«Η επανάσταση του αυτονόητου»

«Η επανάσταση του αυτονόητου»

Θα αντιμετωπίσουμε ή όχι την πραγματικότητα της βάρβαρης επίθεσης;

Θα αναμετρηθούμε μαζί της για μια νέα πραγματικότητα;

 

Όταν ο πρωθυπουργός του ΔΝΤ ΓΑΠ διατύπωσε ως… αντιεξουσιαστής της εξουσίας (κατά τα λεγόμενα του) τη θέση για την «επανάσταση του αυτονόητου» πολύ σύντομα  ο ελληνικός λαός θα έχανε τα αυτονόητα δικαιώματα του και θα πάλευε για το αυτονόητο να… ζει.

Συνδικαλιστές της κυρίαρχης αριστεράς –και όχι μόνο- διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το ότι σήμερα θα πρέπει να αγωνιστούμε για τα… αυτονόητα όπως τα ονομάζουν. Για τα «ταπεινά» δικαιώματα του φαγητού, της υγείας, της εκπαίδευσης. Βέβαια θα έπρεπε να τοποθετηθούν για το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ πριν τους καταλάβει ιερή αγανάκτηση. Όμως ακόμα κι αν πούμε «παλιά ξινά σταφύλια» ας δούμε τι θα κάνουμε σήμερα, θα διαπιστώσουμε πως και η σημερινή τους τοποθέτηση δεν είναι καθόλου απαλλαγμένη-το αντίθετο μάλιστα κυριαρχείται σε βαθμό παράκρουσης- από τους γνωστούς παλιούς φενακισμούς, τις αυταπάτες και την αποφυγή αναμέτρησης με την βάρβαρη καπιταλιστική  πραγματικότητα (που, πώς να το κάνουμε έχουν όλα αυτά συμβάλλει για να βρισκόμαστε αντιμέτωποι σήμερα με τα «αυτονόητα»).

Φενακισμοί…

Θα προσπαθήσουμε να δούμε μερικούς τέτοιους φενακισμούς προσπαθώντας να… διεισδύσουμε λιγάκι στην λογική τους:

1.      «Δεν έχουν νόημα οι αγώνες αν δεν έχουν συνολικούς στόχους για ενιαίους φορείς της υγείας και της εκπαίδευσης ,πολύ περισσότερο αν δεν εντάσσονται στο συνολικότερο σχεδιασμό και όραμα της «λαϊκής οικονομίας». Έ τότε είναι σίγουρη η ήττα τους. Το κήρυγμα ηττοπάθειας ακούστηκε πολύ ξεκάθαρα στην τελευταία συγκέντρωση εκπαιδευτικών και επιτροπών αγώνα στον Ευκλείδη της Θεσσαλονίκης από τον εκπρόσωπο του ΠΑΜΕ. Αυτό το κήρυγμα ηττοπάθειας που απαιτεί από τον «αδιάβαστο» λαό να έχει όραμα αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να προτείνει μορφή συνδικαλιστικού αγώνα στους αγωνιζόμενους κλάδους –όπως στους καθηγητές- δεν αποτελεί παρά ένα κήρυγμα απεργοσπαστισμού και μάλιστα προληπτικού. Ακούγονται διάφορα «κουφά» και βαριά ιδεολογικά επιχειρήματα όσο περισσότερο ξεμακραίνουν από την ανάγκη να τοποθετηθούν στο εδώ και τώρα του κινήματος. Από μια άποψη πάντα οι λαοί αγωνίζονταν για τα «αυτονόητα». Ο ρώσικος λαός και η εργατική τάξη δεν εξεγέρθηκαν μήπως και ένοπλα για τα «αυτονόητα» δικαιώματα του ψωμιού, της γης και της ειρήνης.; Ναι αλλά τότε ήταν και οι μπολσεβίκοι με το πρόγραμμά τους. Η σκέψη είναι πολύ «πονηρή». Και τώρα υπάρχει το πρόγραμμα για τη λαϊκή εξουσία-οικονομία και οι προτάσεις για τους ενιαίους φορείς δημόσιας διαχείρισης των πάντων κλπ. Ακόμα και αν καταπιούμε το ζήτημα κατά πόσο όλα αυτά συνιστούν σοσιαλισμό κλπ-μεγάλη συζήτηση- παρακάμπτουν ένα θεμελιώδες κομμάτι. Αυτό της λαϊκής και εργατικής ετοιμότητας. Τότε υπήρχε ένας έτοιμος-και με τις προσπάθειες των μπολσεβίκων- λαός και μια εργατική τάξη «ψημένη» μέσα από αγώνες πάνω από δεκαπενταετία. Μια εργατική τάξη που μέτρησε τις δυνάμεις της , γιατί ακριβώς αναμετρήθηκε με το καθεστώς και την εξουσία του κεφαλαίου σε διάφορα επίπεδα και μάλιστα «υπόδειξε» και στην «πρωτοπορία» μορφές ανώτερης παραγωγικής-μαχητικής οργάνωσης από την επανάσταση του 1905 ακόμα (εννοούμε τα σοβιέτ). Αυτό το απαραίτητο στάδιο της αναγκαίας δηλαδή και αναντικατάστατης λαϊκής αυτοοργάνωσης και ισχυροποίησης παρακάμπτεται προς χάριν άλλων σταδίων κοινωνικής οικοδόμησης. Μόνο που στην περίπτωση του χώρου του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ αυτή η μετάβαση γίνεται τάχα χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς σχεδόν «αυτονόητα». Το ερώτημα βέβαια είναι απλό. Αν έτσι έχουν τα πράγματα γιατί δεν καλούν τις μάζες να… αυτοδιορθωθούν κι άλλο και να περάσουμε γρήγορα σε επαναστατικές διαδικασίες;

Κακά τα ψέματα αν οι λαϊκές μάζες δεν αναμετρηθούν με τις επιλογές του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, αν δεν υπερασπίσουν ή αν δεν διεκδικήσουν θεμελιώδη «αυτονόητα» δικαιώματα , πολύ περισσότερο αν δεν δουν κάποιες –καθόλου μα καθόλου αυτονόητες όπως είναι η πολιτική ψυχολογία του λαϊκού κινήματος σήμερα- νίκες, αν δεν δουν και δεν αναγνωρίσουν το ρόλο των «πρωτοποριών» σε αυτούς τους αγώνες και δεν στηριχτούν στο δικό τους ρόλο και την επεξεργασμένη προοπτική αλλά και την πρωτοπόρα και υποδειγματική συμμετοχή τους  πάνω απ όλα , αν δεν περάσουν τα δικά τους «στάδια» ταξικής πάλης  και τις δικές τους μορφές συλλογικής οργάνωσης (στη δουλειά πρώτα αλλά και στη συνοικία ή το δρόμο) πως θα πάμε γι` «άλλα»; Είναι φανερό πως αποφεύγουν την αναμέτρηση. Και αν πριν τρία χρόνια υπήρχαν πχ τα λιμάνια και οι λιμενεργάτες για διαφυγή (τους συνδικαλιστές της ΕΣΑΚ στου συνέδριο της ΔΟΕ αν τους ρωτούσες ποια είναι η συνδικαλιστική τους πρόταση για τον επόμενο χρόνο σου υπόδειχναν ότι αυτοί θα ήταν το καλοκαίρι στα «λιμάνια του αγώνα» και όχι της αγωνίας) σήμερα πρέπει να τοποθετηθεί κανείς στο απλό ερώτημα: Έχει ο κλάδος των καθηγητών συνδικαλιστική πρόταση για το πώς θα αντιμετωπίσει τη λαίλαπα των απολύσεων; Τόσο απλά και αυτονόητα…

2.      Άλλος φενακισμός αυτός του να «πέσει η κυβέρνηση», που φυσικά συνοδεύεται τις περισσότερες φορές με το σχέδιο μιας άλλης διακυβέρνησης. Αν λέει οι αγώνες δεν αποσκοπούν στην πτώση της κυβέρνησης δεν μπορούν να βρουν πολιτική ενοποίηση, δεν έχουν πολιτική προοπτική. Από πότε συμβαίνει κάτι τέτοιο; Τότε θα λάθεψαν οι εκπαιδευτικοί της σχεδόν μνημονιακής Ισπανίας ή της άγρια καπιταλιστικής Δανίας (εκεί δεν ήταν καν μόνιμοι για ένα μήνα, μόνοι τους οι αναπληρωτές, τσ τσ τσ τι εγκλωβισμός στον κλαδικό αγώνα) που απέργησαν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με σχετική επιτυχία αλλά- φευ!- δεν έριξαν τις κυβερνήσεις τους. Κακώς… Να περάσουν από το ταμείο να αφήσουν πίσω τα κερδισμένα αιτήματα!

Το καλό βέβαια –γιατί « ουδέν κακόν…-με την τοποθέτηση αυτή είναι η αμεσότητα και η αναγκαστική ειλικρίνεια της :στην μπάντα τα κινήματα παρά μόνο αν διευκολύνουν την κυβερνητική εναλλαγή. Δηλαδή στην μπάντα οριστικώς. Εδώ βέβαια οι χρόνοι αναμονής είναι μικρότεροι,-εξαρτώνται από τον χρόνο προκήρυξης εκλογών- όπως και ο χώρος ανάμεσα στα αιτήματα και την πραγματοποίηση τους. Με τη διαφορά πως αυτή η πραγματοποίηση δεν έρχεται ποτέ γιατί τα κινήματα εκχωρούν αυτό το δικαίωμα στη μελλοντική κυβέρνηση του Σύριζα!

Στα… περίχωρα της προσέγγισης αυτής (πόσο ήταν κατευθυνόμενη από τα «κεντρικά» πόσο ήταν απλά αποτέλεσμα αδιεξόδων, λίγη αξία έχει) υποδεικνύονταν στους εκπαιδευτικούς το παράδειγμα της ΕΡΤ ως μοντέλο. Δηλαδή να κρατήσουν οι εκπαιδευτικοί ανοικτά τα σχολεία και να κάνουν μαθήματα ή αντιμαθήματα με τους απολυμένους εκπαιδευτικούς. Να επιβληθεί δηλαδή ένα είδος αυτοδιαχείρισης των σχολείων –μερικοί πιο αφελείς το είπαν ανοιχτά- αλλά οπωσδήποτε όχι απεργία («που θα ξεσηκώσει γονείς και μαθητές εναντίον μας κλπ») Την πρόταση διατύπωσε και έντυπα ο δημοσιογράφος Τ Παππάς στην «εφημερίδα των συντακτών». Η αυτοδιαχείριση προηγείται εδώ της κυβερνητικής αλλαγής. Έτσι η μελλοντική προοδευτική κυβέρνηση θα τα βρει σχεδόν έτοιμα τα πράγματα, τουλάχιστο στην εκπαίδευση…

Από όλη αυτή την επιχειρηματολογία αξίζει να σταθεί κανείς στην προσέγγιση πως το «κάτω η κυβέρνηση» ενοποιεί πολιτικά το κίνημα. Πολύ περισσότερο όταν το σύνολο των συνδικαλιστών που καλύπτεται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακόμα και αν στέκεται κριτικά –στα λόγια τουλάχιστο-στη λογική των κυβερνητικών εναλλαγών, αποδεχόμενο το σύνθημα ως κεντρικό σύνθημα των κινητοποιήσεων βάζει πλάτη στον κυβερνητισμό του Σύριζα και ρίχνει νερό στο δικό του μύλο. Μα, μας λένε, αν γιγαντωθούν οι κινητοποιήσεις δεν θα πέσει αντικειμενικά και στην πράξη η κυβέρνηση; Πολύ προφανώς αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν υποπαράγωγο αυτής της μαζικής κίνησης. Και φυσικά κανείς δεν θα ήταν ενάντιος ή δεν θα χαίρονταν με μια τέτοια εξέλιξη αξιολογώντας την. Σήμερα όμως η προβολή αυτού του συνθήματος α) ποιον ενισχύει και β) τη στάση ενισχύει; Αυτήν φυσικά της εύκολης λύσης και της ανάθεσης σε τρίτους. Μα μήπως οι δυνάμεις αυτές έχουν την λογική του παρατεταμένου λαϊκού αγώνα; Ευτυχώς δεν ακούγεται πια το «ή τώρα ή ποτέ εξέγερση λαέ» που κυριαρχούσε όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια καθώς το «ποτέ» με την συχνή επανάληψη φόβισε και υπονόμευσε μάλλον το «τώρα». Όμως αυτή δεν εξακολουθεί να είναι η κύρια κατεύθυνση; Μήπως εξ άλλου τα ενδιάμεσα προγράμματα μετάβασης (τα γνωστά πέντε σημεία με την «εθνικοποίηση των τραπεζών» κλπ) δεν κουμπώνουν πολύ καλά με έναν κυβερνητισμό;

3. Ο κεντρικός συντονισμός.

Προβάλλεται επίσης η ανάγκη κεντρικότερου συντονισμού των λαϊκών και εργατικών κινητοποιήσεων από τη μεριά των δυνάμεων που ανήκουν στο «τόξο» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Συνήθως η θέση αυτή διατυπώνεται μαζί με την ανάγκη δημιουργίας «κέντρων αγώνα» που θα συντονίσουν τις κινητοποιήσεις με κεντρικούς στόχους την πτώση της κυβέρνησης, τα μεταβατικά προγράμματα. Βέβαια τελευταία παρατηρείται μια υποχώρηση από τα μεταβατικά προγράμματα προς τα επαχθή προγράμματα διεκδικήσεων. Αναγκαστική συμμόρφωση στις πραγματικές ανάγκες που δημιουργεί το κίνημα όταν πρέπει πλέον να υπερασπίσει απολυμένους και «αυτονόητες» κατακτήσεις; Θα δείξει…

Αλήθεια όμως, όχι μόνο το λαϊκό κίνημα στη χώρα μας στις όποιες σημαντικές μαζικές εξάρσεις του τα τελευταία χρόνια αλλά και τα κινήματα μαζών που εκδηλώθηκαν πρόσφατα σε διάφορες γωνιές της γης, όλα αυτά έφτασαν μέχρι ένα σημείο γιατί δεν συντονίστηκαν-απλά- κεντρικά; Το πρόβλημα ήταν ο κεντρικός συντονισμός ή ο πολιτικός προσανατολισμός; Και από πού συνάγεται ότι η ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης και των δυνάμεων φυσικά που την στηρίζουν, δεν συνιστά πολιτικό ενοποιητικό προσανατολισμό; Και φυσικά το έλλειμμα βρίσκεται στις πολιτικές πρωτοπορίες που αδυνατούν αυτόν τον πολιτικό προσανατολισμό να τον υποστηρίξουν και να τον προωθήσουν. Και τούτο αφορά όλες ανεξαιρέτως τις δυνάμεις της αριστεράς. Η διαφορά βρίσκεται ανάμεσα σε εκείνους που αναγνωρίζουν αυτή την πραγματικότητα (και φυσικά «χρεώνονται» την αλλαγή της) και σε εκείνους που εξακολουθούν να την βλέπουν αντεστραμμένα.

…Και στερεότυπα

Αν η πραγματικότητα «διαβάζεται» αντεστραμμένα φυσικό επακόλουθο είναι να κυριαρχούν διάφορα πολιτικοσυνδικαλιστικά στερεότυπα που κυριολεκτικά βάζουν το βόδι πριν το κάρο. Ίσως γιατί το φορτίο που καλούνται να σηκώσουν φαίνεται (όταν βλέπεις τα πράγματα μονόπλευρα) πολύ βαρύ. Αποφυγή λοιπόν και εδώ του «αυτονόητου».

1.«Δεν είναι καιρός για κλαδικούς αγώνες».

Είναι βέβαια καιρός για γενική πολιτική απεργία, που ποιος θα την εξαγγείλει; Αυτοί που ελέγχουν τις κλαδικές ομοσπονδίες που δεν εξαγγέλλουν έτσι ή αλλιώς κλαδικές απεργίες , δεν ελέγχουν μήπως και την ΑΔΕΔΥ –ΓΣΕΕ;

Έπειτα, πότε πραγματικά δοκιμάστηκαν οι κλαδικοί αγώνες; Στο άδειασμα των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων των καθηγητών στην ολομέλεια των προέδρων; Στο γεγονός ότι η απεργία έχει γίνει εξοβελισμένος όρος από το λεξιλόγιο των περισσότερων συνδικαλιστικών σχημάτων της αριστεράς στην υγεία-περίθαλψη;

Αλλά οι κλαδικοί αγώνες σε παιδεία-υγεία πόσο «κλαδικοί» είναι και πόσο γενικοί; Πόσο μπορούν να αγκαλιάσουν λαό, εργαζόμενους και νεολαία αποτελώντας τους γενικούς πυροκροτητές της λαϊκής αντίδρασης; Έχει αυτό το πράγμα δοκιμαστεί;

Βέβαια η πολιτική απεργία μας οδηγεί εύκολα και γραμμικά σε μια άλλη κυβέρνηση…

2. «Να αλλάξουν οι συσχετισμοί στα όργανα».

 Ή μήπως πρέπει να αναμένουμε και εδώ να αλλάξουν οι συσχετισμοί; Προβάλλεται και αυτό το μοντέλο. Η ιστορία όμως του εργατικού κινήματος είναι αρκούντως διδακτική για το τι έκανε το σύστημα όταν έχανε τον έλεγχο των ομοσπονδιών. Η διεκδίκηση και η άλωση των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών από τις δυνάμεις της αριστεράς σε όλη τη διάρκεια του μεσοπολέμου έγινε με την καθοδήγηση ενός πολιτικού πόλου μέσα από σκληρούς αγώνες ολόκληρων κλάδων αλλά και διεθνείς προεκτάσεις (ναι οι κλαδικοί αγώνες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο πχ καπνεργάτες και όχι μόνο φυσικά ) και είναι επίσης σε μεγάλο βαθμό μια ιστορία καταστολής και συνδικαλιστικών πραξικοπημάτων από μεριάς του καθεστώτος.

Έτσι οι εργαζόμενες μάζες δημιούργησαν –με την καθοδήγηση και παρέμβαση των κομμουνιστών- τους κινητήρες μεταβίβασης και πολλαπλασιασμού της θέλησης τους για αγώνα και μια καλύτερη ζωή. Κυριολεκτικά δια πυρός και σιδήρου. Ότι λείπει δηλαδή σήμερα από το συνδικαλιστικό κίνημα.

Δεν έχει καμία σχέση αυτό το «μοντέλο» με το «μοντέλο» να αλλάξουμε πχ την ΔΟΕ ή την ΟΛΜΕ ψηφίζοντας αριστερές και ριζοσπαστικές δυνάμεις. Έτσι θα αλλάξουν τάχα οι συσχετισμοί στα κεντρικά όργανα και θα παίρνονται αποφάσεις αγώνα. Όπως ο απεργιακός αγώνας που αποφασίστηκε το 2006 στην πρωτοβάθμια που η αριστερά δεν ήξερε τι να τον κάνει και τελικά τον σταμάτησε. Ας μη αδικούμε την  ΕΣΑΚ που από την αρχή ήταν ενάντια στην απεργία φυσικά. Τέρας συνέπειας… Ή την πρόσφατη απόφαση για απεργία διαρκείας του συνεδρίου (της λιγάκι πιο αριστερής-μετά το συνέδριο) ΟΛΜΕ που την αναιρούν στην πράξη αλλά και τυπικά οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ συντασσόμενοι με ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ αλλά και όσοι κρύβονται πίσω από τα δικά τους φουστάνια.

 

Είναι πλέον φανερό ότι τα γραμμικά σχήματα που… αφηγούνται ομαλές, εύκολες και προπαντός γρήγορες μεταβάσεις αγνοώντας τη μάχη για τα «αυτονόητα» είτε σε συνδικαλιστικό επίπεδο (άλλη ΔΟΕ ή άλλη ΟΛΜΕ) είτε σε κοινωνικό (άλλη κυβέρνηση, άλλη οικονομία κλπ) θα δοκιμαστούν σκληρά από την πραγματικότητα. Ήδη κάτι τέτοιο γίνεται και αποτελεί μια εξήγηση της λειψής επιρροής της αριστεράς και της αδυναμίας της να «πείσει».

Κι αυτό βέβαια βρίσκεται σε πλήρη αντιστοίχιση με το θεωρητικό όραμα που προτείνεται. Έχει ξαναγραφτεί πως το μεταβατικό πρόγραμμα των πέντε σημείων κλπ είναι μια αντιγραφή του προγράμματος του `34 σε κατεύθυνση βέβαια ειρηνικής μετεξέλιξης, τα ίδια ισχύουν για την «λαϊκή οικονομία» και την «λαϊκή συμμαχία». Όσο για το πρόγραμμα του Σύριζα «λίγο ΠΑΣΟΚ, λίγο θάλασσα…». Τελευταία δέχονται συγχαρητήρια για τα νέα «οικονομικά εργαλεία» που εξαγγέλλουν ότι θα βάλουν σε χρήση αν έρθουν στην κυβέρνηση. Η πολιτική φτώχεια συνυπάρχει και τροφοδοτείται από την θεωρητική.

Και λέγονται αυτά γιατί υπάρχει συνείδηση πως η ένταση της ταξικής πάλης και η σφοδρότητα της σύγκρουσης θα οδηγήσουν πιθανόν πολύ πιο σύντομα στην ανάγκη να «περιγραφτεί» η λύση της κοινωνικής ανατροπής, να υπάρξει κριτική τοποθέτηση για της απόπειρες οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας, να αρχίζει να τίθεται το ζήτημα. Όμως το πόσο γρήγορα θα διανυθούν τα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση δεν σημαίνει παράκαμψη των αναγκαίων σταδίων συγκρότησης του λαϊκού παράγοντα. Το εντελώς αντίθετο σημαίνει.  Για τους αγώνες που έρχονται λοιπόν, σαφώς με μεγαλύτερες απαιτήσεις από τις προηγούμενες εποχές, η παρούσα  τοποθέτηση ξεχωρίζει γιατί θέτει τρία ζητήματα:

α. Οι απεργιακοί και κοινωνικοί αγώνες θα εξαναγκάζονται να συγκρούονται με την αστική νομιμότητα , με ό,τι μέχρι σήμερα θεωρούνταν νόμιμο ή για να μην είμαστε τόσο απόλυτοι, πρέπει να συνηθίσουμε με την ιδέα Τουλάχιστο αυτό ισχύει για ένα διάστημα όπου το κίνημα θα κατοχυρώσει τις δικές του κατακτήσεις και «νομιμότητες»

β. Θα πρέπει να αναζητούν τον οριζόντιο συντονισμό δηλαδή να συγκροτείται μια κρίσιμη μάζα σωματείων, συλλόγων, επιτροπών ή πρωτοβουλιών που θα προχωρά και θα υλοποιεί αποφάσεις αγώνα κόντρα στις αποφάσεις των κεντρικών οργάνων που παίρνονται με «δημοκρατικά» ή κανονικά πραξικοπήματα.

γ. Η συγκρότηση του κινήματος και η ανατροπή των συσχετισμών πρέπει να αναζητηθεί στο πρωτοβάθμιο επίπεδο, στο σωματείο, στο σύλλογο. Αυτό δεν είναι μια εκλογική διαδικασία αλλά μια διαδικασία κίνησης , συντονισμού, πρωτοβουλίας και ανάδειξης αγωνιστών και διαθέσιμων δυνάμεων.

 

Θα μπορούσε κανείς να κριτικάρει τον πολιτικοσυνδικαλιστικό χώρο που σήμερα προωθεί αυτή την κατεύθυνση πως αναλώθηκε σε στείρες αντιπαραθέσεις για το «άλλο σχολείο», το «δωδεκάχρονο σχολείο», το «σχολείο της αγοράς» κλπ και δεν περιέγραφε ξεκάθαρα στο πολιτικοσυνδικαλιστικό επίπεδο αυτή τη διαφορετική προσέγγιση και την διαφοροποίηση του απέναντι στην ποικιλώνυμη αριστερά. Ενδεχομένως να υπάρχει ένα δίκιο σε έναν τέτοιο προβληματισμό αν και τα θέματα που αναφέρθηκαν δεν ήταν μια διαμάχη «για το φύλλο των αγγέλων».

Όμως όπως για κάθε πολιτική άποψη έτσι και για την παρούσα ισχύει πως δεν μπορεί να παρακάμψει το «ένα πραγματικό βήμα του κινήματος που ισοδυναμεί με χιλιάδες θεωρητικά». Και είναι αλήθεια πως μετά την μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας το 2006 άρχισαν να τίθενται πιο δραματικά ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ τα ζητήματα της οικοδόμησης μιας άλλης πολιτικοσυνδικαλιστικής προοπτικής στην εκπαίδευση και όχι μόνο φυσικά.

Βέβαια ο δραματικός και υπαρξιακός τρόπος που τίθενται τα ζητήματα σήμερα όπου ο αγωνιζόμενος εργαζόμενος, ο αγωνιζόμενος άνθρωπος (ναι, δημιουργούνται οι όροι για να «διεκδικηθεί» ξανά από τον αστισμό ο παρεξηγημένος ανθρωπισμός και η δημοκρατία) πρέπει να παλέψει για το αυτονόητο να… ζει, αυτό  αλλάζει όχι μόνο τους τόνους αλλά και την ουσία των ζητημάτων που αντιμετωπίζουμε.

Για τούτο και γίνεται τόσο απεχθής αλλά και επικίνδυνη η απεργοσπασία του ΚΚΕ πχ που πάντα εξάλλου υπήρχε (πχ οι παλιοί θα θυμούνται την σαμποταριστική έως δολοφονική στάση την περίοδο του 815).

Μόνο και μόνο αν αθροίσουμε τα «αυτονόητα» του παρόντος κειμένου αρκεί για να εξηγηθεί γιατί έχει γίνει τόσο δύσκολη και σύνθετη η ζωή των αγωνιστών ενώ από την άλλη έχουν προκύψει μεγάλες ευκολίες για τη διάδοση των αριστερών και επαναστατικών απόψεων. Είναι φανερό ότι όταν ένα κίνημα δεν μπορεί να πετύχει το ελάχιστο (το αυτονόητο!) δεν ανοίγονται οι δρόμοι για τα μέγιστα. Εδώ υπάρχει μια διαλεκτική αλληλεξάρτηση καθώς αυτό το «ελάχιστο» είναι ταυτόχρονα και το μέγιστο που μπορούμε να πετύχουμε σήμερα, στις παρούσες συνθήκες και συσχετισμούς στο δρόμο για την αναίρεση τους. Όσες παρακάμψεις και αν επινοηθούν στο τέλος θα πληρωθούν τα διόδια.

 

Δεν είναι εύκολος δρόμος η «επανάσταση του αυτονόητου», έχοντας όμως «σύμμαχο» την πραγματικότητα οι παραγόμενες ευκολίες είναι πολύ περισσότερες από αυτές που κάποιοι φαντάζονται αντιμετωπίζοντας με δέος την επίθεση και το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης.

Και μια τελευταία παρατήρηση.

Που πήγαν τα συνθήματα για το «χρέος και τη διαγραφή του» στις αφίσες που κυριαρχούν στους δρόμους και στις κινητοποιήσεις υγείας-παιδείας ,πολλές από τις οποίες βγήκαν συναινετικά ή και αποκλειστικά από χώρους που τα είχαν προμετωπίδα τους;

Δεν χωράνε στην αφίσα απλά ή στην πραγματικότητα;

 

Δημήτρης Μάνος νηπιαγωγός, μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών.

--

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΔΣ ΤΗΣ ΟΛΜΕ 29/8/13.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΔΣ ΤΗΣ ΟΛΜΕ 29/8/13.

Στη συνεδρίαση, από την αρχή, κάθε παράταξη παρουσίασε την αρχική της  πρόταση:

ΠΑΜΕ 48ωρη στις 12,13/9, ΓΣ ΕΛΜΕ 13/9 και ΓΣ Προέδρων στις 14/9 για να εκτιμηθεί η κατάσταση και μετά από εισήγηση της ΟΛΜΕ να προταθεί συνέχιση και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων με το δικό τους πλαίσιο και τακτική που επικεντρώνει στο νομοσχέδιο για τα Λύκεια και η μάχη πρέπει να δοθεί για να μην περάσει το ταξικό σχολείο.

ΠΑΣΚ: δύο 48ωρες 18,19/9 και 25,26/9 αμέσως μετά ΓΣ των ΕΛΜΕ και ΓΣ Προέδρων για εκτίμηση της κατάστασης και πιθανή κλιμάκωση με αιτήματα όχι στις διαθεσιμότητες-απολύσεις, όχι στις υποχρεωτικές μετατάξεις, όχι στο Λύκειο εξεταστικό κέντρο με την εκτίμηση ότι πρέπει να κάνουμε οικονομία δυνάμεων γιατί ο αγώνας θα είναι παρατεταμένος και δύσκολος.

ΔΑΚΕ: 48ωρη στις 12,13/9, ΓΣ ΕΛΜΕ Σάββατο 14/9 και ΓΣ Προέδρων την Κυριακή 15/9 με τρία αιτήματα αιχμής όχι στις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις, όχι στις υποχρεωτικές μετατάξεις και όχι στο εξεταστικοκεντρικό νέο Λύκειο.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ: 5μερη στις 16-20/9, ΓΣ ΕΛΜΕ στις 20/9 και ΓΣ Προέδρων στις 21/9 με επόμενη 5μερη στην προοπτική της διάρκειας. Πλαίσιο όλα τα αιτήματα του 16ου Συνεδρίου και προσθήκη για διαθεσιμότητες - απολύσεις, υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου, κοινωνικά αγαθά και δημοκρατικά δικαιώματα.

ΣΥΝΕΚ: καλέσαμε όλες τις δυνάμεις με αίσθημα ευθύνης απέναντι στον κλάδο, τους γονείς και τους μαθητές, τους υπόλοιπους εργαζόμενους και την κοινωνία να στείλουν αγωνιστικό μήνυμα αντίστασης στην εφαρμοζόμενη πολιτική των μνημονίων και της κατεδάφισης. Η χθεσινή σύσκεψη των Ομοσπονδιών έδειξε ότι οι διαθέσεις κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση διάρκειας, κάθε κλάδος να επιλέξει τις προσφορότερες για αυτόν μορφές με τα χαρακτηριστικά της διάρκειας και να συντονιστεί όλο το δημόσιο. Υποχρέωση των τριτοβάθμιων να συντονίσουν τους αγώνες με κορυφώσεις και ενίσχυση των προϋποθέσεων της αντίστασης και της ανατροπής. Αυτοί οι σχεδιαζόμενοι αγώνες μπορεί να δημιουργήσουν ντόμινο εξελίξεων και επειδή έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του κλάδου προτείναμε πάλι, 5μερη 16-20/9 ΓΣ ΕΛΜΕ στις 20/9 και ΓΣ προέδρων στις 21/9, με επόμενη 5μερη για την επόμενη βδομάδα στη λογική του 16ου Συνεδρίου για παρατεταμένο απεργιακό αγώνα διάρκειας.

Στον πρώτο γύρο τοποθετήσεων κανένας δεν πήρε θέση για τη συνθετική πρόταση που είχαμε καταθέσει στην προηγούμενη συνεδρίαση, δηλ. 48ωρη στις 12,13/9, ΓΣ ΕΛΜΕ και ΓΣ Προέδρων στις 14/9 και 5μερη στις 16-20/9 που θα είναι όμως προαποφασισμένη σαν εισήγηση του ΔΣ.

Μετά τη διακοπή για το συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ και με διαφαινόμενη προοπτική η πρόταση για 48ωρη να ψηφιστεί από ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚ - ΠΑΜΕ, το ΠΑΜΕ διαχώρισε τη θέση του ότι η πρότασή του είναι πακέτο με το πολιτικό σκεπτικό και κάθε δύναμη να καταθέσει την πρότασή της στις Γενικές Συνελεύσεις για να αποφασίσει ο κόσμος. ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ έβαλαν ζήτημα ότι χωρίς εισήγηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν μπορούμε να πάμε σε ΓΣ του κλάδου.

Στις ψηφοφορίες που ακολούθησαν το ΠΑΜΕ απέσυρε την πρότασή του και δεν ψήφισε τίποτε. Η ΔΑΚΕ τη δική της, η ΠΑΣΚ τη δική της και εμείς με τις Παρεμβάσεις την 5μερη (16-20) με ΓΣ ΕΛΜΕ 20/9 και ΓΣ Προέδρων στις 21/9 στη λογική των επαναλαμβανόμενων 5μερων δηλ. της διάρκειας, με βάση την απόφαση του 16ου Συνεδρίου.

ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ΠΑΜΕ δε δέχτηκαν να ενημερωθεί ο κλάδος από την ΟΛΜΕ για τις προτάσεις που κατατέθηκαν στο ΔΣ, ούτε σαν επισυναπτόμενες της ομόφωνης δήλωσης ότι "όλες οι δυνάμεις προτείνουν απεργιακές κινητοποιήσεις με προοπτική συνέχισης και κλιμάκωσης", με το σκεπτικό ότι η κάθε παράταξη έχει την ευθύνη της πρότασής της προς τον κλάδο.

Επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα να συμφωνηθεί πολιτικό σκεπτικό, προτείναμε να συμφωνήσουμε σε επικαιροποιημένα αιτήματα αιχμές της απεργιακής κινητοποίησης που ήταν ψηφισμένα από το σύνολο των ΕΛΜΕ το Μάϊο, όπως ακολουθούν.

"ΑΙΤΗΜΑΤΑ –ΑΙΧΜΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ

 

1.      Καμία διαθεσιμότητα - απόλυση εκπαιδευτικού – Να ανακληθούν οι διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών της ΤΕΕ, να καταργηθεί ο ν.4172/13. Να επανέλθουν οι τομείς και οι ειδικότητες της ΤΕΕ που καταργήθηκαν. Διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων μονίμων και αναπληρωτών

2.      Κατάργηση του νόμου για τις  υποχρεωτικών μετατάξεις και του ΠΔ  για τους υποχρεωτικές μεταθέσεις

3.      Άμεση κατάργηση των νόμων για το νέο Πειθαρχικό Δίκαιο (ν.4093/12 και 4057/12) που έχει θέσει υπό διωγμό τους εκπαιδευτικούς

4.      Απόσυρση του ΠΔ για την Αξιολόγηση. Κατάργηση του ν.4142/13 για την Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας

5.      Διασφάλιση των οργανικών θέσεων που απειλούνται από την αύξηση του διδακτικού ωραρίου (ν.4152/13, παρ. Θ). Κατάργηση του ν.4152/13.

6.      Ουσιαστική οικονομική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα των νεότερων. Κατάργηση του ν.4024/2011

7.      Καμία κατάργηση – συγχώνευση σχολείου. 20 μαθητές κατ’ ανώτατο όριο στην τάξη, 10 μαθητές ανά καθηγητή στα εργαστήρια.

8.      Να αποσυρθεί το νσχ για το Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο (λέμε όχι στον εξεταστικό μαραθώνιο, την καθιέρωση μαθητείας, την ιδιωτικοποίηση και την καθιέρωση πρόωρης κατάρτισης μετά το γυμνάσιο)

9.       Αγωνιζόμαστε ενάντια στις πολιτικές των μνημονίων που διαλύουν το δημόσιο σχολείο και εξαθλιώνουν τους εκπαιδευτικούς. Υπερασπιζόμαστε τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους.  Να ανατραπεί η πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ - ΔΝΤ.  "

 

Τελικά δεν τα δέχτηκαν, ούτε αυτά.

 

Θα προσπαθήσουμε να στείλουμε την Κυριακή δικό μας πλαίσιο- εισήγηση που θα κατεβάσουμε στις Γενικές Συνελεύσεις στις 4 και 5 Σεπτέμβρη.

 

Οι συγκεκριμένες αποφάσεις της ΟΛΜΕ είναι οι παρακάτω:

Ο.Λ.Μ.Ε.                               

Ερμού & Κορνάρου 2

ΤΗΛ: 210 32 30 073 - 32 21 255

FAX: 210 32 27 382 – 33 11 338                              

www.olme.gr                                                             

e-mail: olme@otenet.gr                                               Αθήνα, 27/8/2013

 

                                                                             

                                                                                    ΠΡΟΣ:  -τα Δ.Σ. των ΕΛΜΕ

                                                                                                           - τα ΜΜΕ

 

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ - ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

 

 

            Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ στη σημερινή του συνεδρίαση (27/8/2013), πήρε τις παρακάτω αποφάσεις στην κατεύθυνση της προετοιμασίας του κλάδου για την απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης που αναπτύσσεται ενάντια στη δημόσια εκπαίδευση, τους εκπαιδευτικούς και όλους τους εργαζόμενους. Παράλληλα, άρχισε τη συζήτηση για τη διαμόρφωση της εισήγησης προς τις Γ.Σ. του κλάδου, η οποία θα ολοκληρωθεί στη συνεδρίαση της Πέμπτης, 29/8. Οι Γ.Σ. των ΕΛΜΕ θα πραγματοποιηθούν στις 4 και 5/9 και η Γ.Σ. των Προέδρων προγραμματίζεται καταρχάς στις 9/9 . Καλούμε τα Δ.Σ. των ΕΛΜΕ να πάρουν όλα τα αναγκαία μέτρα για τη μαζική συμμετοχή των συναδέλφων στις Γ.Σ. και στις άλλες αγωνιστικές δραστηριότητες των ημερών.

            Οι συγκεκριμένες αποφάσεις είναι οι παρακάτω:

             -           Κάλεσμα προς τους εκπαιδευτικούς για συμμετοχή στη συγκέντρωση που οργανώνει η               ΑΔΕΔΥ ενάντια στις απολύσεις την Πέμπτη, 29/8 στις 12.30 στην Πλατ. Κλαυθμώνος.

-          Σύσκεψη με Ομοσπονδίες και συνδικάτα του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στις επόμενες μέρες με σκοπό το συντονισμό της δράσης.

-          Συνάντηση με την ΑΣΓΜΕ και την Ομοσπονδία Γονέων Αθήνας για το συντονισμό των ενεργειών.

-          Κινητοποίηση ενάντια στην ψήφιση των ν/σχ για το Γενικό και το Επαγγελματικό Λύκειο την ημέρα της συζήτησης στη Βουλή (5 ή 6/9) και πανελλαδικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα. Στην ίδια συγκέντρωση καλούμε και τους αναπληρωτές – ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς για την ανάδειξη των ιδιαίτερων ζητημάτων που τους αφορούν. Όσες ΕΛΜΕ δεν οργανώσουν την κάθοδό τους στην Αθήνα, να οργανώσουν εκείνη την ημέρα τοπικές πρωτοβουλίες διαμαρτυρίας. Η προσυγκέντρωση στην Αθήνα θα είναι στα γραφεία της ΟΛΜΕ στις 18.00.

-          Κάλεσμα για συμμετοχή στη μεγάλη διαδήλωση στη ΔΕΘ στις 7/9. Οι ΕΛΜΕ του Λεκανοπεδίου θα πρέπει να ενημερώσουν εγκαίρως την ΟΛΜΕ για τη συμμετοχή των συναδέλφων, ώστε να εξασφαλιστεί η μετακίνησή τους με πούλμαν (Δηλώσεις συμμετοχής στην γραμματεία της ΟΛΜΕ μέχρι την Πέμπτη 5/9).

-          Σύσκεψη ΔΣ ΕΛΜΕ και αιρετών Β. Ελλάδας, Θεσσαλίας και Ηπείρου στη Θεσσαλονίκη στις 11 π.μ. στην ΕΔΟΘ.

-          Αποφασίστηκε η κατάθεση προσφυγής ενάντια στη διαπιστωτική πράξη για τις διαθεσιμότητες του Υπουργού Παιδείας. Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ τονίζει ότι η ενέργεια αυτή, είναι επικουρική της πολιτικής και συνδικαλιστικής μας δράσης για την ανάκληση αυτών των διαθεσιμοτήτων.  Θα σας ενημερώσουμε τις επόμενες ημέρες αναλυτικά.

-          Καλούμε τα ΔΣ των ΕΛΜΕ και τις επιτροπές αγώνα των ΕΛΜΕ, να οργανώσουν ενημερωτικές περιοδείες στις 2 και τις 3/9 στα σχολεία προετοιμάζοντας τις ΓΣ.

-          Καλούμε τους εκπαιδευτικούς που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα να είναι στις σχολικές μονάδες τους από τις 2/9. Δεν αποδεχόμαστε τις αποφάσεις της κυβέρνησης και του Υπουργού Παιδείας που θέτουν σε διαθεσιμότητα συναδέλφους μας.

-          Τέλος στις 11/9 προτείνουμε να διαβαστεί επιστολή του ΔΣ της ΟΛΜΕ σε γονείς και μαθητές κατά τον αγιασμό των σχολείων και να οργανωθούν μετά τον αγιασμό, με πρωτοβουλία των ΕΛΜΕ και των συλλόγων διδασκόντων συναντήσεις με γονείς και μαθητές.

 

 

Η εξαφάνιση του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής από την εκπαίδευση είναι έγκλημα εις βάρος της νεολαίας

Η εξαφάνιση του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής από την εκπαίδευση είναι έγκλημα εις βάρος της νεολαίας

Αναρτήθηκε από τον/την syrizasports στο 27/08/2013

i

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του Αθλητικού Τμήματος

Η εξαφάνιση του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής από την εκπαίδευση είναι έγκλημα εις βάρος της νεολαίας

Η μείωση των ωρών διδασκαλίας της Φυσικής Αγωγής στο ωρολόγιο πρόγραμμα όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων, στα όρια της πλήρους εξαφάνισης, είναι απότοκο της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών στο δημόσιο σχολείο.

Έχει προηγηθεί από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ η πλήρης αποδιάρθρωση των αθλητικών θεσμών και δομών στην εκπαίδευση, όπως η συνολική απαξίωση των αναλυτικών προγραμμάτων Φυσικής Αγωγής, η διάλυση των Τάξεων Αθλητικής Διευκόλυνσης, η κατάργηση των σχολικών αγώνων, η κατάργηση των Γραφείων Φυσικής Αγωγής, ο εξοστρακισμός από το Ενιαίο Λύκειο και τα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, η πλήρης αποδέσμευση της Φυσικής Αγωγής από το σύστημα παιδαγωγικής αξιολόγησης των μαθητών.

Εάν στα παραπάνω προστεθούν οι ελλείψεις αθλητικών υποδομών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και η υποχρηματοδότηση του αθλητισμού στα σχολεία, οδηγούμαστε στη χειρότερη κατάσταση της Φυσικής Αγωγής από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους και οπωσδήποτε τη χειρότερη ανάμεσα σε όλες τις χώρες, τουλάχιστον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η πολιτική που υλοποιήθηκε από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και εντείνεται κατ’ επιταγή της τρόικα στον τομέα της Φυσικής Αγωγής στην εκπαίδευση, οδηγεί σε δυσμενέστατες και μακροχρόνιες βιολογικές, φυσικές, ψυχικές και πνευματικές επιπτώσεις στους μαθητές.

Αυτή είναι μια εγκληματική πολιτική εις βάρος της νέας γενιάς, της υγείας των πολιτών, της εθνικής οικονομίας και της κοινωνίας γενικότερα.

Είναι μια πολιτική που αντιτίθεται στις επιταγές του Συντάγματος στο οποίο ρητά αναφέρεται: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους, έχει δε ως σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και Φυσική Αγωγή των Ελλήνων». Αντιτίθεται ακόμη στις επιταγές της UNESCO, στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις οδηγίες των διεθνών εκπαιδευτικών και ερευνητικών φορέων.

Η πολιτική αυτή θα συντριβεί και θα αποτελέσει παρελθόν από την κυβέρνηση της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι η Φυσική Αγωγή στην εκπαίδευση αποτελεί την πρώτη και αδιαπραγμάτευτη επιλογή του στην εφαρμογή της αθλητικής του πολιτικής. Βασικό και συστατικό στοιχείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της σχολικής δραστηριότητας.

Με κυβέρνηση αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, τα άμεσα μέτρα αποκατάστασης και επανένταξης της Φυσικής Αγωγής στη ζωή του σχολείου είναι δεδομένα:

• 3 ώρες εβδομαδιαία σε όλες τις βαθμίδες της βασικής εκπαίδευσης
• ουσιαστική ένταξη στη προσχολική αγωγή
• αναδιοργάνωση της Φυσικής Αγωγής στη τριτοβάθμια εκπαίδευση
• εκσυγχρονισμός των αναλυτικών προγραμμάτων
• κάλυψη των οργανικών κενών γυμναστών
• ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και προληπτικός έλεγχο της υγείας των μαθητών
• θεσμοθέτηση εναλλακτικών μορφών άσκησης
• σύνδεση με την περιβαλλοντική εκπαίδευση και τα προγράμματα υγείας
• σύνδεση του σχολείου με τις δημόσιες αθλητικές εγκαταστάσεις

Η αντιαθλητική πολιτική της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και τρόικα θα ανατραπεί !

27-8-2013 Το Αθλητικό Τμήμα

 

Μήνυμα από την ΕΡΤ στους καθηγητές

ΕΦ ΣΥΝ: Μήνυμα από την ΕΡΤ στους καθηγητές

Μήνυμα από την ΕΡΤ στους καθηγητές

Του Τάσου Παππά

Δεν ξέρω ποια θα είναι η έκβαση της μάχης που δίνουν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ απέναντι στην κυβέρνηση. Οπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, ακόμη και οι χαμένες μάχες έχουν το νόημά τους. Κάποιοι θεωρούσαν άσκοπη τη σύγκρουση και συνιστούσαν συνθηκολόγηση από την πρώτη στιγμή. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης έκαναν τα πάντα για να το πετύχουν. Δυσφήμησαν τους εργαζόμενους στα δημόσια μέσα ενημέρωσης, επιχείρησαν να τους διασπάσουν, προσπάθησαν να τους δελεάσουν προσφέροντας θέσεις και ανταλλάγματα. Η γενναιοδωρία των χρεοκοπημένων.

Αρκετοί πράγματι ενέδωσαν: Είτε γιατί το φάντασμα της ανεργίας καραδοκούσε απειλητικό πάνω από τα κεφάλια τους είτε γιατί πιστεύουν ότι είναι μάταιο να αγωνίζεσαι ενάντια στις εξουσίες, ακόμη κι όταν αυτές σε προκαλούν με τον πιο βάναυσο τρόπο, είτε γιατί προτίμησαν να συνεργαστούν με τον αντίπαλο παρά να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τους αντιστεκόμενους συναδέλφους τους. Η ρετσινιά «δηλωσίας», πάντως, είναι ισοπεδωτική, γιατί δεν ανήκουν όλοι στην ίδια κατηγορία. Ας αναλογιστούν όσοι την εισηγήθηκαν το παρελθόν αυτής της λέξης και το πόσο κακό έκανε στα δύσκολα χρόνια, τότε που η Αριστερά ήταν στην παρανομία, στις φυλακές και τις εξορίες.

Ωστόσο, οι απεργοί της δημόσιας τηλεόρασης και της ραδιοφωνίας με τον αγώνα τους επί τόσες εβδομάδες απέδειξαν στην πράξη ότι είναι δυνατόν να λειτουργήσουν έξω από τις συμβάσεις. Χωρίς αφεντικά, χωρίς εντολές από πάνω, χωρίς κάθετη και αυστηρή ιεραρχία, με μοναδικά εφόδια τον επαγγελματισμό τους, τον ενθουσιασμό τους και την αλληλεγγύη των πολιτών, κατάφεραν να κρατήσουν στη ζωή έναν μεγάλο οργανισμό, παρέχοντας υπηρεσίες επιπέδου. Οπως σωστά έχει σημειώσει στην «Εφ.Συν.» ο καθηγητής ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας Γ. Πλειός, αυτό που έγινε στην ΕΡΤ ήταν ένα πρωτόγνωρο, μαζικό πείραμα αυτοδιαχείρισης.

Το μήνυμα που στέλνει το παράδειγμα των εργαζομένων στην ΕΡΤ πρέπει να προβληματίσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Η ηγεσία του δυστυχώς παραμένει κολλημένη στις κλασικές μορφές διαμαρτυρίας, οι οποίες εύκολα αντιμετωπίζονται, κυρίως όταν επαναλαμβάνονται με σχεδόν μηχανικό τρόπο. Κάτι σαν ιεροτελεστία. Από υποχρέωση. Ετσι, για την τιμή των όπλων. Πορεία, στάση εργασίας, 24ωρη απεργία. Μ’ αυτή τη σειρά πάντα. Τις κάνει για να τις κάνει. Δεν ανησυχεί που ξεφτίζουν, που ολοένα και λιγότεροι συμμετέχουν. Ακούει κατάληψη και αυτοοργάνωση και δυσπιστεί. Κουμπώνεται. Την αυτοδιαχείριση ως μοντέλο εναλλακτικής λειτουργίας δεν την ξέρει. Την φοβάται. Κι όταν, γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, λέει ότι τη στηρίζει, προσπαθεί να τη «γειώσει». Σπρώχνει το κίνημα από ήττα σε ήττα.

Οι εκπαιδευτικοί έχουν πάρει θέσεις μάχης ενόψει της έναρξης της σχολικής χρονιάς. Προσανατολίζονται σε απεργία διαρκείας με τα σχολεία κλειστά. Η κυβέρνηση πιθανότατα θα απαντήσει με πολιτική επιστράτευση. Δεν θα διστάσει. Αλλωστε το έχει ξανακάνει. Με τη βοήθεια που της δίνουν απλόχερα οι «συνετοί» δημοσιολόγοι και τα δίκτυα ενημέρωσης βρίσκει πρόσφορο έδαφος σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Δείγμα των προθέσεών της είχαμε από τον υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο, ο οποίος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» είπε: «Τα σχολεία θα ανοίξουν κανονικά τον Σεπτέμβριο, παρά τις προειδοποιήσεις της ΟΛΜΕ για αγωνιστικές κινητοποιήσεις». Δεσμεύτηκε ότι δεν θα χάσει τη θέση του κανένας εκπαιδευτικός, εννοείται απ’ αυτούς που έχουν γλιτώσει μέχρι τώρα από την «κυνηγετικότητα». Η γενναιοδωρία των χρεοκοπημένων, σε νέα επεισόδια.

Οφείλουν τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών να επινοήσουν και άλλες μορφές πάλης για να μην υποχρεωθούν σε μια ατιμωτική επιλογή άτακτης οπισθοχώρησης ύστερα από μερικές μέρες ηρωικού αγώνα. Αλλωστε «δεν υπάρχουν ήρωες χωρίς ακροατήριο» (Αντρέ Μαλρό). Ας ανοίξουν, λοιπόν, τα σχολεία, ας μπουν οι καθηγητές στις αίθουσες, όχι όμως για να εφαρμόσουν το πρόγραμμα του υπουργείου, αλλά το δικό τους εναλλακτικό πρόγραμμα. Με άλλα λόγια, να διδάξουν μόνον ένα μάθημα: το μάθημα της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας. Το έχουν ανάγκη οι μαθητές, το χρειάζεται η κοινωνία.

 

Αναρτήθηκε απόradiogeorgeστις06:50

Ιστορίες καθηγητικής τρέλας το Σεπτέμβρη του 2013

Ιστορίες καθηγητικής τρέλας το Σεπτέμβρη του 2013

Αρθρογράφος:

Δημήτρης Τσιριγώτης

Ιστορίες καθηγητικής τρέλας το Σεπτέμβρη του 2013

Ο Γιώργος ο φιλόλογος σήμερα το πρωί ξύπνησε πολύ νωρίς ,χωρίς ξυπνητήρι. Ένιωθε κουρασμένος. Είναι 11 του Σεπτέμβρη του 2013,ημέρα του αγιασμού. Άλλες χρονιές τέτοια μέρα είχε την αγωνία για το πως θα κυλήσει η νέα σχολική χρονιά. Η μόνη του έγνοια ήταν να μην έλειπε κανείς ,να μην είχε πάθει τίποτα κακό κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών. Αυτή τη φορά όμως το μυαλό του ήταν σκόρπιο. Φόβοι το κατέκλυζαν και ενοχές μαζί. Σαν ριπές γάζωναν το μυαλό του. Διάφορα πρόσωπα επισκέπτονταν τη φαντασία του την ώρα που ξυριζότανε μπροστά στον καθρέφτη. Αυτός προσπαθούσε να τα διώχνει γρήγορα αλλά κάθε φορά που το κατάφερνε εμφανίζονταν στη θέση τους άλλα πρόσωπα με εκείνο το ανυπόφορο βλέμμα. Ο Σπύρος ο Τεχνολόγος, η Μαρία η μουσικού ,η Βάσω η καλλιτεχνικού ,ο Κώστας και η Αλεξάνδρα οι αναπληρωτές ,ο Θέμης που πήρε αναγκαστική μετάθεση στη Ρόδο ,η Μίνα και ο Τάκης που πήραν πρόωρη σύνταξη γιατί φοβήθηκαν ότι δεν θα άντεχαν και ο Γιάννης που βγήκε σε διαθεσιμότητα . «Και μένα τι με ενδιαφέρει ;Που να πάρει, λες και δεν έχω δικά μου προβλήματα να σκεφτώ» παραμιλάει ο Γιώργος προσπαθώντας να ξεπλύνει τις σκέψεις του μαζί με τους αφρούς του ξυρίσματος από το πρόσωπό του.

Φτάνει στο σχολείο του μισή ώρα μετά. Τα παιδιά είναι μαζεμένα στο προαύλιο.Κάτι περίεργο συμβαίνει ή του φαίνεται; Δεν ακούει τα γνωστά τιτιβίσματά τους και επικρατεί μια περίεργη παγωμάρα . «Λες να ξέρουν ;» αναρωτιέται. Η Συμωνίδου η πρόεδρος του περυσινού δεκαπενταμελούς ,μόλις τον βλέπει ,τον πλησιάζει με γοργά αποφασιστικά βήματα και του λέει χωρίς να τον χαιρετήσει πρώτα : «κύριε είναι αλήθεια ότι φύγανε όλοι αυτοί οι καθηγητές από το σχολείο μας ;».Ο Γιώργος δεν αφήνει να φανεί σε πόσο δύσκολη θέση βρίσκεται και απαντάει με ψεύτικη άνεση: «Τι να κάνουμε ;Έτσι είναι τα σχολεία ,αλλάζουν κάθε χρόνο ένα σωρό καθηγητές». Η Συμωνίδου με αρκετά επιθετικό ύφος, αυτή τη φορά, του λέει: «Ναι αλλά εμείς ακούσαμε ότι πολλοί από αυτούς ,όχι απλά αλλάξανε σχολείο, αλλά απολύθηκαν ή κινδυνεύουν να απολυθούν. Και εσείς οι υπόλοιποι κύριε που είστε εδώ θα το αφήσετε αυτό να περάσει έτσι; Εμείς ακούσαμε στις ειδήσεις ότι οι καθηγητές έχουν προκηρύξει απεργία από σήμερα. » Ο Γιώργος ζει τον εφιάλτη που έλπιζε να αποφύγει. Προσπαθεί να κρατήσει τη ψυχραιμία του αλλά κάνει το μοιραίο λάθος να απαντήσει: «εγώ θεωρώ ότι τα σχολεία πρέπει να μένουν ανοικτά και μια απεργία θα ζημίωνε πάνω από όλα εσάς τα παιδιά». «Και τι να τα κάνουμε τα ανοικτά σχολεία κύριε ,χωρίς τους καθηγητές μας ; Τι να τα κάνουμε τα ανοικτά σχολεία χωρίς τα μαθήματα που μας έκαναν καλό στη ψυχή μας; Τι θα είναι το σχολείο από εδώ και πέρα ;Να σας πω εγώ κύριε .Θα είναι ένα εξεταστικό κέντρο για όσα θα μαθαίνουμε στο φροντιστήριο και τίποτα περισσότερο. Και ναι κύριε, εάν πρόκειται να γίνουν τα σχολεία φυλακές προτιμώ να κλείσουν τελείως. Το ‘’θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία’’ χαράχτηκε στη καρδιά μου για πάντα , και ξέρετε από ποιόν κύριε ; Από εσάς όταν κάναμε εκείνη την Ωδή του Κάλβου στη τάξη, και εγώ από τότε βασανίζομαι» .Ο Γιώργος αισθάνεται ένα μούδιασμα σε όλο του το σώμα αλλά σώζεται από το κουδούνι για τον αγιασμό.

Η μέρα είναι η 12^η Σεπτεμβρίου ,μια μόλις μετά τον αγιασμό. Βρισκόμαστε στο Α1 και στο μάθημα των Αρχαίων της Α΄Λυκείου. Ο Γιώργος έχει ηρεμήσει τελείως από τη ψυχρολουσία της προηγούμενης μέρας ,πλέει σε γνώριμα λιμάνια πλέον και ετοιμάζεται να εντυπωσιάσει. Στη τάξη επικρατεί απόλυτη ησυχία που για τον Γιώργο είναι πάντα ένδειξη ότι το μάθημα ενδιαφέρει τα παιδιά. Όσο περνάει όμως η ώρα η ησυχία γίνεται σιωπή που ο Γιώργος νιώθει ότι τον πλακώνει. Αποφασίζει να διερευνήσει τη κατάσταση. Από την εμπειρία του ξέρει ότι όσο πιο νωρίς ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα τόσο το καλύτερο. Θεωρεί ότι μάλλον όλα θα φτιάξουν όταν βάλει τους όρους του. Ρωτάει λοιπόν τη τάξη να του πει τι συμβαίνει και είναι όλοι τόσο ήσυχοι .Απάντηση καμία .Μετά ρωτάει ονομαστικά τον απουσιολόγο της τάξης ,θεωρώντας ότι σαν καλός μαθητής και συνεργάσιμος ,θα του δώσει μια ολοκληρωμένη απάντηση. Εκείνος με μια διστακτικότητα που δεν συνηθίζεται στους απουσιολόγους τον διαβεβαιώνει ότι δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Το ίδιο απάντησε και ο διπλανός του απουσιολόγου όταν ρωτήθηκε και αυτός από το Γιώργο. Εκείνη τη στιγμή παίρνει μόνος του το λόγο ένας μαθητής που κάθεται στο τελευταίο θρανίο που από το στυλ του και μόνο ο Γιώργος αμέσως θα τον κατάτασσε στους αδιάφορους μαθητές . «Σας φοβούνται κύριε γιατί έχουνε ακούσει ότι μετράει ο βαθμός σας για να μπούνε Πανεπιστήμιο». Ο Γιώργος αμέσως συνειδητοποιεί ότι οι όροι που ήθελε να βάλει έχουν μπει από άλλους και ότι πρέπει και αυτός πλέον να συμμορφώνεται σε αυτούς.

Την επόμενη ώρα ο Γιώργος έχει ιστορία στο Β2. Έχει αποφασίσει να ξεκινήσει να προετοιμάζεται όσο το δυνατόν νωρίτερα και καλύτερα για την ώρα της κρίσης. Τρέμει τη στιγμή που οι αξιολογητές των καθηγητών θα παρακολουθήσουν το μάθημά του και θα το περάσουν από κόσκινο. Έχει λοιπόν φροντίσει το σημερινό μάθημα ιστορίας να είναι βασισμένο στις απαιτήσεις και στο πνεύμα των μελλοντικών του αξιολογητών. Έχει ετοιμάσει σχέδιο μαθήματος για πρώτη φορά στην καριέρα του και θα χρησιμοποιήσει και σύγχρονα εποπτικά μέσα (προτζέκτορα και Η/Y ).Έχει πάρα πολύ άγχος αλλά σκέφτεται ότι κάθε αρχή είναι και δύσκολη, οπότε ηρεμεί λιγάκι. Παίρνει φόρα και ξεκινάει. Με οδηγό το σχέδιο μαθήματος το μάθημα προχωράει αλλά κάτι δεν πάει καλά .Οι μαθητές του Β2 που ο Γιώργος τους είχε και πέρσι στη Α΄ Λυκείου δεν φαίνεται να παρακολουθούν το μάθημα με ενδιαφέρον. Το μάθημα δεν ‘’κατεβαίνει στους μαθητές’’. Ο Γιώργος δεν θέλει και πολύ να καταλάβει ότι παγίδεψε τον εαυτό του. Εξαιτίας του σχεδίου μαθήματος ήταν τόσο προκατασκευασμένο και προβλέψιμο που αφού βαρέθηκε αυτός ,μετέδωσε αυτή του τη διάθεση και στα παιδιά. Ήταν τόσο προσηλωμένος να τηρηθεί το σχέδιο που έχασε την επικοινωνία του με τα παιδιά και δεν επέτρεπε καμία παρέκκλιση από αυτό. Ναι αυτό ήταν .Δεν ήταν πλέον αυθόρμητος .Μοιραία θυμήθηκε τα λόγια που του είχε πει ένας παλαιότερος από αυτόν φιλόλογος ως συμβουλή στο δικό του ξεκίνημα: «Να κοιτάς πάντα να εκπλήσσεις τον εαυτό σου και μετά θα κερδίζεις και τα παιδιά». Ο Γιώργος ήταν έξαλλος. Αισθανότανε εγκλωβισμένος. Αναρωτήθηκε αν υπάρχει έστω και ένας καθηγητής που χρησιμοποιεί σχέδιο μαθήματος από μόνος του. «Πως είναι δυνατόν η αξιολόγηση να απαιτεί κάτι όπου κανείς δεν εφαρμόζει ποτέ; Η μήπως οι ίδιοι οι αξιολογητές στο δικό τους μάθημα χρησιμοποιούν σχέδιο μαθήματος;» Ο Γιώργος ένιωσε ότι η αξιολόγηση της οποίας ήταν υπέρμαχος όλο αυτό τον καιρό θα του γκρέμιζε όλο το διδακτικό υπόβαθρο που με κόπο είχε καταφέρει να κτίσει όλα αυτά τα χρόνια. Η συμβουλή που έδινε πάντοτε στα παιδιά « να διαβάζετε για εσάς και όχι για τους βαθμούς» κατάλαβε για πρώτη φορά πόσο δύσκολο είναι να εφαρμοστεί όταν υπάρχει κάποιος που στέκεται απέναντί σου και σε αξιολογεί.

Βρισκόμαστε στο 3^ο διάλλειμα. Ευκαιρία για τον Γιώργο να μιλήσει με κάποιον συνάδελφο και να ξεχαστεί λιγάκι από όλα αυτά που του έχουν τύχει σήμερα. Βλέπει στην αυλή τη Ρένα τη κοινωνιολόγο η οποία είναι η κολλητή του σχολείο. Ορμάει απάνω της με μεγάλη χαρά για να την αγκαλιάσει αλλά νιώθει ένα κράτημα από εκείνη. Ο Γιώργος προς στιγμή σαστίζει αλλά καταφέρνει να ρωτήσει : «όλα καλά Ρένα ;» .Η Ρένα απαντάει ότι όλα είναι μια χαρά αλλά δεν πείθει το Γιώργο. Μετά από πίεση του Γιώργου χαμηλώνει τα μάτια και του λέει κομπιάζοντας : «Γιώργο ξέρεις πόσο σε εκτιμώ αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς». Ο Γιώργος προσπαθεί να καταλάβει αυτό που η Ρένα θεωρεί δεδομένο ότι ξέρει. Λέει λοιπόν ,ταραγμένος : «θα μου πεις τι διάολο τρέχει ;».Η Ρένα του απαντάει : «Με συγχωρείς ,νόμιζα ότι ήξερες .Να όπως ξέρεις από φέτος εμείς οι κοινωνιολόγοι έχουμε ως πρώτη ανάθεση και το μάθημα της ιστορίας. Εγώ λοιπόν στο σχολείο έχω μόλις 10 ώρες κοινωνιολογία οπότε για να συμπληρώσω το ωράριό μου πρέπει αναγκαστικά πάρω και ιστορία και επειδή είμαι πιο παλιά από σένα στο σχολείο προηγούμαι.» Ο Γιώργος δεν μπορεί να αποφύγει να κάνει και αυτός τις προσθαφαιρέσεις στο μυαλό του και συνειδητοποιεί έντρομος ότι έτσι όπως είναι τα πράγματα έχει μόλις 8 ώρες στο σχολείο ,οπότε χάνει την οργανική του και κινδυνεύει με υποχρεωτική μετάθεση στην επαρχία ή ακόμα και με διαθεσιμότητα εάν επαληθευτούν οι φήμες . Η Ρένα έχει κρύψει τα μάτια με τα χέρια της και κλαίει. Μέσα σε αναφιλητά λέει : «Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Όλο το καλοκαίρι πάλευα με τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω». Ο Γιώργος τη λυπάται και θέλει να την απαλλάξει από τις ενοχές της λέγοντας : «Δεν φταις εσύ Ρένα. Και εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση σου. Δεν είχες άλλη επιλογή.»Η Ρένα αμέσως σχεδόν συνέρχεται .Ο Γιώργος νιώθει σαν εκείνο το μονομάχο που ξέρει ότι μόνο ένας βγαίνει ζωντανός από την αρένα. Ο αντίχειρας όμως του Καίσαρα αυτή τη φορά είναι στραμμένος προς τα κάτω γι’ αυτόν.

Λίγη ώρα αργότερα ο Γιώργος βρίσκεται στο γραφείο των καθηγητών για μια μικρή συνέλευση που έχει ζητήσει να γίνει ο Διευθυντής του σχολείου .Αυτός λοιπόν τους ενημερώνει ότι μόλις έλαβε ένα e-mail από τo υπουργείο παιδείας το περιεχόμενο του οποίου πρέπει να διαβαστεί σε όλους τους καθηγητές. Το e-mail αυτό λοιπόν ήταν ένας χαιρετισμός του υπουργού που ανάμεσα στις ευχές για τη νέα σχολική περίοδο έλεγε και τα εξής : ’’Πιστεύουμε ότι η καθηγητές δεν θα παρασυρθούν από τις συνδικαλιστικές φιλοδοξίες της ΟΛΜΕ που έχει σκοπό να εκμεταλλευτεί πολιτικά την απεργία που έχει εξαγγείλει .Είναι απαράδεκτο να κρατούνται τα σχολεία και οι μαθητές σε ομηρία και η κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα φροντίσει ώστε τα σχολεία να παραμείνουν ανοικτά και σε εύρυθμη λειτουργία .Καλούμε όλους τους εκπαιδευτικούς να δείξουν την απαραίτητη υπευθυνότητα που απαιτεί ο σημαντικότατος ρόλος τους και να βρίσκονται όλοι στη θέση τους ‘’. Ο Γιώργος ,όπως και οι υπόλοιποι καθηγητές ,έχουν πιάσει το υπονοούμενο. Εκεί ήταν και η στιγμή που ένιωσε ότι ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Γιώργος ναι μεν είχε αποφασίσει να μην κάνει απεργία αλλά ήταν έξαλλος στην ιδέα ότι κάποιοι θα του στερούσαν ακόμα και το δικαίωμα της απεργίας .Το μυαλό του Γιώργου έτρεξε στην εποχή που ήταν φοιτητής και πρωτοστατούσε στις κινητοποιήσεις των φοιτητών για να ‘’αλλάξουμε τον κόσμο’’. «Τι απέγινε εκείνο το παιδί ;» σκέφτηκε συγκινημένος.

Λίγα λεπτά μετά ο Γιώργος έχει κλειστεί στο εργαστήριο χημείας και σκέφτεται. Το μυαλό του πάει σπάσει. Και να πάρει η ευχή τα είχε όλα σκεφτεί. Του Γιώργου δεν του αρέσανε οι εντάσεις και οι αλλαγές. Τον τρόμαζαν οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες και τον αποδιοργάνωναν τελείως. Είχε αποφασίσει λοιπόν να κάτσει στη γωνιά του ώστε το τέρας να μη τον πάρει χαμπάρι. Ήθελε μια ήσυχη ζωή χωρίς πολλά σκαμπανεβάσματα. Ένιωθε ότι την πάτησε όμως σαν και αυτούς που τους ξεγέλασε η νηνεμία που επικρατεί στο κέντρο ενός κυκλώνα. Αυτό θα ήταν λοιπόν το μέλλον του ; Να ζει συνέχεια μέσα στο φόβο. Φόβος μην τον χαρακτηρίσουνε ανεπαρκή ,υπεράριθμο ,επίορκο ,τεμπέλη .Φόβος ότι κάποιος συνάδελφός του μπορεί βρεθεί απέναντί του στην προσπάθειά του να σώσει τον εαυτό του. Φόβος ότι πρέπει να προσαρμόσει όλη του τη διδαχτική στις νόρμες της αξιολόγησης μη τυχόν και κριθεί ανεπαρκής. Φόβος ότι περιορίζεται σε ρόλο εξεταστή και ο παιδαγωγικός του ρόλος πάει στην άκρη. Και το πιο σημαντικό είναι ότι λυπάται για τους μαθητές του, για το σχολείο που τους ετοιμάζουν. Ένα σχολείο χωρίς φως ,που έχει κάτι από το παρελθόν και που είναι σίγουρο ότι θα απωθεί τα παιδιά και θα τα εξαντλεί.

Κάποια στιγμή ακούγεται το κουδούνι του σχολάσματος .Ο Γιώργος τινάσσεται σαν ελατήριο και αρχίζει και τρέχει προς την έξοδο .Έξω από το σχολείο υπάρχουν αρκετοί καθηγητές που κάνουν απεργία και έχουν έρθει κυρίως για την ώρα που θα σχολάγανε τα παιδιά και θα έρχονταν οι γονείς να τα πάρουν. Κρατάνε πανό και αφίσες που γράφουν τα γνωστά συνθήματα των καθηγητών. Ο Γιώργος τους πλησιάζει τρέχοντας και αρπάζει με μανία ένα πανό που γράφει ‘’ σώστε το δημόσιο σχολείο’’ και το σηκώνει ψηλά. Εκείνη την ώρα βγαίνει από το σχολείο η Συμωνίδου η πρόεδρος του περσινού δεκαπενταμελούς και μόλις τον βλέπει τρέχει και σχεδόν πέφτει απάνω του. «Κύριε σας ευχαριστούμε .Θα νικήσουμε κύριε ,θα το δείτε». Ο Γιώργος χαμογέλασε χωρίς να το καταλάβει. Έβλεπε τις Ενοχές που τον βασάνιζαν να απομακρύνονται βιαστικά ,κρατώντας από το χεράκι και τον Φόβο.

Δημήτρης Τσιριγώτης .Φυσικός

Αντιγραφή από το alfavita.gr