίλη του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την εκπνοή του διδύμου Γιωργάκη – Ρεπούση, ο Γιωργάκης ήταν ο υποβολέας, ο εργοδότης της Ρεπούση, θα έχουμε το προβληματικό δίδυμο Γιωργάκης – Φίλης. Διαβάστε το κείμενο του Φίλη, διευθυντού της «Αυγής» στο φύλλο της 20ης Αυγούστου του 2014. Είναι αποκαλυπτικός και ως προς τις συγγενικές διαδρομές, τις πολλές επικοινωνίες των κλιμακίων του ΚΚΚΑΣΟΡ με τον ΣΥΡΙΖΑ.
 
Όπως είπα και σε άλλη στιγμή η θέση των χωροφυλάκων της μνήμης μας είναι πλέον στην χωματερή της ιστορίας, στα δηλητηριώδη μπάζα της και όχι στην δημόσια πνευματική ζωή αλλά ούτε και στους θεσμούς μιας Δημοκρατικής, Κυρίαρχης και Αξιοπρεπούς Εθνικά Ελληνικής Πολιτείας. 

Ανάρτηση από: http://polis-agora.blogspot.gr
 

Αναδημοσίευση από: http://blogvirona.blogspot.gr/

 

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Ο σύγχρονος λόγος του Δελμούζου



 
  Διαβάζοντας ο αναγνώστης το κείμενο που ακολουθεί σχηματίζει την εντύπωση ότι ο συντάκτης του είναι ένας πρωτοποριακός παιδαγωγός που διδάσκει στα αμφιθέατρα των σημερινών πανεπιστημίων. Όμως το κείμενο είναι τμήμα του βιβλίου«Δημοτικισμός και Παιδεία» εκδ. εταιρεία Α.Μ. Κοντομαρής και ΣΙΑ, Αθήναι 1929, που περιλαμβάνει πέντε ομιλίες του Α. Π. Δελμούζου.
«….Είδαμε με ποιον τρόπο μορφώνεται και ζει το παιδί στην προσχολική του περίοδο. Τα σχολεία μας στηρίζονται τάχα στη φυσική αυτή μέθοδο και ζωή, τη συνεχίζουν, τη φροντίζουν και την κανονίζουν σύμφωνα με το σκοπό τους, ή μαθαίνουν το παιδί και το αναγκάζουν να εργάζεται και να ζει αντίθετα με το φυσικό του; Ποια είναι η μέθοδος και η σχολική ζωή στην ελληνική παιδεία;
Ας θυμηθούμε πάλι τα μαθητικά μας χρόνια από το δημοτικό σχολείο ως τον καιρό που τελειώσαμε το γυμνάσιο. Χρόνια ολόκληρα καρφωμένοι στα θρανία ακίνητοι ακούγαμε το δάσκαλο. Αυτός μιλούσε, μονολογούσε αδιάκοπα, αυτός σκεφτόταν, κι εμείς καθόμαστε φρόνιμα με σταυρωμένα χέρια και μαθαίναμε. Στην τάξη σερνόταν από το δάσκαλο πάντα το ίδιο θέμα για όλους, που συχνά μας ήταν ολότελα αδιάφορο και ξένο από τη ζωή μας ή μας φαινόταν τέτοιο με τον τρόπο που το παρουσίαζαν. Το ίδιο θέμα εξεταζόταν πάντοτε από την ίδια άποψη για όλους, και όλοι στο σπίτι μας σέρναμε την ίδια δουλειά, αν ήταν δουλειά ν’ αντιγράφουμε τα ίδια πράγματα και να παπαγαλίζουμε τις ίδιες σελίδες από το βιβλίο. Ποτέ δε σταθήκαμε μόνοι μας απέναντι στα πράγματα, ανάμεσά τους και σε μας μπερδευόταν πάντα ο δάσκαλος, αυτός έκανε τα πειράματα στη φυσική –αν τύχαινε να γίνει κάποτε κι αυτό το θαύμα- αυτός ξεδιάλυνε τις δυσκολίες που παρουσίαζε εδώ κι εκεί το κείμενο ή άλλο μάθημα, αυτός εξηγούσε, αυτός ενεργούσε, αυτός παντού ήταν το κέντρο. Κι εμείς στεκόμαστε παράμερα βουβοί ακροατές, που κι αν ξυπνούσε κάποτε μέσα τους καμιά απορία, έπρεπε να την πνίξουν, γιατί κάθε ερώτηση την εμπόδιζε η σοβαρή πειθαρχία. Ποιος θυμάται να υψώθηκαν καμιά φορά μέσα στην τάξη του προβλήματα μέσα από τη σχολική εργασία, που να συνεπήραν την τάξη ολόκληρη, να της κίνησαν τη σκέψη, να τη βασάνισαν για τη λύση τους; Καμιά προσπάθεια να σταθούμε στα δικά μας πόδια και να συνηθήσουμε σε κάποιο τρόπο εργασίας, ούτε καν πώς να διαβάζουμε σωστά ένα βιβλίο. Δοχεία που τα γέμιζαν έτοιμες γνώσεις, μωρά παιδιά που τους έδιναν έτοιμη χιλιομασημένη τροφή για να τη χωνέψουν, και τα οδηγούσαν, τα έσερναν πάντα από το χέρι. Πού μας πήγαιναν δεν το ξέραμε, ούτε κι αισθανόμαστε την ανάγκη να το μάθουμε. Η αδράνεια πότιζε όλο το είναι μας.
Και ακόμα σ’ όλα τα χρόνια μένοντας ο καθένας μας βουβός ακροατής, απομονωμένος από τους συμμαθητές του, έπρεπε να φυλάγεται από τους άλλους, να μη τους λέει τίποτα, να μη συνεργάζεται μαζί τους, γιατί βοήθεια του διπλανού μας και γέλασμα του δασκάλου είχε καταντήσει το ίδιο. Έπειτα το καθημερινό κήρυγμα του οδηγού μας, στηριγμένο στην πιο ακριβοζυγιασμένη βαθμολογία του, δε μας άφηνε να ξεχάσουμε πως οι άλλοι ήταν εκεί μονάχα για να τους συγκρίνουμε με τον εαυτό μας, και η μόνη σωστή σχέση μεταξύ μας θα ήταν η προσπάθεια του καθενός να ξεπεράσει αυτός όλους, να γίνει ο πρώτος μέσα στο κοπάδι των παιδιών.
Με τέτοια μέθοδο κοίταξε το σχολείο να πετύχει το σκοπό του. Είναι αλήθεια πως εδώ και λίγα χρόνια έγινε από μετρημένους παιδαγωγούς συστηματική προσπάθεια να χτυπηθεί η αναγκαστική αδράνεια των παιδιών μ’ ένα νέο τρόπο στη διδασκαλία
Το στεγνό και αγέλαστο σχολείο των μεγάλων θα γίνει πραγματικό σχολείο των παιδιών, σχολείο ζωής, όπου θα ανθίζει πλούσια σχολική ζωή. Κέντρο σ’ αυτή θα είναι το παιδί, τα παιδιά, κι όχι ο δάσκαλος. Αυτά ελεύθερα θα κινούνται, θα δημιουργούν, θα ζουν τη δική τους ζωή κι όχι «κατά παραγγελία». Και δε θα είναι άτομα σκόρπια, το καθένα για τον εαυτό του, αλλά ένα σύνολο οργανωμένο, μια σχολική κοινότητα. Και τη μορφή της θα τη δίνουν τα ίδια τα παιδιά ελεύθερα, και όχι οι μεγάλοι.
Ελευθερία όμως δε θα πει αναρχία και χάος ή μονάχα δικαιώματα απεριόριστα, μα και καθήκοντα. Καθήκοντα και νόμοι ή απρόσωποι που πηγάζουν από έναν ανώτερο σκοπό ή που τους υψώνουν μόνα τους τα παιδιά από την ανάγκη της ομαδικής ζωής. Έτσι είναι και στην προσχολική εποχή μέσα στο σπίτι, ακόμα και στους ξεχωριστούς φιλικούς κύκλους. Το ίδιο θα είναι και στο σχολείο, μόνο που εδώ την εξωσχολική αστάθεια και ελαστικότητα θα την αναπληρώσει η σκληρή σταθερότητα. Το παιδί μόλις πρωτοπατήσει το κατώφλι του σχολείου, θα βρει εμπρός του μερικά μέτρα για τη τάξη π.χ. την καθαριότητα, θα βρει μερικές αρχές ηθικές, που αμέσως από την αρχή πρέπει να τις νιώσει σαν κάτι απρόσωπο και αυτονόητο που δε δέχεται συζήτηση καμιά. Είναι μέτρα και αρχές απαραίτητες για κάθε ομαδική εργασία και ζωή, που πρέπει να γίνουν στα παιδιά συνήθεια, πίστη. Την ανάγκη τους και την αξία τους θα την αισθάνονται όταν τις παραβαίνουν. Μα θα είναι μονάχα το περίγραμμα να πούμε που μέσα του θα κλείνει πλούσια ελεύθερη σχολική ζωή: παιχνίδι, περίπατο, εκδρομή και τη σχολική γιορτή σαν κορύφωμα της ομαδικής ζωής. Εδώ πλήθος θα παρουσιάζονται οι ευκαιρίες σε ομαδικά έργα και αποφάσεις, για να δοκιμάζει και να γυμνάζει το παιδί την πρωτοβουλία του, να δουλεύει σύμφωνα με την κλίση του και να δίνει ό,τι καλύτερο μπορεί για ένα κοινό σκοπό, να γυρεύει και να δίνει βοήθεια στο διπλανό του, να χαίρεται τη χαρά του άλλου και να πονά τον πόνο του, να παραμερίζει τον εγωισμό του εμπρός στο συμφέρον του συνόλου, ν’ ανασταίνεται μέσα του το αίσθημα της ευθύνης και απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους, να ζει την έννοια του χρέους, τη ντροπή, την αγάπη, μ’ ένα λόγο την αρετή. Βήμα το βήμα θα κατακτά, θα ωριμάζουν στην ψυχή του ολοένα και ανώτερες αρχές. Θα δημιουργεί το ίδιο το περιβάλλον και η ζωή, υψώνοντας τη σχολική κοινότητα με ανάγκη εσωτερική προς τ’ απάνω, προς την αυτοδιοίκηση. Γιατί η πραγματική, η τέλεια αυτοδιοίκηση, είναι τέρμα κι όχι αρχή. Και πιο πολύ ακόμα, τέρμα εξωσχολικό. Γι’ αυτή θα ετοιμάζει το σχολείο παιδί και κοινότητα, που ολοένα θα πρέπει να κατακτούν μεγαλύτερη αυθυπαρξία, ελευθερία. Να την κατακτούν πολεμώντας το άτομο τον εαυτό του και η σχολική κοινότητα το άτομο και τον εαυτό της και όχι το δάσκαλο. Και θα’ ναι έτσι, αν ο δάσκαλος στέκεται εμπρός τους με καθολική υπεροχή, και αν όλη του την ύπαρξη δεν την αισθάνονται μονάχα σαν αλύγιστο χρέος, μα και σαν πλατιά, διάχυτη αγάπη. Στην αρχή θα είναι φίλος, ρυθμιστής, ελεγκτής και οδηγός, μα σιγά σιγά θα παραμερίζει, και στη θέση του θα προβάλει συνειδητά η ομαδική βούληση, και αυτή θα ελέγχει και θα ρυθμίζει ξεχωρίζοντας όλο και καθαρότερα το σκοπό που γυρεύει η σχολική κοινότητα, στο βάθος όμως θα μένει πάντα η προσωπικότητα του δασκάλου. Γιατί ο αγώνας με τον εαυτό μας δεν τελειώνει ούτε με το σχολείο.
Με τέτοια μέθοδο και ζωή το σχολείο ετοιμάζει το παιδί σιγά σιγά για τη μεγάλη κοινωνία. Κι έτσι μονάχα το σημερινό απομονωμένο νεκροταφείο μπορεί να γίνει κέντρο και συνέχεια ζωής και να πλησιάσει στον εξυψωτικό σκοπό του………..»


απόσπασμα από την τέταρτη ομιλία «Μέθοδος και Σχολική ζωή»

Η “επόμενη μέρα” για τους εργαζόμενους και το λαό.


Η “επόμενη μέρα” για τους εργαζόμενους και το λαό.



Οι προσδοκίες των εργαζομένων, των άνεργων, των νέων, του λαού συνολικά για το μέλλον, όχι μόνο δεν ταυτίζονται με το τι επιδιώκουν οι δυνάμεις του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης την επομένη των εκλογών, αλλά βρίσκονται σε εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση.
Σ’ αυτές τις εκλογές, οι δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, δηλαδή ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - παρακλάδια τους (είτε συγκυβέρνησαν, είτε θέλουν να συγκυβερνήσουν), εκβιάζουν, επιδιώκουν να τρομοκρατήσουν το λαό και τους εργαζόμενους προκειμένου να αναβαθμιστούν (ή εμείς ή το ΧΑΟΣ) και να εφαρμόσουν ακόμα πιο βάρβαρα μέτρα. Αυτοί που έχουν ξεπουλήσει τον πλούτο αυτού του τόπου στους «επενδυτές», που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε πεδίο βολής των αμερικανονατοϊκών και ορμητήριο θανάτου ενάντια στους λαούς της Μεσογείου, αλλά και της πρώην Γιουγκοσλαβίας του ΙΡΑΚ, Αφγανιστάν κλπ, όταν μιλάνε για «υπεράσπιση της πατρίδας» και ότι δουλεύουν για «για να σωθεί η χώρα», εννοούν να σώσουν τα ταξικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του ξένου κεφαλαίου και να εξυπηρετήσουν τις στρατηγικές επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών. Γι' αυτό επιβάλλουν την ανασφάλιστη εργασία, την μερική απασχόληση, την απελευθέρωση των απολύσεων, καταργούν τη μόνιμη και σταθερή δουλειά και στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και επιβάλουν το μοντέλο του «ωφελούμενου» αντί του αξιοπρεπώς εργαζόμενου με δικαιώματα. Για αυτό φτιάχνουν ένα σιδερόφρακτο κράτος και εξοπλίζουν τις δυνάμεις καταστολής και νομοθετούν αντιδημοκρατικούς νόμους για την κατάργηση των διαδηλώσεων, των απεργιών και κάθε μορφής διεκδίκησης και πάλης του λαού.
Η επόμενη μέρα λοιπόν για τις δυνάμεις του συστήματος (δεξιές, ακροδεξιές, φασιστικές, «σοσιαλίζουσες» ) σημαίνει εδραίωση της πιο μαύρης προοπτικής για το λαό και τη νεολαία. Οι εκλογές αυτές πρέπει να καταγράψουν τη διάθεση και την απόφαση του λαού να αγωνιστεί για τη ζωή που του αξίζει. Να καταδικάσει αυτές τις δυνάμεις, όποια μάσκα κι αν φοράνε.
Οι προσδοκίες του λαού μας όμως, δεν μπορούν να ταυτίζονται με ότι προβάλλεται σαν διέξοδος απ’ τον επίδοξο διαχειριστή που μιλάει στο όνομα της αριστεράς. Οι καταχτήσεις και τα δικαιώματα δυο αιώνων των εργαζομένων δεν χαρίστηκαν από το καπιταλιστικό σύστημα, «επειδή ήταν σε φάση ανάπτυξης» και τώρα λόγω κρίσης παίρνονται πίσω. Αυτά είναι επιχειρήματα όσων αγωνιούν για τη διάσωση του καπιταλιστικού συστήματος και εγκλωβίζουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στη διάσωση των εργοδοτών. Η πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της κατάργησης των δικαιωμάτων στην παιδεία, την περίθαλψη ανατρέπεται μέσα από μαζικούς λαϊκούς αγώνες στοχοπροσηλωμένους στο δίκιο των εργαζομένων για μια καλύτερη ζωή αφού αυτοί είναι που παράγουν όλο τον πλούτο αυτού του τόπου. Η υποχώρηση του εργατικού –λαϊκού κινήματος και η διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος έδωσε τη δυνατότητα στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα να πάρει πίσω ότι είχαν κερδίσει με αιματηρούς αγώνες η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι σ’ όλο τον κόσμο.
Η επόμενη μέρα των εκλογών στη χώρα θα συνεχίσει να οριοθετείται και να σφραγίζεται από τα δεσμά της εξάρτησης και τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, των ΗΠΑ, αφού αυτά δεν αμφισβητούνται από κανένα επίδοξο νέο διαχειριστή του συστήματος, και κύρια όσο οι εργαζόμενοι, η νεολαία, ο λαός αποσυγκροτημένοι και απογοητευμένοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην κάλπη. Και όσο εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην κάλπη τόσο κονταίνουν και τα όνειρα τους. Εδώ είναι οι ευθύνες της αριστεράς που καθήλωσε ένα λαό οργισμένο, διαθέσιμο να παλέψει για τα δίκια του, στην αναμονή των εκλογών και μεγιστοποίησε έτσι τις δυνατότητες της κυβέρνησης να επιβάλει τα βάρβαρα μέτρα. Το να προβάλλεται σήμερα, ότι η «αυτοδυναμία» ή οι περισσότεροι βουλευτές ή το μεγαλύτερο ποσοστό είναι αυτά που θα βάλλουν φρένο στη βαρβαρότητα και ανοίγουν δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον, αποκρύπτοντας το ποιοί κάνουν κουμάντο σ’ αυτόν τον τόπο ή ακόμα χειρότερα ότι, θα εξανθρωπίσουν τα ιμπεριαλιστικά κοράκια, προσφέρουν μέγιστη υπηρεσία στο σύστημα με το να αποκοιμίζουν το λαό και να τον εγκλωβίζουν σε αυταπάτες. Το οχτάωρο, οι συλλογικές συμβάσεις, η μόνιμη δουλειά, η δωρεάν περίθαλψη και παιδεία στο βαθμό που είχαμε δεν παραχωρήθηκαν από καμιά «αριστερή» διακυβέρνηση, αλλά είναι κατακτήσεις μαζικών ταξικών αγώνων ακόμα και σε μαύρους καιρούς.
Ο δρόμος της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και της ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ, όσο δύσκολος και να φαίνεται, είναι η μοναδική διέξοδος για να δούμε άσπρη μέρα. Για να δει αυτός ο τόπος προκοπή και οι νέοι να προσβλέπουν στο μέλλον με αισιοδοξία, πρέπει να απαλλαγεί απ’ τους ξένους δυνάστες και τα ντόπια στηρίγματα τους. Να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του δηλαδή, και οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν αυτοί, τον πλούτο που παράγουν. Για να διεκδικήσουμε ΣΗΜΕΡΑ ψωμί, δουλειά, μισθό, δωρεάν περίθαλψη, δωρεάν παιδεία, πρέπει να πιστέψουμε ότι τα δικαιούμαστε και ότι δεν θα μας τα χαρίσουν.
Οι δυνάμεις που στηρίζουν την εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) & Μ-ΛΚΚΕ μ’ αυτές τις απόψεις συμμετείχαν σ’ όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες και αυτήν την κατεύθυνση θα συνεχίσουν να ενισχύουν. Αυτό το μήνυμα θέλουν να στείλουν και μέσα απ’ τη συμμετοχή στις εκλογές και καλούν τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους να στηρίξουν και να ψηφίσουν την εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) & Μ-Λ ΚΚΕ.

«Πρέπει την πραγματικότητα να γνωρίσεις, αν θέλεις την πραγματικότητα να αλλάξεις» Μπ. Μπρεχτ

Χανιά 18-01-2015
Γεωργία Θάνου,
Χριστίνα Λιάπη
Εκπαιδευτικοί ΚΚΕ(μ-λ)

 

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

«Να τερματιστεί άμεσα η πολιτική δίωξη του εκπαιδευτικού Στέφανου Γκουλιώνη.


                                                  

                                                                                                                   19/1/2015

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ  

«Να τερματιστεί άμεσα η πολιτική δίωξη του εκπαιδευτικού Στέφανου Γκουλιώνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει το απαράδεκτο πλαίσιο αυτοδίκαιης αργίας για πλημμεληματικού τύπου κατηγορίες εκτός υπηρεσίας».

Με αφορμή την εκ νέου παραπομπή του Στέφανου Γκουλιώνη στο δικαστήριο για «αδίκημα» εκτός υπηρεσίας, ο συντονιστής Παιδείας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης έκανε την ακόλουθη δήλωση : «ο εκπαιδευτικός της ειδικής εκπαίδευσης Στέφανος Γκουλιώνης, ο οποίος είχε τεθεί σε αυτοδίκαιη αργία με την κατηγορία της «ανάρμοστης συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας», θα βρεθεί εκ νέου ενώπιον της δικαιοσύνης την Τρίτη 20 Ιανουαρίου. Ο καθηγητής αντιμετωπίζει την κατηγορία της «αντίστασης κατά της αρχής» επειδή παραβρέθηκε ειρηνικά σε διαδήλωση το 2012, κατά τη διάρκεια εορταστικής παρέλασης. Η κατηγορία  αυτή, η οποία δεν τεκμηριώνεται πουθενά, κατέρρευσε στο αρμόδιο πειθαρχικό συμβούλιο και ο εκπαιδευτικός επέστρεψε στην υπηρεσία του. Εντούτοις, σε περίπτωση που την Τρίτη δεν απαλλαγεί από τις αρχικές κατηγορίες, ο Στέφανος Γκουλιώνης θα βρεθεί εκ νέου εκτός εκπαίδευσης και εκτός εργασίας. Να σημειωθεί ότι ο   Υπουργός Παιδείας, παρόλο που επανειλημμένως έχει δηλώσει ότι χρειάζεται αναμόρφωση του πειθαρχικού δικαίου, ώστε να μην τιμωρούνται πλημμεληματικές συμπεριφορές που δεν σχετίζονται με την υπηρεσία, μέχρι στιγμής δεν έχει πράξει απολύτως τίποτα.

Η περίπτωση του Στέφανου Γκουλιώνη αντικατοπτρίζει πλήρως το κλίμα τρομοκρατίας που έχει δημιουργήσει στη δημόσια εκπαίδευση η απαράδεκτη αυστηροποίηση του πειθαρχικού κώδικα των δημοσίων λειτουργών. Εντάσσεται στην προσπάθεια χειραγώγησης του έργου των εκπαιδευτικών και του περιορισμού των ατομικών και συλλογικών τους δικαιωμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί σε όλους τους τόνους ότι ένα από τα πρώτα μέτρα αποκατάστασης της δημοκρατίας στη εκπαίδευση που θα προωθήσει, είναι η κατάργηση της αυτοδίκαιης αργίας για πλημμεληματικού τύπου κατηγορίες, οι οποίες σχετίζονται με την ζωή των εκπαιδευτικών εκτός υπηρεσίας. Πέραν τούτου, η ελευθερία συμμετοχής των εκπαιδευτικών σε συλλογικές δράσεις είναι ατομικό και δημοκρατικό δικαίωμα και αποτελεί αδιαπραγμάτευτη αξία για την Κυβέρνηση της Αριστεράς.   

 

Τάσος Κουράκης

Υποψήφιος βουλευτής στην Α΄ Θεσσαλονίκης

Συντονιστής Παιδείας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Χριστιανοί και πολιτική


Χριστιανοί και πολιτική

(οι λαθροχειρίες των υποκριτών)

 

Για πολλούς θρησκευόμενους,  οι  πολιτικοί αγώνες, οι κοινωνικές διαμαρτυρίες, η συμμετοχή, ο ξεσηκωμός ενάντια στην καταπίεση και την αδικία και ένα σωρό άλλα (αγωνιστικά) πράγματα, θεωρούνται μη συμβατά με τα χριστιανικά  πιστεύω. Ο Χριστιανός, λένε, πρέπει να είναι ήσυχος, να μην ανακατεύεται  με την πολιτική, να υπομένει και να υπηρετεί τους εντεταλμένους κυβερνήτες του, άκριτα.

 Δυστυχώς, τέτοιες στάσεις έχουν γίνει κυρίαρχες στους χριστιανικούς κύκλους από πολύ παλιά, διότι από πολύ παλιά, η υποκρισία και η πλάνη είναι προτιμητέες από το σύστημα, σε αντίθεση με την ειλικρίνεια και την ευθύτητα. Μιλάμε δηλαδή για την μεγαλύτερη στρέβλωση, που είναι έξω και από την Ορθόδοξη παράδοσή μας και έξω από την διδασκαλία του Κυρίου μας.

Ας προσέξουμε τι έλεγε το 1994 σε συνέντευξή του, ο Άγγλος βυζαντινολόγος Steven Runciman (1903-2000), στις δημοσιογράφους Χρύσα Αράπογλου και Λαμπρινή Θωμά για λογαριασμό της ΕΤ3, όταν του ζήτησαν να σχολιάσει το γεγονός ότι αρκετοί άγιοι στο Βυζάντιο ανακατεύτηκαν στην πολιτική. «Όλοι όσοι θέλουν να επηρεάσουν άλλους ανθρώπους ασκούν πολιτική και είναι πολιτικοί. Πολιτική σημαίνει να προσπαθείς να οργανώσεις την πόλιν με ένα νέο τρόπο σκέψης. Οι Άγιοι είναι πολιτικοί. Ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορείς να διαχωρίσεις την πίστη προς τους αγίους από τη διανόηση». Με την δική μας παρατήρηση ότι μπορεί οι Άγιοι να είναι πολιτικοί, όμως προσοχή, γιατί οι πολιτικοί δεν είναι Άγιοι!

Τηρουμένων των αναλογιών, δεν ξέρω πώς θα χαρακτηρίζονταν συμπεριφορές και πρακτικές των Πατέρων της Εκκλησίας μας, με σημερινούς πολιτικούς όρους. Τι θα λέγανε δηλαδή για τον Μέγα Βασίλειο ή τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο και τόσους άλλους. Μάλλον το «κομμουνιστής» ή το «αναρχικός», θα ήταν λίγο ως χαρακτηρισμός για τη στάση τους. Κι όλα αυτά επειδή, προφανώς, ανήκαν στους αλληλέγγυους της εποχής τους, δεν υπηρετούσαν την υποκρισία, αλλά αντίθετα, έλεγχαν την εξουσία.

Η στρέβλωση

Δυστυχώς, συχνά, αφήνεται να πλανάται το δίλημμα της συμβατότητας ή μη,  μεταξύ της πολιτικής και του θρησκευτικού πιστεύω κάποιου. Κάποτε μάλιστα, καλλιεργείται εντέχνως, για να οδηγήσει τους θρησκευόμενους μονομερώς σε κάποια κόμματα, τα οποία «εργολαβικά» θέλουν να τους εκφράζουν. Και εδώ είναι η στρέβλωση. Οι χριστιανοί έχουν (οφείλουν να έχουν) άποψη.  Άλλωστε βρίσκονται σε όλο το φάσμα των πολιτικών κομμάτων. Από τα εξωκοινοβουλευτικά κομμουνιστικά μέχρι τα νεοφιλελεύθερα συντηρητικά. Το πρόβλημα προκύπτει στην χειραγώγηση, στην υποκρισία και στην σκόπιμη ταύτιση με ένα μόνο μέρος των κομματικών συλλογικοτήτων. Ακόμα περισσότερο, όταν αυτό συνοδεύεται από εκούσια παραίτηση και άκριτη υπακουή στις παραδοσιακές υποτίθεται φιλικές σχέσεις με την «δεξιά του Κυρίου».
Είναι εύγλωττη η παρατήρηση του φίλου θεολόγου Θανάση Παπαθανασίου, αρχισυντάκτη του περιοδικού «Σύναξη», ο οποίος καυτηριάζει ανάλογες στάσεις και συμπεριφορές. «Μιλάμε για εθελοδουλία. Ξεφορτώνεσαι ένα βαρύ φορτίο – την ελευθερία σου – και ησυχάζεις! Τέρμα πια το βάσανο του στοχασμού, τέρμα τα διλήμματα και, φυσικά, τέρμα η ευθύνη για τις αποφάσεις που θα πάρεις. Για όλα θα αποφασίζει πια ο αφέντης, θα σου ανακοινώσει την απόφασή του, και συ απλώς θα την εκτελείς…Μπορεί αυτό να ταιριάζει σε πολλούς. Για τους Χριστιανούς, όμως, θα πρέπει να ‘ναι κάτι ανατριχιαστικό, βλασφημία κατά του Θεού τους! Είναι έμπρακτη άρνηση του βασικού πιστεύω του Χριστιανισμού, ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού, και άρα με βασικό χαρακτηριστικό του την ελευθερία! Ολόκληρος ο Χριστιανισμός είναι υπόθεση προσωπικής ευθύνης, σε βαθμό μαρτυρίου αν χρειαστεί!
Οι τέτοιοι θρησκευόμενοι (κληρικοί και λαϊκοί), παρά τα αδάπανα κηρύγματά τους για αξίες αιώνιες, αποκαλύπτονται τώρα (την κορυφαία ώρα που η διαπλοκή αναμετριέται με τη δημοκρατία) ως θλιβεροί κομματάρχες πολιτικών που στηρίζουν  τα μνημόνια, που καταργούν την αργία της Κυριακής, που υπηρετούν την εκδικητική εκδοχή του Προτεσταντισμού μέσω των εντολών της Μέρκελ. Κατά τα άλλα, όμως, δηλώνουν… Χριστιανοί Ορθόδοξοι!».

Η υποκρισία

Αυτή την υποκρισία των δήθεν «καλών χριστιανών», που τηρούν ευλαβικά τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις, αλλά συγχρόνως στρατεύονται στην υπηρεσία των δυναστών που λεηλατούν τον τόπο, στηλιτεύει με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο ο στρατηγός Μακρυγιάννης. Αναφέρεται  στον – δωσίλογο, θα λέγαμε σήμερα -  Θανάση Βάγια, που υπηρέτησε τον δυνάστη Αλή Πασά και κατέσφαξε το χωριό Γαρδίκι. Λέει λοιπόν: «Αὐτόν τόν καλόν ἄνθρωπον τόν εἶχε ὁ Ἀλήπασας, ὁποὔτρωγε τούς ἀνθρώπους καλύτερα ἀπό ψωμί. Ὅταν ἔφκειανε τό κάστρο τῶν Γιαννίνων, ἐπιστατοῦσε αὐτός ὁ καλός ἄνθρωπος. Πόσους ἀνθρώπους ἔρριξε εἰς τόν ἀσβέστη, καί κάηκαν κι’ ἄλλους τούς τρύπαγε εἰς τ’ αὐτιά καί τούς κάρφωνε! Αὐτός ὁ καλός ἄνθρωπος λάδι τήν Τετράδη καί τήν Παρασκευή δέν ἔτρωγε, τούς ἀνθρώπους τούς ρωκάναγε» (Μακρυγιάννης, Ἀπομνημονεύματα, ἐκδ. Σφακιανάκη, Θεσσαλονίκη 1975, τ. Α΄, σ. 263).

Σαφέστατα, ανάλογες αντιφάσεις και υποκρισίες καυτηριάζει και ο Μ. Βασίλειος, από πολύ παλιά (4ος αιώνας), όταν λέει: «Γνωρίζω πολλούς που νηστεύουν, προσεύχονται, σκληραγωγούνται και γενικά εφαρμόζουν με προθυμία κάθε θρησκευτική συνήθεια, αρκεί να μην τους κοστίζει τίποτα, και δεν δίνουν δεκάρα για όσους έχουν ανάγκη. Τι τους ωφελεί η υπόλοιπη αρετή τους; Δεν είναι κατάλληλοι για τη Βασιλεία του Θεού» (Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, «Κοινωνική δικαιοσύνη και Ορθόδοξη θεολογία», εκδ. Ακρίτας 2006, σ. 12).

Παρόμοιο ένα περιστατικό στη Ρωσία του 16ου αιώνα: «Ο ρώσος [άγιος] Νικόλαος ο Σαλός … τόλμησε να ελέγξει τον τυραννικό τσάρο Ιβάν τον Τρομερό που καταπίεζε το λαό. Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή, περίοδος δηλαδή μεγάλης νηστείας πριν από το Πάσχα, νηστείας που και ο Ιβάν, ως χριστιανός μονάρχης, τηρούσε. Ο Νικόλαος διασταυρώθηκε μαζί του και του πρόσφερε να φάει ένα κομμάτι ωμό κρέας. Ο τσάρος οπισθοχώρησε αηδιασμένος, παίρνοντας το μήνυμα, ότι χειρότερο από το να φας κρέας τη Σαρακοστή είναι να «καταβροχθίζεις» ανθρώπινο κρέας με την τυραννική εξουσία σου» (Βιβλίο Θρησκευτικών της Γ΄ Λυκείου (κεφ. «Οι εξτρεμιστές της ελευθερίας», υπό Θ.Ν.Π.), σ. 53).

Η ευθύνη

Μένει, συνεπώς, σε μας τους ίδιους η διάκριση της επιλογής και δεν είναι καθόλου αυτονόητη η σύμπλευση με τους εκμεταλλευτές του ιδρώτα του εργαζόμενου. Το κατ’ εικόνα Εκείνου, που δεν δίστασε να «πετάξει έξω» όσους μετατρέψανε τον «οίκο του Πατρός του σε οίκο εμπορίου», οδηγεί τη συνείδησή μας. Η πολιτική απαξίωση, πρέπει να είναι το πρώτο βήμα εναντίον εκείνων που παραχώρησαν την ασυλία της χώρας, ξεπούλησαν τον πλούτο της, «αυτοκτόνησαν» χιλιάδες συνανθρώπους μας και «αποδήμησαν» την νεολαία και τα όνειρά μας.
Όταν ο Λαός του Θεού σταυρώνεται, στους Χριστιανούς δεν ταιριάζει ούτε ο ρόλος του Πόντιου Πιλάτου ούτε του Φαρισαίου .

 
Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

 

 

Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Το να ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους, πολιτική



 

Αφιερώνεται στα αμετάπειστα θύματα της ηλιθιώδους προπαγάνδας των δωσίλογων, που με την ψήφο τους στα γαλαζοπράσινα ανδράποδα, έστειλαν την Ελλάδα στον γκρεμό της οικονομικής και ηθικής εξαθλίωσης και τα παιδιά τους στην κόλαση της ανεργίας και της μετανάστευσης.

Γελοίε Έλληνα ψηφοφόρε της ιθαγενούς τρόικας των δωσίλογων… Πανηλίθιε συμφεροντολόγε βολεψάκια πασόκε…

Καθυστερημένο γαλάζιο αρπακτικό…

Γλοιώδη οθωμανοαριστερέ της ΡΗΜΑΔ…

Ψήφισες τους φονιάδες των παιδιών σου και έριξες στην κόλαση της φτώχειας και της εξαθλίωσης ολόκληρη την Ελλάδα…

Δε θα σε λυπηθώ για την κατάντια σου…

Δε θα σε λυπηθώ ακόμα και να σε δω να εκλιπαρείς για ένα κομμάτι ψωμί…

Είσαι άξιος της τύχης σου και ανάξιος για καλύτερη μοίρα…

= = =

Ο άλλος, για την Πρωτοχρονιά πήρε δώρο μπαταρίες στα παιδιά του. Στο σημείωμα έγραψε “Δε συμπεριλαμβάνονται παιχνίδια”.

= = =

Άδωνις Γεωργιάδης: “Εξευτελισμός! Στην Δοξολογία, στην οποία καλεί τους επισήμους η Περιφερειάρχης, η ίδια δεν πήγε… δεν της αρέσει η Εκκλησία της κυρίας Δούρου”

Δε μου λες ρε φίλε Άδωνι, καλά η Δούρου, μπορεί να ήταν άρρωστη, στο κάτω-κάτω της γραφής, η γυναίκα… Δες το κι έτσι.

Εσύ πους πας στην Εκκλησία, πας ως ευλαβικός Χριστιανός ή ως μετανοήσας Δωδεκαθεϊστής;

Πέραν τούτου, αγαπητέ πρώην κοινοβουλευτικέ εκπρόσωπε της πρώην συγκυβέρνησης Ν.Δ., Βενιζελικού ΠΑΣΟΚ (εσωτερικού) και ελεύθερων ακροδεξιοχουντκών, όποιος πάει στη Εκκλησία δε σημαίνει αυτομάτως ότι είναι και Χριστιανός, όπως επίσης όποιος πάει στο συνεργείο δε σημαίνει ότι είναι αυτοκίνητο! Βρες κάτι άλλο πιο ουσιώδες να πεις ρε φίλε, δεν κουράστηκες να επαναλαμβάνεις συνεχώς τις ίδιες και τις ίδιες παπαριές; Αλήθεια ρε Άδωνι, εσύ που κουβαλάς τρέλα από τότε που γεννήθηκες, δεν κουράστηκες ακόμη;

= = =

ΜΕΛΑΣ-ΜΕΛΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ… Εγώ κι εσύ, αγκαλιά κι οι δυο μαζί στο αμπαζούρ το θαλασσί από κάτω…

= = =

Τρουπής και Ευθυμίου… Πως λέμε Άμποτ και Κοστέλο; Οι μοναδικοί βουβοί ευθυμοδημοσιογράφοι στον πλανήτη που πήραν συνέντευξη από ένα Ώτο Κιου!!! Η ξεφτίλα του δημοσιογραφικού λειτουργήματος σε όλο της το μεγαλείο! Δε ντρέπεστε ρε γελοία υποκείμενα; Ου να μου χαθείτε παρτάλια… Θα μου πείτε τώρα υπάρχει κι ο Αρχηγός: Δημήτρης Οικονόμου της πρώτης γραμμής… Καλά, αυτός δεν παίζεται!

= = =

H always έβγαλε καινούργιες σερβιέτες, με καμπανούλες και ένα στολισμένο δέντρο πάνω, για την περίοδο των Χριστουγέννων!

= = =

Οι πληροφορίες της ΝΕΡΙΤ αναφέρουν ότι στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας θα είναι ο πρώην πρόεδρος της Βουλής και πρώην βουλευτής Καστοριάς Φίλιππος Πετσάλνικος, ο Γιώργος Πεταλωτής θα είναι υποψήφιος στην Κομοτηνή, ο Σωκράτης Ξυνίδης στην Ξάνθη και ο Μιχάλης Καρχιμάκης στο Λασίθι!!!

Παιδιά, σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, με Rolex στα χέρια, με γούνες στους ώμους… ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Πόσα θέλετε να φάτε ρε κουθούρια;

= = =

Θ. Πάγκαλος: “Θα αυτοκτονήσω αν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ”

Πιστεύω να κρατήσετε το λόγο σας κύριε Πάγκαλε… Και επί τη ευκαιρία μια ερώτηση αν επιτρέπετε, με μέσο μπήκατε στο ανθρώπινο είδος;

= = =

Ο Παπανδρέου το επέβαλε, ο Πάγκαλος το εκθείασε, ο Βενιζέλος το υπηρέτησε, ο Σαμαράς το αναζωογόνησε και ο Ελληνικός λαός το πληρώνει με το αίμα του! ΚΑΙ ΤΩΡΑ σου ζητάνε να επικυρώσεις με την ψήφο σου το έγκλημα που διαπράξανε… Σου ζητάνε να νομιμοποιήσεις το έγκλημά τους… Σου ζητάνε, ενώ βρίσκονται ένα βήμα από το Ειδικό Δικαστήριο, να τους αθωώσεις… Σου ζητάνε την άδεια να στείλουν τα παιδιά και τα εγγόνια σου στην κόλαση της φτώχειας και της αβεβαιότητας… Στο χέρι σου είναι να τους σβήσεις από τον πολιτικό χάρτη…

ΟΠΛΟ ΣΟΥ Η ΨΗΦΟΣ ΣΟΥ… ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟΥΣ!

Χάρρυ Κλυνν

kontranews.gr

Το χειρότερο προσχέδιο όλων των εποχών



Το χειρότερο προσχέδιο όλων των εποχών

 

Βρυξέλλες: Προσχέδιο «στα μέτρα της Τουρκίας», από το οποίο απουσιάζουν όλες σχεδόν οι κυπρογενείς υποχρεώσεις της Κυβέρνησης Ερντογάν, έβαλε στο τραπέζι της Επιτροπής Εξωτερικών της Ευρωβουλής η εισηγήτρια, ευρωβουλευτής των Σοσιαλιστών, Κάτι Πίρι (Kati Piri).
Το προσχέδιο, το οποίο εξασφάλισε ο «Φ», καταγράφει τεράστιες απώλειες στα «κεκτημένα» της Λευκωσίας σε όλα τα επίπεδα, με πιο «χτυπητή» την αποφυγή αναφοράς στην ανάκληση της NAVTEX και στην απόσυρση των τουρκικών πλοίων από την ΑΟΖ, θέση την οποία υιοθέτησε το ίδιο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον περασμένο Νοέμβριο σε ειδικό ψήφισμα, αλλά προκλητικά παραβλέπει η Σοσιαλίστρια Ολλανδέζα ευρωβουλευτής, αποφεύγοντας να την ενσωματώσει στην ετήσια έκθεση για την Τουρκία.
Επιπλέον:
1. Μέχρι και πέρυσι, οι εκθέσεις της Ευρωβουλής καλούσαν την Τουρκία «να αρχίσει να αποσύρει τις δυνάμεις της από την Κύπρο…», κάτι που επίσης απουσιάζει από το προσχέδιο της κ. Πίρι.
2. Ανάλογα προκλητική είναι η αντιμετώπιση της εισηγήτριας και στο ζήτημα των Βαρωσίων. Αν και τα προηγούμενα ψηφίσματα της Ευρωβουλής, καλούσαν την Τουρκία «να μεταβιβάσει την περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου στη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών, σύμφωνα με το ψήφισμα 550 (1984) του Σ.Α. Ηνωμένων Εθνών», η Σοσιαλίστρια ευρωβουλευτής φρόντισε να διαγράψει και την εν λόγω υποχρέωση της Άγκυρας από το προσχέδιο το οποίο υπέβαλε. Επί του προκειμένου, το προσχέδιο δεν αναφέρεται ούτε στη διεξαγωγή απευθείας εμπορίου από τους Τ/κ «με νόμιμο τρόπο», λαμβανομένων υπόψη των προτάσεων που υπέβαλε η κυπριακή Κυβέρνηση (και για επιστροφή των Βαρωσίων).
3. Οι παραλείψεις της εισηγήτριας αφορούν και στο πλαίσιο λύσης του Κυπριακού, καθώς αποφεύγει να αναφερθεί σε «δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία» με «ενιαία κυριαρχία και ιθαγένεια», κάτι που περιλαμβανόταν σε προηγούμενες εκθέσεις.
4. Επιπλέον, η εισηγήτρια ξεχνά να υποδείξει προς την Τουρκία την υποχρέωση να επιτρέψει στη ΔΕΑ την «πρόσβαση σε αρχεία και στρατιωτικές ζώνες για την εκταφή» αγνοουμένων.
5. Δεν υπάρχει υπόδειξη προς την Τουρκία για εφαρμογή του Πρωτοκόλλου και για εξομάλυνση των σχέσεων με την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά απλή διαπίστωση (στο προοίμιο) της άρνησης της υποψήφιας χώρας να εκπληρώσει την υποχρέωσή της.
Το προσχέδιο της κ. Πίρι περιλαμβάνει μόνο δύο παραγράφους για την Τουρκία:
· Την καλεί να υπογράψει και να κυρώσει τη Σύμβαση ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Υπογραμμίζει το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να συνομολογεί διμερείς συμφωνίες αναφορικά με την ΑΟΖ της. Υπενθυμίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα όλων των κρατών-μελών για «εξερεύνηση και εκμετάλλευση των φυσικών τους πόρων».
· Ζητά δίκαιη, συνολική και βιώσιμη λύση σύμφωνα με τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και καλεί τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων να ξαναρχίσουν τις συνομιλίες «το συντομότερο δυνατό». Εκφράζει στήριξη στις προσπάθειες Άιντα και καλεί την Τουρκία να συμβάλει ενεργώς στην προσπάθεια.
Σε διάταξη μάχης οι Κύπριοι ευρωβουλευτές
Σκληρή μάχη αναμένεται να δώσουν στις πολιτικές τους ομάδες οι Κύπριοι ευρωβουλευτές, επιδιώκοντας να ανατρέψουν το αρνητικότατο προσχέδιο έκθεσης για την Τουρκία, το οποίο υπέβαλε η Σοσιαλίστρια ευρωβουλευτής Κάτι Πίρι. Γίνεται κατανοητό ότι θα επιδιωχθούν συμμαχίες, προκειμένου να υπάρξει δυνατότητα ανατροπής του κειμένου μέσω τροπολογιών. Κινήσεις αναμένεται να εκδηλωθούν και προς την εισηγήτρια, το προσχέδιο της οποίας φαίνεται να «εμβολιάστηκε» από την Κομισιόν. Σημειώνεται ότι για πρώτη φορά εφέτος η εισηγήτρια της Ευρωβουλής για την Τουρκία προέρχεται από τους Σοσιαλιστές, ενώ στις δύο προηγούμενες κοινοβουλευτικές περιόδους προερχόταν από το ΕΛΚ.

Γράφει: Παύλος Ξανθούλης, Βρυξέλλες