Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Δείτε το Mega και άλλους 17 ολιγάρχες








Δείτε το Mega και άλλους 17 ολιγάρχες
που χρωστούν 10.6 δις (και είναι ανέγγιχτοι)
.

H υπερχρέωση των Ελλήνων πολιτών στις τράπεζες, είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας...

Ποιος θα το περίμενε όμως, ότι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, βαριά ονόματα της ολιγαρχίας του πλούτου στη χώρα μας, θα ήταν κυριολεκτικά βουτηγμένοι στα χρέη; Αρκετοί από αυτούς μάλιστα, βρίσκονται σε άσχημη οικονομική θέση, καθώς οι επίτροποι, που έχουν τοποθετηθεί στις τράπεζες, κατ' εντολή της τρόικας, έχουν «παγώσει» προς το παρόν, τις αναχρηματοδοτήσεις δανείων.

Χωρίς πολλά λόγια, δείτε τι αποκαλύπτουν οι ισολογισμοί, για τα... «θαλασσοδάνεια» μερικών εκπροσώπων του επιχειρηματικού κατεστημένου της χώρας μας. Έχουμε και λέμε:

AXON HOLDINGS: Το επιχειρηματικό όχημα του Θωμά Λιακουνάκου. Το 2012 παρουσίαζε τραπεζικό δανεισμό 447.200.000 εκατ. Ευρώ. Μόνο η θυγατρική του ομίλου EUROMEDICA, έχει χρέη προς τις τράπεζες, που ξεπερνούν τα 372.700.000 Ευρώ.

ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ: Δηλαδή με άλλα λόγια, MEGA CHANNEL, το...μεγάλο κανάλι, των τριών.. ισχυρών, Μπόμπολα, Ψυχάρη, Βαρδινογιάννη. Το 2012, λοιπόν, ο τραπεζικός δανεισμός έφτασε τα 123.500.000 ευρώ περίπου, μαζί και με το νέο δάνειο των 98.000.000 ευρώ, που προκάλεσε την παρέμβαση των οικονομικών εισαγγελέων.

ΟΜΙΛΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ: Το δίκτυο των επιχειρήσεων που ελέγχει ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, έχει χρέη ύψους 861.300.000 ευρώ. Εδώ υπάρχει και το εξής ενδιαφέρον. Η Korinthoς Power, μια εταιρία στην οποία συμμετέχουν, κατά 65% ο Όμιλος Μυτιληναίου, και κατά 35% ο Όμιλος Βαρδινογιάννη, χρωστάει στις τράπεζες 172.500.000 ευρώ.

INTRACOM: Εδώ τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Intracom ίσον Σωκράτης Κόκκαλης. Ο όμιλος, από ομολογιακά και τραπεζικά δάνεια, χρωστάει 315.700.000 ευρώ.

ΌΜΙΛΟΣ ΠΗΓΑΣΟΥ: Η εκδοτική... «αυτοκρατορία» της οικογένειας Μπόμπολα έχει χρέη προς τις τράπεζες 164.300.000 ευρώ.

ΕΛΛΑΚΤΩΡ: Ο κατασκευαστικός όμιλος της οικογένειας Μπόμπολα. Δηλαδή βασικά, όπου δημόσια έργα, βλέπε Ελλάκτωρ. Και όμως, τα τραπεζικά δάνεια που έχει πάρει ο όμιλος, ανέρχονται σε 1.700.000.000 ευρώ.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗ: Μετά τον αείμνηστο Λαμπράκη, ισχυρός άνδρας του ομίλου είναι πλέον ο Σταύρος Ψυχάρης. Ο τραπεζικός δανεισμός αγγίζει τα 134.000.000. ευρώ.

ΜΟΤΟR OIL: Έχουμε ήδη αναφερθεί στην οικογένεια Βαρδινογιάννη. Πάμε να δούμε τι χρωστάει η πετρελαϊκή «ναυαρχίδα» της οικογένειας στις τράπεζες. 1.200.000.000 ευρώ περίπου.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΤΕΧΝΙΚΗ: Οικογένεια Στέγγου, Πόρτο Καρράς, σκάνδαλο στην Χαλκιδική, και πάει λέγοντας. Εδώ ο ισολογισμός μας δείχνει τραπεζικό δανεισμό μόλις 22.900.000 ευρώ.

STAR CHANNEL: Πάλι οι Βαρδινογιάννηδες. Ο τηλεοπτικός σταθμός έχει τραπεζικά χρέη 58.100.000 ευρώ.

ΟΜΙΛΟΣ ANT1: Το δημιούργημα του Μίνωα Κυριακού, το οποίο πλέον κατευθύνει ο υιός, Θεόδωρος Κυριακού. Τα δάνεια από τις τράπεζες ξεπερνούν τα 170.000.000 ευρώ.

ALPHA TV: Στον τηλεοπτικό σταθμό, κυρίως μέσω της INTERTECH, μεγαλομέτοχος είναι ο Δημήτρης Κοντομηνάς. Τραπεζικός δανεισμός; 58 .000.000 ευρώ.

J&P ΑΒΑΞ: Ένας από τους μεγαλύτερους κατασκευαστικούς ομίλους της χώρας, με τραπεζικό δανεισμό 268.900.000 ευρώ (Ιωάννου, Παρασκευαΐδης).

MARFIN INVESTMENT GROUP: Ο όμιλος, που μας έχει...ταλαιπωρήσει αρκετά τα τελευταία χρόνια με διάφορες υποθέσεις, όπως ΟΤΕ, Ολυμπιακή, Λαϊκή Τράπεζα κ.α., και δημιούργημα του Ανδρέα Βγενόπουλου. Τα χρέη προς τις τράπεζες ξεπερνούν τα 2.000.000.000 ευρώ.

ΒΙΟΧΑΛΚΟ: Μια παραδοσιακή δύναμη, στο χώρο των μετάλλων (Στασινόπουλος). Ο όμιλος έχει τραπεζικά ανοίγματα 1.100.000.000 ευρώ.

ΤΙΤΑΝ: Σχεδόν μονοπώλιο στο χώρο των τσιμέντων (Κανελλόπουλος) και με τραπεζικό δανεισμό, που φθάνει το 1.000.000.000 ευρώ περίπου.

FORTHNET: Ο τηλεπικοινωνιακός όμιλος που κατέχει το συνδρομητικό κανάλι NOVA, εμφανίζει τραπεζικό δανεισμό 331.000.000 ευρώ.

MINOAN LINES: Μεγάλη ιστορία. Πρώην Μινωϊκές Γραμμές, ναυάγιο ΕΧΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ, αυτοκτονία Παντελή Σφηνιά. Και χρέη 270.100.000 ευρώ.

Το σύνολο του τραπεζικού δανεισμού αυτών και μόνο των επιχειρήσεων, ξεπερνάει τα 10,6 δις ευρώ. Και είναι ενδεικτικά παραδείγματα, του πόσο «φεσωμένοι» στις τράπεζες είναι οι περισσότεροι από τους ολιγάρχες του χρήματος στη χώρα μας. Γι΄ αυτό, όταν μιλάμε για «θαλασσοδάνεια», ας μην αναφερόμαστε μόνο στα δάνεια των πολιτικών κομμάτων!

....κι ύστερα αυτό το κράτος χωρίς ντροπή βγάζει σε πλειστηριασμό το σπίτι ανέργου για 735 ευρώ...!!!!! Τι κοινωνία έχουμε γίνει που δεν τους παίρνουμε με τις πέτρες; 

Το έστειλε ο Στέλιος



*Σχόλιο.
Θέλω να διατηρήσω μια επιφύλαξη για την απόλυτη διαστάυρωση των στοιχείων.Άν όμως τα στοιχεία δεν επιδέχονται αμφισβήτησης,τότε το κρίμα στον λαιμό μας.Δεν υπάρχει επιστροφή;....

να σταματήσει κάθε πειθαρχική δίωξη του Στέφανου Γκουλιώνη










Πλημμύρισε εκπαιδευτικούς η Λάρισα για τον Στέφανο Γκουλιώνη

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα την Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013 από εκπαιδευτικούς που θέλησαν να συμπαρασταθούν στο δάσκαλο Στέφανο Γκουλιώνη. Οι εκπαιδευτικοί συγκεντρώθηκαν το πρωί της Πέμπτης έξω από την έδρα της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Θεσσαλίας στη Λάρισα.
Οι συγκεντρωμένοι εκπαιδευτικοί απαίτησαν να σταματήσει κάθε πειθαρχική δίωξη του συναδέλφου τους.
Να θυμίσουμε ότι ο  εκπαιδευτικός Γκουλιώνης Στέφανος, δάσκαλος του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Λάρισας για παιδιά με αυτισμό, παραπέμπεται από το διευθυντή Π.Ε. Λάρισας στο πειθαρχικό συμβούλιο με την κατηγορία   «της ανάρμοστης για δημόσιο υπάλληλο συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας», τον έβγαλαν σε αργία από 9 Απριλίου και κινδυνεύει με την ποινή της απόλυσης.
Αντιγραφή απο το alfavita.gr

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Το μεγάλο κόλπο με τα mini- jobs και τα Euro-jobs

Κάπου διάβαζα χτές ότι  Η TASK FORCE των Γερμανών πρότεινε για την μείωση της ανεργίας στην Ελλάδα την εργασία part time ή κανονική, με μισθό που δεν θα υπερβαίνει
τα 350€.Θυμήθηκα επίσης την πρόταση Βενιζέλου και Δούκα για την μείωση της ανεργίας.
Τυχαίο;Δείτε τι ακολουθεί:


Το μεγάλο κόλπο με τα mini- jobs και τα Euro-jobs

της Βάλιας Μπαζού
από την εφημερίδα
 Το Ποντίκι
Είναι απλό. Η Γερμανία έφτασε στο ιστορικό χαμηλό ποσοστό ανεργίας του 6,8%, κάνοντας αόρατους τους ανέργους και πραγματοποιώντας στα μουγκά τη μεγαλύτερη αλλαγή προς το χειρότερο στις εργασιακές σχέσεις από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεν το έκανε τώρα, το κάνει συστηματικά τα τελευταία 10 χρόνια. Απλώς τότε ήταν παχιές οι μύγες και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν ασχολούνταν με το γερμανικό «θαύμα». Τώρα, όμως, που έσφιξαν τα γάλατα, άλλοι διαμαρτύρονται για αθέμιτο ανταγωνισμό όπως το Βέλγιο που πρόσφατα  προέβη σε καταγγελία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τις γερμανικές «μίνι θέσεις εργασίας», υποστηρίζοντας ότι υπονομεύουν τους κοινοτικούς κανόνες ανταγωνισμού και άλλοι, καλή ώρα εμείς, θα το εφαρμόσουμε για τη «σωτηρία» της πατρίδας.
Η πιο διαδεδομένος θεσμός στη Γερμανία είναι η λεγόμενη «μικροεργασία» (mini job) στην οποία απασχολούνται 7,8 εκατομμύρια στη Γερμανία και η «εργασία του 1 ευρώ την ώρα» (1 euro job).
Τα αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι τα εξής:
-πέφτουν διαρκώς τα ποσοστά ανεργίας αφού πλέον ακόμα και όσοι εργάζονται για 1 ευρώ την ώρα δεν θεωρούνται άνεργοι
-τα κονδύλια μεταφέρονται από το ταμείο ανεργίας στο ταμείο επιδότησης νεόπτωχων
-δημιουργούνται θέσεις εργασίας προσωρινής απασχόλησης με εργαζομένους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας
-καθιερώνεται μισθός 400 ευρώ το μήνα χωρίς φορολογία και χωρίς παράλληλα την καθιέρωση ανώτατου ορίου ωρών εργασίας την εβδομάδα
-οι κανονικές δουλειές «σπάνε» σε δουλειές μερικής απασχόλησης αφού οι εργοδότες συν τοις άλλος για τα mini-jobs πληρώνουν αισθητά λιγότερες εισφορές
1euro jobs
Πρόκειται για «καλοπληρωμένη» εργασία που προσφέρεται σε ανέργους και ιδίως μακροχρόνια ανέργους κάτω από τον μανδύα της παροχής «κοινωνικών υπηρεσιών». Οι άνεργοι πληρώνονται με 1 ευρώ την ώρα για εργασία έως 30 ώρες την εβδομάδα για διάστημα 6 μηνών. Το σχέδιο περνά μέσα από εταιρείες εργολάβους που προωθούν τους εργαζόμενους σε θέσεις εργασίας κοινωφελούς σημασίας που δεν καλύπτουν κανονικά αμοιβόμενες θέσεις. Ο άνεργος δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί τη θέση «εργασίας» αφού κινδυνεύει να χάσει μέρος του επιδόματος ανεργίας ή άλλα προνομιακά επιδόματα.
Στην Ελλάδα υπάρχει μια παραλλαγή του συστήματος με προσλήψεις μέσω προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας, που υλοποιούν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Οι μισθοί δεν είναι του ενός ευρώ την ώρα αλλά το 80% της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για διάστημα 5 μηνών χωρίς δυνατότητα κατοχύρωσης εργασιακού δικαιώματος.
0 ευρώ την ώρα
Ναι, υπάρχει και αυτός ο «θεσμός» διαδομένος ευρέως στις ΗΠΑ . Με 0 ευρώ την ώρα εργάζονται οι λεγόμενοι baggers, νέοι και νέες που στέκονται στα ταμεία των σούπερ μάρκετ και βάζουν τα προϊόντα των πελατών στις σακούλες. Η συμφωνία είναι ότι δεν πληρώνονται από το σούπερ μάρκετ αλλά από τα φιλοδωρήματα των πελατών. Η τελευταία εξέλιξη λένε ότι είναι γερμανικής εμπνεύσεως. Επειδή στην Ευρώπη οι  baggers  είναι μια κατηγορία «εργαζομένων» που δεν υπάρχει αφού βοήθεια στους πελάτες προσφέρουν εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ, κάποιοι ευφάνταστοι επιχειρηματίες σκέφτηκαν το εξής. Νοικιάζουν στα σούπερ μάρκετ baggers προς 3 ευρώ την ώρα και οι νέοι και οι νέες που δουλεύουν πληρώνονται μόνον από τα φιλοδωρήματα. Με τον τρόπο αυτό τα σούπερ μάρκετ δεν «χαραμίζουν» εργαζομένους σε αυτό το πόστο αλλά μπορούν να χρησιμοποιούν μόνον τις ώρες αιχμής τους baggers χωρίς να πληρώνουν μισθό, εισφορές κλπ.

«Νέο Σχολείο» με παλιά συνταγή

«Νέο Σχολείο» με παλιά συνταγή

Του Γιώργου Τασιόπουλου

(δημοσιευμένο στο Άρδην το 2010)


Ο καιρός των «δημόσιων διαβουλεύσεων» φαίνεται ότι παρήλθε συντόμως και ανεπιστρεπτί. 
Τις μέρες αυτές, 800 σχολικές κοινότητες αιφνιδιάστηκαν, καθώς το υπουργείο Παιδείας ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ να εντάξει 800 δημοτικά σχολεία πανελλαδικά, από το νέο σχολικό έτος, σε «νέο ενιαίο αναμορφωμένο πρόγραμμα». Και αμέσως προκύπτουν βασανιστικά τα ερωτήματα.
> Εφτά διδακτικές ώρες μέχρι τις δύο το απόγευμα στην Α΄ και Β΄ τάξη.
Όσοι από εμάς έχουμε διδάξει έβδομη ώρα σε μαθητές της Ε΄ ή ΣΤ΄ τάξης, βιώσαμε την αδυναμία των μαθητών, μετά το 5λεπτο διάλειμμα, να συγκεντρωθούν στοιχειωδώς στις ανάγκες του μαθήματος.
Εδώ το υπουργείο γυρίζει την πλάτη σε κάθε παιδαγωγική αρχή. Αδιαφορεί για τις απαραίτητες ψυχοκινητικές και συναισθηματικές ανάγκες των μικρών μαθητών.
Η πραγματικότητα όμως θα είναι ακόμη χειρότερη, καθώς στην Α΄ και Β΄ τάξη καταστρατηγείται η έως τώρα αρχή να μην εναλλάσσονται εκπαιδευτικοί στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Υπολογιστές, Μουσική, Γυμναστική, Θέατρο, Αγγλικά, έως και έξι εκπαιδευτικοί θα παρελαύνουν για να εφαρμόσουν για πρώτη φορά καινοτόμα, ανύπαρκτα προγράμματα για νέα εκπαιδευτικά μαθήματα σε τόσο μικρές ηλικίες. Και όμως, οι παιδαγωγικές και γνωσιολογικές θεωρίες θέλουν το παιδί να μπορεί να μαθαίνει ανάλογα με τις δυνατότητές του και τις ανάγκες του.
Τα νέα μαθήματα θα τα διδάξουν εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας οι οποίοι χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν στο εντελώς διαφορετικό εκπαιδευτικό περιβάλλον της πρωτοβάθμιας. Καθηγητές ειδικοτήτων που δεν έχουν καμιά ψυχοπαιδαγωγική επιμόρφωση για μαθητές της πρώτης σχολικής ηλικίας και που το «νέο σχολείο» απαιτεί άμεσα να τους καταστήσει ικανούς να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της διδασκαλίας σε μικρές ηλικίες, χωρίς αναλυτικό πρόγραμμα, ούτε και διδακτικό εγχειρίδιο. Και βεβαίως, η προσπάθεια θα καταστεί άγονη αν οι εκπαιδευτικοί μεταταχθούν στην πρωτοβάθμια αθελήτως.
Καλούνται, τη νέα σχολική χρονιά, οι μικροί μαθητές της πρώτης και της δευτέρας, να βασανιστούν επτά ώρες καθισμένοι στο θρανίο και στη συνέχεια να επιστρέψουν κατάκοποι στο σπίτι και να αρχίσουν τη μελέτη τους για την επόμενη μέρα. Η αρχική διακήρυξη, «σκοπός μας είναι η τσάντα να μένει στο σχολείο», ακυρώνεται, αφού ουσιαστικά καταργούνται οι ώρες της μελέτης, της προετοιμασίας δηλαδή για τα μαθήματα της επόμενης μέρας, αφού προβλέπονται συνολικά μόνο μέχρι πέντε ώρες τη βδομάδα –κι αυτές στην προαιρετική απογευματινή ζώνη του ολοήμερου– κυρίως για τις μικρές τάξεις. Τώρα μάλιστα αντιστοιχεί ένας δάσκαλος σε έως και πέντε τμήματα και καθιστά το έργο του υπευθύνου δασκάλου του ολοημέρου κυριολεκτικά σισύφειο, καθώς θα συνδράμει στη μελέτη τους έως και 125 μαθητές! Ταυτόχρονα, η αύξηση των υποχρεωτικών ωρών και των γνωστικών αντικειμένων φορτώνει ακόμα περισσότερο τα παιδιά, τα οποία είναι ήδη θύματα της φορτωμένης και δύσκολης ύλης που υπάρχει στα νέα βιβλία. 
Το υπουργείο Παιδείας μας λέει: «Η παραμονή των μαθητών στο σχολείο έως τις 2.00 μ.μ. έχει δοκιμαστεί με επιτυχία και ισχύει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες».
Και όμως, μια μικρή περιήγηση στο διαδίκτυο δεικνύει ότι, στην Ευρώπη, ο μέσος όρος διδακτικών ωρών ανά βδομάδα είναι από 27–29 ώρες, ανάλογα με την τάξη, ενώ στη Φινλανδία –που είναι και το αγαπημένο πρότυπο– είναι 24, πολύ μακριά από το 35ωρο που προβλέπει για τα δικά μας παιδιά. 
Πληθωριστικά υπερβαίνουμε το ευρωπαϊκό ωράριο ποσοτικά, όταν μάλιστα στα σχολεία μας δεν έχουμε το κατάλληλο εποπτικό υλικό και την κατάλληλη υποδομή (επαρκείς αίθουσες, χώρους χαλάρωσης και παιχνιδιού, τραπεζαρία, γυμναστήριο, αίθουσα πληροφορικής, εικαστικά εργαστήρια, χημείο, χώρους στεγασμένους για διάλειμμα στις βροχερές μέρες κ.λπ.). Ο 6χρονος μαθητής στη χώρα μας καλείται να γίνει ο πιο σκληρά εργαζόμενος μαθητής στην Ευρώπη και βιαίως να αποκολληθεί από τη μητρική αγκαλιά για να ενταχθεί σ’ ένα εχθρικό, αφιλόξενο κτηριακά περιβάλλον, για τόσο επιμηκυσμένο σχολικό ωράριο.
Η μεταπρατισμός άλλωστε δεν είναι πάντα ενδεδειγμένος. Ο μεγάλος μας παιδαγωγός, Α. Δελμούζος, έλεγε: «Λοιπόν να τους μιμηθούμε, να μεταφέρουμε και στον τόπο μας ό,τι καλό έχουν και μας λείπει, αφού πρώτα το προσαρμόσουμε στους δικούς μας όρους». 
> «Θα μπουν νέα γνωστικά αντικείμενα, θα εμπλουτιστεί το πρόγραμμα του σχολείου». 
Και όλες οι διακηρύξεις των προηγούμενων ετών για διαθεματικότητα και ολιστική προσέγγιση της γνώσης;
Ποια έρευνα, ποια παιδαγωγική αντίληψη θεωρεί σωστό να υπάρχουν 11(!) διδακτικά αντικείμενα στην Α΄ και στη Β΄ τάξη, 13 στη Γ΄ και τη Δ΄ και 15 στην Ε΄ και στη ΣΤ΄; Οι μαθητές καταδικάζονται να υποστούν έναν καταιγισμό πληροφοριών και να συνθλιβούν στη σύγχυση και τον κάματο των διαφορετικών διδακτικών αντικειμένων. 
> «Με τα Αγγλικά από την Α΄ τάξη θα χτυπήσουμε την παραπαιδεία, θα προετοιμάσουμε τα παιδιά σας για το κρατικό πιστοποιητικό γλωσσομάθειας». 
Ποια σοβαρή επιστημονική έρευνα απέδειξε την αναγκαιότητα της ξένης γλώσσας σε τόση μικρή ηλικία; Δεν μπορεί να καταπολεμηθεί η παραπαιδεία στα ξενόγλωσσα φροντιστήρια με απαρχαιωμένα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα, δίχως οπτικοαουστικό υλικό και 25άρια τμήματα, όπου καθίσταται αδύνατος ο «παιγνιώδης» τρόπος διδασκαλίας, που υποστηρίζει το υπουργείο Παιδείας. Μάλλον η μεταρρύθμιση ανοίγει διάπλατα τις πόρτες και σπρώχνει τους μαθητές από μικρότερη ηλικία στα φροντιστήρια.
> «Τα παιδιά θα μαθαίνουν να χειρίζονται τους υπολογιστές, κάτι που σήμερα είναι εντελώς απαραίτητο». 
Η πρόχειρη είσοδος των υπολογιστών στο γυμνάσιο έδειξε ότι οι μαθητές θα μάθουν να κάνουν καλύτερα (και να εθιστούν ακόμα περισσότερο) σε αυτό που ήδη κάνουν: να παίζουν παιχνίδια, να σερφάρουν και να κατεβάζουν έτοιμες σχολικές εργασίες.
Η εξοικείωση με τον υπολογιστή δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αυτονομημένος διδακτικός στόχος, αλλά ως εργαλείο που εντάσσεται στους επιμέρους διδακτικούς στόχους του σχολικού προγράμματος.
Τα πράγματα θα είναι ακόμη πιο δύσκολα, καθώς στην εγκύκλιο τονίζεται ότι «από την παρούσα απόφαση δεν προκύπτει δαπάνη του κρατικού προϋπολογισμού», και, επιπλέον, από το γεγονός της διακηρυγμένης μείωσης των διορισμών, σε συνάρτηση με τη μεγάλη φυγή συναδέλφων προς συνταξιοδότηση. 
Είναι σίγουρο ότι τη νέα σχολική χρονιά θα κληθούμε εμείς οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα, όταν μάλιστα μαζί μας θα κληθούν να συνυπηρετήσουν συνάδελφοι της δευτεροβάθμιας που αγνοούν το εργασιακό περιβάλλον της πρωτοβάθμιας, καθώς και τις ιδιαίτερες ανάγκες των μαθητών μας. 
Πάλι εμείς θα σώσουμε το σχολείο για χάρη των μαθητών μας.
Σε αυτή τη νέα δοκιμασία πρέπει να πάμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ!
Στελέχη της εκπαίδευσης, μέλη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, σχολικοί σύμβουλοι, διευθυντές που, φοβισμένοι, αποποιούνται την παιδαγωγική τους ιδιότητα και στηρίζουν αντιπαιδαγωγικά μέτρα, διαπράττουν τραγικό λάθος. Ο δάσκαλος πρέπει να αληθεύει και να κοιτά στα μάτια τους μαθητές του. 
Υστερόγραφο: Σε μια δεινή οικονομική συγκυρία, με ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα, κάποιοι, παρασιτικά, προτείνουν μεταπρατικές «κενο-τομίες» σε πατρίδα υπό κατοχή! Οι ίδιοι που αγνόησαν την επιταγή του Συντάγματος για ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ και, με το που πάτησαν το πόδι τους στο υπουργείο, κατάργησαν τον επιθετικό προσδιορισμό «ΕΘΝΙΚΗ» από τον τίτλο. 
Διαπράττουν ανοσιούργημα εις βάρος των ψυχών των παιδιών μας και, με έτοιμες ανακοινώσεις προς τους γονείς, με τις υπογραφές των διευθυντών, εγκωμιάζουν τις μεταρρυθμίσεις και τους καλούν ως συμμέτοχους στο έργο τους. Την ατομική τους ευθύνη θέλουν να την επωμισθούν τα στελέχη της εκπαίδευσης και να την κάνουν συλλογική!
Ο Κώστας Βάρναλης, όταν του ζήτησαν να υπογράψει δήλωση μετανοίας, τους είπε:
«Ο άνθρωπος έκανε χιλιάδες χρόνια για να στηθεί στα δυο του πόδια, δεν θα πέσω εγώ στα τέσσερα!»

Ανάρτηση από: http://geromorias.blogspot.gr

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Φιλόλογε: πολύ αργά για δάκρυα;

Φιλόλογε: πολύ αργά για δάκρυα;

Και ξαφνικά εμείς οι φιλόλογοι, η ελίτ του σχολείου, οι θεματοφύλακες της ελληνικής παιδείας, συνειδητοποιήσαμε ότι εν τέλει μπορεί και να μην είμαστε τόσο απαραίτητοι στο σχολείο της αποικίας Ελλάδα και ότι υπάρχουν κι άλλοι που μπορούν να διδάξουν τα πολυπληθή και πολυποίκιλα διδακτικά μας αντικείμενα. Κι έτσι καθόμαστε και απελπιζόμαστε τώρα εδώ και άλλο δεν σκεπτόμαστε, τον νουν μας τρώγει αυτή η τύχη.
Αλλά δεν ακούσαμε ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον; Ανεπαισθήτως μας απέκλεισαν από τας αναθέσεις;
-Όχι βέβαια! Βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας. Συνειδητά και συστηματικά στρώσαμε τον δρόμο για να διαβούν και να θερίσουν χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα. Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ. Όταν επί δεκαετίες παραμείναμε προσηλωμένοι σ’ έναν τρόπο παρουσίασης των διδακτικών αντικειμένων χωρίς συσχέτιση με την πραγματικότητα (κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική, οικονομική)˙ όταν ο παροιμιώδης συντηρητισμός μας δεν κρατούσε τις Θερμοπύλες της παράδοσης ως όφειλε, παρά ήταν απλώς ανέκαθεν κομφορμιστικός που προσαρμοζόταν προθύμως και δουλοπρεπώς στις εκάστοτε κυρίαρχες επιλογές˙ όταν η ελλιπής διδακτική και μεθοδολογική μας επάρκεια μάς μετέτρεψε από επαναπαυμένους φιλολόγους των πέντε σταθερών και αμετάβλητων για δεκαετίες αντικειμένων σε ασθμαίνοντες και πανικόβλητους δήθεν παντογνώστες – ακόμη κι εμείς οι πτυχιούχοι από το προοδευτικόν Άριστον και Τέλειον της Θεσσαλονίκης – που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν από λατινικό συντακτικό μέχρι Αναγνωστάκη και από Όμηρο μέχρι την Ιστορία του μεταπολεμικού κόσμου κι από κοντά ψυχολογίες, φιλοσοφίες και εσχάτως σύγχρονες γλωσσολογικές θεωρίες˙ όταν επαναπαυθήκαμε στην δήθεν αδιαμφισβήτητη χρησιμότητά μας˙ όταν απέναντι στη χρεοκοπία του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους και την προγονοπληξία, αντιδράσαμε συμπλεγματικά και ενοχικά, κι έτσι περάσαμε στο άλλο άκρο: απαξιώσαμε την ελληνική γλώσσα και παράδοση που φτάσαμε να πιστοποιούμε ως επαρκείς και συχνά με υψηλή βαθμολογία, στρατιές ολόκληρες αγραμμάτων – ακόμη και αναλφάβητων – και το χειρότερο, φτάσαμε να επιβραβεύουμε κακομαθημένα με φουσκωμένα μυαλά και αχαλίνωτο υπερεγώ. Πολύ λογικά λοιπόν σήμερα και εν όψει των απολύσεων να προσγειωνόμαστε ανωμάλως σε μία πραγματικότητα στην οποία αυτό που τελεί υπό διωγμόν δεν είναι ειδικά ο κλάδος ΠΕ2, αλλά πρωτίστως η ίδια η Παιδεία, και ειδικά η ανθρωπιστική, ως περιττή και πλεονάζουσα.
Και η μεγάλη μας ευθύνη είναι ότι δεν την υπερασπιστήκαμε όταν συνειδητά και συστηματικά η Παιδεία κατεδαφιζόταν για να κτιστούν ολόγυρα μας υψηλά τείχη. Όταν στο όνομα της αποδόμησης του «εθνικού αφηγήματος» και των «εθνικών μύθων», ανεχτήκαμε, ή/και υποστηρίξαμε ορισμένοι, τη ρεπούσια αθλιότητα της περιφρόνησης, υποβάθμισης και κατασυκοφάντησης της αντιστασιακής παράδοσης του ελληνισμού˙ όταν ανεχτήκαμε ή/και υποστηρίξαμε, αντί να ξεσηκωθούμε, την αποκοπή της νεοελληνικής λογοτεχνίας από τη διαχρονική ιστορική διαδρομή της ελληνικής λογοτεχνικής παράδοσης, και όταν επιπλέον δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα την κατάργηση της ίδιας της λογοτεχνίας από το νέο αναλυτικό πρόγραμμα της νεοελληνικής λογοτεχνίας στην Α΄ Λυκείου. Και δεν αντισταθήκαμε γιατί εξακολουθούσαμε να αντιμετωπίζουμε την ελληνική παράδοση και ιστορία σα μουσειακό είδος, που μέσα στο σημιτικό καταναλωτικό παροξυσμό, δεν συγκινούσε πια κανέναν. Δεν καταλάβαμε, δεν συνειδητοποιήσαμε, δεν πιστέψαμε ότι αυτό το μαρμάρινο κεφάλι που μας εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέραμε πού να το ακουμπήσουμε ήταν η ο ίδιος μας ο εαυτός. Κι εμείς το είδαμε σαν τη νεκροκεφαλή που κρατάει ο Άμλετ στη σκηνή που αναρωτιέται για το νόημα της ζωής. Έτσι όμως συμβάλλαμε στον αυτοχειριασμό μας όχι απλώς ως κλάδου, αυτό είναι το λιγότερο, αλλά ως εθνικής ετερότητας.
Είναι άραγε πολύ αργά για δάκρυα; Γιατί όταν οι απαιτήσεις του μαθήματος της λογοτεχνίας περιορίζονται σε ψευτοκοινωνιολογικές παρατηρήσεις (για τις σχέσεις των δύο φύλων) ή σε ανάπτυξη δεξιοτήτων δημιουργικής γραφής, τότε τι αλήθεια χρειάζεται ειδικά και αποκλειστικά ο καθηγητής ελληνικής φιλολογίας; Όταν ο ίδιος δέχεται να διδάσκει, αν διδάσκει, το «Τραγούδι του νεκρού αδερφού» και τον «Ερωτόκριτο» μόνον από την πλευρά των σχέσεων των δύο φύλων και όχι για την ποιητική, αισθητική και πολιτισμική τους αξία, όταν δεν πιάνει το κοινό νήμα της ελληνικής ποιητικής παράδοσης (ενδεικτικά μόνο ας δούμε: ρετ στους αρχαίους, Αρετή στο «τραγούδι του νεκρού αδερφού» και Αρετούσα στον Κορνάρο, αρετήν (και τόλμην) στον Κάλβο, αρετή στον Μακρυγιάννη κ.α.)۬ όταν ακούει αδιαμαρτύρητα πως η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία αυθαίρετη κατασκευή της υποκειμενικότητας του ιστορικού όταν, εν τέλει, συναινεί, μαζί με μία μεγάλη μερίδα συναδέλφων άλλων κλάδων, στην απαξίωση και υποβάθμιση της γνώσης, αφού πια «ο μαθητής δεν χρειάζεται να μαθαίνει αλλά – τάχα μου – να μαθαίνει πώς να μαθαίνει», αφού όλα τα αντικείμενα γίνονται «ερευνητικές (ο Θεός να τις κάνει!), εργασίες» όταν δηλαδή από φιλόλογος, καταντά διεκπεραιωτής αντιπαιδαγωγικών τεχνοκρατικών υπουργικών αποφάσεων, τότε είναι άξιος της μοίρας του. Και φυσικά μαζί με αυτόν και όλοι οι άλλοι κλάδοι αφού όταν τη θέση της γνώσης έχει πάρει πλέον η, μαγικών προφανώς ιδιοτήτων, διδακτική μέθοδος συνεπικουρούμενη από την τελετουργία των ΤΠΕ, τότε ο καθένας μπορεί να αναλάβει οποιοδήποτε αντικείμενο ανεξάρτητα από τις σπουδές του.
Κι όμως, έστω και τώρα, υπάρχει ο χρόνος να αντισταθούμε, όχι για να σώσουμε τη χαμένη τιμή του φιλολόγου, αλλά για να περισώσουμε ό,τι έχει απομείνει από την Παιδεία στον τόπο που γράφεται ποίηση αδιάλειπτα από τον 9ο αιώνα π.Χ. Αρκεί να σταθούμε αποφασιστικά απέναντι στον εθνομηδενισμό των ελίτ και τον εθνοφυλετισμό των ναζιστοαλήτ˙ αρκεί να αναδείξουμε τον ελληνικό πολιτισμό, τη γλώσσα, την ιστορία, τη λογοτεχνία, όχι ως ανώτερα των άλλων, αλλά ως έργα δικά μας, ως υψηλής αξίας επιτεύγματα που προέκυψαν, όχι από την απομόνωση αλλά μέσα από τον δημιουργικό διάλογο με τους άλλους πολιτισμούς˙ «όταν όλα τα ρεύματα Ανατολή και Δύση τα αφομοιώναμε θαυμάσια τις ώρες που λειτουργούσαμε σαν εύρωστος οργανισμός» (Σεφέρης)˙ αρκεί να απαλλαγούμε από την αυταρέσκεια και την αυταπάτη πως είμαστε ικανοί να διδάσκουμε επαρκώς ένα τεράστιο εύρος αντικειμένων˙ αρκεί να ξαναβάλουμε στο κέντρο της διδασκαλίας μας τον άνθρωπο ως ελεύθερο, δημιουργικό και με αγωνιστικό ήθος πολίτη˙ αρκεί τέλος να ξαναδώσουμε σε αξίες όπως ο σεβασμός, η δικαιοσύνη, η καλοσύνη και η σοφία την υψηλότερη θέση στην κλίμακα αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Διαφορετικά, θα συνθλιβούμε ανάμεσα στη Σκύλλα του φιλελευθερισμού που ισοπεδώνει και καταστρέφει την Παιδεία και τον πολιτισμό και τσαλαπατά τις συνειδήσεις και στη Χάρυβδη του ολοκληρωτισμού και του φασισμού που κρύβεται σήμερα πίσω από έναν συμπλεγματικό, επιθετικό, μισαλλόδοξο, ρατσιστικό, τευτονικής προέλευσης και απόλυτα αντίθετο προς την ελληνική και ορθόδοξη παράδοση, εθνικισμό. Όχι μόνο για μας, συνάδελφοι φιλόλογοι, αλλά γι’ αυτό που λέγαμε παλιά: «το καλό του λαού και του τόπου» ή όπως θα τόλεγε ο Μακρυγιάννης, για την πολύπαθη την πατρίδα.
*Φιλόλογος στο ΕΠΑΛ Ναυπλίου
 Αντιγραφή από το alfavita.gr

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ
Αθήνα 30-6-2013
Οι ΣΥΝΕΚ εκτιμούν ότι το 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, με τις ακραία αρνητικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για το κλάδο να οξύνονται καθημερινά,  διαφέρει ριζικά, από όλα τα προηγούμενα.
Η δικομματική πλέον συγκυβέρνηση εκτάκτων αποφάσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, υλοποιώντας μέχρι κεραίας τις μνημονιακές αντικοινωνικές δεσμεύσεις που έχει υπογράψει σκοπεύει να θέσει άμεσα σε διαθεσιμότητα- η/και να απολύσει χιλιάδες συναδέλφους-σες μας.
Για μας όμως οι εργαζόμενοι δεν είναι αριθμοί, όπως είναι για τους ανάλγητους λογιστές της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας.
Στα πλαίσια αυτά προτείναμε με το ξεκίνημα της διεξαγωγής του συνεδρίου μας να αλλάξουμε με συλλογική απόφαση την ημερήσια διάταξη. Έπρεπε κατά την εκτίμησή μας να προηγηθεί σήμερα, Κυριακή 7-9μμ η αναγκαία συζήτηση για τις επερχόμενες διαθεσιμότητες-απολύσεις, για τις υποχρεωτικές μετακινήσεις, και τις πλασματικές υπεραριθμίες  και να ακολουθήσει στη συνέχεια ο προβλεπόμενος από το πρόγραμμα του Συνεδρίου Έλεγχος Πεπραγμένων του απερχόμενου ΔΣ της ΟΛΜΕ .Το ζήτημα αυτό πρέπει να αποτελεί την απόλυτη προτεραιότητα το πρόταγμα και την ουσία αυτού του συνεδρίου τη στιγμή μάλιστα που εξελίσσονται από τη Δευτέρα πανελλαδικά οι συνεδριάσεις των ΠΥΣΔΕ ,ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ  ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ!.
Δυστυχώς η πρότασή μας δεν στηρίχτηκε από τις υπόλοιπες παρατάξεις, οι οποίες επέμειναν στο τυπικό πρόγραμμα του  16ου Συνεδρίου.
Είναι προφανές ότι οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που απειλούνται αλλά και οι υπόλοιποι συνάδελφοι-σες  , τη συγκεκριμένη συγκυρία θα ήθελαν οι σύνεδροι ΟΜΟΦΩΝΑ , παρακάμπτοντας την τυπική διαδικασία να πάρουν έγκαιρα ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΑΠΟΦΑΣΗ που προτείνει άμεσο ολοκληρωμένο πρόγραμμα δράσης ενάντια σε όσους εκτελώντας «συμβόλαια θανάτου» διαλύουν τις ζωές χιλιάδων συναδέλφων μας .
Οι ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ θέτουν τη σημερινή εξέλιξη στην κρίση των συναδέλφων . Ο αγώνας όμως συνεχίζεται.
Καλούμε τους συναδέλφους όλων των ΕΛΜΕ της Αττικής, των Πρωτοβάθμιων Σωματείων, των εργαζομένων στους ΟΤΑ και των Διδασκαλικών Συλλόγων να  συμμετέχουν στην άμεση αναγκαία αγωνιστική  απάντηση του κλάδου.
ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ 11ΠΜ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΤΑΝΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΗΣ
ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!

Σχολείο για....μερακλήδες!!!

Θέμα: Εδώ το καλό σχολείο! Περάστε!

 

 

 

 Εδώ το καλό σχολείο! Περάστε!

Στην εποχή του μνημονίου που οι συνειδήσεις πωλούνται και η αξιοπρέπεια γίνεται εξαγοράσιμο είδος, κάποιοι αποφάσισαν να βγάλουν και τη δημόσια Παιδεία στη βιτρίνα. Έτσι, πλάι στις διαφημίσεις ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων που διαλαλούν τα «καλούδια» τους εμφανίστηκε πρόσφατα και διαφήμιση σε τοπική εφημερίδα του Αιγίου που προτρέπει τους γονείς της πόλης να προτιμήσουν μια συγκεκριμένη σχολική μονάδα έναντι των άλλων.
Στο δημοσίευμα, που έχει τίτλο «Ο Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων ενημερώνει και καλεί τους γονείς να προτιμήσουν το 4ο δημοτικό» και υπότιτλο «Ανακοίνωση ενόψει εγγραφών στα σχολεία», αναφέρονται τα εξής:
«Με την ευκαιρία των εγγραφών στα Δημοτικά Σχολεία ο Σύλλο­γος Γονέων & Κηδεμόνων του 4ου Δημοτικού Σχολείου Αιγί­ου ενημερώνει τους γονείς του Αιγίου ότι σε πρόσφατη σύσκεψη των Διευθυντών των κεντρικών Σχολείων της πόλης (1ο, 2ο, 3ο, 4ο και 9ο), αποφασίστηκε ότι δεν θα γίνει ανακαθορισμός των ορίων των σχολικών περιφερειών της πόλης, αλλά ότι οι ενδιαφερόμενοι γονείς θα έχουν τη δυνατότητα να μετεγγράφουν ή να εγγράφουν τα παιδιά τους σε οποιοδήποτε Σχολείο τους εξυπηρετεί και βρίσκεται κοντά στην κατοικία τους, ανεξάρτητα από τα γεωγραφικά όρια.
Κατόπιν τούτου, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 4ου Δημοτικού Σχολείου Αιγίου, προτρέπει τους γονείς που διαμένουν κοντά στα γεωγραφικά όρια του Σχολείου και κυρίως στις οδούς Στράτώνος, Π. Χα­ραλάμπους, Σωτ. Λόντου, Ρωμανιώλη, Μητροπόλεως, Κλ. Οικονόμου, Αγίου Ανδρέα, Μιχαλοπούλου, Ζωοδόχου Πηγής (12 βρύσες), καθώς και στα τετράγωνα που περικλείουν οι συγκε­κριμένοι δρόμοι, να φέρουν τα παιδιά τους στο Σχολείο μας, καθώς είναι πιο κοντά στις κατοικίες τους και θα τους παρέχει μεγάλη διευκόλυνση στις μετακινήσεις τους. Επίσης καλεί και τους γονείς που διαμένουν σε δημο­τικά διαμερίσματα και για διαφόρους λόγους (π.χ. επαγγελματικούς) διευκο­λύνονται να γράψουν τα παιδιά τους σε κάποιο Σχολείο του Κέντρου.
Το 4ο Δημοτικό Σχολείο Αιγίου, είναι ένα από τα πλέον σύγχρονα σχολεία, το οποίο δραστηριοποιεί­ται και εξελίσσεται συνεχώς και σε όλους τους τομείς. Διαθέτει άριστο εκπαιδευτικό προσωπικό και επιπλέον έχει εκπαιδευτικούς σε όλες τις ειδικό­τητες (3 ξένες γλώσσες, γυμναστική, μουσική) καθώς και τμήμα Ολοήμε­ρου Σχολείου. Ειδικά μάλιστα για το σχολικό έτος 2012-13 το σύνολο των εκπαιδευτικών του σχολείου και των ειδικοτήτων υλοποιεί μαζί με τα παιδιά μας δύο προγράμματα Αγωγής Υγείας, τέσσερα Πολιτιστικά και ένα πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Εκπαί­δευσης του Ολοήμερου τμήματος, τα οποία έχουν υποβληθεί επίσημα στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευ­σης Αχαΐας.
Επιπλέον, όπως γνωρίζουν όλοι οι γονείς, το Σχολείο μας είναι πλήρως εξοπλισμένο από εποπτικό υλικό (μεταξύ άλλων διαθέτει διαδραστικό πίνακα, ασύρματη σύνδεση ίντερνετ, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και κλιματισμό σε όλες τις αίθουσες), διαθέτει αίθουσες υψηλής αντισεισμι­κής προστασίας ενώ δεν έχει καθόλου σκάλες οι οποίες ελλοχεύουν πάντα κινδύνους για τα παιδιά. Τέλος πραγ­ματοποιεί ποικίλες δραστηριότητες (ενδοσχολικές και εξωσχολικές) τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς, καταλήγει η σχετική ανακοίνωση του Συλλόγου Γονέων».
***
Ας ξεκαθαρίσουμε αμέσως κάποια πράγματα.
Πρώτο. Απ’ όσο γνωρίζουμε η διαφήμιση αυτή δεν είναι παράνομη. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει δημόσια τις σκέψεις του είτε προφορικά είτε έντυπα. Θα θυμίσουμε όμως το γνωστό διαχωρισμό ανάμεσα στο νόμιμο και το ηθικό, δυο έννοιες που –τις περισσότερες φορές- δεν είναι στην ίδια πλευρά της ζυγαριάς.
Δεύτερο. Πρόκειται για διαφήμιση Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων που, τυπικά, δεν έχει σχέση με την εκπαιδευτική κοινότητα και δεν την εκφράζει. Σωστά. Όμως, αν και πέρασε αρκετός καιρός από τη δημοσίευση της, κανένας φορέας της εκπαίδευσης δεν έσπευσε, με ανακοίνωση του στην ίδια εφημερίδα, να υπερασπιστεί την ισονομία των σχολικών μονάδων, τόσο εκείνων που διαθέτουν «διαδραστικό πίνακα, ασύρματη σύνδεση ίντερνετ, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και κλιματισμό σε όλες τις αίθουσες» όσο κι εκείνων που δεν διαθέτουν. Να υποθέσει κανείς πως η διαφήμιση τους εκφράζει; Γιατί, αν δεν τους εκφράζει, είναι εκ της θέσεως τους υποχρεωμένοι να βροντοφωνάξουν πως η δημόσια και (όσο ακόμα γίνεται) δωρεάν Παιδεία δεν έχει «παιδιά» και «αποπαίδια».
Τρίτο. Ένας Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων εκφράζει άποψη για το «άριστο εκπαιδευτικό προσωπικό» του σχολείου. Από πού κι ως πού; Άρχισε ήδη η αξιολόγηση εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων από το Αίγιο; Και με ποια κριτήρια ένας μη εκπαιδευτικός φορέας συμμετείχε σ’ αυτήν βαθμολογώντας με «άριστα» τους εκπαιδευτικούς του συγκεκριμένου σχολείου, προσβάλλοντας όλη την υπόλοιπη εκπαιδευτική κοινότητα που προφανώς είναι κάτω του «άριστα» (γιατί αν δεν ήταν, στη λίστα με τα «καλά σχολεία με άριστο προσωπικό» θα υπήρχαν κι άλλα σχολεία της πόλης). Ούτε εδώ η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης οφείλει να πάρει θέση;
Τέταρτο. Με την ευκαιρία, ας μιλήσει κάποιος αρμόδιος για τους περίφημους διαδραστικούς πίνακες και τα άλλα «εποπτικά μέσα». Πώς και με ποια κριτήρια δόθηκαν σε κάποιες σχολικές μονάδες και όχι σε όλες; Γιατί αυτή η διάκριση που μετατρέπει τα σχολεία σε «πρώτης», «δεύτερης» και «τρίτης» κατηγορίας;
Πέμπτο. Τι θα γίνει αν –παρ’ ελπίδα- η πλειοψηφία των γονέων του Αιγίου ανταποκριθεί στη διαφήμιση του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων και εγγράψει τα παιδιά της στο συγκεκριμένο σχολείο; Θα δημιουργηθεί το αδιαχώρητο εκεί ενώ τα άλλα θα μείνουν άδεια; Και τότε; Με ποια κριτήρια θα διαχωριστούν  οι «τυχεροί» μαθητές που θα διδαχθούν από τους «αρίστους» από τους «ατυχήσαντες» που θα διδαχθούν από τους «κάτωθεν του αρίστου» εκπαιδευτικούς; Μήπως με κριτήρια χρώματος, υπηκοότητας, θρησκεύματος ή, μήπως, με κριτήρια οικονομικής επιφάνειας; Να πού οδηγεί η άρση της χωροταξικής κατανομής.
***
Το έστειλε ο Ηλίας

Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Ενας τρίτος δρόμος μεταξύ «ρεαλισμού» και δραχμαυταπάτης,παρατεταμένος αγώνας για απελευθέρωση.

Ενας τρίτος δρόμος μεταξύ «ρεαλισμού» και δραχμαυταπάτης,παρατεταμένος αγώνας για απελευθέρωση.
 

του Γιώργου Ρακκά από το Άρδην τ. 92
1. Η σκοπιά της κριτικής
Το 1938, ο Μάο Τσε Τουνγκ συνέγραψε το περίφημο έργο του Παρατεταμένος Πόλεμος¹ όπου αποπειράθηκε να ορίσει τον κεντρικό, διμέτωπο ιδεολογικό αγώνα που πρέπει ν’ αναλάβει το κινεζικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει τον Ιάπωνα κατακτητή. Από τη μία, έλεγε, βρίσκονται οι οπαδοί της εθνικής υποδούλωσης που στέκονται στο οικονομικό προβάδισμα της εκδυτικισμένης και ραγδαία αναπτυσσόμενης Ιαπωνίας, για να διακηρύξουν το μάταιο οποιασδήποτε αντίστασης. Από την άλλη, οι οπαδοί της «γρήγορης επικράτησης», οι οποίοι υποστήριζαν ότι η μεγαλύτερη σε έκταση και πληθυσμό Κίνα, με τις μακραίωνες αντιστασιακές παραδόσεις και το ανυπέρβλητο σθένος του κινέζικου λαού, θα νικήσει αναπόφευκτα και πολύ γρήγορα την κατά πολύ μικρότερη Ιαπωνία και γι’ αυτό πρόκριναν μια στρατηγική κατά μέτωπον αντιπαράθεσης.
Απέναντι σε αυτούς, ο Μάο Τσε Τουνγκ αντέταξε τη στρατηγική του «παρατεταμένου πολέμου». Διότι, ναι μεν, σε τελευταία ανάλυση, τα μεγέθη της Κίνας δεν επιτρέπουν στην Ιαπωνία να την υποδουλώσει ολοκληρωτικά, στο πλαίσιο ενός πολέμου-αστραπή, ενώ ταυτόχρονα η ιστορία και η ταυτότητά της ενισχύουν το αντιστασιακό φρόνημα του κινεζικού λαού, δημιουργώντας το καλύτερο δυνατό έδαφος πάνω στο οποίο μπορεί να καλλιεργηθεί ένας ρωμαλέος αντικατοχικός αγώνας.
Ωστόσο, οι αλλαγές και οι μετασχηματισμοί που θα πρέπει να συντελεστούν στην μισο-αποικιοποιημένη και ημι-φεουδαρχική Κίνα απαιτούν ένα τιτάνιο έργο, που θα πρέπει να ολοκληρωθεί μέσα στο σίδερο και τη φωτιά του πολέμου: Ο αγώνας ενάντια σε μια Ιαπωνία, που βρίσκεται ήδη σε φάση γοργής καπιταλιστικής ανάπτυξης και ιμπεριαλισμού, απαιτεί ταυτόχρονα μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική αλλαγή η οποία θα πρέπει να εξελιχθεί άρρηκτα δεμένη με την πάλη για την εθνική απελευθέρωση. Αυτό είναι το νόημα του «παρατεταμένου πολέμου», ο οποίος θα οικοδομεί βήμα με το βήμα τις προϋποθέσεις για την κινέζικη νίκη – και από εκεί και πέρα, ο Μάο χτίζει, με βάση τις αρχές της «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης», την στρατηγική και την τακτική ενός ολόκληρου εθνικοαπελευθερωτικού προγράμματος, «από το Α ως το Ω».
Ούτε λίγο, ούτε πολύ, στον Παρατεταμένο Πόλεμο ,ο Μάο αναδεικνύεται ως ένας «Μακιαβέλι» των κατώτερων τάξεων, καθιστώντας σαφές ότι ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας δεν μπορεί να διαθέτει μόνο σθένος και «ψυχή», δηλαδή την θυσιαστική διάσταση ενός λαού που τα δίνει όλα για όλα για να υπερασπιστεί την ελευθερία του. Η νίκη χρειάζεται ταυτόχρονα τη ρεαλιστική διάσταση, δηλαδή να διαθέτει λόγο και πρόγραμμα, για να είναι σε θέση να ξέρει όχι μόνο τι θέλει, αλλά και το πώς μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί. Έτσι, ο Μάο αίρει την βασική αντίθεση μεταξύ των υποτιθέμενων ρεαλιστών της «εθνικής υποδούλωσης» και των ρομαντικών της «γρήγορης νίκης» και καταστρώνει ένα εθνικοαπελευθερωτικό σχέδιο που συνθέτει στοιχεία των δύο σε ένα ενιαίο πρόταγμα, το οποίο θέτει ως προοπτική για έναν μακρύ και δύσκολο αγώνα.
Πώς όλα αυτά μπορούν να μας χρησιμεύσουν στην Ελλάδα του 2010, μια παρηκμασμένη ημι-αποικία χρέους, με μεγέθη και δυνάμεις που ούτε κατά διάνοια  συγκρίνονται  με την περίπτωση της Κίνας;
Η μορφή που τείνει να πάρει η δημόσια αντιπαράθεση γύρω από τις τύχες της χώρας μας, υπό ριζικά διαφορετικές συνθήκες και περιστάσεις, μοιάζουν –τηρουμένων των αναλογιών– πολύ με εκείνη που αντιμετώπιζε ο Μάο στην Κίνα της εποχής.
Κι εδώ, έχουμε τα «πάντσερ» του ρεαλισμού, την  «γερμανική Ευρώπη», την Τρόικα και την τρικομματική κυβέρνηση, που υποστηρίζουν ότι η «αποικία χρέους» είναι το μόνο φάρμακο για τη θεραπεία της βαριά άρρωστης, παραπαίουσας Ελλάδας.
Από την άλλη, στους κόλπους των αντιμνημονιακών δυνάμεων, ήδη από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η ελληνική κρίση, αναπτύσσονται γοργά ιδεολογικές εκφράσεις του συνδρόμου της «εύκολης επικράτησης», με κυρίαρχη αυτή του μετώπου της Δραχμής, από τον Αλαβάνο και δυνάμεις της άκρας αριστεράς μέχρι ένα κομμάτι του Σύριζα.
Οι διαπιστώσεις του μετώπου εκκινούν από ορθή βάση, τον κοινό τόπο ότι η είσοδος της χώρας μας στο ευρώ υπήρξε καταστροφική για την ελληνική οικονομία, καθώς αποτέλειωσε τον παραγωγικό της ιστό και την μετέβαλε σε οικονομία της κατανάλωσης και των δανεικών. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν σημαίνει ότι η άμεση έξοδός της από το κοινό νόμισμα μπορεί να υλοποιηθεί ανέφελα και χωρίς μεγάλους κινδύνους, που απαιτούν μια σοβαρή προετοιμασία για μια τέτοια περίπτωση.
Δυστυχώς, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το πρώτο έγινε, και από την αρχή υπήρξαν ελάχιστες φωνές μέσα στην Ελλάδα –μαζί με τις οποίες, και του Άρδην – που υποστήριζαν τον αρνητικό χαρακτήρα αυτής της επιλογής.
Το δεύτερο, αντίθετα,  αποτελεί μια μουσική του μέλλοντος, διότι το ευρώ, η Ε.Ε., μαζί με άλλους παράγοντες που επέδρασαν καθοριστικά στην Ελλάδα της ύστερης μεταπολίτευσης (μετανάστευση, κλεπτοκρατία, εκφυλισμός θεσμών και κοινωνίας, σάπισμα των αρχουσών τάξεων), έχουν δημιουργήσει αρνητικότατα προηγούμενα που μας δένουν τα χέρια σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι στις αρχές του 2000. Εν ολίγοις, όπως ισχύει και στους ναρκομανείς, η εξάρτηση είναι μια διαδικασία πολύ πιο εύκολη από την απεξάρτηση – και δυστυχώς το ίδιο έχει συμβεί και με τη νομισματική εξάρτηση της χώρας μας.
Όλα αυτά κρύβονται κάτω από την αβάσταχτη ελαφρότητα ενός απατηλού οικονομισμού, μέσα από αυτο-αναφορικούς συλλογισμούς που ξεκινούν από το ευρώ και… καταλήγουν σε αυτό, παρακάμπτοντας και υποτιμώντας τις υπόλοιπες διαστάσεις της ελληνικής κρίσης. Έτσι, ακόμα και το μεταναστευτικό αδιέξοδο της χώρας φορτώνεται συλλήβδην στο ευρώ, και όχι στην ιδιαίτερη γεωπολιτική της θέση, που την καθιστά γέφυρα –και διακύβευμα–  μεταξύ Δύσης και Ανατολής².
Με αυτόν τον τρόπο, πίσω από την πανάκεια της δραχμής, εγκαταλείπονται όλα τα ενδιάμεσα στάδια που αποτελούν προϋποθέσεις για να διασφαλίσουν την ομαλή απεξάρτηση της Ελλάδας από την οικονομία του ευρώ, μια συνθήκη πολύ ευρύτερη από αυτό καθ’ αυτό το νόμισμα, που έχει γεωπολιτικές, γεω-οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις.
Με αυτόν τον τρόπο, στο επίκεντρο της ιδεολογικο-πολιτικής αντιπαράθεσης που εξελίσσεται μέσα στη χώρα, από τη μια πλευρά είναι οι «χειρουργοί του ρεαλισμού», οι οποίοι, με το νυστέρι της Τρόικας, κόβουν κομματάκια τη χώρα στο όνομα του μονόδρομου της αποικίας χρέους, κι από την άλλη διαμορφώνεται ένα μέτωπο της δραχμής, που απογειώνεται από την ελληνική πραγματικότητα.
Ο συλλογικός μας εαυτός εγκλωβίζεται σε μια επαμφοτερίζουσα στάση: Από τη μια πλευρά κάμπτεται από τους απίστευτους εκβιασμούς της «γερμανικής Ευρώπης» και αναδιπλώνεται,  με συνέπεια την προσωρινή κάμψη των ενεργών λαϊκών αντιδράσεων (τουλάχιστον από τον Φεβρουάριο του 2013 και μετά), οι οποίες διοχετεύονται μόνο στην ιδιότυπη φορολογική απεργία η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη -και η οποία αποτελεί μια μορφή ανταρτοπόλεμου ιδιαίτερα επικίνδυνη για το σύστημα. Από την άλλη, σαν τον «παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο» του Βολφ Μπίρμαν, «επαναστάσεις στα όνειρά του αναζητεί». Έτσι, σε καφενεία και σε σπίτια, σε προσωπικές συζητήσεις και σε πηγαδάκια, οι συζητήσεις για τη δραχμή λειτουργούν ως βάλσαμο στις πληγωμένες ψυχές μας.
Αυτός ο καταμερισμός συμφέρει σε τελευταία ανάλυση τη διακυβέρνηση της «νέας υποδούλωσης». Για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι εντός των γερμανικών ελίτ συζητείται από την πρώτη στιγμή της ελληνικής κρίσης ένα σενάριο άμεσης εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, όπως προκύπτει ακόμα και σήμερα από την πρόσφατη έκθεση της Bundestag, αφού βέβαια οργανωθεί η απομύζηση και η λεηλασία της χώρας. Στο πλαίσιο του σχεδίου αυτού, προβλέπεται η «υποβάθμιση»  της Ελλάδας από ευρωπαϊκό σε βαλκανικό προτεκτοράτο, όπου βεβαίως η Γερμανία και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν θα εγκαταλείψουν τη χώρα, αλλά θα συστήσουν μια νέα «ειδική σχέση» συγκυριαρχίας με τον νεο-οθωμανισμό, στα πρότυπα του… Κοσόβου και της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Τούτο, παραδόξως, το αναγνωρίζουν και αρκετοί υποστηρικτές της άμεσης εξόδου από το ευρώ, μόλο που ισχυρίζονται ότι οι ελίτ συζητούν κάτι τέτοιο από φόβο μήπως… χάσουν την πρωτοβουλία από το λαϊκό κίνημα και… βρεθούν προ αρνητικών γι’ αυτούς τετελεσμένων γεγονότων3.
Δεύτερον, διότι ο καταμερισμός ρεαλισμού και μη ρεαλισμού, του «συνετού ΝΑΙ» και του «καταστροφικού ΟΧΙ» λειτουργεί αρνητικά μέχρις στιγμής στα μυαλά των Ελλήνων, πείθοντάς τους να κάτσουν στ’ αβγά τους. Έτσι, μπορεί τα ποσοστά υποστήριξης του ευρώ να μειώνονται στις δημοσκοπήσεις, γεγονός που δεν είναι διόλου παράδοξο, καθώς η κοινωνία έχει γονατίσει από τον οικονομικό πόλεμο της γερμανικής Ευρώπης. Μα από την άλλη, ο Σαμαράς παραμένει ο «καταλληλότερος» και η τρικομματική κυβέρνηση επιβιώνει, ενώ, στην πρόσφατη ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο του Απριλίου, δύο πρώην διαφωνούντες της ΝΔ επέστρεψαν στο κυβερνητικό μαντρί.
Επειδή λοιπόν το λεγόμενο  «Μέτωπο της Δραχμής»  αποτελεί φραγμό στην ανάπτυξη ενός πατριωτικού αντιμνημονιακού πόλου, θα πρέπει να γίνει μια συστηματική κριτική στις θεωρητικές και ιδεολογικές επεξεργασίες του έτσι όπως αυτές εκφράζονται στην πιο συστηματική τους μορφή, από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (Μ.Α.Α.) του Αλέκου Αλαβάνου, τις μπροσούρες και τα βιβλία που έχει εκδώσει τον τελευταίο καιρό το Μέτωπο και οι συνομιλητές του. Ούτως ή άλλως, τα ΜΜΕ τους έχουν αναδείξει εσχάτως σε κύριους εκφραστές των θέσεων περί δραχμής.
Και αυτό διότι διαβλέπουμε τον κίνδυνο εγκλωβισμού ενός μεγάλου τμήματος των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων σε αυτήν τη θανάσιμη διελκυστίνδα, γεγονός εν τέλει καταστροφικό για τις προοπτικές διαμόρφωσης ενός αντιστασιακού κινήματος απελευθέρωσης της χώρας.

2. Ελλάδα όπως Αμερική;
Ένα από τα πρώτα πράγματα που ξενίζουν στο, λόγο και τα γραπτά του Μ.Α.Α., είναι η απουσία «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης» στα επιχειρήματά του. Αυτά οργανώνονται σχεδόν σα να μην έχουν να κάνουν με την ελληνική πραγματικότητα, βάσει μιας ασύντακτης και ασυνάρτητης περιπτωσιολογίας. Το παρακάτω απόσπασμα, παρμένο από την πρόσφατη έκδοση του Μ.Α.Α., Μόνος δρόμος είναι ο δεύτερος δρόμος: Ευρώ η Δραχμή; Σχέδιο Β, είναι χαρακτηριστικό:
Δηλαδή άρνηση του μνημονίου σημαίνει και άρνηση του ευρώ; 
Ακριβώς. Άρνηση του Μνημονίου σημαίνει και άρνηση του ευρώ. 
Μας φοβίζει αυτή η αλλαγή. Έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο στη διεθνή οικονομική ιστορία; 
Ναι. Στην Μεγάλη κρίση του 1929. Το ρόλο του ευρώ είχε τότε παγκοσμίως ο χρυσός. Υπήρχαν τα εθνικά νομίσματα, αλλά ήταν ανταλλάξιμα σε σταθερή αξία με τον χρυσό. Αυτό τα έκανε «σκληρά» νομίσματα, όπως τώρα με το ευρώ. Η μια μετά την άλλη, όλες ανεξαίρετα οι χώρες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον κανόνα του χρυσού, να απελευθερώσουν την ισοτιμία τους, να ανακτήσουν τη νομισματική τους πολιτική, να αναζωογονήσουν την παραγωγή τους. Αυτό συνέβαλε ώστε η Αμερική να βγει από τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της4.
Έτσι, ως κύριο παράδειγμα αναφέρεται η… Αμερική του 1929, σαν να υπάρχει έστω και η παραμικρή αναλογία μεταξύ της δικής μας κοινωνίας, η οποία βιώνει τη βαθύτερη υπαρξιακή κρίση της νεώτερης ιστορίας της, και της… τότε ανερχόμενης παγκόσμιας ηγεμονικής δύναμης. Και, ακόμα περισσότερο, ως εάν η εγκατάλειψη του χρυσού κανόνα να είναι ταυτόσημη με την έξοδο από μια οικονομική ένωση όπως η ζώνη του ευρώ, η οποία δεν είναι απλώς νομισματική.
Έτσι, αποσιωπούνται τα βαθύτερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Διότι το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο το χρέος και η νομισματική εξάρτηση, αλλά οι βαθύτεροι παράγοντες που μας έχουν ωθήσει σε αυτήν την κατάσταση: Η κρίση μας  είναι πριν από όλα γεωπολιτική – η είσοδος στην ΕΟΚ (ΕΕ σήμερα), το 1981, έγινε αποδεκτή και από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ ως αντίβαρο στην τουρκική επιθετικότητα. δημογραφική, με τον πληθυσμό να μειώνεται διαρκώς και τις νεώτερες γενιές να εγκαταλείπουν ταχύτατα τη χώρα την ίδια στιγμή που παροξύνεται το μεταναστευτικό. πολιτιστική, με την κατάρρευση των συλλογικών αντιστασιακών αντανακλαστικών της κοινωνίας. και κοινωνική, καθώς η συνοχή των λαϊκών στρωμάτων έχει διαλυθεί, οι κοινωνικές τάξεις φυλλορροούν κατακερματισμένες ενώ στην κοινωνική βάση εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς το μεταναστευτικό αδιέξοδο.
Η απουσία «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης» φαίνεται κιόλας από τις προκαταρκτικές διασαφηνίσεις του «Σχεδίου», πρώτα και πάνω απ’ όλα στην αοριστία με την οποία περιγράφεται το κοινωνικό υποκείμενο που θ’ αναλάβει να φέρει σε πέρας τη ρήξη και τον ριζικό μετασχηματισμό:
Στο βαθμό που στην Ελλάδα, στην εποχή μας, σε μια τέτοια αλλαγή πρωταγωνιστήσουν και ενισχυθούν οι δυνάμεις της εργασίας, τα πράγματα μπορούν να πάρουν πολύ καλύτερη τροπή όσον αφορά την οικονομική ανάπτυξη και το κοινωνικό κράτος σε όφελος της κοινωνικής πλειονότητας και, γιατί όχι, να δημιουργηθεί ένα νέο υπόδειγμα κοινωνικού συστήματος5.
Οι «δυνάμεις της εργασίας», λοιπόν, γενικά κι αόριστα, σε μια κοινωνία όπου, για πρώτη φορά μετά την γερμανική Κατοχή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οικονομικά ανενεργός πληθυσμός έχει ξεπεράσει στο σύνολό του όσους εργάζονται. Όσο γι’ αυτούς που έχουν ακόμα την τύχη να εργάζονται, παραμένουν δέσμιοι μιας παρασιτικής, κατακερματισμένης αγοράς εργασίας, στην οποία κυριαρχούν οι ρημαγμένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, το υπό αποδιάρθρωση δημόσιο, μέσα σ’ ένα κλίμα σαρωτικής αποψίλωσης των εργασιακών δικαιωμάτων και –το χειρότερο– καθολικής απονομιμοποίησης των συνδικάτων, και εν γένει όλων των συλλογικών υποκειμένων, κοινωνικών ή πολιτικών, που υποτίθεται ότι λειτουργούν προς υπεράσπιση του αποκαλούμενου κόσμου της εργασίας. Δεν είναι άραγε δείκτης μιας κατάστασης ότι οι νέοι άνεργοι, πολλοί από αυτούς πτυχιούχοι, στρώματα δηλαδή που σε άλλες χώρες αποτελούν την πρωτοπορία των ανατρεπτικών κοινωνικών κινημάτων (από τις ΗΠΑ και το Occupy Wall Street, μέχρι τους Αγανακτισμένους της Πουέρτα Ντε Σολ, ή τους Γκριλίνι στην Ιταλία) εγκαταλείπουν τη χώρα;
Απέναντι σ’ αυτήν την πραγματικότητα, οι υποστηρικτές του «Δεύτερου Δρόμου…» καταφεύγουν σε απίστευτα επιχειρήματα του τύπου:
Στην Ελλάδα οι μισθωτοί αποτελούσαν το 2012 το 63,3% των απασχολούμενων, φτάνοντας τα 2,4 εκατομμύρια, ενώ οι άνεργοι άγγιζαν το 26% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, φτάνοντας το 1,3 εκατομμύριο. Αν αφαιρέσει κανείς τα προνομιούχα στρώματα των μισθωτών, που ανήκουν από την άποψη των αποδοχών τους και της θέσης τους στην παραγωγή στα αστικά και μικροαστικά στρώματα, η ελληνική εργατική τάξη υπολογίζεται ότι υπερβαίνει το 60% του ενεργού πληθυσμού6.
Και βέβαια εννοούν όλους τους μισθωτούς, ανεξάρτητα από το αν απασχολούνται στο δημόσιο, στον ιδιωτικό τομέα, σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 5 εργαζόμενους κ.ο.κ. Διότι πίσω από αυτό το καθαρά στατιστικό μέγεθος, το οποίο μάλιστα είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά, κρύβεται κάθε δυνατή εργασιακή συνθήκη (από εξασφαλισμένες μέχρι οιονεί δουλοκτητικές μορφές απασχόλησης). Και όχι βέβαια μια τάξη με συνοχή και συνείδηση του εαυτού της. Και επί πλέον αποκρύβεται το γεγονός ότι η καθ’ αυτό εργατική τάξη στη χώρα, στις χειρωνακτικές εργασίες, στην οικοδομή, το εργοστάσιο, το χωράφι, αποτελείται από ξένους εργάτες που σε ελάχιστο ή μηδενικό βαθμό ταυτίζονται με τις τύχες της χώρας και της εργατικής τάξης, και στην πλειοψηφία τους βιώνουν την παρουσία τους εδώ ως απολύτως προσωρινή. Και οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι μάλλον «φανατικοί» του ευρώ διότι αυτό έχει αντίκρισμα στις χώρες τους.
Εύλογα αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς ποιες ακριβώς είναι αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις που θα φέρουν σε πέρας αυτήν την μεγάλη ρήξη, ποιο είναι το κοινωνικό μπλοκ που διαθέτει τόση συνοχή ώστε ν’ αντέξει την πολύμηνη αστάθεια που μια τέτοια ρήξη συνεπάγεται, και θα καταφέρει να επιβάλει τις ριζοσπαστικές λύσεις που θα επιτρέψουν τη  διαμόρφωση αυτού του «νέου κοινωνικού συστήματος».
Ζήτημα που είναι  κεφαλαιώδους σημασίας, διότι η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα για τις λαϊκές τάξεις, και εν τέλει για μια κοινωνία, από μια ανολοκλήρωτη ρήξη, από μια ανατρεπτική διαδικασία που «μένει από καύσιμα» στη μέση του δρόμου. Διότι τότε διακυβεύονται τα πάντα, από μια μεγάλης έκτασης κοινωνική καταστροφή, μέχρι μια βίαιη αναδίπλωση που μεταβάλλει την ρήξη στο αντίθετό της, σε μια σφοδρή αντεπανάσταση, μια «παλινόρθωση» της αποικίας χρέους, στην περίπτωσή μας, με πολύ στυγνότερους όρους.
3. «Πόλεμος με το διεθνές κεφάλαιο»; 
Οι υποστηρικτές  του Σχεδίου Β’ φαίνεται να έχουν επίγνωση για τι πράγμα μιλούν, όταν υποστηρίζουν την άμεση έξοδο από το ευρώ. Έτσι, οι ίδιοι περιγράφουν κάπως έτσι αυτό που προτείνουν: «Σε συνδυασμό με τη μονομερή ακύρωση των μνημονίων και την αθέτηση πληρωμών, με στόχο τη διαγραφή όλου ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του επαχθούς χρέους, μια τέτοια απόφαση θα ισοδυναμούσε με κήρυξη πολέμου στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο»7.
Η άμεση έξοδος από το ευρώ, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα μέτρα που αυτή προϋποθέτει θα διαμορφώσει μια ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση, μέσα στην οποία τα προτεινόμενα εργαλεία του «σχεδίου Β» πρέπει οπωσδήποτε να δουλέψουν, ειδάλλως θα βρεθούμε μπροστά σε μια μεγάλη κοινωνική και εθνική καταστροφή. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, πέρα από το ζήτημα του υποκειμένου που θα αναλάβει να φέρει σε πέρας αυτήν την διαδικασία, θα πρέπει να έχουν διασφαλιστεί τα κρατικά και άλλα εργαλεία ώστε να αποτραπούν φαινόμενα μαζικής φυγής κεφαλαίων, ανεξέλεγκτης υποτίμησης του εθνικού νομίσματος λόγω (εσκεμμένης) αντίδρασης των διεθνών αγορών, (εκούσιας ή ακούσιας) κατάρρευσης των εισαγωγών, που θα οδηγούσαν σε έλλειψη βασικών προϊόντων, ενεργειακών πόρων ή άλλων πρώτων υλών. Τι έχουν να μας πουν ως προς αυτά οι συγγραφείς της έκδοσης του «Μετώπου…»;
Ποια θα είναι η υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος σε σχέση με το ευρώ;
Κριτήριο για την αξία του εθνικού νομίσματος είναι ένα και μόνο: «Πώς να μειώσω ταχύτατα και αποτελεσματικά την ανεργία, να αποψύξω την αγορά και να σταθεροποιήσω συγχρόνως την οικονομία», δηλαδή, ένα νόμισμα εργαλείο για δουλειές και παραγωγή. Μια απάντηση σε αυτό θα μπορούσε να είναι ότι τη στιγμή της αλλαγής, για λόγους τεχνικής διευκόλυνσης, η ισοτιμία θα είναι 1 ευρώ = 1 δραχμή. Μπορεί να ακολουθήσει η προγραμματισμένη υποτίμηση της δραχμής, για να σταθεροποιηθεί σε μια ισοτιμία περίπου 1 ευρώ = 1,5 δραχμή. Αυτή είναι μια γενική σκιαγράφηση. Χρειάζεται επειγόντως ένα σχέδιο Β […]. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Ελλάδα προχώρησε σε νομισματική υποτίμηση της τάξης του 100%, το δολάριο πήγε από τις 15 στις 30 δραχμές. Η Ελλάδα πήρε το δρόμο προς την ανάπτυξη –τότε όμως ήταν σε όφελος των ισχυρών και όχι των εργαζόμενων8. 
…Αντιπαρέρχομαι τις κατηγορίες περί του «λόμπι της δραχμής» που επαναλαμβάνουν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ κι ακόμη ΔΗΜΑΡ και ΛΑΟΣ, οι οποίοι ευθύνονται για τη φτώχεια και τη χρεοκοπία, για δύο λόγους: πρώτον, γιατί απλώς δεν υφίσταται τέτοιο κέντρο που να «χτίζει θέσεις» εκτός Ελλάδας με εξαγωγή κεφαλαίων, ώστε σε περίπτωση νομισματικής μετατροπής να ωφεληθεί. Δεύτερον, ακόμη κι αν υπάρχει, είναι σημαντικά υποδεέστερο πολιτικά και οικονομικά από το «λόμπι του ευρώ», δηλαδή τμήματα του κεφαλαίου που εκμεταλλεύονται το υπάρχον καθεστώς ασυδοσίας στην κίνηση κεφαλαίων και ετοιμάζονται με τις ιδιωτικοποιήσεις να εξαγοράσουν τα πάντα […]. Συνεχίζοντας τον προβληματισμό περί «λόμπι της δραχμής», πρέπει να πούμε ότι ακόμη κι αν υφίσταται ως δυνατότητα πανεύκολα καθίσταται ανενεργή, αν τεθούν φραγμοί στην κίνηση κεφαλαίων έτσι ώστε, για παράδειγμα, κάθε εισαγωγή κεφαλαίων να οφείλει να δικαιολογήσει την τοποθέτησή της, οπότε σχέδια εξαγορών γης, κατοικιών, και μονάδων θα απαγορευτούν ή με την επιβολή ειδικών προστίμων θα γίνουν εντελώς ασύμφορα. Εργαλεία που τα χρησιμοποιούν κατά κόρον η Αργεντινή και η Βραζιλία, τα τελευταία χρόνια, για να αναχαιτίσουν την πλημμυρίδα ρευστού που απελευθερώνει η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ, με τα μέτρα νομισματικής χαλάρωσης. Δεν γίνεται επομένως Αλβανία, όποια χώρα μετέρχεται τέτοιων μέσων, όπως συνήθως λέγεται9. 
Το μέτρο «τεχνικής φύσης» είναι ο διοικητικός καθορισμός της συναλλαγματικής ισοτιμίας της νέας δραχμής για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα, έτσι ώστε να αποτραπούν φαινόμενα σαν κι αυτά που βλέπουμε στο Ιράν. [..]. Στην Ελλάδα, το συνάλλαγμα που έρχεται κάθε χρόνο από τον τουρισμό μπορεί να λύσει πρακτικά προβλήματα στις διεθνείς συναλλαγές της χώρας10.
…Οι εκτιμήσεις  επικαλούνται περιπτώσεις και πραγματικότητες που αφορούν οποιαδήποτε άλλη χώρα εκτός από την σύγχρονη Ελλάδα. Διαβάζουμε για μια τεχνητή υποτίμηση, η οποία θα γίνει ελεγχόμενη από το 1:1 στο 1:1,5, ως εάν ένα κράτος να μπορεί να αποφασίζει εντελώς μόνο του την αξία ανταλλαγής του νομίσματός του με τα άλλα στην παγκόσμια αγορά. Σα να μην εκφράζει αυτή την αξία του παραγόμενου πλούτου, των προϊόντων που ανταλλάσσονται. Σα να είναι στην ευχέρεια των κρατικών αξιωματούχων να αποφασίζουν που θα αρχίσει και που θα τελειώσει η υποτίμηση. Ή μήπως οι άλλες χώρες θα δεχτούν αδιαμαρτύρητα να συναλλάσσονται σε μια πλασματική ισοτιμία η οποία ορίζεται από μια κυβέρνηση που έχει έρθει σε ρήξη με το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο;
Απέναντι σε αυτά τα ερωτήματα, και ως επιχείρημα που στηρίζει τη βιωσιμότητα μιας τέτοιας πρότασης, αναφέρεται η… Ελλάδα του Πιουριφόι, το αμερικάνικο μετεμφυλιακό προτεκτοράτο και η δραστική υποτίμηση που εισηγήθηκε ο Σ. Μαρκεζίνης στις αρχές της δεκαετίας του 1950! Όσο για τις πραγματικές δυνατότητες άντλησης συναλλάγματος, επιστρέφουμε στον «ρεαλισμό» του… τουρισμού!…
Κατά τα άλλα, εντοπίζεται η ίδια η ανεδαφικότητα των επιχειρημάτων: Στις προσπάθειες που έγιναν για τον κρατικό έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων, γίνεται επίκληση της Βραζιλίας και της Αργεντινής  – κι αυτό υποτίθεται αρκεί για να μας πείσει ότι η Ελλάδα «δεν θα γίνει Αλβανία» σύμφωνα με τους συντάκτες του… Δεύτερου Δρόμου. Κι όμως, η Βραζιλία και η Αργεντινή, για να καταφέρουν να βάλουν το κράτος να λειτουργήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, είχαν κάτι το οποίο προς το παρόν η χώρα μας δεν διαθέτει:  Δηλαδή μια «εθνική αστική τάξη» η οποία στήριζε την αποφασιστικότητά της στο γεγονός ότι οι δύο χώρες αποτελούν υπαρκτές παραγωγικές δυνάμεις, και η οποία κατάφερε στην κρίσιμη στιγμή να καταλάβει τον κρατικό μηχανισμό και να επιβάλει πολιτικές προς αυτή την κατεύθυνση.
Εδώ  τι  έχουμε; Έχουμε τις πιο ενδοτικές  άρχουσες τάξεις στην ελληνική ιστορία (και ίσως, στο παγκόσμιο γίγνεσθαι) και ταυτόχρονα έναν κρατικό μηχανισμό απολύτως απαξιωμένο. Πράγμα για το οποίο έχει φροντίσει αρκούντως η Τρόικα και οι πολιτικές του μνημονίου, οι οποίες έχουν καταστρέψει σχεδόν ολοκληρωτικά τους κρατικούς φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, και ευρύτερα την ιδεολογική-ηθική νομιμοποίηση του κράτους να παρεμβαίνει στην οικονομική ζωή: Διότι κανείς πλέον δεν θεωρεί ότι κάτι τέτοιο γίνεται προς το συμφέρον του λαού, και του τόπου. Δυστυχώς, τέσσερα χρόνια μνημονίου έχουν διαμορφώσει μια διάχυτη αντίληψη (που ούτως ή άλλως έλαθε στο υπόστρωμα της ελληνικής κοινωνίας, λόγω της ιδιαίτερης ιστορικής της πορείας) κράτους ενάντια στο έθνος. Αυτή η αντίληψη δεν μπορεί να αποκατασταθεί (μόνο) με μια πολιτική αλλαγή, μια αλλαγή στους θώκους της εξουσίας: Οι θεσμοί της 3ης ελληνικής δημοκρατίας έχουν σαπίσει εντελώς, είναι ολοκληρωτικά απονομιμοποιημένοι στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας και είναι εξαιρετικά δύσκολο με μόνο μια αλλαγή από τα πάνω να μεταμορφωθούν σε καλολαδωμένα εργαλεία υπεράσπισης της χώρας στο πλαίσιο της «κήρυξης πολέμου με το διεθνές κεφάλαιο».
Για ανάλογους  λόγους, σε μια πολύ διαφορετική χώρα, τη Βενεζουέλα, που μάλιστα είχε το προνόμιο της εξαγωγής των ενεργειακών πόρων σε μια συγκυρία που οι τιμές τους εκτοξεύονταν διεθνώς, ο Ούγκο Τσάβες προτίμησε, σε αντίθεση με τους εν Ελλάδι υποστηρικτές του, να μην προχωρήσει σε άμεσες ρήξεις. Έτσι, δεν εθνικοποίησε, με την άνοδό του στην εξουσία, τις ιδιωτικοποιημένες εταιρείες διύλισης, ούτε χτύπησε άμεσα την κρατική γραφειοκρατία που είχε τον πρώτο λόγο στην εξόρυξη του πετρελαίου. Κι αυτό διότι φοβήθηκε ότι το «ραντιέρικο κράτος», το οποίο κυβερνούσε και το οποίο ελέγχονταν ολοκληρωτικά από τις άρχουσες τάξεις, δεν θα τον ακολουθούσε σε μια τέτοια άμεση σύγκρουση. Γι’ αυτό και ξεκίνησε μεθοδικά από το 1998, ν’ αλλάζει το Σύνταγμα, να φτιάχνει νέους θεσμούς και να συγκροτεί σταδιακά ένα κοινωνικό-πολιτικό μπλοκ που θα του επέτρεπε να φέρει σε πέρας αυτή τη σύγκρουση. Αυτή, μάλιστα, προέκυψε στην πορεία, όταν ο ξένος παράγοντας και οι ελίτ δοκίμασαν να τον ρίξουν με αλλεπάλληλα πραξικοπήματα, και με «δοτές» απεργίες της ελεγχόμενης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας του πετρελαϊκού τομέα. Όταν δηλαδή τέθηκε ζήτημα επιβίωσης και συνέχειας του βολιβαριανού εγχειρήματος. Κι αν έτσι έπραξε η πετρελαιοπαραγωγός Βενεζουέλα, είναι εξαιρετικά ανεδαφικό να περιγράφει κανείς μια ενδεχόμενη «αντιμνημονιακή αλλαγή» στην Ελλάδα, με λόγια που παραπέμπουν σ’ έναν μεσσιανισμό παλαιο-κομμουνιστικής κοπής που προσιδιάζει σε «έφοδο προς τα χειμερινά ανάκτορα»:
Ακόμα κι αν καταρρεύσει η εσωτερική Τρόικα, δίνοντας τη θέση της σε μια αριστερή κυβέρνηση, τα πιο δύσκολα δεν θα είναι πίσω μας, αλλά μπροστά μας. Ασφαλώς, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν εννοεί να δρομολογήσει μια καθεστωτική αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Ωστόσο, αν επιμένει έστω και στο ελάχιστο των διακηρύξεών της, καταργώντας τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, θα προκαλέσει μια μεγάλη ρήξη. Φαντάζεται κανείς ότι η Γερμανία και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα καταπιούν αδιαμαρτύρητα μια τέτοια επιλογή, που θα δώσει το «κακό παράδειγμα» σε όλα τα καταχρεωμένα κράτη της Ευρώπης και του κόσμου; Την επόμενη κιόλας ημέρα θα κόψουν τη δανειοδότηση, όπως και όλες τις κοινοτικές επιδοτήσεις, ενώ η ελληνική ολιγαρχία θα διώχνει τα κεφάλαιά της στο εξωτερικό. Θέλει, δε θέλει, μια αριστερή κυβέρνηση που θα βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση θα αναγκαστεί μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα να φύγει από το ευρώ, να κόψει δραχμές, να εφαρμόσει ελέγχους στο συνάλλαγμα και να εθνικοποιήσει τις τράπεζες. 
Με άλλα λόγια, η αριστερή κυβέρνηση θα έχει μπροστά της μόνο δύο επιλογές. Είτε να αναδιπλωθεί άτακτα κάτω από την πίεση αβυσσαλέων δυνάμεων της εσωτερικής και διεθνούς αντίδρασης, προδίδοντας τις λαϊκές ελπίδες, για να καταρρεύσει πολύ γρήγορα. Είτε να δρομολογήσει βαθύτατες ριζοσπαστικές αλλαγές, που θα τη θέσουν σε τροχιά ιστορικής σύγκρουσης με την ελληνική ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό. Μια σύγκρουση, που δεν θα λυθεί ήρεμα και παστρικά, με μια ψηφοφορία στο κοινοβούλιο, αλλά θα κριθεί κυρίως στους δρόμους, στις επιχειρήσεις και στους στρατώνες, σ’ έναν αγώνα ζωής ή θανάτου, για την πραγματική και όχι μόνο την κοινοβουλευτική εξουσία11.
Κι όμως, ακόμα και στην… επαναστατημένη Ρωσία, όπου μάλιστα υπήρχαν οι… μπολσεβίκοι και ο… Λένιν, και όχι απλώς λέσχες συζήτησης, υπό διαμόρφωση πολιτικές οργανώσεις και… δημοσιογράφοι που εισηγούνται την «έφοδο προς τον ουρανό», αυτός ο «αγώνας ζωής και θανάτου» σήμαινε μια μακροχρόνια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, την εξάπλωση της πείνας στη χώρα, έναν εμφύλιο πόλεμο, την εισβολή ξένων στρατευμάτων στη χώρα, και όλα όσα ακολούθησαν το 1917. Εδώ, όμως, μια τέτοια σύγκρουση συζητείται σα να βρισκόμαστε σε μάτριξ, όπου όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα, αυτόματα, με μια απίστευτη ελαφρότητα, δίχως ν’ αγγίζουν τον πραγματικό  κόσμο.
4. Η περίοδος μετάβασης
Η ίδια ελαφρότητα παραμένει όταν η συζήτηση περνάει στα πιο «καυτά» ζητήματα της μετάβασης. Δηλαδή στο πώς θα μπορέσει η Ελλάδα, μετά το πέρασμα στο εθνικό νόμισμα, τη στάση πληρωμών και την παύση της διεθνούς χρηματοδότησης, να εξασφαλίσει τους απαιτούμενους πόρους, ώστε να συνεχίσει να εισάγει τα είδη πρώτης ανάγκης, τα καύσιμα και τις πρώτες ύλες που είναι απαραίτητες για να συνεχίσει να λειτουργεί η οικονομία της:
Μας φοβίζει, επίσης, το υποτιθέμενο εθνικό νόμισμα. Υποτιμημένο νόμισμα δεν ισούται με εξασθενημένη, μη αναπτυσσόμενη, ετοιμοθάνατη οικονομία;
Ας πάρουμε το πιο τρανταχτό σύγχρονο παράδειγμα. Τη διαμάχη Αμερικής-Κίνας για το κινέζικο νόμισμα, που είναι υποτιμημένο. Οι Αμερικάνοι απειλούν με ποινές τους Κινέζους ώστε να ανατιμήσουν το νόμισμά τους, για να γίνει πιο ανταγωνιστικό το δολάριο. Οι Κινέζοι αντιστέκονται πεισματικά. Θέλουν με κάθε τρόπο τη διατήρηση ενός υποτιμημένου νομίσματος, για να μπορούν οι εξαγωγές τους να είναι ανταγωνιστικές και οι εισαγωγές τους από τις άλλες χώρες να μένουν ακριβές και μη ανταγωνιστικές. Έτσι, για χώρες που από την πιο βαθιά ύφεση, όπως η Ελλάδα, θέλουν να περάσουν στην ανάπτυξη πάλι, χρειάζεται ένα νόμισμα που δεν είναι σκληρό, αλλά διεισδυτικό στις αγορές. Χρειάζεται άμεση έξοδο από το σκληρό ευρώ. […]12
Δεν θα έχουμε πια εμπορικές συναλλαγές με το εξωτερικό;
Κατ’ αρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η Ελλάδα, αλλάζοντας νόμισμα αλλάζει μέσο συναλλαγής με το εξωτερικό, δεν αποφασίζει να αποκλειστεί από το διεθνές εμπόριο. Αντίθετα, τροποποιεί τους κανόνες του προς όφελός της. Με την αύξηση των εξαγωγών, με τον τουρισμό, τη ναυτιλία, θα έχει συνάλλαγμα για να αγοράζει εμπορεύματα από το εξωτερικό. Μπορεί ακόμα να βάλει περιορισμούς και ποσοστώσεις στην εισαγωγή ειδών πολυτελείας, αν το θεωρήσει αναγκαίο, για να ελέγχει καλύτερα τις διεθνείς συναλλαγές.13
Έτσι, μετά το παράδειγμα της Αμερικής του 1929, περνάμε στην… Κίνα του 2013, δηλαδή στην ισχυρότερη οικονομία της εποχής μας,  με το 1,3 δις. κατοίκους!  Μόνο και μόνο τα επιλεχθέντα παραδείγματα καταδεικνύουν τη ρεαλιστική βάση των επιχειρημάτων! Κι όμως, αυτή η θέση πρέπει ν’ αντιπαρατεθεί με ορισμένα αμείλικτα όσο κι επείγοντα ερωτήματα. Πρώτον, ποια είναι η αντικειμενική παραγωγική δυνατότητα ενός λαού 10 εκατομμυρίων ανθρώπων ώστε να μπορέσει ν’ ανταγωνιστεί τους παραγωγικούς κολοσσούς του πλανήτη, έστω με ένα μη-σκληρό νόμισμα; Διαθέτουμε τάχα το παραγωγικό βάρος ώστε, αυτόματα, μια υποτιμημένη δραχμή να δώσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα, όχι να αποσυρθεί από το διεθνές εμπόριο, αλλά να το διαμορφώσει προς όφελός της;  Ποιες είναι οι πραγματικές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες μιας έστω και ελεγχόμενης υποτίμησης, δηλαδή με τι κοινωνικό κόστος τα ελληνικά προϊόντα θα καταστούν ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά; Και το κυριότερο: Σε πόσο χρόνο θα συμβούν όλα αυτά; Έναν, δύο μήνες; Άμεσα, ώστε να καλυφθούν τα κενά, για να μην υπάρξουν φαινόμενα σαρωτικών ελλείψεων στην αγορά;
Κι όμως, αυτό το μεσοδιάστημα θα αποβεί αποφασιστικό για την πορεία του εγχειρήματος. Διότι, όπως είπαμε και παραπάνω, η κατάσταση της κοινωνίας μας δεν είναι καλή, και δεν υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να «βάλουν πλάτη», ώστε να καλύψουν τα κενά που θα δημιουργηθούν, μέσα από μια κολοσσιαία κοινωνική κινητοποίηση, όπως συμβαίνει σε επαναστατικές καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Αντίθετα, η ελληνική κοινωνία είναι στα όριά της και με την παραμικρή περαιτέρω πίεση μπορεί ν’ ανακρούσει πρύμναν, γεγονός που θ’ αποβεί μοιραίο για ένα κυβερνητικό μέτωπο της δραχμής.
Αντί, όμως να ληφθούν στα σοβαρά οι πραγματικότητες της χώρας και να αντιμετωπιστούν έστω και συνοπτικά τα αμείλικτα ζητήματα που θέτουν, έχουμε τη διολίσθηση σε επιχειρήματα που αγγίζουν τα όρια της οικονομικής επιστημονικής φαντασίας. Ο Λ. Βατικιώτης υποστηρίζει ότι τα «μεγάλα αστικά κέντρα» συζητούν σενάρια διάσπασης της ευρωζώνης, και εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ «με τους δικούς τους όρους», διότι μεταξύ άλλων καθορίζονται και από την…
…μέριμνα για το πώς η επόμενη μέρα της εξόδου δεν θα γίνει μπούμεραγκ για τον γερμανικό ιμπεριαλισμό. Μπούμεραγκ θα γινόταν, για παράδειγμα, αν η Ελλάδα καθόριζε μια ανταγωνιστική ισοτιμία για το εθνικό της νόμισμα, που θα δημιουργούσε προβλήματα στη γερμανική εξαγωγική μηχανή ή αν δεν πλήρωνε το δημόσιο χρέος της.14
Τρέμε Ζήμενς! Τρέμε Bosch! Τρέμε BMW! Όσο για το κοινωνικό κόστος υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, γεγονός που θα καταστήσει ανταγωνιστικές τις ελληνικές εξαγωγές, δεν αναφέρεται τίποτα. Αντίθετα:
Προϋπόθεση ώστε η πάλη για έξοδο από το ευρώ να μην εκφυλιστεί σε μια διαχειριστική-τεχνοκρατική πρόταση ή σχέδιο επιβεβλημένο από το εξωτερικό είναι να συνδυαστεί άρρηκτα με τα ακόλουθα τέσσερα πολιτικά μέτρα και με ένα τεχνικής φύσης […]
Τέλος, αλλά πρώτος σε σημασία είναι ο στόχος αυξήσεων σε μισθούς συντάξεις, επιδόματα ανεργίας και μαζικών προσλήψεων σε κοινωνικές υπηρεσίες (παιδεία, υγεία, πολιτισμός, περιβάλλον) έτσι ώστε η επανεκκίνηση της οικονομίας να γίνει με μοχλό την εσωτερική ζήτηση και μέσο το αυξημένο περιθώριο δράσεων που παρέχει το ανταγωνιστικό νόμισμα. 15
Τα θέλουμε, λοιπόν, όλα. Και υποτίμηση, και έλεγχο του διεθνούς εμπορίου μέσω της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων, και αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, και τόνωση της εσωτερικής ζήτησης! Φαίνεται πως έχουμε περάσει για τα καλά σε κάποια «χώρα των θαυμάτων», όπου δεν ισχύουν καν οι βασικές αρχές των διεθνών οικονομικών…
5. Η απόκρυψη του νεοθωμανισμού
Κι αν λοιπόν βρεθούμε σε αυτήν την τροχιά σύγκρουσης/αποσταθεροποίησης, τι θα γίνει με την πλέον υπαρκτή απειλή του νεοθωμανισμού στα Βαλκάνια και τον ελληνικό χώρο; Οι υποστηρικτές του Δεύτερου Δρόμου αισθάνονται ιδιαίτερα αμήχανοι μπροστά σε αυτό το ερώτημα.  Μόνο ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου δοκιμάζει να το απαντήσει, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίον το πράττει μόνο ευρύτερα ερωτηματικά και αμφιβολίες προκαλεί. Αρχικά αναφέρει:
Το δεύτερο επιχείρημα είναι καθαρά γεωπολιτικό και αφορά στον παράγοντα Τουρκία. Συνοψίζεται στα εξής:
Η Τουρκία θα αδράξει την ευκαιρία, σε μια περίσταση που η Ελλάδα θα βρίσκεται σε σύγκρουση με τη Δύση, να κάνει όσα επιδιώκει επί δεκαετίες, ανατρέποντας το στάτους κβο στο Αιγαίο και την Κύπρο. 
Ας εξετάσουμε πρώτα το δεύτερο επιχείρημα. Αν δεχθούμε τον μπαμπούλα της Τουρκίας, τότε πρέπει να αποδεχθούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ως Αριστερά, σ’ αυτή τη χώρα. 16
Και μετά αναδιπλώνεται σε επιχειρήματα του τύπου «η Δύση δεν προφύλαξε την Ελλάδα από την κρίση των Ιμίων», ούτε «το ΝΑΤΟ από την κυπριακή εισβολή», για να καταλήξει:
…για να μιλήσουμε εντελώς ρεαλιστικά, ο τούρκικος παράγοντας ήταν πάντα υπερτιμημένος στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο είναι σήμερα. Η Τουρκία, παρά το νεο-οθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό των Ερντογάν και Νταβούτογλου, έχει πολλά τρωτά σημεία, ώστε να προχωρήσει απερίσκεπτα σε τυχοδιωκτισμούς απέναντι στην Ελλάδα. Πρώτα απ’ όλα αυτή η φαντασιακά περιφερειακή «μεγάλη δύναμη» εξακολουθεί να έχει κατά κεφαλήν εισόδημα το ½ της Ελλάδας. Δεν έχει βάθος οικονομικό ώστε να αντέξει μια παρατεταμένη σύγκρουση. 17
Εντούτοις,  παρά τα όσα ισχυρίζεται ο Π. Παπακωνσταντίνου, κανείς δεν κουβεντιάζει τον κίνδυνο υπαγωγής στη σφαίρα του νεο-οθωμανισμού με όρους μιας στρατιωτικής σύγκρουσης και μόνο. Συζητούμε και για την έμμεση, και αρκετά «έξυπνη», πολιτικό-οικονομική επιρροή του τύπου που πάντοτε πρόκρινε ο Νταβούτογλου μέσα από τις δηλώσεις του και τα γραπτά του για «συμπατριωτισμό» στην ευρύτερη Βαλκανική, για την στενή ελληνοτουρκική οικονομική συνεργασία που προκρίνει ο Ερντογάν, όπως το 2010, όταν κατέφθασε στην Ελλάδα με επιτελείο 100 και πλέον επιχειρηματιών.
Έτσι, τον τελευταίο καιρό, η Τουρκία διεκδικεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή στην ελληνική οικονομία: Στις ελληνικές εξαγωγές, η Τουρκία είναι πλέον στη δεύτερη θέση πίσω από τη Γερμανία. Τα τελευταία χρόνια σημειώνουν διαρκή αύξηση: από 1 δισεκατομμύρια 150 εκατομμύρια δολάρια, που ήταν το 2008, αυξήθηκαν στα 3 δισεκατομμύρια 300 εκατομμύρια δολάρια.
Από την άλλη πλευρά, τον τελευταίο καιρό, παρατηρείται έντονη κινητικότητα σε ό,τι έχει να κάνει με τις τουρκικές επενδύσεις στην Ελλάδα:
–  Ο όμιλος Dogus εξαγόρασε τις μαρίνες που ήταν στην ιδιοκτησία του ομίλου Κυριακούλη: στη Ζέα, τη Λευκάδα, την Καλαμάτα και στα Γουβιά της Κέρκυρας. Ένα μήνα πιο πριν, ο ίδιος όμιλος είχε αποκτήσει το 50% της Μαρίνας του Φλοίσβου. Επίσης, στον ίδιο κλάδο, τον περασμένο Μάιο, η τουρκική «Setur Servis Turistik» ανέλαβε, από κοινού με τη «Folli Follie», τη λειτουργία της τουριστικής μαρίνας της Μυτιλήνης.
- Η Μακεδονική Χαρτοποιία, με παραγωγή άνω των 100.000 τόνων ετησίως, πουλήθηκε σε εταιρεία τουρκικών συμφερόντων. Με αυτήν την εξαγορά η τουρκική ΡΑΚ έγινε η 4η μεγαλύτερη χαρτοβιομηχανία της Ευρώπης.
- Τουρκικές εταιρείες στον χώρο του λιανικού εμπορίου λειτουργούν ήδη ή εκφράζουν τη διάθεση για μεγάλες επενδύσεις στην Ελλάδα (εστίαση, ένδυση, έτοιμα έπιπλα).
– Ιδιαίτερη κινητικότητα αναπτύσσεται στην Ανατολική Μακεδονία και στη Θράκη. Εκεί πρωταγωνιστούν εταιρείες του τουρκικού «ισλαμικού καπιταλισμού». Χαρακτηριστικό παράδειγμα την ILSAM, με έδρα σε Θεσσαλονίκη-Κομοτηνή, τα κεφάλαια της οποίας φέρεται να ανήκουν στο βακούφι  «Μπιρλίκ βακφέ», που ανήκει στο κυβερνών AKP.
– Tέλος, είναι οι δραστηριότητες στον τραπεζικό τομέα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό της Ζιράτ. Η Ζιράτ λειτουργεί από το 2006 στη Θράκη, ως άμεση συνέπεια της συμφωνίας που πραγματοποίησε η Εθνική για την εξαγορά της Finansbank. H δραστηριότητά της, σε ό,τι αφορά στη μειονότητα, πραγματοποιείται σε στενή (ανοιχτή) σχέση με το εκεί προξενείο, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που ο ψευδομουφτής καλεί ανοιχτά τους πιστούς να καταθέσουν τα χρήματα τους στην Τράπεζα.
Τελευταία, η Ζιράτ φέρεται να ηγείται ευρύτερης πρωτοβουλίας που λαμβάνει η τουρκική πρεσβεία στην Ελλάδα, για την εμπλοκή των τουρκικών κεφαλαίων στην ελληνική αγορά, η οποία ξεκινάει με την παροχή φθηνών, επιδοτούμενων δανείων σε Έλληνες αγρότες και επιχειρηματίες, με τη διαμεσολάβηση του γραφείου του ΟΗΕ στην Αθήνα. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, οι Έλληνες αξιωματούχοι υποδέχτηκαν θετικά την πρόταση.
Χαρακτηριστική για το ποιόν της Τράπεζας, η ιστορία εμπλοκής που έχει στην ελληνοτουρκική διαμάχη (χρηματοδοτούσε τον στρατό του Κεμάλ το 1920-1922, ήταν ο κύριος αποδέκτης του σκληρού κεφαλικού φόρου που επέβαλε το τουρκικό κράτος στους Έλληνες της Πόλης την περίοδο 1941-1942, χρηματοδότησε την ίδρυση της τουρκοκυπριακής Αγροτικής Τράπεζας το 1958). Επίσης, εξίσου χαρακτηριστική για τον τύπο της δραστηριότητάς της είναι οι καταγγελίες αγγλόφωνων κουρδικών εφημερίδων και ειδησεογραφικών πρακτορείων ότι, στο Ιράκ, το υποκατάστημα της Ζιράτ λειτουργεί ως υποσταθμός των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.
Σε ό,τι αφορά στις καταναλωτικές υπηρεσίες και στη λιανική, κεντρικό πρόβλημα για την επέκταση των τουρκικών επιχειρήσεων στην ελληνική αγορά είναι η αρνητική στάση που έχουν οι Έλληνες στα τουρκικά προϊόντα (π.χ. η Ιστικμπάλ με τα έπιπλα δεν πάει πολύ καλά γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο). Εδώ ακριβώς είναι που παίζουν κάποιο ρόλο και τα τουρκικά σήριαλ, και είναι ένας ακόμα λόγος για τον οποίο οι Τούρκοι τα δίνουν πιο φτηνά στα ελληνικά κανάλια, γιατί προσβλέπουν σε μια αλλαγή της στάσης της κοινής γνώμης – που ασφαλώς θα έχει αντίκτυπο και στις καταναλωτικές τους προτιμήσεις.
Έπειτα από όλα αυτά, αντιλαμβανόμαστε ότι, όντας έξω από την Ε.Ε., οι τάσεις αυτές θα είχαν μεγιστοποιηθεί και η πίεση για δορυφοροποίησή μας από την Τουρκία θα γίνει εντονότερη. Βέβαια, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, το επιχείρημα αυτό μπορεί να αποδυναμωθεί στο μέτρο που θα επικρατήσει πλήρως η «Γερμανική Ευρώπη», καθώς ο γερμανικός ιμπεριαλισμός προωθεί τη γραμμή της «συνεργασίας» με τον νεο-οθωμανισμό για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων (βλέπε τι έγινε στο Κόσοβο).
Ως προς αυτά, τι έχει να πει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου; Είναι τάχα «υπερεκτιμημένη» η τουρκική οικονομική επιρροή στην Ελλάδα και την ευρύτερη Βαλκανική; Κι αν δεν είναι, τι θα μπορούσε να κάνει μια «κυβέρνηση της ελληνικής αριστεράς» για να την αποτρέψει; Εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται σε όλη της την έκταση η… υποτίμηση του νεο-οθωμανισμού από την άποψη περί δραχμής που πρεσβεύει ο Π. Παπακωνσταντίνου.
Διότι δεν έχει τίποτα να προτείνει πέρα από μια «στρατηγική συμμαχία» με την τουρκική αριστερά και τους Κούρδους αντάρτες, με σκοπό να στηρίξει εκείνες τις δυνάμεις στο εσωτερικό της Τουρκίας που αντιπολιτεύονται την επεκτατικότητα του Ερντογάν. Πέρα από αυτό όμως… «νυξ» ή, πολύ χειρότερα, σε μια ύστατη προσπάθεια να διασκεδάσει τους κινδύνους που επιφυλάσσει το «πρόταγμα Ερντογάν» για την Ελλάδα υποστηρίζει…:
Μια πρώτη κίνηση θα ήταν ένα πραγματικό αντιπολεμικό μέτωπο με την τουρκική Αριστερά που θα έπαιρνε πρωτοβουλίες για να εκθέσει την κυβέρνηση Ερντογάν, να τη φέρει σε δύσκολη θέση, όπως η πρωτοβουλία για ισόρροπη μείωση των εξοπλισμών. Επίσης θα μπορούσε να πάρει κοινές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους. Επί παραδείγματι να προτείνει μια κοινή πρωτοβουλία της Ελλάδας με την Τουρκία έστω και με την κυβέρνηση Ερντογάν (υπορ. δική μου) ή όποια άλλη, για να σπάσει το εμπάργκο εις βάρος των Παλαιστινίων (οι Τούρκοι όπως γνωρίζουμε, έστειλαν στη Γάζα το «Μάβι Μαρμαρά»), για την πλήρη αποπυρηνικοποίηση της περιοχής, που σημαίνει να καταργήσει το Ισραήλ τα πυρηνικά του όπλα. Μ’ αυτό τον τρόπο θα επιχειρήσει να ωθήσει τον Ερντογάν στο έπακρο των φιλοαραβικών και αντιιμπεριαλιστικών του διακηρύξεων ή να τον εκθέσει, αν φανεί ασυνεπής, και να δοθεί έτσι προβάδισμα στην ειρηνική διπλωματία των λαών. 18
Εν ολίγοις, από εκεί που κουβεντιάζαμε για το εάν ο νεο-οθωμανισμός είναι υπερεκτιμημένος, περάσαμε στο ότι αξιώνει «φαντασιακά» να παίξει ρόλο μεγάλης δύναμης στην ευρύτερη περιοχή, κι από εκεί στο «να συνεργαστούμε μαζί του για να τον… εκθέσουμε». Πίσω από αυτά, δυστυχώς, κρύβεται η απόλυτη επίγνωση ότι η ύπαρξη της νεο-οθωμανικής απειλής, και άρα η πραγματικότητα του διμέτωπου αγώνα που αυτή συνεπάγεται, ταυτόχρονα ενάντια στην αποικιοποίηση Δύσης και Ανατολής, καθιστά εξαιρετικά ανεδαφική τα στρατηγική της ολικής ρήξης με τη Δύση που εισηγείται. Μία και μόνο προϋπόθεση θα μπορούσε να στηρίξει μια ανάλογη στρατηγική μετωπικής ρήξης με τη Δύση, η συγκρότηση ενός βαλκανικού πόλου και η πιθανή στήριξή του στην και από τη Ρωσία. Όμως, σήμερα βρισκόμαστε πολύ μακριά από κάτι τέτοιο και εξ άλλου το παράδειγμα της Κύπρου και της εγκατάλειψής της από τη Ρωσία είναι πολύ πρόσφατο, γι’ αυτό ομολογεί, λίγο ως πολύ, ότι «αν παίρναμε στα σοβαρά την Τουρκία, η ελληνική αριστερά δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα», και μερικές σελίδες μετά, ενώ έχει τελειώσει, υποτίθεται, με το ζήτημα της «φαντασιακής» απειλής του νεο-οθωμανισμού, λέει:
Σ’ αυτό το φόντο, μια αριστερή κυβέρνηση θα κριθεί, ας το πούμε έτσι, στο «γεωοικονομικό πεδίο». Μια χώρα με πρωτογενές έλλειμμα, απομονωμένη στο σύγχρονο κόσμο, θα χρειαστεί να κάνει κάποιες συμμαχίες και ενδεχομένως κάποιο δικό της οικονομικό και πολιτικό «Μπρεστ Λιτόφσκ»19.
Ας ελπίσουμε, ότι, μετά την ρήξη με τη Δύση, ο Π.Π. δεν εννοεί το «Μπρεστ Λιτόφσκ» με τους όρους μιας τακτικής συμμαχίας με τον νεο-οθωμανισμό. Στην περίπτωση που το κάνει, αξίζει να του υπενθυμίσουμε πάντως ότι η Ρωσία των μπολσεβίκων, με τη συνθήκη του Μπρέστ Λιτόφσκ, εγκατέλειψε την κατεχόμενη Πολωνία, και όχι βέβαια κάποια Κύπρο, Θράκη ή μέρος του Αιγαίου, όπως θα αναγκαστούμε να κάνουμε εμείς…

6. Αντί επιλόγου
Οι συμπληγάδες της υποταγής και του… απονενοημένου διαβήματος
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι έχει δίκιο ο… Σαμαράς και ο Στουρνάρας; Και βέβαια όχι. Σημαίνουν κατ’ αρχάς ότι, σε εποχές απελπισίας, σε εποχές όπου βασιλεύουν οι αυταπάτες, η διάδοση της αλήθειας είναι μια πράξη επαναστατική.
Στη δική μας περίπτωση, ένα «Μέτωπο Ανατροπής» θα πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να βγει και να παραδεχθεί ανοιχτά ότι δεν υπάρχει άμεσα δυνατότητα υλοποίησης ενός Σχεδίου Β’, το οποίο θα αποκαταστήσει ως δια μαγείας όσα χάθηκαν τα τελευταία πέντε ή έξι χρόνια. ΟΙ Έλληνες εξακολουθούν να βρίσκονται κάτω από τον ζυγό της τρόικας, διότι διαθέτουν τις συγκεκριμένες ενδοτικές και προδοτικές ελίτ και κυρίως διότι το παρασιτικό–δουλοκτητικό  μοντέλο έχει διαβρώσει το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και τις ίδιες τις λαϊκές τάξεις, έτσι ώστε είναι πολύ δύσκολο να αντιδράσουν αποτελεσματικά. Μέχρι σήμερα, αντιδρούν κατ’ εξοχήν αμυντικά, έχουν αποδομήσει το πολιτικό σύστημα, αλλά δεν έχουν ακόμα αναδείξει κάποιες εναλλακτικές οικονομικές και κοινωνικές προτάσεις. Γι’ αυτό έξαλλου αναλίσκονται σε ονειροφαντασίες οι διάφοροι επίδοξοι σωτήρες του.
Κατά τα άλλα, αυτό που πραγματικά μπορεί να γίνει στην Ελλάδα είναι να οργανωθεί ένα κίνημα στην προοπτική του παρατεταμένου, «αντάρτικου» πολέμου. Με ποια έννοια;
Πρώτον, με την έννοια ότι θα γυρεύει τη μεγιστοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων σε κάθε εστία της κοινωνίας όπου αποπειράται να περάσει τα σχέδιά της η Τρόικα. Πρώτος στόχος, δηλαδή, θα είναι να μπλοκάρει τα σχέδιά της και την πολιτική της κυβέρνησης που τα υλοποιεί. Να προκαλεί δηλαδή φθορές στη μηχανή της μεταμοντέρνας κατοχής, ελαχιστοποιώντας την καταστροφή που προκαλεί στη χώρα. Και αυτό συνέβη ήδη με την φορολογική απεργία που υποχρέωσε σε σχετική  αναδίπλωση των φορομπηχτικών μέτρων. Παράλληλα, πρέπει να ενθαρρύνουμε και να οργανώσουμε κάθε έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης, ως δίχτυ αυτοπροστασίας του ελληνικού λαού ενάντια στην ραγδαία φτωχοποίηση, δίχτυ το οποίο ακόμα είναι εξαιρετικά αναιμικό και στηρίζεται προνομιακά από τους παραδοσιακούς θεσμούς, όπως η Εκκλησία πρωταρχικά και η τοπική αυτοδιοίκηση δευτερευόντως.
Δευτέρον, να επεξεργαστεί βήμα-το-βήμα ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Βεβαίως, οι φραγμοί που βάζει η Ε.Ε. και η πολιτική της Τρόικας δυσχεραίνουν την εξέλιξή του. Ωστόσο, η δυναμική της παραγωγικής ανασυγκρότησης θα πρέπει να αρχίσει να εξελίσσεται στην πράξη, προκειμένου να συγκρουστεί με την πραγματικότητα της αποικίας χρέους και αν χρειαστεί να οδηγήσει στη ρήξη από θέσεις ανασυγκρότησης! Η ρήξη θα καταστεί δυνατή μόνο αν θα υπάρχει η πραγματική βάση ενός ελάχιστου παραγόμενου πλούτου, ο οποίος θα επιτρέψει την απεξάρτησή μας από το ευρώ.
Τρίτον, να καταρτίσει διεθνή στρατηγική και τακτική για τη χώρα, υιοθετώντας τη στρατηγική ενός «διπλωματικού αντάρτικου». Δηλαδή, να κοιτάξουμε να εκμεταλλευτούμε τις ευρύτερες αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ε.Ε., κύρια με τον ευρωπαϊκό Νότο. Να εκμεταλλευτούμε την κρίση στην Ιταλία, την αποσταθεροποίηση στην Πορτογαλία και την Ισπανία και να συντονιστούμε με τα βήματά τους. Διότι, τα μεγέθη είναι αμείλικτα, και οποιαδήποτε σύγκρουση θα πρέπει να δώσουμε, θα πρέπει να την πραγματοποιήσουμε από κοινού με άλλες χώρες της ευρωζώνης. Και μόνο σε περίπτωση ενός ευρύτερου μετώπου να προχωρήσουμε ακόμα και σε ρήξεις στο νομισματικό πεδίο, αν καταστεί αναγκαίο. Ρήξεις που μπορεί να οδηγήσουν είτε σε διάλυση του ευρώ, είτε σε έξοδο του Νότου, είτε  σε έξοδο της… Γερμανίας, αν η Γαλλία συνταχθεί με τον Νότο.
Τέταρτον, και κυριότερο. Να σταθούμε στις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κρίσης. Κι εδώ θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς: Η ελληνική κοινωνία είναι μια παρηκμασμένη κοινωνία. Έτσι, δεν νοείται αγώνας ενάντια στην αποικία χρέους, δίχως ταυτόχρονα να είναι και αγώνας ενάντια στην εσωτερική μας παρακμή. Σε επίπεδο αρχών και αξιών, σε πολιτιστικό επίπεδο, στην ανασυγκρότηση της ταυτότητάς μας.
Εδώ τίθεται ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Το ζήτημα του χρόνου, το κυριότερο επιχείρημα των υποστηρικτών της άμεσης επιστροφής στο εθνικό νόμισμα είναι ότι η λεηλασία εξελίσσεται εδώ και τώρα, κι ότι αύριο θα είναι πολύ αργά για οτιδήποτε.
Δυστυχώς, κι εδώ θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς: Ήδη, η χώρα έχει περιέλθει σε συνθήκες μεταμοντέρνας κατοχής. Επομένως, δεν τίθεται ζήτημα να την αποφύγουμε, τίθεται ζήτημα να την αποτινάξουμε. Ως προς αυτό, το ζήτημα του χρόνου τίθεται αντιφατικά.
Απ’ τη μία, όντως λειτουργεί σε βάρος μας καθώς οι όροι διαβίωσης της πλειοψηφίας επιδεινώνονται.
Από την άλλη, οι ίδιες οι αντιφάσεις του «γερμανικού σχεδίου» απελευθερώνουν δυνάμεις που μπορούν να τροφοδοτήσουν με τη σειρά τους την αντίσταση στην αποικία χρέους. Δεν είναι μόνο ότι παροξύνουν τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας. Μέσα από την κρίση του παρασιτικού μοντέλου αναπόφευκτα αναδεικνύονται αντίρροπες δυναμικές, οι εξαγωγές βελτιώνονται (αυξήθηκαν κατά 59% τα 4 τελευταία χρόνια), η πρωτογενής παραγωγή σηκώνει κεφάλι κ.ο.κ. Προοπτικά, αυτές οι δυναμικές έρχονται σε αντίθεση με το σχέδιο των αντιπάλων. Και αυτοί οι μετασχηματισμοί μας δίνουν όχι μόνο μεγαλύτερη δυνατότητα αντίστασης αλλά και μας επιτρέπουν βαθύτερες ρήξεις όταν και όποτε χρειαστεί.
Ταυτόχρονα βαθαίνουν και οι αντιθέσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, το αντιδραστικό πρόσωπο της Γερμανίας αποκαλύπτεται μέρα με τη μέρα, πράγμα που ευνοεί τις αντισυσπειρώσεις, ιδιαίτερα μεταξύ των χωρών που πλήττονται περισσότερο. Και σε παγκόσμιο επίπεδο όμως, αργά αλλά σταθερά, τα BRICS ετοιμάζουν την δική τους απάντηση στις γεωπολιτικές και γεω-οικονομικές προκλήσεις της Αμερικής και της Ευρώπης.
Ο παρατεταμένος αγώνας που θα πρέπει να δώσει ο ελληνικός λαός, επομένως, είναι ταυτόχρονα και μια μάχη αντοχής. Μια μάχη με τον χρόνο, καθώς παράλληλα θα εκμεταλλεύεται τις αντιφάσεις του αντίπαλου σχεδίου, τις διεθνείς και τις εσωτερικές αντιθέσεις που προκαλεί.
Εν κατακλείδι, η συζήτηση για το νόμισμα, με τον τρόπο που διεξάγεται, είναι παραπλανητική. Διότι συγκαλύπτει τις πραγματικότητες της χώρας, την πραγματική της θέση και κατάσταση, ποιες απειλές δοκιμάζουν τον ελληνισμό στην αυγή του 21ου αιώνα. Εάν δεν το έχουμε καταλάβει, αυτό που παίζεται στην εποχή μας είναι η συλλογική μας ύπαρξη. Όταν λέμε «αποικία χρέους», δεν εννοούμε μια οποιαδήποτε διαδικασία αποικιοποίησης, σαν αυτή που συντελέστηκε κατά το άμεσό παρελθόν στη Λατινική Αμερική.
Εννοούμε ότι η συνέργεια της Ευρωπαϊκής Δύσης και της νεο-οθωμανικής Ανατολής, σε συνδυασμό με την δική μας εσωτερική παρακμή, δημιουργούν όρους οριστικής υπαγωγής μας σε συνθήκες μεταμοντέρνας υποδούλωσης: Δημογραφικά συρρικνωνόμαστε, ο τόπος ερημώνει, οι νέοι τον εγκαταλείπουν, παράλληλα  βιώνουμε το σκληρότερο πρόσωπο της γερμανικής Ευρώπης, δίπλα μας βρίσκεται μια Τουρκία που αξιώνει ρητά να αναβιώσει, υπό μια νέα εκδοχή, τις αυτοκρατορικές πραγματικότητες των Βαλκανίων του 16ου αιώνα, και ταυτόχρονα επάνω μας διασταυρώνεται η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στην ανθρώπινη ιστορία, από την Ανατολή προς τη Δύση και από τον Βορρά προς τον Νότο. Σε αυτές τις συνθήκες, εάν συνεχίζουμε για πολύ να παίζουμε τους στρατηγούς Μπρανκαλεόνε ή τους Αντάρτες στις Μπανάνες του Γούντι Άλεν, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να επιβεβαιώσουμε την αμείλικτη ετυμηγορία των γραφών: «Μωραίνει κύριος ον βούλεται απωλέσαι».
Εμείς, επειδή έχουμε περάσει όλη τη μακρά περίοδο της μεταπολίτευσης στην ουσιαστική αντιπολίτευση με το σύστημα στο σύνολό του, επειδή έχουμε μάθει να αντιστεκόμαστε, επειδή ξέρουμε την ιστορία μας και έχουμε αποδείξει έμπρακτα πως δεν παίζουμε στα ζάρια την τύχη της χώρας, δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε μαθήματα επαναστατικότητας από μεταλλαγμένους κνίτες, υπαλλήλους μεγάλων τραπεζών, βολεμένους για χρόνια σε δημοσιογραφικούς οργανισμούς και κοινοβούλια. Εμείς θέλουμε πραγματικά να πραγματοποιηθεί μια μεγάλη επαναστατική ανατροπή και παλεύουμε γι’ αυτήν και ξέρουμε πως πρώτη προϋπόθεση της αλλαγής είναι η αλλαγή στις νοοτροπίες. Μαζί με τη μεταπολίτευση, πρέπει πριν από όλα να πεθάνει η εύκολη παρόλα, η δημοκοπία, ο «σοσιαλισμός» του «αμύνεσθαι περί πάρτης», όλα αυτά που οδήγησαν το μεγάλο δημοκρατικό κίνημα της μεταπολίτευσης σε εκφυλισμό. Εμείς είμαστε πραγματικοί αντίπαλοι του καθεστώτος, γι’ αυτό και στα κανάλια τους  περνοδιαβαίνουν οι γιαλατζή επαναστάτες του «κόμματος της δραχμής».
Επιμέλεια, Γ.Κ.
Σημειώσεις
1. Mao ZeDong, On protracted War, Selected Writings, Vol. 2, Foreign Language Press, Peking 1965, σ. 113-118.
2. «Ευρώ ή δραχμή; Σχέδιο Β. Ερωτήσεις και απαντήσεις» στο συλλογικό έργο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, Ο Μόνος δρόμος είναι ο δεύτερος δρόμος. Ευρώ ή δραχμή; Σχέδιο Β. Εκδ. Κοροντζή, Αθήνα 2013, σ. 29.
3. Ό.π., σ. 61-68.
 4. «Ευρώ ή δραχμή; Σχέδιο Β. Ερωτήσεις και απαντήσεις» στο Ο Μόνος δρόμος…, σ. 18.
5. Ό.π., σ. 18.
 6. Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Η μεγάλη πρόκληση: Η κρίση, η αριστερά, η εξουσία, Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2013, σ. 69-70.
7. Ό.π., σ. 81.
8. Ό.π., σ. 19.
9. Ό.π., σ. 61-62.
10. Ό.π., σ. 67.
11. Π. Παπακωνσταντίνου, Η μεγάλη…, σ. 17.
12. Μέτωπο Αλληλεγγύης…, ό.π., σ. 19.
 13. Ό.π., σ. 27.
 14. Μέτωπο Αλληλεγγύης… ό.π., σ. 63.
 15. Μέτωπο Αλληλεγγύης… ό.π., σ. 68.
16. Μέτωπο Αλληλεγγύης… ό.π., σ. 83.
17. Μέτωπο Αλληλεγγύης… ό.π., σ. 85.
18. Μέτωπο Αλληλεγγύης… ό.π., σ. 86.
19. Μέτωπο Αλληλεγγύης… ό.π., σ. 89.