Αλεξ.Παπαδιαμάντης:Οι χαλασοχώρηδες

Αλεξ.Παπαδιαμάντης:Οι χαλασοχώρηδες

Είναι σε συνέχειες. Πολύ καλό και επίκαιρο, ειδικά αν βρέχει.

 

http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/ppd_xalaso-eis.html

 

Το έστειλε ο Μιχάλης

Τοπικοποίηση: Μια απάντηση στην παγκοσµιοποίηση

Τι χάθηκε;

του Αλέκου Ζούκα

Το κείµενο που ακολουθεί είναι η παρουσίαση του Αλέκου Ζούκα στην εκδήλωση ñ συζήτηση µε τον Γιώργο Κολέµπα, συγγραφέα του βιβλίου Τοπικοποίηση: Μια απάντηση στην παγκοσµιοποίηση, που πραγµατοποιήθηκε την Κυριακή 13 Μαρτίου στο Μύλο Ματσόπουλου από την Κίνηση Αποανάπτυξης Τρικαλινών Πολιτών.
Θα αναρωτιούνται, όπως είναι φυσικό, οι νεότεροι, δηλαδή όλοι όσοι µεγάλωσαν µέσα σ’ ένα καθεστώς επάρκειας ή, στην καλύτερη περίπτωση, ευµάρειας για το ποιος ήταν αυτός ο πλούτος σε προϊόντα, διατροφικά ή άλλα, που χάθηκε και κάτω από ποιες συγκεκριµένες συνθήκες. Ή, πιο συγκεκριµένα, ήταν τόσο απαραίτητα όλα αυτά τα προϊόντα που η εξαφάνισή τους από τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου να προβάλλεται σήµερα ως  πλήγµα στην ισορροπηµένη ζωή και υγιεινή διατροφή του; Η απάντηση στο τελευταίο αυτό ερώτηµα είναι προφανής: Στη φύση δεν περισσεύει τίποτα, απαραίτητα για τη διατροφή του ανθρώπου µπορεί να µην είναι τα λαθούρια, αλλά σίγουρα σε κάποια άλλη βιολογική αλυσίδα είχαν το ρόλο τους. Με τη σταδιακή τους εξαφάνιση φτωχαίνει η βιοποικιλότητα ενός τόπου και οπωσδήποτε, θα εµφανισθούν οι συνέπειές της.
Ίσως ακόµα να σκέφτονται κάποιοι, µε µια δόση εφησυχασµού, πως τελικά η εξέλιξη είναι που ρυθµίζει αυτού του είδους τις απώλειες και πως είναι µια εντελώς φυσιολογική διαδικασία, που ονοµάζεται και Φυσική Επιλογή. Θα συµφωνούσα, πράγµατι, µε την τελευταία άποψη, αν αυτό συνέβαινε σε ένα καθεστώς πλήρους ελευθερίας, αν δηλαδή η επιλογή ήταν αποτέλεσµα µιας απρόσκοπτης φυσικής διαδικασίας κι όχι της εντατικής ανθρώπινης παρέµβασης. Δυστυχώς όµως, όπως θα φανεί στη συνέχεια, δεν υπήρξε καµιά ελεύθερη επιλογή, αντιθέτως ο χάρτης της σύγχρονης ελληνικής παραγωγής και ο κατάλογος των διατροφικών προϊόντων διαµορφώθηκαν ως αποτέλεσµα της µεθοδικής αλλοίωσης της παραγωγικής φυσιογνωµίας της χώρας.
Ωστόσο δεν ήταν µόνον η παραγωγική φυσιογνωµία της χώρας που αλλοιώθηκε στους δύο περίπου αιώνες ύπαρξης του ελληνικού κράτους. Ή, καλύτερα, κι αυτή ακολούθησε µε τη σειρά της ολόκληρο τον οικονοµικό, κοινωνικό και πολιτικό προσανατολισµό των ελληνικών κυβερνήσεων. Ο προσανατολισµός αυτός, από τη δηµιουργία του ελληνικού κράτους, και για ολόκληρο τον 19ο αιώνα µέχρι και τα µέσα του εικοστού, ήταν πρωτίστως πολιτικός, στραµµένος ακλόνητα προς τη δύση, κυρίως Αγγλία και Γαλλία, και σπανιότερα Ρωσία[1]. Υπήρξαν βέβαια και ορισµένες περιπτώσεις που η προσήλωση αυτή είχε καθαρά ιδιοτελή κίνητρα, ενώ κατά τα τέλη του 20ου αι. διαµορφώνεται ο οικονοµικός και µιλιταριστικός της χαρακτήρας. Επιπροσθέτως, ο ιµπεριαλιστικός ανταγωνισµός των δυνάµεων αυτών µεταφέρονταν και στο εσωτερικό της χώρας, µε συνέπεια οι εγχώριες κοµµατικές αντιπαλότητες να παίρνουν ενίοτε διαστάσεις πολεµικής, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που οδήγησαν τη χώρα σε εθνικές περιπέτειες.
Όµως η ελληνική ύπαιθρος ήταν αυτή που ιστορικά δοκιµάστηκε σκληρά. Μετά το αποτυχηµένο κίνηµα των Ορλωφικών του 1770 γνώρισε την ανελέητη βιαιότητα των Οθωµανών, µεγάλες κωµοπόλεις που ανθούσαν από το εµπόριο των αγροτικών προϊόντων καταστράφηκαν, αγροτικές και κτηνοτροφικές εκµεταλλεύσεις παραδόθηκαν στη λεηλασία, µε λίγα λόγια η ύπαιθρος στα χρόνια εκείνα γνώρισε τη µεγαλύτερη καταστροφή από την επικράτηση των Οθωµανών, τον 15ο αι. Ωστόσο, µέχρι και τις αρχές του 19ου αιώνα οι παραγωγικές δυνάµεις της χώρας είχαν ανασυνταχθεί, όπως φαίνεται από τις αναφορές διαφόρων περιηγητών και ιδιαίτερα τις εκθέσεις του Γάλλου προξένου Φελίξ Μποζούρ[2], ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις των προϊόντων που κατείχαν αξιοσηµείωτη θέση στο εξαγωγικό εµπόριο και στην ευρωπαϊκή αγορά. Οι περίφηµες κάπες της Ζαγοράς που κατασκευάζονταν µε γιδόµαλλο, που έφτανε στο Χορευτό µε καΐκια από την ευρύτερη περιοχή της Λειβαδιάς, κι αυτές των Καλαρρυτών, διακινούνταν στην Ευρώπη, αλλά και στους Έλληνες και Αλβανούς κτηνοτρόφους (µακριές µέχρι τον αστράγαλο) και κοντές (τα λεγόµενα κοντοκάπια) για τους ναυτικούς του Αιγαίου και της Αδριατικής. Τα υφαντουργεία του Τιρνάβου προµήθευαν τον οθωµανικό στρατό µε τόνους από τσόχες, αµπάδες, σερβέτες και άλλα υφάσµατα, ο συνεταιρισµός των Αµπελακίων έβαφε και διακινούσε τα µεταξωτά νήµατα σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ οι εξαγωγές των µαλλιών και δερµάτων είχαν φθάσει στο απόγειό τους. Η εξαιρετική, για την εποχή, επεξεργασία κάποιων προϊόντων, καθώς και οι πρώτες ύλες που χρησιµοποιήθηκαν προκάλεσαν την περιέργεια των Ευρωπαίων που προσπάθησαν να βρουν το µυστικό της βαφής των νηµάτων. Έστελναν δήθεν περιηγητές, που δεν ήταν παρά εµπορικοί κατάσκοποι, στα Αµπελάκια, στον Τύρναβο και αλλού κι έµαθαν τον τρόπο βαφής. Ο Μποζούρ τον περιγράφει µε ακρίβεια χηµικού. Προµηθεύτηκαν σπόρους ριζαριού, τους µετέφεραν στη Γαλλία, κυρίως στη Μασσαλία και στο Παρίσι, ακριβοπλήρωσαν Αµπελακιώτες τεχνίτες και τους πήραν στη Γαλλία. Με το ριζάρι της Γαλλίας, µε τους Έλληνες τεχνίτες και µε την επίβλεψη του διάσηµου Λαβουαζιέ, πατέρα της χηµείας, προσπάθησαν να επιτύχουν καλές βαφές. Γίνονταν όλα σχολαστικά, µε συνεχείς επαναλήψεις. Το αποτέλεσµα πάντα ήταν απογοητευτικό. Άλλο χρώµα έδινε το παραγόµενο στη Θεσσαλία ριζάρι µε τον ήλιο και το νερό της Ελλάδας και άλλο στη Γαλλία χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις. Ο Λαβουαζιέ και οι άλλοι πρωτοπόροι της χηµείας παράτησαν τελικά την προσπάθεια µε τα χρωστικά φυτά και στράφηκαν στις χηµικές βαφές. Και ανακάλυψαν τα χρώµατα ανιλίνης. [3]
Ωστόσο η πανώλη των αρχών του 19ου αιώνα ανέκοψε αποφασιστικά αυτή την πορεία και την ανακοπή ολοκλήρωσαν τα επαναστατικά γεγονότα του 1821 και οι, εξ αυτών, συχνές εκστρατείες των στρατευµάτων της Πύλης. Κάθε εκστρατευτική προπαρασκευή σήµαινε για τους κτηνοτρόφους και γεωργούς βαρύτατες απώλειες που κοντά σ’ αυτές θα πρέπει να υπολογιστεί και η τροφοδοσία -οικειοθελώς ή παρά τη θέλησή τους- των ελληνικών επαναστατικών σωµάτων.
Στη σύντοµη πρωθυπουργία του ο Καποδίστριας (1828-1831) συνειδητοποίησε την ανάγκη ανασυγκρότησης της κατεστραµµένης αγροτικής οικονοµίας και µεταξύ των άλλων µέτρων µετακάλεσε από τη Γαλλία τον Γρηγόριο Παλαιολόγο, φιλόλογο και κυρίως γεωπόνο, µέλος της Κηποκοµικής και Γεωργικής Εταιρείας στο Παρίσι, ο οποίος έφτασε στην Ελλάδα µε χρήµατα, µηχανήµατα και σπόρους για να βοηθήσει την ελληνική γεωργία. Εδώ ανέλαβε τη διεύθυνση των Εθνικών Κτηµάτων και του Προτύπου Αγροκηπίου της Τίρυνθας. Η δολοφονία όµως του Καποδίστρια αποµάκρυνε µε σκαιό τρόπο τον Παλαιολόγο από τις θέσεις του και το αγροκήπιο ερήµωσε. Ωστόσο οι ιδέες του για την αγροτική ανασυγκρότηση της χώρας, µπολιασµένες µε τις ιδέες του Σαιντ Σιµόν που είχαν -µε προτροπή του Κοραή- αρχίσει να κάνουν την εµφάνισή τους, πρώτα στο πανεπιστήµιο, άρχισαν να κυκλοφορούν και στους αγροτικούς πληθυσµούς κυρίως µέσα από διαλέξεις, επαφές και αρθρογραφία στο περιοδικό Αθηνά, που συνέχιζε ο Παλαιολόγος και µετά την αποµάκρυνσή του.
Ο Παλαιολόγος υπήρξε ο άνθρωπος που πρώτος αυτός στη νεότερη Ελλάδα προσπάθησε να ανασυγκολλήσει τη χαµένη συνέχεια της γνώσης των αρχαίων γύρω από τα φυτά και τις ιδιότητές τους. Το κεχρί (µε το αλεύρι του εµπλούτιζαν το ψωµί), τα κουκιά, ο βίκος (πλούσια σε παραγωγή γάλακτος ζωοτροφή), ο όροβος ή ρόβι (για την διατροφή των βοοειδών), το φηγόπυρο ή µαυροσίταρο (όσπριο µε το οποίο γίνονταν το κρίµνο ή ο χόνδρος δηλ. το ψιλό ή χονδρό πληγούρι), ο θέρµος (ξεχασµένο και στα χρόνια του Παλαιολόγου όσπριο για ζωοτροφή που εµπλούτιζε µε την καλλιέργειά του όπως και το κεχρί τα φτωχά εδάφη), [4] όπως και πολλά άλλα, ξαναήρθαν στην επιφάνεια σε σχέση και µε τις ευρωπαϊκές επιδόσεις της καλλιέργειάς τους, αλλά και σε σχέση µε τις παρατηρήσεις των αρχαίων (Θεόφραστου, Διοσκουρίδη, Γαληνού και άλλων) για τη θρεπτική τους αξία και τις άλλες τους ιδιότητες. Με το ογκώδες δίτοµο έργο του Γεωργική και Οικιακή Οικονοµία 1833 ñ 1835, αλλά και µε τις δεκάδες µονογραφίες του µε πρακτικές οδηγίες και καλλιεργητικές συµβουλές, άφησε για τις επερχόµενες γενεές µια σπουδαία παρακαταθήκη γνώσεων, που στο σύνολό τους παραµένουν, δυστυχώς, επίκαιρες. Η ελληνική ύπαιθρος συνέχισε να παραδέρνει έρµαιο, αυτή τη φορά, των οµοεθνών µεγάλων γαιοκτηµόνων, οι οποίοι διαδέχθηκαν, στην κυριότητα της γης, τους αποχωρήσαντες Οθωµανούς.
Η αρπαγή της γης µε διάφορα νοµικά τερτίπια και το καθεστώς της δουλοπαροικίας των ακτηµόνων, ιδιαίτερα στη Θεσσαλία, θα συγκινήσει τον επαναστάτη και οραµατιστή πολιτικό Αλέξανδρο Κουµουνδούρο (στο διάστηµα 1865 ñ 1883 εξελέγη δέκα φορές πρωθυπουργός), που ξεκίνησε το µεγάλο µεταρρυθµιστικό του σχεδιασµό από τη Θεσσαλία, η οποία ελευθερώθηκε επί πρωθυπουργίας του και η οποία µε κατάλληλες υποδοµές (σιδηρόδροµος, εγγειοβελτιωτικά έργα), µε την αποκατάσταση των ακτηµόνων και µε συνδυασµένη αγροτική ñ βιοµηχανική ανάπτυξη, θα µπορούσε να ξελασπώσει τη βαλτωµένη οικονοµία της χώρας και να θρέψει τον εξαθλιωµένο της πληθυσµό. Σ’ αυτό το ελπιδοφόρο περιβάλλον, έρχεται από την Αµερική, όπου σπούδασε φυσικές και φυσικοϊστορικές επιστήµες, ο Παναγιώτης Γεννάδιος, γιος του λόγιου και διδάσκαλου του γένους Γεωργίου Γεννάδιου. Η δράση του υπήρξε πολυσχιδής, όντας Επιθεωρητής Γεωργίας στο Υπ. Εσωτερικών, την περίοδο 1880 ñ 1894, γράφει, επιµελείται και εκδίδει το µηνιαίο περιοδικό Ελληνική Γεωργία επί δώδεκα χρόνια αδιαλείπτως [5]. Γύρω από το περιοδικό συγκεντρώνονται αρκετοί επιστήµονες γεωπόνοι, χηµικοί, βοτανολόγοι και άλλοι. Αν σκεφτεί κανείς τα µέσα της εποχής και την ανάγκη περιγραφής των ασθενειών µε εικόνες (εδώ γίνονταν µε σκίτσα), η προσπάθεια του Γεννάδιου φαντάζει τιτάνια!
Τον Κουµουνδούρο όµως ανατρέπει ο υπουργός του Χαρίλαος Τρικούπης, µε τη βοήθεια βουλευτών που εξυπηρετούσαν πρωτίστως τα συµφέροντα των µεγαλογαιοκτηµόνων. Ο Τρικούπης θα διαχειριστεί το δάνειο των 5 εκ. φράγκων, που είχε συνάψει ο Κουµουνδούρος µε τη Γαλλία, για τα εγγειοβελτιωτικά έργα στη Θεσσαλία, προς ίδιον κοµµατικό όφελος. Τροποποιεί τη σύµβαση του σιδηροδρόµου και ορίζει πλάτος της γραµµής το ένα µέτρο (µετρική) κι όχι το διεθνές πλάτος του 1,44 µέτρα. Το αποτέλεσµα ήταν καταστροφικό για την Ελλάδα. Η µειονεκτική της θέση (τερµατικός προορισµός) επέβαλε στη χώρα να πληρώνει παντού τις διελεύσεις των εµπορευµάτων της, από και προς την Ευρώπη, και να µην εισπράττει από κανέναν. Τώρα πληρώνει και την ενοικίαση των ξένων βαγονιών για τις µεταφορές της και τη µεταφόρτωσή τους στον µεθοριακό σταθµό του Πυργετού της Λάρισας στα οθωµανικά τρένα. Η σκληρή του στάση στα συλλαλητήρια της εποχής, για την αποκατάσταση των ακτηµόνων και ενάντια στις αυθαιρεσίες -µε την ανοχή των αρχών- των τσιφλικάδων, εξανάγκασε το Δηµοτικό Συµβούλιο της Λάρισας, έπειτα από εισήγηση του δηµάρχου Γαλάτη, να κηρυχθεί ο Τρικούπης πρόσωπο ανεπιθύµητο για την πόλη και να µην ονοµασθεί ποτέ οποιαδήποτε οδός ή µνηµείο στο όνοµά του. Αντίθετα το άγαλµα του Κουµουνδούρου καθώς και το όνοµά του τιµούν την πρώτη οδό της πόλης. Θεωρώ πως είναι ντροπή, αν όχι ανοησία, άνθρωποι που δηλώνουν ιστορικοί, και ιδιαίτερα Θεσσαλοί, να αναφέρονται στον Τρικούπη µε το χαρακτηρισµό υποδειγµατικός ηγέτης, υπερεκτιµώντας τις πολιτικές του δεξιότητες και παραβλέποντας το γεγονός πως, η πολιτική τελικά, ακόµα και στην εξαιρετική περίπτωση, δεν είναι τίποτα παραπάνω από το µέσο, το όχηµα, δηλαδή, που θα οδηγήσει τον άνθρωπο και την κοινωνία στην ευτυχία, και όχι αυτοσκοπός.
Εν µέσω κοµµατικών αλληλοσπαραγµών, µισαλλοδοξίας και αποτυχηµένων πολέµων και κινηµάτων, ο Παν. Γεννάδιος θα συνεχίσει το έργο του και θα ολοκληρώσει το περίφηµο Φυτολογικό Λεξικό του το 1914, µε πάνω από δέκα χιλιάδες φυτά, µε αναφορές στις ιδιότητές τους, στην καλλιέργειά τους, τις παθήσεις τους και την αντιµετώπισή τους [6]. Η φτώχεια, βέβαια, σε βαθµό εξαθλίωσης της υπαίθρου είχε ήδη συγκινήσει τους διανοούµενους και λογοτέχνες της εποχής. Αρκετοί αποτύπωσαν στο έργο τους τη δυστυχία που επικρατούσε στην ύπαιθρο, άλλοι συµπαρατάχθηκαν µε το µέρος των δυστυχισµένων εκθειάζοντας τον κοινοτικό τρόπο ζωής, όµως κανένας δεν βρέθηκε µε το µέρος του κοµµατικού κράτους και των καπιταλιστικών του οραµάτων, µε τις ελάχιστες βέβαια εξαιρέσεις αυτών που ενέδωσαν στις µεγαλοϊδεατικές προσδοκίες της εποχής. Αρκεί κανείς να ανατρέξει στον Ζητιάνο του Α. Καρκαβίτσα, ή στον πρόλογο του συνεταιρισµού της κοινότητας Κοσκινά Καρδίτσας του 1908, που υπογράφει ο Αλέξανδρος Παπαδιαµάντης [7], προκειµένου να κατανοήσει τις συνθήκες που επικρατούν. Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον εµφανίζονται οι Ντίνος Μαλούχος και Κων/νος Καραβίδας, κύριοι εκφραστές του κοινοτισµού ως εναλλακτικού σχεδιασµού της οικονοµικής και διοικητικής οργάνωσης του κράτους.
Το καθεστώς Βενιζέλου, επισηµαίνει ο Μαλούχος, µετά το 1909 άφησε ελεύθερο το πεδίο δράσης στα νέα ιδεολογικά ρεύµατα που έρχονταν από την Ευρώπη, όπως οι κοινωνιολόγοι, οι σοσιαλιστές, οι κοµµουνιστές. Οι θεωρίες αυτές, τελευταίες αναλαµπές του ευρωπαϊκού πολιτισµού, δεν ήταν δυνατόν να εφαρµοσθούν στην Ελλάδα, διότι η ελληνική πραγµατικότητα ήταν πλατύτερη από τα σχήµατα αυτά. Προσέκρουαν στην ψυχρή αδιαφορία των αγροτών, µικροεπαγγελµατιών και άλλων λαϊκών τάξεων, δηλαδή της κοινωνικής πλειοψηφίας. Παρόµοια ξενόφερτη, εντελώς θεωρητική, χωρίς πρακτικά αποτελέσµατα προσπάθεια ανασυγκρότησης, υπήρξε αυτή των κοµµουνιστών. Προσπάθεια άγονη, τουλάχιστον για την µεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που αποτελείται από µικρονοικοκυραίους, αγρότες και επαγγελµατίες, θεωρία που διδάσκει την πάλη του προλεταριάτου εναντίον των κεφαλαιούχων, την στιγµή που στην Ελλάδα το µεν προλεταριάτο είναι σχεδόν ανύπαρκτο, το δε κεφάλαιο διασκορπισµένο στα χέρια όλου σχεδόν του αγροτικού και µικροαστικού πληθυσµού [8].
Είναι η εποχή που αρθρώνονται οι πρώτες αµφισβητήσεις σχετικά µε τον καπιταλιστικό προσανατολισµό της ανάπτυξης της χώρας, µε κύριους εκπροσώπους τον Ντίνο Μαλούχο και τον Κωνσταντίνο Καραβίδα, κατí αρχήν στο περιοδικό Κοινότης. Οι αµφισβητήσεις αυτές πολύ γρήγορα πήραν το χαρακτήρα πολεµικής και πάλι εις µάτην. Τόσο ο Μαλούχος, που πέθανε πολύ νέος, µόλις 33 ετών, µε την αρθρογραφία του, όσο και ο Καραβίδας µε τις πολυετείς έρευνες πεδίου, σχετικά µε την αγροτική παραγωγή -κύρια στη Μακεδονία-, επισήµαναν την εγκληµατική αδιαφορία της πολιτικής µε την έννοια της κοµµατοκρατίας και την αναπηρία του κοινοβουλευτικού µοντέλου διακυβέρνησης. Πιστεύοντας ακράδαντα στην άµεση δηµοκρατία και στον συνεταιριστικό ñ κοινοτικό τρόπο οργάνωσης της υπαίθρου, θα αναλύσουν διεξοδικά τα µοντέλα παραγωγής, κύρια τους συνεταιρισµούς, για τους γεωργούς, και τα τσελιγκάτα για τους κτηνοτρόφους.
Ο Καραβίδας, στο µνηµειώδες έργο του Τα Αγροτικά [9], θα αναλύσει διεξοδικά την κατάσταση της υπαίθρου, ενώ µε εκατοντάδες αναφορές του θα προσπαθήσει να τραβήξει την προσοχή των κυβερνώντων πάνω στο πρόβληµα της οικονοµικής και δηµογραφικής κατάρρευσης της υπαίθρου. Το αρχικό βιβλίο, υπό µορφή ογκώδους έκθεσης µερικών χιλιάδων σελίδων, που παραδόθηκε το 1929 ιδιοχείρως στον υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης Βενιζέλου, ο υπουργός (µάλλον ο Αλ. Καραπάνος) το έχασε!!! [9] Ο Κωνσταντίνος Καραβίδας ερεύνησε ενδελεχώς την νεοελληνική κοινότητα. Η σκέψη του µετατοπίστηκε, από µια εξαντλητική και επιτυχή συλλογή πρωτογενούς υλικού, στην ανάδειξη της κοινότητας σε µια ´πραγµατική ουτοπίαª, προορισµένη να συγκρουστεί στο χώρο της ιδεολογίας µε άλλες ´πραγµατικές ουτοπίεςª. Ο Καραβίδας καταλήγει στο συµπέρασµα ότι η κοινότητα όχι µόνο υπήρξε, αλλά διεκπεραίωνε λειτουργίες διοικητικές και παραγωγικές. Γηγενής αντικαπιταλιστικός θεσµός, δηµιούργηµα εν πολλοίς γεωοικονοµικών παραγόντων, είναι αναγκαία σε κάθε στάδιο της τεχνικής εξέλιξης και κλειδί για την κατανόηση του νεοελληνισµού [10].
Ο 2ος Παγκόσµιος Πόλεµος και ο εµφύλιος που ακολούθησε επέβαλαν άλλες προτεραιότητες και η ύπαιθρος για µια ακόµα φορά περιορίστηκε στα απολύτως απαραίτητα. Ωστόσο οι διατροφικές ανάγκες της κατοχής και η φτώχεια ανάγκασαν το λαό, ειδικά της υπαίθρου, για ένα µικρό δυστυχώς χρονικό διάστηµα, να ξαναθυµηθεί µια πληθώρα πρακτικών και προϊόντων της φύσης όπως τα άγρια µπιζέλια, τη µολόχα, διάφορα είδη κιχώριου (από την καβουρδισµένη και τριµµένη ρίζα του παραγόταν και ένα υποκατάστατο του καφέ), το πρωινό κατσαµάκι, τα σούρβα, διάφορες επίσης φυτικής προέλευσης βαφές: ριζάρι (ερυθρόδανο), λάπατο (αποξηραµένοι κόνδυλοι των ριζών έβγαζαν καφεκίτρινο χρώµα), καρύδι (το σαρκώδες περίβληµα του καρυδιού για βαφή), οι χλωρές φλούδες του µέλεγου ή µέλιου για την απολύµανση του νερού των πουλερικών κ.ο.κ. Σχεδόν κάθε αγροτικό νοικοκυριό ήταν και ένα µικρό εργαστήριο που συντηρούσε τα εργαλεία του, ύφαινε τα απαραίτητα στρωσίδια ή ρούχα, κατασκεύαζε τις αποθήκες και τους στάβλους του και επισκεύαζε τις ζηµιές τους, µε τους µπαχτσέδες του, τα οπωροφόρα του και τα λίγα οικόσιτα ζώα. Αντίστοιχα κάθε κτηνοτρόφος, ακόµα και οι νοµάδες, είχε τον κήπο του δίπλα στα µαντριά του, έφτιαχνε τα τουλούµια του για το τυρί. από δέρµατα συνήθως κατσικιών, ξύλινες βαρέλες για νερό, οι γυναίκες ύφαιναν τα µαλλιά κ.ο.κ. Σήµερα οι εντατικές καλλιέργειες εξαφάνισαν την αυτάρκεια του αγροτικού νοικοκυριού και ένα από τα µεγάλα προβλήµατα των κτηνοτρόφων είναι το πετρέλαιο που χρειάζονται για να κάψουν τα µαλλιά των κοπαδιών.
Πριν τον 2ο Παγκόσµιο Πόλεµο ήδη η κτηνοτροφία είχε αρχίσει να συρρικνώνεται και από εξαγωγική δύναµη που ήταν στις αρχές του αιώνα, άρχισε να µην καλύπτει τις ανάγκες του πληθυσµού. Αυτό που δεν κατόρθωσαν οι πολεµικές συγκρούσεις και η πολιτική αστάθεια του πρώτου κυρίως µισού του 20ου αιώνα το κατάφερε ο δυτικός προσανατολισµός των κυβερνήσεων. Η Α. Χατζηµιχάλη [11] στα 1955 θα καταγράψει 1.839 τσελιγκάτα (κοινοπρακτικές µορφές οργάνωσης της κτηνοτροφίας) τα οποία ανήκουν σε 7.620 οικογένειες και αριθµούν 1.403.875 κεφάλια ζώα. Η καταγραφή αυτή αφορούσε µόνον τους Σαρακατσαναίους νοµάδες κτηνοτρόφους στις περιοχές της θερινής τους διαβίωσης στα βουνά της Πελοποννήσου, Ηπείρου, Μακεδονίας, Στερεάς, Θεσσαλίας και Θράκης. Στα 1983, ο συνολικός πληθυσµός των ζώων της µεταβατικής κτηνοτροφίας στην Ελλάδα µόλις που φθάνει τα 630.000 [12] κεφάλια σ’ ολόκληρη τη χώρα, ενώ δεν έµεινε ούτε ένα τσελιγκάτο! Η κατάρρευση υπήρξε ραγδαίαÖ
Η εκτατική (κοπαδιάρικη) κτηνοτροφία αντικαταστάθηκε σταδιακά από τα βιοµηχανικά εκτροφεία προβάτων και βοοειδών, που κι αυτά σήµερα δεν καλύπτουν ούτε το 30% της εγχώριας κατανάλωσης κρέατος. Δεν χρειάζεται νοµίζω ν’ αναφερθώ στον διατροφικό εφιάλτη της Ευρώπης, τουλάχιστον αυτόν που ανακαλύπτει κατά καιρούς ο Τύπος (σκεφτείτε τι άλλο γίνεται που δεν το µαθαίνει ή το αποσιωπά), ούτε, φαντάζοµαι, στην αναγνώριση των θεσσαλικών προϊόντων στην ιστορική τους πορεία. Κι αφού ούτε τα βιοµηχανικά βουστάσια της Δανίας διαθέτουµε, ούτε ταΐζουµε τα ζώα ορυκτέλαια, ας προστατέψουµε τουλάχιστον τα υψηλής ποιότητας γεωργοκτηνοτροφικά µας προϊόντα και φυσικά ας στηρίξουµε (και στηριχτούµε) την εκτατική µας κτηνοτροφία και τις µικρές εκτατικές καλλιέργειες που µπορούν να αποτελέσουν τη µοναδική απάντηση στον σύγχρονο διατροφικό εφιάλτη. Η κάθοδος στον στίβο του παγκόσµιου ή και ευρωπαϊκού ανταγωνισµού, χωρίς την προστασία των προϊόντων και µε κόστη παραγωγής πολλαπλάσια των ανταγωνιστών µας (λόγω ορυκτελαίων, οστεάλευρων κ.λ.π.), φαντάζει σαν απονενοηµένο διάβηµα.
Η τοπική αυτοδιοίκηση, ουσιαστικά µη ανθιστάµενη κι ακολουθώντας άκριτα τις επιλογές της κεντρικής εξουσίας, περιφρόνησε την παραγωγική φυσιογνωµία της περιοχής της και εγκατέλειψε το πρόβληµα στις δυνάµεις της αγοράς, η παντοδυναµία της οποίας τείνει να υποκαταστήσει κάθε εθνικό σχεδιασµό σε οικονοµικό επίπεδο. Αλλά και το θεσµικό πλαίσιο λειτουργίας της τα περιόρισε τις βασικές της λειτουργίες, αφού ο νεοέλληνας νοµοθέτης δεν αξιώθηκε να καταλάβει πως η κοινότητα δεν ήταν µόνο διοικητική περιφέρεια, αλλά εστία αναπτύξεως και εφαρµογής των ανθρώπινων δικαιωµάτων στην πιο συγκεκριµένη τους εκδήλωση [13]. Οι ρυθµίσεις των αγροτικών χρεών, τόσο σε αγρότες όσο και σε συνεταιρισµούς, παρά το ότι επιβάρυναν τον Έλληνα φορολογούµενο, έχουν αποδειχθεί ετεροχρονισµένες και αναποτελεσµατικές. Το µόνο που κατάφεραν ήταν να βελτιώσουν πρόσκαιρα το χαρτοφυλάκιο της ΑΤΕ και να συγκαλύψουν τις ευθύνες των κυβερνήσεων και των διοικούντων τον αγροτοσυνεταιριστικό χώρο.
Ζούµε στην εποχή όπου η ποσότητα θριάµβευσε υπέρ της ποιότητας, µε τις ποικίλες ανησυχητικές προεκτάσεις αυτής της διαπίστωσης. Σε όλους τους τοµείς της ζωής και ιδιαίτερα στον αγροτικό τοµέα αθροίζουµε ποσότητες, ενώ καθηµερινά χάνουµε γενετικό υλικό. Στην αµπελουργία, για παράδειγµα, δεκάδες παλιές ποικιλίες αµπελιών αντικαταστάθηκαν από σύγχρονες ευρωπαϊκές µεγαλύτερης απόδοσης. Ο αγιορείτης Ευλόγιος Κουρίλας διερεύνησε, στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αι. εκατοντάδες ποικιλίες γνωστές στους αρχαίους, µε τα ιδιαίτερα ονόµατα και ιδιότητές τους [14]. Από αυτές, ελάχιστες υπάρχουν σήµερα και µόνο σε παλιούς αµπελώνες, µη εκµεταλλεύσιµους, στα νησιά ή στα ορεινά της χώρας. Αρκετές ποικιλίες ελληνικών βοοειδών εξαφανίστηκαν χάριν των κρεατοπαραγωγών µοσχαριών υψηλής απόδοσης Σαρολέ, Λιµουζίν και άλλων. Ο Μόκας κι ο Φασούλας, στους Καλαρρύτες, µε τα δόντια κυριολεκτικά κρατάνε αµιγή τα κοπάδια τους µε τα βραχύσωµα καλαρρυτινά (τα λεγόµενα µπούτσκα), πρόβατα µε τεράστια πλεονεκτήµατα έναντι των άλλων.
Αγαπητοί φίλοι, δεν σας κρύβω ότι αντιµετωπίζω µε µελαγχολία όλη αυτή την υπόθεση. Δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον χρόνος προκειµένου να ανατραπεί αυτή η πορεία. Ωστόσο πιστεύω πως το µεγαλύτερο κέρδος από τους προβληµατισµούς αυτούς, και από όλα αυτά τα κινήµατα, είναι πως κάποιοι άνθρωποι συνειδητοποιούν καθηµερινά πως υπήρχε -και υπάρχει- κι άλλος δρόµος από αυτόν που ακολουθήθηκε. Μια διαφορετική πορεία, που απελευθερώνει τον άνθρωπο από οικονοµικά, πολιτικά ή άλλου είδους δεσµά και τον µεταµορφώνει σε κυρίαρχο της προσωπικής και κοινωνικής του ιστορίας. Κι αυτό είναι µια ιστορική αλήθεια που θα δυναµώσει την πίστη όσων κουράστηκαν να σέρνονται πίσω από τα τερτίπια του κοινοβουλευτισµού, δηλαδή τις υποσχέσεις, τα διλήµµατα και τους εκβιασµούς.
Αρκετά όµως ως εδώ και ευχαριστώ για την υποµονή σας.

[1] Αυτό το φαινόµενο οφείλεται, σύµφωνα µε τον (Ντίνο σ.δ.) Μαλούχο, (α) στον υλικό και ψυχικό κάµατο που προήλθε από την Επανάσταση, (β) στην τεχνική και υλική υπεροχή της Δύσης, (γ) στην έλλειψη ντόπιας ιθύνουσας τάξης, ικανής να αντιµετωπίσει τα µετεπαναστατικά προβλήµατα, (δ) στον ρόλο των εξ Ευρώπης Ελλήνων πολιτικών, (ε) στην ευνοϊκή για την Ελλάδα παρέµβαση των δυτικών δυνάµεων. Μελετόπουλος Μελέτης, ´Ο Ντίνος Μαλούχος και η επιθεώρηση Κοινότης, Περιοδικό Άρδην, τ. 44., όπου και σπουδαίες πληροφορίες για τις δυσχέρειες και την τύχη των ιδεών του κοινοτισµού στην Ελλάδα.

[2] Felix Beaujour Πίνακας του εµπορίου της Ελλάδος στην Τουρκοκρατία (1787-1797), εκδόσεις Τολίδη, Αθήνα 1974.

[3] Λάζαρος Αρσενίου, Η Θεσσαλία στην τουρκοκρατία, σελ. 76, Επικαιρότητα, Αθήνα 2010.

[4] Γρηγόριος Παλαιολόγος, Γεωργική και Οικιακή Οικονοµία, τόµος 1ος, Ναύπλιο, εκ της Βασιλικής Τυπογραφίας, 1833 και τόµος 2ος, Αθήνα, ο.π. 1835.

[5] ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, Σύγγραµµα κατά µήνα εκδιδόµενον, όργανον των συµφερόντων των απανταχού Ελλήνων κτηµατιών, καλλιεργητών της γης και κτηνοτρόφων, υπό Π. Γενναδίου, έτος πρώτον, Αθήνα 1885.

[6] Π. Γ. Γενναδίου, Φυτολογικόν Λεξικόν, περιλαµβάνον τα ονόµατα, την ιθαγένειαν και τον βίον υπερδεκακισχιλίων φυτών, εν οις και τα λόγω χρησιµότητος ή κόσµου καλλιεργούµενα, των οποίων περιγράφονται και η ιστορία, η καλλιέργεια, τα προϊόντα και αι νόσοι, Αθήνα 1914.

[7] 1908, Αλεξάνδρος Παπαδιαµάντης, τόµος Εí, επιµέλεια Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος, εκδόσεις Δόµος. Το βιβλιάριον τούτο, το περιέχον το Καταστατικόν της νεωστί αποκαταστάσης Κοινότητος του µικρού χωρίου Κοσκινά της Καρδίτσης, µοι φαίνεται ως µία αίγλη φωτός, εν φαεινόν βήµα, εν εύηχον κήρυγµα προόδου, ευηµερίας και αλληλεγγύης µεταξύ των ανθρώπων. Η αλλαγή εξουσίας και Κυβερνήσεως, και η φυσική εντεύθεν ανωµαλία, η ζύµωσις η εκ του κοµµατισµού προερχοµένη, η ανεπάρκεια και αφροντισία των Ελληνικών Κυβερνήσεων, των λόγω µεν επαγγελλοµένων εκάστοτε την λεγοµένην αποκέντρωσιν, πράγµατι δε εξασκουσών την συγκέντρωσιν µέχρις αποπνιγµού, και η γειτνίασις του συχνά πληµµυρούντος Παµίσου, όλα ταύτα συλλήβδην υπήρξαν αφορµή όπως µη διοικήται καλώς το χωρίον και φθίνη η Κοινότης. Χάρις τω Θεώ ανέτειλεν επí εσχάτων η ευεργέτις πρωτοβουλία νεαρών ευπαιδεύτων ανδρών, τέκνων του αυτού χωρίου, εις το πνεύµα των οποίων επήλθε φωτισµός και ευβουλία, προς άρσιν των κακών τούτων και το ανά χείρας βιβλιάριον δύναται να χρησιµεύση ως υπόδειγµα πώς πρέπει να διευθύνωνται εκασταχού αι κοινοτικαί περιουσίαι. Οι γεωργικοί πληθυσµοί της Θεσσαλίας και της Ελλάδος, οίτινες αποτελούσι την βάσιν της κοινωνίας, και πρέπει να σεµνύνωνται διí αυτό, ας λάβωσι διδάγµατα και ας καρπωθώσιν ωφελήµατα εκ του διαυγούς τούτου Καταστατικού, του περιποιούντος τιµήν εις εκείνους οίτινες το υιοθέτησαν και το κατήρτισαν, και, συν Θεώ αρωγώ, τάχí αύριον έσσετí άµεινον. Το µέλλον αναγκαίως θα είναι καλύτερον του παρελθόντος.

[8] Μελετόπουλος Μελέτης, ό. π.

[9] Κ. Δ. Καραβίδα, Αγροτικά, Έρευνα επί της οικονοµικής και κοινωνικής µορφολογίας εν Ελλάδι και εν ταις γειτονικαίς σλαυϊκαίς χώραις, Μελέτη Συγκριτική, Παράρτηµα του ΣΤ΄ τεύχους του Γεωργικού Δελτίου, Αθήνα 1931.

[9a] Κ. Δ. Καραβίδα, ό π., σελ ιδ. Έτσι περιγράφει ο ίδιος τη σηµασία που έδωσε ο υπουργός στην έκθεσή του: Και η µεν παλαιοτέρα εκείνη έκθεσις, δυστυχώς ή ευτυχώς, απωλέσθη κατά τον ίδιον έτος το 1929, αν και ογκωδεστάτη, εις χείρας του κ. υπουργού επί των Εξωτερικών -έτσι τουλάχιστον εδικαιολογήθη το πράγµα εκ των υστέρων.

[10] Σπύρος Κουτρούλης, Ο κοινοτικός συνεργατισµός και ο Κ. Καραβίδας, Περιοδικό Άρδην τ. 44.

[11] Χατζηµιχάλη Α.: Σαρακατσάνοι, τ. Α., Αθήνα 1975.

[12] Ψυχογιός Δ., Παπαπέτρου Γιούλη: ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΝΟΜΑΔΩΝ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΩΝ, άρθρο στο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ, Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, Αθήνα 1987.

[13] Νικόλαος Πανταζόπουλος, Κοινοτισµός και τοπική αυτοδιοίκηση, άρθρο στην εφ. MAKΕΔΟΝΙΑ, Κυριακή 07.11.2010.

[14] Ευλογίου Κουρίλα Λαυριώτου, Οι Αµπελώνες του Άθω, Θεσσαλονίκη 2001 (απόσπασµα από το έργο Άθως, φως εν σκότει, Αθήνα 1935).

Στις 11 του Απρίλη, Μεγάλη Παρασκευή, η πομπή ξεκινά μέσα σε πολύ δυσμενείς συνθήκες...

Τ' Άγραφα ήταν θέατρο πολέμου.

 Το γεγονός συνέβη τον Απρίλιο του 1947 και καταγράφηκε ως "τραγωδία της Νιάλας" ή "συμφιλίωση της Νιάλας". Μονάδες ανταρτών και κυβερνητικού στρατού αδελφώθηκαν για μια μόνο νύχτα στη Νιάλα των Αγράφων μπροστά στην μανία της φύσης.
Καλοκαίρι 2012, Νιάλα. 

Ο Βασίλης Φυτσιλής, εξήντα πέντε χρόνια μετά, ξεδιπλώνει το νήμα αυτής της τραγωδίας στο ντοκυμαντέρ του Στάθη Γαλαζούλα

Ήταν 12 τ’ Απρίλη του 1947. Μέρες Πάσχα.....   Στις 11 του Απρίλη, Μεγάλη Παρασκευή, η πομπή ξεκινά μέσα σε πολύ δυσμενείς συνθήκες...

Για το ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ, που γυρίστηκε για να καταγραφούν σε φιλμ  πατήστε:

https://www.youtube.com/watch?v=Qhaye5rsjMQ#t=49

ΕΛΛΑΔΑ : Η χώρα του απόλυτου παραλογισμού.Η πρωταθλήτρια του ασήμαντου.

ΕΛΛΑΔΑ : Η χώρα του απόλυτου παραλογισμού.Η πρωταθλήτρια του ασήμαντου.

Και μη χειρότερα.

Σκοτεινή υπερξουσία στις ΗΠΑ

Σκοτεινή υπερξουσία στις ΗΠΑ

Οι τηλεχειριστές της έκρηξης στην Ουκρανία

Του Μιχαήλ Στυλιανού από το olympia.gr

Με τo πραξικόπημα της 22 Φεβρουαρίου στο Κίεβο πυροδοτήθηκε ωρολογιακή βόμβα σε γεωπολιτική αποθήκη εκρηκτικών, προορισμένη να ανατινάξει τη μυστική συνεργασία των προέδρων Ομπάμα και Πούτιν για την ειρήνευση στην Μέση Ανατολή και να επαναφέρει στις διεθνείς σχέσεις συνθήκες ψυχρού πολέμου.
Οι κεντρικοί, στις ΗΠΑ, σχεδιαστές και πυροτεχνουργοί της δυναμιτιστικής επιχείρησης ανήκουν σε ένα ευρύτατο δίκτυο «νεοσυντηρητικών», στελεχών του εβραϊκού λόμπυ, που άμεσα ή έμμεσα ελέγχουν και πάλι νευραλγικούς κρατικούς τομείς και ισχυρά κέντρα επιρροής, συνεπεία των σφαλμάτων ενός προέδρου που εκχώρησε σε αντιπάλους του κρίσιμο μερίδιο της εξουσίας.

Τουλάχιστον ενήμερες για την «επιχείρηση Ουκρανία» ήταν και άλλες δυνάμεις του «υπερκράτους», όπως πολυεθνικές-κολοσσοί, κυρίως της «αγρο-μπίζινες», όπως η ισραηλινή Μονσάντο και η αμερικανική Κάργκιλ, που βλέπουν στην Ουκρανία (τον σιτοβολώνα της Ρωσίας και ευρωπαϊκών χωρών) μιαν ανεξάντλητη φλέβα χρυσού.

Αυτό είναι το συμπέρασμα που αντλείται από μια δεξαμενή πληροφοριών, τροφοδοτούμενη από αμερικανικές πηγές (πρώην κρατικούς αξιωματούχους, βετεράνους του στρατεύματος και των μυστικών υπηρεσιών, ερευνητές δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς αναλυτές) που συγκλίνουν σε διαδικτυακή συνέργεια αδέσμευτης ενημέρωσης, ελαυνόμενοι από μια κοινή συνείδηση χρέους για πατριωτική αντίσταση στην απαγωγή της λαϊκής κυριαρχίας.
Επιβεβαίωση αυτής της διάγνωσης εισέφεραν άλλωστε, την περασμένη Δευτέρα, δηλώσεις του υπουργού Αμύνης του Ισραήλ στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, στις οποίες συσχέτισε την «απόδειξη αδυναμίας των ΗΠΑ στην Ουκρανία» με την «απόφαση για διαπραγματεύσεις με το Ιράν». Και πρόσθεσε πως η χώρα του «δεν πρόκειται πια να στηριχθεί στις ΗΠΑ για την αντιμετώπιση της απειλής από το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.»

Οι δηλώσεις του κ. Μοσέ Γιααλόν επικυρώνουν και αναρριπίζουν την συντονισμένη λυσσώδη κριτική κατά του προέδρου Ομπάμα, με την μομφή «της δειλίας και αδυναμίας χαρακτήρα, που εκθέτει –λένε- την Αμερική στους συμμάχους της ως αναξιόπιστη και ζημιώνει καίρια τα συμφέροντά της» – ψόγο που του προσάπτεται από υψίφωνες ντίβες του «νεοσυντηρητικού»λόμπυ στο Κογκρέσσο και στα ΜΜΕ, για να τον εξωθήσουν σε σκληρή τιμωρία του «Χίτλερ/Στάλιν της Κριμαίας».
Ταυτόχρονα όμως οι δηλώσεις του Ισραηλινού Υπουργού ετερμάτισαν την σιγή και ασάφεια ως προς την στάση της κυβέρνησης του Τελ Αβίβ, απέναντι στην παρά φύσιν συστράτευση οργανώσεων της εβραϊκής διασποράς και βετεράνων του στρατού του Ισραήλ με τους κραυγαλέα αντισιωνιστές και ετοιμοπόλεμους ναζιστές πραξικοπηματίες στην Ουκρανία. Επιβεβαιώνοντας έμμεσα την ισχύ του κυρίαρχου δόγματος ότι: ακόμη και θεμελιακές εθνικές αρχές και ευαισθησίες υποτάσσονται σε τακτικές πολιτικής σκοπιμότητας…

Προηγουμένως και ο πρεσβευτής του Ισραήλ στην Ουάσιγκτων, κ. Μάϊκλ ΄Ορεν, είχε δηλώσει τον περασμένο Σεπτέμβριο ότι το Ισραήλ θα δεχόταν και κυβέρνηση της Αλ Κάϊντα στη Συρία, προκειμένου να φύγει ο ΄Ασσαντ. Είναι γνωστό άλλωστε ότι παρασκηνιακά το Τελ Αβίβ συνεργάζεται με το ακραία αντισιωνιστικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας για να κινήσει την Ουάσιγκτων κατά του κοινού εχθρού, του Ιράν.
Ο μακρύς δάκτυλος

Πολύπειροι αναλυτές των εξελίξεων και του συσχετισμού δυνάμεων στα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ -και του υπόβαθρου των εκάστοτε διεθνών εκδηλώσεών τους- συμπίπτουν στην διάγνωση ότι το τηλεχειριστήριο της έκρηξης στην Ουκρανία λειτούργησε μια ισχυρότατη σε αριθμούς, οικονομικά μέσα και επιρροή οργάνωση «νεοσυντηρητικών» που είναι κατά το πλείστον παράγοντες του εβραϊκού «λόμπυ».

Με κορυφαίους θεωρητικούς του στρατοπέδου τους Γουίλιαμ Κρίστολ, Νόρμαν Πόντορετς, Νόναλντ, Φρεντ και Ρόμπερτ Κάγκαν και επιφανέστερους στην δημοσιότητα, κατά καιρούς υψηλούς αξιωματούχους, τους Πωλ Γούλφοβιτς, Ρίτσαρντ Περλ, Ντάγκλας Φέϊθ, ΄Ελιοτ ΄Αμπραμς, Σκοτ Λίμπυ, Μάικλ Λεντήν, και πλήθος άλλων, είναι οι δημιουργοί «δεξαμενών σκέψης», πολιτικών ιδρυμάτων, Μ.Κ.Ο., περιοδικών, και ποικιλώνυμων οργανώσεων.

Είναι επίσης οι εγκέφαλοι στρατηγικών σχεδίων με επωνυμίες «Σχέδιο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα», «Πρωτοβουλία Εξωτερικής Πολιτικής» (των Ουϊλιαμ Κρίστολ και Ρόμπερτ Κάγκαν) και του σχεδίου «Νέα Τομή»/ «Clean Brake” (για την αντικατάσταση, στη Μέση Ανατολή, καθεστώτων εχθρικών προς το Ισραήλ), σχεδιαστές του οποίου ήταν οι Πέρλ και Φέιθ, επικεφαλής ομάδας Αμερικανών που συμμετείχαν στην προεκλογική εκστρατεία του κ. Νετανιάχου.

Ο πρώην γερουσιαστής και ανεξάρτητος Ρεπουμπλικανός υποψήφιος Πρόεδρος Ρον Πωλ έχει διακηρύξει http://www.youtube.com/watch?v=63YnWXeETJI, ότι οι νεοσυντηρητικοί -«νεοκόν» (σε σύντμηση)- κάθε άλλο είναι παρά συντηρητικοί, ότι είναι παλαιο-τροτσκιστές ακροδεξιοί, οπαδοί του παγκόσμιου χάους και ότι δεν υπηρετούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Άλλοι, συντηρητικοί κυρίως, πολέμιοί τους, τούς αποκαλούν «κόμμα του πολέμου», που αποβλέπει στην απαλλαγή του Ισραήλ από εχθρικά καθεστώτα στην Μέση Ανατολή και επέκεινα στην παγκόσμια κυριαρχία.
Ο δεξιός σχολιαστής Τζάστιν Ραϊμόντο, σε σχόλιό του της 30 Σεπτεμβρίου υποστήριξε πως γενικά «νεοκόν», είναι το όνομα που προτιμούν για τους Εβραίους οι αριστεροί επικριτές αυτής της δυναμικής συσπείρωσης -στην οποία εντούτοις συμμετέχουν και μη εβραίοι, ισχυροί φίλοι του Ισραήλ.

«Παράλληλη» εξουσία

Η άνοδός τους στον κρατικό μηχανισμό αρχίζει επί προεδρίας Νίξον και Φόρντ, με τον Τζέημς Σλέσσιγκερ, (αυστριακής και ρωσικής καταγωγής) αρχηγό της CIA και υπουργό Αμύνης, αλλά κορυφώνεται επί προεδρίας Ρήγκαν, με αυτούς φανατικούς πρωταγωνιστές της παγκόσμιας εκστρατείας για την εκρίζωση του κομμουνισμού. Ανέρχονται στην κρατική ιεραρχία και καταλαμβάνουν διευθυντικές και επιτελικές θέσεις σε σημαντικό αριθμό ποικιλώνυμων ιδρυμάτων μελέτης και στρατηγικού, πολιτικού και οικονομικού σχεδιασμού αλλά και σε παλαιά και έγκυρα έντυπα όπως το Νιούσγουηκ και η Ουάσιγκτων Πόστ και προικοδοτούνται από τον Ρούπερτ Μέρντοχ με την τηλεόραση Φόξ Νιούς και τις εφημερίδες Νιου Υόρκ Ποστ και Γουήκλυ Στάνταρντ.

Αλλά μείζον οχυρό τους θα αποδειχθεί το «Εθνικό Κληροδότημα για την Δημοκρατία» (National Endowment for Democracy- N.E.D.), που ιδρύθηκε επί Ρήγκαν το 1983, με ετήσια επιχορήγηση 100 εκατομμυρίων δολαρίων, για την διεθνή προαγωγή της Δημοκρατίας, έργο που (όπως δήλωσε τότε υψηλός αξιωματούχος) διεκπεραίωνε προηγουμένως η C.I.A.

To N.E.D. είναι στρατηγείο και πηγή χρηματοδότησης πολυώνυμων δορυφορικών ιδρυμάτων και ΜΚΟ σε χώρες-στόχους ενδιαφέροντος – με 65 από αυτές στην Ουκρανία. Ο παγκόσμιος αστερισμός αυτών των οργανώσεων απολαμβάνει κατά περίπτωση χρηματοδότησης και από δισεκατομμυριούχους «Μαικήνες», τύπου Τζώρτ Σόρος.

Με τήν ορμή «πρωταγωνιστών» του θριάμβου στον ψυχρό πόλεμο, οι «νεοκόν», στα επιτελεία Τσένυ και Μπους, διακρίθηκαν στην υποκίνηση των εκστρατειών στο Ιράκ για την εξάλειψη των (ανύπαρκτων) «όπλων μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ και στο Αφγανιστάν, εναντίον της Αλ Κάϊντα και των Ταλιμπάν, (εξοπλισμένων από την CIA , με σχέδιο του Μπρζενζίσκυ, εναντίον των Ρώσων).

Αλλά τα άδοξα και πολυδάπανα αποτελέσματα αυτών των εκστρατειών -σε αίμα, χρήμα, φήμη και ηθικό- διόγκωσαν, κατά του «Κόμματος του Πολέμου», κύμα αποστροφής του αμερικανικού λαού, που εσάρρωσε τις προεδρικές φιλοδοξίες της Χίλαρυ Κλίντον και του Γερουσιαστή Μακέην, ανάγκασε τους «νεοσυντηρητικούς» σε τακτική υποχώρηση «λούφας» και έφερε στην Προεδρία των ΗΠΑ τον εύγλωττο κήρυκα της «εσωτερικής ανόρθωσης» Μπάρακ Ομπάμα.
Ο κατήφορος προς το Κίεβο…

Μεγαλόψυχος (έμφοβος ή ελεγχόμενος;) ο πρώτος έγχρωμος πρόεδρος των ΗΠΑ, με την ανάληψη της εξουσίας, εκχώρησε δύο καίριους τομείς της στην ηττημένη παράταξη: Την άμυνα στον υπουργό Αμύνης του Μπους, κ. Ρομπερτ Γκέητς και την Εξωτερική Πολιτική στην κ. Χίλαρυ Κλίντον, διεθνώς γνωστή από τις εμπρηστικές δηλώσεις της κατά τους βομβαρδισμούς της Σερβίας, όταν δεν ήταν παρά απλή προεδρική σύζυγος.

Υπό τη σκέπη τόσο ισχυρών πόλων εξουσίας, «νεοσυντηρητικά» στελέχη κρατικών υπηρεσιών και παρακρατικά επιτελεία επανήλθαν δριμύτερα, στο ευρύ πεδίο δράσεως που αναπτύχθηκε με τις αλληλοδιάδοχες επαναστάσεις αλλαγής καθεστώτων, ειδικά στη βόρειο Αφρική. Ενδεικτική συνεισφορά της κ.Κλίντον στην υπόθεση των «νεοκόν» είναι ο διορισμός του θεωρητικού Ρόμπερτ Κάγκαν στη θέση Συμβούλου Εξωτερικής Πολιτικής και η προαγωγή της συζύγου του κ. Βικτώριας Νούλαντ σε αντιπρόσωπο των ΗΠΑ στον ΟΗΕ.

Η κ.Κλίντον παραιτήθηκε μετά το σκάνδαλο περί την δολοφονία του Αμερικανού πρεσβευτή στη Λιβύη, από συμμορία… συμμάχων στον πόλεμο εναντίον του Καντάφι.
Ο κ.Τζών Κέρρυ (πρώην αποτυχημένος υποψήφιος πρόεδρος, και που είχε ψηφίσει υπέρ του πολέμου στο Ιράκ) στον οποίο εμπιστεύθηκε (;) ο πρόεδρος Ομπάμα την Εξωτερική Πολιτική του, σύντομα αποδείχθηκε πρόξενος προβλημάτων. Σε βαθμό που πληροφορίες να παρουσιάζουν τον Πρόεδρο των ΗΠΑ σε κατάσταση οιονεί απομόνωσης σε περιορισμένο κύκλο εμπίστων συμβούλων, με τον αντιπρόεδρο Μπάϊντεν και ορισμένα στελέχη της CIA. Και στηριζόμενο, για την πολιτική απαγκίστρωσης, με ειρήνευση στη Μέση Ανατολή, στη μυστική συνεργασία του με … τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν.

Όταν στις 30 Αυγούστου ο Κ Τζών Κέρρυ εμμέσως ανήγγειλε βομβαρδισμό της Συρίας, για την υποτιθέμενη χρήση χημικών όπλων από τον στρατό του Άσσαντ εναντίον αμάχων, ο Ρώσσος πρόεδρος έβγαλε τον κ. Ομπάμα από την δύσκολη θέση, αποσπώντας από τον πρόεδρο της Συρίας συμφωνία για την παράδοση και καταστροφή του αποτρεπτικού χημικού οπλοστασίου του.

Ο Ρώσος πρόεδρος επίσης εξασφάλισε τον αφοπλισμό της εκστρατείας πιέσεων για βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, πείθοντας την ιρανική ηγεσία να δεχθεί συμβιβαστική συμφωνία. Αλλά στην Γενεύη, για την υπογραφή της συμφωνίας, ο κ.Τζών Κέρρυ λίγο έλλειψε να την τινάξει στον αέρα, προσθέτοντας εκεί νέους όρους. Αποχώρησε μάλιστα και επέστρεψε στην Ουάσιγκτων, όπου όμως του ζητήθηκε να γυρίσει πίσω και να υπογράψει τη συμφωνία.
(Και κατά την τελευταία αποστολή του για συνομιλίες με τον Σεργκέϊ Λαβρώφ στο Λονδίνο, με την κρίση στην Ουκρανία, ο κ.Τζών Κέρρυ θέλησε να καταστήσει (σε ποιούς;) γνωστό ότι πηγαίνει εκεί πιεζόμενος: Υπογράμμισε σε δήλωσή του ότι «πηγαίνει στην συνάντηση κατ’ εντολήν του Προέδρου» – διευκρίνηση αλλιώς περιττή.)
Αυτή η εξόφθαλμη πια, η αφόρητη, η εφιαλτική …«συμμαχία Ομπάμα-Πούτιν» κίνησε «τον δάκτυλο» στο τηλεχειριστήριο για την έκρηξη. Ο κ. Τζών Κέρρυ, είχε εγκαίρως φροντίσει για την προαγωγή της κ. Βικτώριας (“fuck E.U”) Νούλαντ από την αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ στη θέση αρμόδιας Βοηθού Υπ. Εξ. Της οποίας ο ρόλος στα γεγονότα φωτογραφήθηκε, σε διάφορες πόζες, στην Πλατεία των διαδηλώσεων, επισημάνθηκε με τη δήλωση ομιλίας της σε Ουκρανούς επιχειρηματίες, ότι οι ΗΠΑ είχαν «επενδύσει» 5 δις δολάρια για τις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες τους, και αποκαλύφθηκε με το τηλεφώνημά της του Ιανουαρίου για τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης που θα προέκυπτε από το πραξικόπημα που έγινε ένα μήνα αργότερα…
Γιατί η Ουκρανία;

Η Ουκρανία, εστία υποβόσκουσας εθνικο-θρηκευτικής σύγκρουσης και μακράς διαβρωτικής προεργασίας ξένων υπηρεσιών και ελεγχόμενων οργανώσεων,και λόγω της γεωπολιτικής σημασίας της στο υπογάστριο της Ρωσίας, ήταν η πιο πρόσφορη πυριτιδαποθήκη για μιαν έκρηξη μεγίστου αποτελέσματος.

Ήδη από τον Σεπτέμβριο, ο κεντρικός επιτελάρχης και τραπεζίτης των «νεοκόν» Κάρλ Γκέρσμαν, πρόεδρος του N.E.D., σε άρθρο του στην Ουάσιγκτων Ποστ -ναυαρχίδα της σημερινής εκστρατείας των τιμωρών (του «Μανιακού Πούτιν-Στάλιν-Χίτλερ»)- έδειχνε την Ουκρανία ως «το μεγαλύτερο έπαθλο».

Συνεχίζοντας όμως τόνιζε –όπως υπενθυμίζουν Αμερικανοί σχολιαστές– ότι η Ουκρανία δεν ήταν παρά μόνο το μεταβατικό στάδιο για ένα ακόμη μεγαλύτερο έπαθλο, τον ίδιο τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν, που- όπως έγραφε-«μπορεί να ανακαλύψει πως είναι χαμένος και όχι μόνο στο εγγύς εξωτερικό (στην Ουκρανία), αλλά μέσα στην ίδια τη Ρωσία»…

 

Απο την εκδήλωση για την αξιολόγηση στο Παυσίλυπο, με τον Γ.Μαυρογιώργο. 13/4/2014

Απο την εκδήλωση για την αξιολόγηση στο Παυσίλυπο, με τον Γ.Μαυρογιώργο. 13/4/2014

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το..... success story και ο Ρεαλισμός

Το..... success story και ο Ρεαλισμός

Financial Times: Η κατάλληλη στιγμή για να χρεοκοπήσει η Ελλάδα

14. Απριλίου, 2014

Την στάση πληρωμής όλου του εξωτερικού χρέους και την επιστροφή στη δραχμή με άμεση υποτίμηση προτείνουν οι Financial Times, υποστηρίζοντας πως η ελληνική οικονομία έχει καταρρεύσει.

«Ενώ ο χρηματοοικονομικός κόσμος πανηγυρίζει με την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές ομολόγων, εγώ αναρωτιέμαι το εξής: Είναι η κατάλληλη στιγμή να κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών στο εξωτερικό της χρέος; Δεν είναι κάτι που συζητιέται διακριτικά στις Βρυξέλλες ή την Αθήνα. Ούτε είναι δημοφιλές θέμα στα επενδυτικά συνέδρια.

Για πρώτη φορά από την κρίση, η Ελλάδα είναι σε θέση να κηρύξει χρεοστάσιο. Διαθέτει πρωτογενές (χωρίς την πληρωμή τόκων) πλεόνασμα προϋπολογισμού. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προβλέπει ότι το πρωτογενές πλεόνασμα θα φτάσει στο 2,7% του ΑΕΠ φέτος και θα ανέβει στο 4,1% το 2015. Το ελληνικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών εμφάνισε ένα πρώτο πλεόνασμα. Η Ελλάδα δεν εξαρτάται πλέον από τους ξένους επενδυτές» υποστηρίζει ο αρθρογράφος της εφημερίδας, W. Münchau.

Επισημαίνει πως η Ελλάδα πιθανότατα βρίσκεται πλέον κοντά στον πάτο της οικονομικής της διολίσθησης που ξεκίνησε έξι χρόνια πριν και επικαλείται στοιχεία του Γιάννη Βαρουφάκη, σύμφωνα με τα οποία τα 2,3 εκατομμύρια νοικοκυριά έχουν φορολογικά βάρη που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν.

«Αν μπορώ να ανιχνεύσω κάποια στρατηγική στην επίσημη στάση της ευρωζώνης προς την Ελλάδα, περιγράφεται ως εξής: Ας δημιουργήσουμε μια τεράστια χρηματοπιστωτική επενδυτική φούσκα και ας προσευχόμαστε να κυλήσει και λίγο χρήμα κάποια στιγμή και στην πραγματική οικονομία. Με συντελεστή χρέους που προβλέπεται να ανέλθει στο 177% του ΑΕΠ φέτος, η Ελλάδα δεν προσελκύει πολλές πραγματικές επενδύσεις στα εδάφη της από το εξωτερικό σήμερα. Ούτε μπορεί να δημιουργήσει εγχώριες επενδύσεις, λόγω του διαλυμένου τραπεζικού συστήματος.

Αν η κυβέρνηση μπορούσε να δημοπρατήσει το μερίδιό της στις τράπεζες, θα δημιουργούσε μια «κακή τράπεζα» που θα αναλάμβανε τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Όταν ολοκληρώσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τα φετινά stress test, ο αναζωογονημένος τραπεζικός κλάδος θα μπορούσε να αρχίσει να δανείζει σε μια καθαρή και αλλαγμένη οικονομία.

Το πρόβλημα λύθηκε. Αλλά θα χρειαστεί αρκετά μεγάλη φούσκα για να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο.

Ο λόγος που η Ελλάδα προσέλκυσε τόσο ενδιαφέρον στην ομολογιακή έκδοση της περασμένης εβδομάδας, ήταν ένας συνδυασμός από την υπόσχεση υψηλής απόδοσης αφενός και την δομή των λήξεων στα υπάρχοντα ελληνικά ομόλογα αφετέρου. Τα επίσημα δάνεια –από τα μέλη της ευρωζώνης και το ΔΝΤ- απαρτίζουν το 80% του συνολικού χρέους. Η Ελλάδα δεν θα αρχίσει να τα αποπληρώνει πριν το 2023. Με άλλα λόγια, η χώρα βραχυπρόθεσμα είναι αξιόχρεη. Αλλά τα μακροπρόθεσμο αξιόχρεό της, δεν είναι καθόλου βέβαιο.

Και όλα αυτά μας γυρίζουν στο βασικό πρόβλημα: Ποιος άνθρωπος με σώας τα φρένας θα κάνει μια μακροπρόθεσμη επένδυση σε μια χώρα με τόσο αφόρητο μακροπρόθεσμο χρέος; Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια επενδυτική εκτίναξη, αν δεν χαριστεί ή δεν κηρυχθεί στάση πληρωμών στο επίσημο χρέος. Ο πιο καθαρός τρόπος για να γίνει αυτό θα ήταν μέσω συνεδρίου για το χρέος, αλλά οι πιστώτριες χώρες δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν.

Ας ζυγίσουμε τώρα την εναλλακτική λύση. Η Ελλάδα κηρύσσει στάση πληρωμής όλου του εξωτερικού της χρέους. Καθιερώνει ένα νέο νόμισμα, το οποίο θα υποτιμήσει αμέσως. Για να κλειδώσει το επενδυτικό πλεονέκτημα –να γίνει πραγματική η υποτίμηση- θα χρειαστεί μια κεντρική τράπεζα με αξιόπιστο στόχο πληθωρισμού καθώς και επαρκώς απελευθερωμένες αγορές εργασίας και προϊόντων. Δεν είναι εύκολη απόφαση και θα χρειαστούν πολύ περισσότερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις από όσες έχει κάνει μέχρι σήμερα η Αθήνα.

Μολονότι αυτό το σενάριο θα «φρίκαρε» τους διεθνείς επενδυτές αν συνέβαινε, είναι βέβαιο ότι θα το ξεχνούσαν και θα επέστρεφαν γρήγορα. Στο κάτω κάτω, η πιθανότητες χρεοκοπίας είναι οι λιγότερες, αμέσως μετά την χρεοκοπία. Σε εκείνο το σημείο, η μεταρρυθμισμένη Ελλάδα θα είναι πολύ ελκυστική για τους διεθνείς επενδυτές, όχι μόνο για τους χρηματιστηριακούς επενδυτές.

Δεν κάνω τον δικηγόρο της εξόδου. Οι Έλληνες ψηφοφόροι και οι ξένοι επενδυτές, θα πρέπει όμως να γνωρίζουν, ότι πλέον η Ελλάδα είναι σε θέση να έχει επιλογή» καταλήγει το άρθρο.

Παράσταση διαμαρτυρίας στην Περιφερειακή Διεύθυνση Θεσσαλίας για τη λεγόμενη αναπλήρωση μαθημάτων στις διακοπές του Πάσχα.

Καρδίτσα   14/ 4 / 2014

ΕΛΜΕ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ 

ΗΡΩΩΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 3

ΤΗΛ. : 2441026197 – 27646                                      ΠΡΟΣ: Σχολεία του νομού – MME

FAX : 24410 26197                                                    ΚΟΙΝ: ΔΔΕ Καρδίτσας-ΠΔΕ Θεσσαλίας                                                     

 

 

Παράσταση διαμαρτυρίας στην Περιφερειακή Διεύθυνση Θεσσαλίας για τη λεγόμενη  αναπλήρωση μαθημάτων στις διακοπές του Πάσχα.

 

Επανερχόμαστε στο ζήτημα της λεγόμενης αναπλήρωσης των μαθημάτων στις διακοπές του Πάσχα που αποφάσισε η κυβέρνηση.

Τονίζουμε ξανά την απέραντη υποκρισία της κυβέρνησης! Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Καρδίτσα ειδικά στο 2ο ΕΠΑΛ που μπαίνει στο «πρόγραμμα αναπλήρωσης» έχουν χαθεί φέτος πολλές εκατοντάδες διδακτικές ώρες, γιατί υπήρχαν κενά εκπαιδευτικών, και εξακολουθούν ακόμα να υπάρχουν! Εξ άλλου οι ολιγοήμερες μαθητικές καταλήψεις με αυτό ακριβώς το αίτημα έγιναν: Οι μαθητές διεκδικούσαν καθηγητές για να κάνουν μάθημα! Το Υπουργείο λοιπόν θεωρεί ότι «καλώς χάθηκαν» και συνεχίζουν να χάνονται ώρες εξ αιτίας της πολιτικής των απολύσεων και διάλυσης των σχολείων. Αυτές που δεν αποδέχεται είναι μόνο οι ώρες των μαθητικών αγώνων!

Καμιά έγνοια δεν έχει το ΥΠΑΙΘ για τα παιδιά και τη μόρφωση τους! Αυτά θέλουν να τα συντρίψουν και να τα κάνουν δούλους στη μαθητεία και σε όλη τους τη ζωή. Στην πραγματικότητα στοχεύουν:

Ø      Να απαγορέψουν τους μαθητικούς αγώνες

Ø      Να κάνουν τους εκπαιδευτικούς χωροφύλακες αυτής της πολιτικής ενάντια σε κάθε δίκαιη μαθητική κινητοποίηση

Ø      Να χρησιμοποιήσουν ως ομήρους τους μαθητές για να ανατρέψουν εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις

Η απόφαση αυτή δεν πρέπει να περάσει! Πρέπει να σταματήσουμε την αχαλίνωτη κυβερνητική επίδειξη πυγμής που χτυπά αδιάκοπα τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς, τα σχολεία! Μαθητές και εκπαιδευτικοί δεν είμαστε οι υποτακτικοί των κυβερνητικών αποφάσεων και σχεδιασμών. Χρειάζεται ενωμένοι εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς να πούμε ΟΧΙ σε αυτή την απόφαση, να αντιταχθούμε με κάθε τρόπο.

Καλούμε την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να μην εφαρμόσει και να καταργήσει την 139628/Γ2 (ΦΕΚ τ. Β΄ 2530 ) Υπουργική Απόφαση και το ΠΔ 170/13 (ΦΕΚ τ. Α΄ 274). Ζητάμε από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να λάβει όλα εκείνα τα απαιτούμενα μέτρα για τη μείωση της ύλης σε όσα μαθήματα αυτό απαιτείται συνειδητοποιώντας τις δικές ευθύνες για την ελλείψεις που δημιουργήθηκαν και τη φετινή χρονιά. Οι σύλλογοι διδασκόντων με παιδαγωγικά κριτήρια, και σε συνεννόηση με τα συλλογικά όργανα των γονιών και των μαθητών σε κάθε σχολείο, εκτιμούν τα προβλήματα σε σχέση με την ύλη, με καθαρά παιδαγωγικά κριτήρια και οργανώνουν την αναπλήρωσή της.

Το ΔΣ της ΟΛΜΕ  έχει κηρύξει στάσεις εργασίας 8 – 11 π.μ. για τις ημέρες 23, 24 και 25/4/14, στα σχολεία όπου οι Περιφερειακοί Διευθυντές Εκπαίδευσης ορίζουν μαθήματα μέσα στις διακοπές του Πάσχα και το ΔΣ της ΕΛΜΕ Καρδίτσας έχει κηρύξει για τις υπόλοιπες ώρες 11-14μ στάση εργασίας ώστε να διευκολυνθούν οι συνάδελφοι να μην παραστούν στα «μαθήματα» αυτά.

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ καλεί όλους τους εκπαιδευτικούς της Καρδίτσας να πάρουν μέρος στην τη Μ. Τετάρτη 16 του Απρίλη και ώρα 11:00 πμ σε συνεργασία με τις υπόλοιπες ΕΛΜΕ της Θεσσαλίας.

Τα αυτοκίνητα προς τη Λάρισα θα ξεκινήσουν στις 10πμ από την πλατεία Πλαστήρα(Παυσίλυπο).

 

Το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Καρδίτσας

 

 

Τα παιδιά μας δημιουργούν και τραγουδούν στα ποντιακά για την ειρήνη στον κόσμο:

Kαλή Ανάσταση!

δες τε μια σύγχρονη ποντιακή εκδοχή από μαθητές δημοτικού σχολείου της Δράμας.

 

Τα παιδιά μας δημιουργούν και τραγουδούν στα ποντιακά για την ειρήνη στον κόσμο:

https://www.youtube.com/watch?v=QSfVCnqsEto

Μια γενναία απόφαση...

Μια γενναία απόφαση...
με Τόλμη και Αρετή... σήμερα 14 Απριλίου 2014,
ο επί 15 χρόνια Διευθυντής του Μουσικού Σχολείου Ηρακλείου φιλόλογος Γιώργος Λιναρδάκης (από την ίδρυση του σχολείου μέχρι σήμερα)... παραιτήθηκε υπακούοντας την συνείδησή του ως εκπαιδευτικός και συνάδελφος. Από την θέση αυτή τον ευχαριστώ για τη συνέπεια και την υπευθυνότητά του, για το παράδειγμα ήθους επειδή αρνήθηκε να πολτοποιήσει εμπειρία, όνειρα και εκπαιδευτική συνείδηση στην ανήθικη και άδικη στάση της πολιτείας να τον υποχρεώσει σε έκνομο καταναγκασμό του συλλόγου διδασκόντων οι οποίοι ΟΜΟΦΩΝΑ (47ψήφοι συμμετεχόντων) έχουν αρνηθεί να συμμετάσχουν στην εσπευσμένη λεγόμενη "αυτοαξιολόγηση" του σχολείου και του έργου μας, με διαδικασίες αμφιβόλων προθέσεων αφού εκ προοιμίου θέλει ένα ποσοστό 10-15% να κριθούν ακατάλληλοι για διδακτικό έργο κι αφού πρώτα έχει κλείσει σχολεία, ετοιμάζεται να συγχωνεύσει εκατοντάδες άλλα κι έχει απολύσει πάνω από 2500 συναδέλφους (χωρίς καν να περιμένει τα αποτελέσματα της λεγόμενης "αυτοαξιολόγησης"), κι αφού πλείστα όσα κενά παραμένουν ακόμα στα σχολεία φέτος, γεγονός που καταδεικνύει ότι δεν νοιάζεται το Υπουργείο για την βελτίωση της εκπαίδευσης στην χώρα μας αλλά αντίθετα για την εξεύρεση υπαλλήλων προς απόλυση, όπως ορίζει η επιταγή της τρόικας...
Εδώ, παραθέτω υλικό ενδεικτικό για το πνεύμα και την εξαιρετική προσπάθεια που παρά τις αντιξοότητες καταβάλλουν μαθητές, γονείς και καθηγητές στο Μουσικό Σχολείο Ηρακλείου: συναυλίες, επισκέψεις, μουσικά σύνολα, εκπαιδευτικά και πολιτισμικά προγράμματα...
και δηλώνω πως θα συνεχίσουμε έστω και με τις παρούσες δυσκολίες να αγωνιζόμαστε για ένα σχολείο με ειδικές δυνατότητες...
Γιώργο ήταν τιμή μας να συνεργαζόμαστε σε αυτό το σχολείο γεμάτο μουσική και γνώση (κυριολεκτικά και μεταφορικά)...

 

H ολοκληρωτική αξιολόγηση και το σχολείο της αγοράς

H ολοκληρωτική αξιολόγηση και το σχολείο της αγοράς

                                                                              Γιώργος Μαυρογιώργος*

Γιατί αυτή η αντιπαράθεση;

Η αξιολόγηση στην εκπαίδευση εμπίπτει στην «κοινωνική αρένα» των ιδεολογικών συγκρούσεων, στην εκπαίδευση και για την εκπαίδευση. Με τις πολιτικές αξιολόγησης διακυβεύονται κυρίαρχα συμφέροντα στους συσχετισμούς ισχύος και  εξουσίας στην υπόθεση της αναπαραγωγικής λειτουργίας του σχολείου, που συντελείται  με τη μεσολάβηση και των εκπαιδευτικών. Οι εκπαιδευτικοί δε συγκροτούν, βέβαια, μια ομοιογενή επαγγελματική ομάδα ή συμπαγή κοινωνική δύναμη. Παρά τις διαφορές τους, συγκροτούν μια κοινωνική κατηγορία εργαζομένων, με ειδική συμβολή στην αναπαραγωγική αυτή λειτουργία, σε ένα πλαίσιο σχετικής αυτονομίας και παρέμβασης ενεργών ατομικών και συλλογικών υποκειμένων.

Αν δεχτούμε τα παραπάνω, κατανοούμε καλύτερα τη σημασία που είχε ο ιδιότυπος «ανταρτοπόλεμος»  μακράς διάρκειας (1982-2014),  ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και το ΥΠΑΙΘ  και τους λόγους για τους οποίους οι εκπαιδευτικοί, για μια ακόμη φορά, αντιστέκονται στις δραματικές αλλαγές που επιχειρούνται στην εκπαίδευση, με όχημα, αυτή τη φορά, την πολιτική αξιολόγησης.  Έγιναν πολλές απόπειρες ή νομοθετικές ρυθμίσεις, στο παρελθόν, αλλά προσέκρουσαν στις έντονες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών. Μόνο η απλή παράθεση σχεδίων και νόμων αρκεί για να μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με έναν επιμελημένο αρχείο/«σκουπιδότοπο» προτάσεων και ανεφάρμοστων νόμων. Αυτό σημαίνει ότι η άσκηση εκπαιδευτικής πολιτικής δεν είναι υπόθεση  νόμων. Αυτό  το υπενθυμίζουμε και στον σημερινό Υπουργό Παιδείας που με περισσή αλαζονεία και αυταρέσκεια δήλωνε πρόσφατα πως «θεσμοθετήσαμε έπειτα από 30 χρόνια την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών αλλά και του εκπαιδευτικού έργου». Είναι προφανές ότι ο  κ. Υπουργός ψεύδεται. Το ψεύδος είναι μια πτυχή  του ολοκληρωτικού σχεδίου επίθεσης που εξυφαίνεται. Αλλά, ας δούμε το «οπλοστάσιο» του εξουσιαστικού μηχανισμού.

H ολοκληρωτική επιβολή

Δυσφήμηση και ευφημισμοί 

Σήμερα, το δημόσιο σχολείο και οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με μια καθεστωτική, συστηματική, ενορχηστρωμένη δυσφήμηση, καταγγελία, απαξίωση και «διωγμό». Οι εκπαιδευτικοί, κάθε φορά που εκφράζουν τις αντιθέσεις  τους, πληρώνουν το τίμημα της αντίθεσής τους με  τη δυσφήμηση  ότι υπερασπίζονται τη συντήρηση ενός αποτυχημένου εκπαιδευτικού συστήματος. Πρόκειται για απόπειρα δυσφήμησης με  έναν  ανέξοδο ευφημισμό της «αλλαγής». Δε  θεμελιώνεται η εκδοχή περί ενός ιδιότυπου κομματικού ή κυβερνητικού  συνδικαλισμού ή «κοινωνικού κορπορατισμού» που επέτρεπε την αναβολή. Ούτε ευσταθεί, για πολλούς λόγους, η άποψη ότι οι εκπαιδευτικοί ήταν «εκτός ελέγχου».

Η δημόσια εκπαίδευση δυσφημείται  ως ανελαστική, αναποτελεσματική, σπάταλη, αποτυχημένη, αντιπαραγωγική και ξεπερασμένη. Αναφορές στα «κεκτημένα» και στα  «συντεχνιακά προνόμια», πολύ συχνά, αξιοποιούνται  με τρόπο που δυσφημούν κοινωνικούς αγώνες και αποξιώνουν κατακτήσεις που έχουν συμβάλει στον εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης (δημοτική γλώσσα, κατάργηση εξεταστικών φραγμών, το εννιάχρονο σχολείο, τα πανεπιστημιακά Παιδαγωγικά Τμήματα, κ.α). Σε συνδυασμό με όλα αυτά, προβάλλονται ευφημισμοί, όπως εξορθολογισμός, αποτελεσματικότητα, ποιότητα, ευελιξία, αξιοκρατία, εξυγίανση, ατομική επιλογή, λογοδοσία,  αμοιβαιότητα, συνευθύνη, σοβαρότητα, συμβιβασμός, η άποψη των «ειδικών»,κ. τ. ο. Είναι φανερό, ωστόσο, ότι έχουμε να κάνουμε με την επινόηση ευφημισμών, που εξωραΐζουν την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και αποκρύπτουν τις δραματικές επιπτώσεις που θα έχουν τα μέτρα στη φυσιογνωμία του δημόσιου σχολείου που έχουμε σήμερα και μας απομακρύνουν από τα οράματα για το βάθεμα του εκδημοκρατισμού στη μορφή και στο περιεχόμενο της γενικής εκπαίδευσης.

 

Κατακερματισμός και προσεταιρισμός

 

Το θέμα της αξιολόγησης στην εκπαίδευση αντιμετωπίζεται αποσπασματικά καθώς κατακερματίζεται σε επιμέρους ζητήματα. Αυτό ευνοεί τον κατακερματισμό και τον προσεταιρισμό εκπαιδευτικών, σχολικών συμβούλων, διοικητικών στελεχών. Αυτή την εποχή, π.χ. προωθείται η λεγόμενη «αυτοαξιολόγηση» των σχολικών μονάδων, με αποτέλεσμα να είναι ευκολότερη υπόθεση ο προσεταιρισμός εκπαιδευτικών, σχολικών συμβούλων και διευθυντών.

 

 

Καταστολή, διώξεις, απολύσεις

Το Υπουργείο Παιδείας, με το σύνολο των κατασταλτικών, ιδεολογικών και συμβουλευτικών  μηχανισμών (νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική εξουσία, αστυνομία, συμβουλευτικά όργανα, κ.α.), και των μηχανισμών πληροφόρησης,  και με όπλο την κυρίαρχη ιδεολογία έχει δρομολογήσει μια πρωτοφανή κινητικότητα και επιδεικνύει αυταρχισμό, βία, αδιαλλαξία, πειθαρχικές και ποινικές διώξεις εναντίον εκπαιδευτικών, «μαθητοδικεία», προσαγωγές, αστυνόμευση,  απολύσεις, κ.α.. Ασκούνται πολιτικές φόβου και  ιδιότυπης τρομοκρατίας στις ζυμώσεις και στις διεργασίες που γίνονται στις συνεδριάσεις των σχολικών μονάδων και στις μορφές πάλης που εκδηλώνονται.

Το κράτος επενδύει σε πολιτικές κατασταλτικής και αυταρχικής αξιολόγησης, αν σκεφτούμε τις επιθέσεις και τις απειλές ή τις απολύσεις που κάνει με την επίκληση της αξιολόγησης. Σε μια εποχή που, κατά γενική ομολογία, δοκιμάζεται η κοινωνική υπόληψη του πολιτικού συστήματος, η εγχώρια συγκυβέρνηση, όντας στη διάθεση των δανειστών, δε συνάπτει μόνο μνημόνια, αλλά δανείζεται και  ισχύ από αυτούς  που επεμβαίνουν ανοιχτά, πλέον, σε κάθε πτυχή της δημόσιας, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Από αυτή την άποψη οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι με ένα ισχυρό συνασπισμό δυνάμεων της ντόπιας ολιγαρχίας και του διεθνούς κεφαλαίου. Μια εκδοχή αυτών των μορφών παρέμβασης εγγράφεται με τον ΟΟΣΑ.

ΟΟΣΑ: ο διεθνής οίκος αξιολόγησης

Ο ΟΟΣΑ, με τις «συμβουλευτικές εκθέσεις»,  πουλάει εμπειρογνωμοσύνη για την άσκηση εκπαιδευτικής πολιτικής, με  βασικούς  πολιτικοιδεολογικούς άξονες, την ενθάρρυνση ακραίου  διεθνούς ανταγωνισμού, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, την περιστολή των δαπανών, την αύξηση των ελέγχων, την ένταση των εξεταστικών διαδικασιών, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, την αποκέντρωση της χρηματοδότησης, την ελεύθερη επιλογή σχολείου, την «καθιέρωση κουλτούρας αξιολόγησης» κ.α.  Είναι, πλέον, υπόθεση ρουτίνας: συντηρητικές κυβερνήσεις, πληρώνουν τον ΟΟΣΑ, κυρίως, για να «αγοράζουν» πιο εύκολα την  αποδοχή και νομιμοποίηση ειλημμένων, πολλές φορές, αποφάσεων. Στην ιδεολογική επίθεση, που γίνεται εναντίον του δημόσιου σχολείου και των εκπαιδευτικών, η συμβολή του ΟΟΣΑ είναι σημαντική.

Οι «ειδικοί» με τα κοινοτικά κονδύλια

Το έργο του ΟΟΣΑ υποστηρίζουν και άλλοι επίλεκτοι και αυτόκλητοι  εγχώριοι «ειδικοί», που με την τήβεννο της πανεπιστημιακής αυθεντίας, έχουν συντάξει  πολλούς «διαδοχικούς» τόμους, αναμασώντας και επαναλαμβάνοντας τη «φιλολογία» της αναγκαιότητας της αξιολόγησης, των αντικειμενικών και μετρήσιμων κριτηρίων, της ανατροφοδότησης και της παιδαγωγικής του εγχειρήματος, κ.α.. Πολλοί από τους «ειδικούς», αξιοποιώντας τα κοινοτικά κονδύλια, έχοντας και τις προσωπικές τους στρατηγικές, ύφαιναν υπομονετικά, άλλοτε στα επιτελικά γραφεία και άλλοτε στις «αίθουσες αναμονής», τον πολυπόθητο ιστό της συναίνεσης  των δύο κομμάτων. Έτσι, ήταν ευκολότερο να τα βρουν κάποια στιγμή στη συγκυβέρνηση.

Οι πολιτικές και οι πρακτικές που προωθούνται με το σημερινό ΕΣΠΑ είναι, μάλλον, πιο προκλητικές και πιο κυνικές. Ενδεικτική είναι η περίπτωση της λεγόμενης  Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας. Πρώτος «επιτηρητής» του Panopticum διορίστηκε ο πολυπράγμων, σε διαφορετικές κυβερνήσεις, πρόεδρος της Επιτροπής που ετοίμασε και τα επίμαχα «επιχειρησιακά» σχέδια της αξιολόγησης. Αυτό συνιστά πρόκληση. Το δίδυμο ΕΣΠΑ (χρηματοδότηση)-Μνημόνιο (περικοπές), υπογραμμίζει, με τον πιο κυνικό τρόπο, τη δίδυμη επίθεση που συντελείται, με την ολοκληρωτική αξιολόγηση, ενάντια στο δημόσιο σχολείο: χρηματοδότηση του αυταρχισμού και της αστυνόμευσης, με συνδυασμένη αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, τη διαθεσιμότητα , τις απολύσεις και τη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό, μας επιτρέπουν να ισχυριστούμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια καλά ενορχηστρωμένη ολοκληρωτική και πολυδάπανη επιχείρηση επιβολής των μέτρων μιας ολοκληρωτικής και κατασταλτικής  αξιολόγησης.

Η αξιολόγηση είναι  ολοκληρωτική και κατασταλτική

Σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια σειρά θεσμοθετημένων, ήδη, μέτρων: την «αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τη λεγόμενη «αυτοαξιολόγηση» των σχολικών μονάδων και την καθιέρωση της λεγόμενης ανεξάρτητης «Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση». Το όλο εγχείρημα φαίνεται πως συμπληρώνεται με την, εκ πρώτης όψεως, αθώα ηλεκτρονική πλατφόρμα: το Σχολείο μου!

Η πολιτική  αξιολόγησης που προωθείται, με αυτά τα μέτρα, συνιστά μια διαδικασία πολυεπίπεδης, συνεχούς και αδιάλειπτης ιεραρχικής πανοπτικής και γραφειοκρατικής επιτήρησης  για αποτελεσματικότερη άσκηση  αυταρχικού και ολοκληρωτικού ελέγχου σε όλο το εύρος  της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η  επιτήρηση απλώνεται σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, κατά μήκος της ιεραρχικής κλίμακας,  με τρόπο που να «κανονικοποιεί» την εκτροπή ή τη διαφορά και να  εξαναγκάζει σε συμμόρφωση.

Η εξατομίκευση της αξιολόγησης  προωθεί την ιδεολογία του «ατομικισμού», καταργεί την «αξιοπρέπεια της ατομικότητας» και εκτρέφει τον άκρατο ανταγωνισμό. Η έκθεση αξιολόγησης μετατρέπει τη σχολική μονάδα, τον αξιολογούμενο εκπαιδευτικό ή προϊστάμενο, σε «ντοκουμέντο» για κάθε μελλοντική χρήση. Η αξιολογική έκθεση παράγει την επίσημη εκδοχή για το «ποιος είναι ικανός», από την πλευρά του συστήματος. Η λεγόμενη «αυτοαξιολόγηση» ατόμου ή σχολικής μονάδας  ακυρώνεται, καθώς αυτή υπακούει και συμμορφώνεται στις μεθοδολογικές προδιαγραφές της εξωτερικής  αξιολόγησης.  Η «αναστοχαστική συζήτηση», που προβλέπεται, αναιρείται, καθώς  αυτή θα γίνεται, σε καθεστώς ιεραρχικής επιτήρησης. Η δυνατότητα ένστασης εμπλέκει τον αξιολογούμενο σε παραπέρα εντατικοποίηση των όρων εργασίας του. Η σύνδεση της αξιολόγησης με την βαθμολογική εξέλιξη και τις ποσοστώσεις των προαγωγών επιτείνει τον ανταγωνισμό. Το κύρος, με το οποίο προβάλλεται  η αξιολόγηση, προσφέρεται για τη νομιμοποίηση απολύσεων ή  καταργήσεις ή συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, κι αυτό ασκεί τρομοκρατία. Η συνάρτηση της αξιολόγησης με το «Πειθαρχικό Δίκαιο» καταργεί τα δικαιώματα των αξιολογούμενων και θεσμοθετεί  τις πολιτικές  φόβου  στην άσκηση  πειθαρχίας.

Ο έντονος ανταγωνισμός   υπονομεύει τις διαδικασίες συλλογικότητας που υποτίθεται ότι επιδιώκονται με την «αυτοαξιολόγηση» των σχολικών μονάδων. Ο Σύλλογος Διδασκόντων χάνει, έτσι, την όποια συλλογική έκφραση και δυναμική για «ενίσχυση των σχέσεων και των συνεργασιών». Με τη διεκπεραίωση της «αυτοαξιολόγησης» της σχολικής μονάδας, ο Σύλλογος μετατρέπεται σε προέκταση της κρατικής εξουσίας σε επίπεδο σχολικής μονάδας, μια και προδιαγράφεται επακριβώς κάθε τι που έχει σχέση με  αυτή, σύμφωνα με τα κριτήρια και τις διαδικασίες της εξωτερικής αξιολόγησης.

Την ίδια στιγμή που καταργούνται ή συγχωνεύονται οργανισμοί, καθιερώνεται νέος πολυδάπανος μηχανισμός, με αποκλειστική ευθύνη την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού και των σχολικών μονάδων. Έχουμε, πλέον, πέρα από τον υπερεθνικό ΟΟΣΑ και το PISA, τα προπλάσματα εγχώριων «οίκων αξιολόγησης» και στην εκπαίδευση. Οι ίδιοι οι αξιολογητές/επιτηρητές επιτηρούνται μέσα σε ένα πλαίσιο ιεραρχικής πυραμίδας. Ακόμη και η λεγόμενη «Ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης της  Ποιότητας» υπόκειται στον έλεγχο διεθνών οργανισμών και «οίκων αξιολόγησης». Η αξιολόγηση εξελίσσεται σε μια προσοδοφόρο απασχόληση στην αγορά της εκπαίδευσης.

Ουσιαστικά, έχουμε να κάνουμε με ένα εργαστήριο πολυεπίπεδου  ιεραρχικού πανοπτισμού που θα ευνοεί τη φίμωση, τη λογοκρισία, τον εκμαυλισμό, την κηδεμόνευση,  τη συμμόρφωση, τον εξανδραποδισμό. Κυρίαρχα όπλα στην υπόθεση αυτή θα είναι ο συγκεντρωτικός έλεγχος διαδικασιών και αποτελεσμάτων, ο αυταρχισμός, η αυθαιρεσία, η ανομία, ο ανταγωνισμός και η εξατομίκευση, οι πελατειακές σχέσεις και η διαπλοκή, ο προσεταιρισμός και η συναίνεση, το δέλεαρ, ο φόβος, η δυσφήμηση και ο ευφημισμός.  Όλα αυτά θα είναι διαβρωτικά των συλλογικών υποκειμένων και των συλλογικών δράσεων. Το “My School” είναι η ηλεκτρονική πλατφόρμα που σιωπηλά κι αθόρυβα έρχεται να προετοιμάσει εκπαιδευτικούς, μαθητές και σχολικές μονάδες για την έξοδό τους στην αγορά.

 

Το σχολείο μου: Το σχολείο της αγοράς

Η  ολοκληρωτική αξιολόγηση με τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες συνταγές που την συνοδεύουν προωθεί την εκπαίδευση ως νέο φιλέτο κερδοφόρου αγοράς, με το να υποβιβάζει την παιδεία από δημόσιο και κοινωνικό αγαθό  σε υπηρεσία και εμπόρευμα για κατανάλωση, με όρους εξατομίκευσης, ατομικής επιλογής και ευθύνης.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα είδος ολοκληρωτικής υπαγωγής όλο και περισσότερων δημόσιων και κοινωνικών αγαθών,  στη λογική της ιδιωτικοποίησης και της κερδοφόρας επιχειρηματικής δραστηριότητας. Οι πολίτες αντιμετωπίζονται ως  πελάτες/καταναλωτές, με προτεραιότητα την ιδιωτική επένδυση και όχι το δημόσιο συμφέρον.  Η εκπαίδευση δεν αποτελεί εξαίρεση. Μετατρέπεται σιγά-σιγά σε προϊόν, εμπόρευμα και υπηρεσία στη λεγόμενη ελεύθερη αγορά. Η συνολική και ενιαία και οργανική ενότητά  της  κατακερματίζεται σε βαθμίδες, σε επιμέρους διακριτά πεδία, προϊόντα και υπηρεσίες, όπως π.χ. σχολικά κτίρια (Τι έγινε με τον ΟΣΚ;), σχολικά μαθήματα, σχολικά βιβλία (Τι έγινε με τον ΟΕΔΒ;) ή σχολικά βοηθήματα ή εποπτικά μέσα ή  ΤΠΕ ή εκπαιδευτικές δραστηριότητες ( όπως, π.χ. φροντιστήρια) ανοιχτά στην αγοραπωλησία. Από το καλοκαίρι του 2013, ολόκληροι τομείς εκπαίδευσης στην επαγγελματική εκπαίδευση δόθηκαν ως «δώρο» στους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην ιδιωτική εκπαίδευση!

Η ολοκληρωτική αξιολόγηση που  προωθείται είναι το «Εργαστήριο»  για την αποτελεσματική εγκαθίδρυση του «Σχολείου της Αγοράς». Εκπαιδευτικοί και μαθητές θα παρακινούνται ή θα εξαναγκάζονται να προωθούν ένα ελκυστικό κι επιθυμητό εμπόρευμα και με όλα τους τα μέσα να ενισχύουν την αγοραστική του αξία. Το ανταγωνιστικό εμπόρευμα  θα είναι  το σχολείο και ο εαυτός τους. Οι ίδιοι εμπορεύματα και καταναλωτές στον κοινωνικό χώρο της εκπαίδευσης που θα λειτουργεί ως αγορά. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η απόλυση μεγάλου αριθμού εκπαιδευτικών, η πειθάρχηση όσων εκπαιδευτικών εργάζονται, κάτω από νέες συνθήκες και εργασιακές σχέσεις, και η δραματική ανασυγκρότηση της επαγγελματικής τους ταυτότητας. Η «γοητεία» που ασκεί η αξιολόγηση, στη σημερινή συγκυρία, είναι ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα που έχουμε μπροστά μας.

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Οι εκπαιδευτικοί, κάτω από αυτούς τους όρους, προκαλούνται να συγκροτήσουν τις δικές τους απαντήσεις. Εμπίπτει στην αρμοδιότητα των εκπαιδευτικών να «παίρνουν τη σκέψη και την κρίση στα χέρια τους», να αναπτύσσουν πρωτοβουλίες, να  ελέγχουν τις επαγγελματικές τους  πρακτικές και να επανεξετάζουν τους τρόπους με τους οποίους μεσολαβούν στην αναπαραγωγική λειτουργία του σχολείου. Το θέμα δεν είναι η αξιολόγηση. Η αξιολόγηση είναι το εργαλείο. Το διακύβευμα είναι  η προάσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Είναι αυτό που μας εξασφαλίζει ευρύτερες συμμαχίες «μετώπου», σε έναν αγώνα διαρκείας, εκτός και οι πολιτικές αλλαγές, που διαφαίνονται, επισπεύσουν τις κοινωνικές εξελίξεις και εμποδίσουν την παραπέρα εγκαθίδρυση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Ο κ.Μαυρογιώργος είναι ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων