Ενδιαφέρουσα θέση

Ανοιχτή επιστολή προς την Ο.Λ.Μ.Ε.
Απεργία στις Πανελλήνιες Εξετάσεις,

Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Με αφορμή την ανακοίνωση της εισήγησης του Δ.Σ. της Ο.Λ.Μ.Ε. προς τις Γενικές Συνελεύσεις των Ε.Λ.Μ.Ε.,1 θα ήθελα να σας επισημάνω τα ακόλουθα.
Σε λίγους μήνες συμπληρώνονται δυο χρόνια από την αρχή του τέλους της αθωότητας, την υπογραφή του μνημονίου.2 Οι αλλεπάλληλες ταπεινώσεις που δέχεται όχι μόνο ο κλάδος των εκπαιδευτικών, αλλά και η πλειονότητα των εργαζόμενων τα δυο αυτά χρόνια, είναι πέρα από κάθε όριο και αρρωστημένη φαντασία.

Το σύνολο των συναδέλφων έχει πλέον κουραστεί και σιχαθεί τις ακίνδυνες 24ωρες και 48ωρες απεργίες!

Οι εν λόγω απεργίες αποτελούν ντουφεκιές στον αέρα που εκτός της ελεγχόμενης εκτόνωσης των απεργών, τα μόνα αποτελέσματα που αποφέρουν είναι η συνακόλουθη μηνιαία μείωση των αποδοχών τους και η απαξίωση της κινητοποίησης. Για παράδειγμα, όλος ο κλάδος θυμάται με οργή και απογοήτευση την προκήρυξη απεργίας στις 11 Μαΐου του 2011,3 μια μέρα μετά τη λήξη του σχολικού έτους και μια μέρα πριν τις Πανελλήνιες Εξετάσεις.4 Είτε απεργούσαμε, είτε όχι, δε θα το καταλάβαινε κανένας.

Το πρόγραμμα δράσης που αναφέρεται στην εισήγηση κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά για άλλη μια φορά προτείνει κλιμάκωση σε λάθος στιγμή. Οι λανθασμένες κορυφώσεις και οι άστοχες απεργίες μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση.

Άλλη μια 48αρη απεργία από τους Καθηγητές τις μέρες που θα συζητείται στη βουλή η νέα δανειακή σύμβαση, δε θα αποτελέσει πλήγμα για την κυβέρνηση.

* Ο Αναστάσιος Βαφειάδης είναι καθηγητής στο ΓΕ.Λ. Καμπάνη Κιλκίς και Δρ. Χημείας.

ΦΩΤΗΣ Α.

Κάθε κλάδος πρέπει να πραγματοποιήσει απεργία τις χρονικές στιγμές στις οποίες θα ασκήσει ουσιαστική πίεση. Για τους εκπαιδευτικούς αυτή η στιγμή είναι μια φορά το χρόνο.

Ανεξάρτητα από την κυβέρνηση που θα υπάρχει το επόμενο διάστημα, η Ο.Λ.Μ.Ε. οφείλει έστω και την ύστατη στιγμή, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.  Εκτός από τις αναγκαίες περιοδείες και επιστολές πρέπει να δημιουργήσει απεργιακά ταμεία και να προετοιμάσει όλο τον κλάδο για τη μητέρα των μαχών. Η επιτυχία μιας απεργίας έγκειται στην σωστή και έγκαιρη προετοιμασία της.

Με ευκαιρία λοιπόν της επικείμενης Γενικής Συνέλευσης των Προέδρων των Ε.Λ.Μ.Ε., σας προτείνω όπως περιλάβετε στις προτάσεις σας την κορύφωση των δράσεων με επαναλαμβανόμενες απεργίες τις ημέρες των Πανελληνίων εξετάσεων. Είναι προτιμότερο οι μαθητές μας να χάσουν ένα μήνα, παρά μια ολόκληρη ζωή και μια ολόκληρη χώρα. Αν χαθεί και φέτος η ευκαιρία, σε λίγους μήνες με τη εφαρμογή των επικείμενων μέτρων5,6 θα είναι πολύ αργά.

Με αφοριστικές ανακοινώσεις, δελτία τύπου και επιλεκτικά ανώδυνες 24ωρες απεργίες, δε θα «πέσει η Βαστίλη».

Η εκτίμηση πλέον πολλών συναδέλφων είναι πως η εφαρμογή τόσο απάνθρωπων μέτρων σε βάρος των απλών πολιτών μπόρεσε να υλοποιηθεί γιατί βασίστηκε σε δυο πυλώνες. Στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε.) και στο συνδικαλισμό. Αφενός, τα Μ.Μ.Ε. (ενίοτε με μικρές βοήθειες από κυβερνητικά στελέχη) με συστηματικό τρόπο απαξίωσαν τους Δημοσίους Υπαλλήλους (Δ.Υ.), προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη να δεχτεί ευνοϊκά τα επικείμενα μέτρα (κυρίως) κατά των Δ.Υ. Αφετέρου, οι συνδικαλιστές ουσιαστικά αποτέλεσαν ανάχωμα του ποταμού της οργής των Υπαλλήλων. Είτε με την προκήρυξη 24ωρων απεργιών για παροδική εκτόνωση του θυμού, είτε με πυροσβεστικές παρουσίες στις Υπηρεσίες για να ηρεμήσουν τους εργαζόμενους (για παράδειγμα σε όλους μας ηχούν ακόμα οι ψίθυροι ότι με το νέο μισθολόγιο θα δούμε μια μικρή αύξηση…), η πλειονότητα των συνδικαλιστών βοήθησε συνειδητά ή ασυνείδητα στην πραγματοποίηση των σχεδίων της κυβέρνησης.

του Αναστάσιου Π. Βαφειάδη*

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική!!!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=fzXZYdRoEWE

ΓΕΩΡΓΙΑ  Α.

Δ.Καζάκης στον Αντένα στις 30/1/2012

https://www.youtube.com/watch?v=sWI6hmgclQg&feature=related

Γεώργιος Τσ.

Μέχρι πού θα φτάσει το θράσος και το ψέμμα τους;

http://vimeo.com/36138296

Προσέξτε το βλέμμα τής  ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,.....προσθέστε ότι θέλετε. 

TA ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ

Οικονομία — Φεβρουαρίου 2, 2012 9:22 πμ

ΤΟ ΜΕΓΑ ΦΙΑΣΚΟ ΤΟΥ «ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ» (PSI+)

Posted by admin

Οι ευρωπαίοι εταίροι μάς ανήγγειλαν πολλές φορές, στα δύο αυτά τελευταία χρόνια, λύσεις που δήθεν θα μας έσωζαν. Η τελευταία αναφέρεται στο κούρεμα, κατά 50%, του χρέους με στόχο να καταστεί βιώσιμο. Πρόκειται, ουσιαστικά, για προσπάθεια αναδιάρθρωσης-αναδιαπραγμάτευσης του χρέους μας, που είχα υποδείξει από την πρώτη στιγμή, ως ικανοποιητική λύση, αλλά οι αρμόδιοι την απέρριπταν μετά βδελυγμίας, υποστηρίζοντας ότι προέρχεται από εχθρούς του Έθνους, που δε θέλουν το Μνημόνιο, παρότι αυτό «είναι η ευτυχία μας»! Τότε, στις αρχές των δεινών μας, ένα κούρεμα 20-25% θα ήταν αρκετό, ενώ δεν θα έφθανε ούτε 80% τώρα. Είναι, όμως, πολύ αργά πια και γι’ αυτό, δεδομένου ότι παράλληλες αρνητικές εξελίξεις, στις οποίες αναφέρομαι στη συνέχεια, αποκλείουν την ευόδωσή του.
Η μεθόδευση αυτού του κουρέματος, σε συνδυασμό με το δάνειο των 130Ε δις. που θα το συνόδευε, και που χωρίς αυτό χρεοκοπούμε, βαδίζει προς ολοκληρωτικό φιάσκο. Ωστόσο, οι πληροφορίες της κυβέρνησης για το πρόβλημά μας, όπως αυτές επαναλαμβάνονται πιστά από τα ΜΜΕ, μάς αποκρύπτουν μεθοδικά την αλήθεια, επιχειρώντας έτσι να μας αποκοιμίσουν.
Πράγματι, το PSI+ βασίστηκε σε δύο sine-qua-non προϋποθέσεις οι οποίες, όπως συμβαίνει συνήθως τα τελευταία δύο χρόνια αποδείχθηκαν εξωπραγματικές. Αυτό βέβαια οφείλεται στο ότι οι εταίροι μας μάς αντιμετωπίζουν ως «βαρίδιο», με το οποίο ασχολούνται εντελώς παρεμπιπτόντως και με ασύγγνωστη προχειρότητα, αποκλειστικά και μόνο επειδή φοβούνται ότι μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία μας θα έθετε σε θανάσιμο κίνδυνο την ευρωζώνη. Ειδικά τώρα που, και αυτή η ίδια, ουσιαστικά χαροπαλεύει, με την Πορτογαλία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και την Ιταλία έτοιμη να αναφλεγεί. Έτσι, οι εταίροι μας, προτάσσοντας τα όποια δικά τους συμφέροντα, μας μεταχειρίζονται ανερυθρίαστα ως πειραματόζωα, εφαρμόζοντας επάνω μας τις εκάστοτε εμπνεύσεις τους, που συνήθως δεν έχουν προηγουμένως δοκιμαστεί. Τέτοιο είναι κατεξοχήν και το μέτρο της συμμετοχής των ιδιωτών σε πτώχευση, που όταν το ζεύγος Μέρκελ-Σαρκοζύ το ανακοίνωσε στον κ. Jean-Claude Trichet, πρ. πρόεδρο της ΕΚΤ, αυτός θύμωσε πολύ και φώναξε: «θα μου καταστρέψετε την Ευρώπη».
Οι δύο λοιπόν προϋποθέσεις sine-qua-non, επάνω στις οποίες βασίστηκε το όντως απερίγραπτο συνονθύλευμα του κουρέματος του ελληνικού χρέους, είναι οι εξής:
Πρώτον, ότι το 2020 το χρέος μας, ως ποσοστό στο ΑΕΠ θα είναι 120%, όσο δηλαδή ήταν και το έτος έναρξης των προβλημάτων μας, δηλαδή το 2009. Η τραγικότητα και η ωμή ειρωνεία αυτού του Σισύφειου έργου, ουδόλως απασχόλησε τους κατακτητές μας, παρότι θα υποχρέωνε την Ελλάδα επί 11 συναπτά χρόνια, να υφίσταται απάνθρωπες και αιματηρές θυσίες, χωρίς το οποιοδήποτε αντίκρισμα. Αντιθέτως, μάλιστα, η τρόικα εμφανίστηκε ικανοποιημένη με την φρούδα υπόθεση ότι το 2020, μετά από μια περίοδο κόλασης, η κατάσταση στην Ελλάδα δεν θα ήταν χειρότερη από ότι στην αρχή, δηλαδή το 2009. Επαναπαύθηκαν, έτσι, με την ουτοπία του δήθεν βιώσιμου χρέους, που θα επέτρεπε την εκταμίευση του δανείου των 130Ε δισ., με το οποίο έλπιζαν ότι θα τελείωναν μ’ εμάς. Οι εταίροι μας, όμως, έκαναν και στο σημείο αυτό λάθος, δεδομένου ότι σύμφωνα με πρόσφατες και απολύτως έγκυρες μελέτες, επί του θέματος, ένα χρέος θεωρείται βιώσιμο μόνο όταν δεν υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ. Δεν είναι, ωστόσο, αυτό το κύριο θέμα, εφόσον δυστυχώς υπάρχουν άλλα πολύ πιο φαρμακερά αγκάθια στην υπόθεση του κουρέματος. Αναφέρομαι, πολύ συγκεκριμένα, σε εντελώς πρόσφατη ανάλυση του ΔΝΤ, για το ελληνικό χρέος, που το ανεβάζει για το 2020 σε 135% του ΑΕΠ μας, και που επομένως δεν είναι δυνατόν να μας δοθεί αυτό το δάνειο των 130Ε δις.
Υπάρχει, όμως, και δεύτερο αγκάθι, που σχετίζεται απολύτως με το αμέσως προηγούμενο, και που με τη σειρά του κάνει ανεφάρμοστη αυτή τη μεθόδευση, γνωστή ως PSI+. Και το αγκάθι αυτό έχει σχέση με την πρωτοφανή σε βάθος, και για 5η συνεχή χρονιά ύφεση της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται, ωστόσο, για ύφεση, που δεν επιτρέπει εκπλήξεις, δεδομένου ότι το Μνημόνιο και τα απερίγραπτα συνοδευτικά του, ήταν βέβαιο ότι θα την προκαλούσαν. Η ύφεση αυτή, που έχει καταποντίσει το ΑΕΠ μας τουλάχιστον κατά 12 μονάδες, είναι απολύτως φυσικό να αποθαρρύνει τους ιδιώτες δανειστές μας, να συμφωνήσουν σε κάποιο σχήμα με την κυβέρνηση χώρας, που εξαφανίζεται.
Και τώρα; Μα τώρα, έστω κι αν φαινομενικά καταλήξει σε συμφωνία το κούρεμα, μας πάνε σίγουρα για ελεγχόμενη χρεοκοπία, διατηρώντας μας προς το παρόν στην ευρωζώνη, απλά και μόνο για να μην τεθεί σε κίνδυνο εξαιτίας της αποχώρησής μας. Αυτή είναι η φρικώδης πραγματικότητα. Έχουμε, λοιπόν, το δικαίωμα να παραμένουμε απαθείς, ενώ είναι ζήτημα ζωής και θανάτου η ανάγκη να σώσουμε ότι μπορεί ακόμη να διασωθεί από βωμούς και εστίες;
Είναι, βεβαίως γνωστό ότι οι εταίροι μας επιρρίπτουν τις ευθύνες επάνω μας, γιατί δήθεν είμαστε ανίκανοι να εφαρμόσουμε τα «μεγαλοφυή τους σχέδια», και τις περίφημες «μεταρρυθμίσεις τους». Αλλά, δυστυχώς, η τραγική αλήθεια είναι ότι οι εταίροι μας μάς έχουν τελειώσει, με την εγκληματική φυσικά σύμπραξη των δικών μας αρμοδίων. Μας υποχρέωσαν, δηλαδή, εν ψυχρώ, να εξαθλιώσουμε το λαό μας, να διαλύσουμε την οικονομία, την κοινωνία, το κράτος πρόνοιας, την αγορά εργασίας, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία και τη δημόσια υγεία…. Ωθούν τους πιο μορφωμένους νέους μας να ονειρεύονται και να προσπαθούν, 6 στους 10, να φύγουν από το ελληνικό κολαστήριο. Με μια λέξη μας κατέστρεψαν. Και ήδη ανενδοίαστα τολμούν να εισηγούνται τη μόνιμη παραμονή Τροικανού επιτρόπου, για να μας κυβερνήσει, εκλαμβάνοντας την Ελλάδα ως την πρώτη αποικία της ΕΕ. Έτσι ετοιμάζεται και το πωλητήριο «Γενική εκποίηση της Ελλάδας σε τιμή ευκαιρίας».
Η καταστροφή ενός λαού και ενός έθνους, και μάλιστα σε περίοδο ειρήνης, και μάλιστα από τους εταίρους μας στην ΕΕ-ευρωζώνη, και μάλιστα ενός ευρωπαϊκού λαού του 21ου αιώνα αποτελεί ειδεχθές και κατ’ εξακολούθηση έγκλημα, που δεν νοείται να παραμείνει ατιμώρητο. Αν υπάρχουν αντικειμενικά διεθνή δικαστήρια, θα πρέπει η Ελλάδα, μόλις ευτυχήσει να έχει κυβέρνηση, που να εκφράζει τη θέληση του λαού της, να προσφύγει απαιτώντας αδρή αποζημίωση.
Αλλά προς το παρόν… είναι άκρως επείγουσα η απάντηση στο ερώτημα «αν εξακολουθούμε να επιθυμούμε την παραμονή μας στο ανθυγιεινό, εχθρικό και ανήλιο περιβάλλον της τρόικας και ενός νομίσματος που καταρρέει», ή αν
αντιθέτως «παίρνουμε τις τύχες στα χέρια μας και δουλεύουμε σκληρά, με νύχια και δόντια για να ξαναφτιάξουμε το ρημαγμένο μας τόπο».
*Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

ΑΡΔΗΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣ.

Ο Γερμανός καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl στο Spiegel

Πέμπτη, 26 Ιανουαρίου 2012

«Αν η Ελλάδα επιτεθεί, μας τα παίρνει όλα»

Share30

Για το ελληνικό χρέος μίλησε Γερμανός καθηγητής Ιστορίας-Οικονομίας στο Spiegel σε σκληρή γλώσσα για τη Γερμανία.

Ο Γερμανός καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl (LSE) τα λέει έξω από τα δόντια για το ελληνικό χρεός στο έξαλλα ανθελληνικό Spiegel, ο δημοσιογράφος του οποίου δεν πιστεύει στα αυτιά του.

Διαβάστε την πλήρη συνέντευξη του Γερμανού καθηγητή για το ελληνικό χρέος και τη Γερμανία:

Spiegel: Κύριε Ritschl, η Γερμανική κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία στο θέμα της Ελλάδας, στη λογική «λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε ό,τι σας λέμε». Κρίνετε δίκαιη αυτή τη συμπεριφορά;

Ritschl: Όχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της Ευρώπης» η Γερμανία τα χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α΄ αλλά και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό το ξεχνούν όλοι.

Spiegel: Θα μας πείτε τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά. Μάλιστα για τις αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Επρόκειτο για μια «δανειακή Πυραμίδα», η οποία κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ ήταν τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία. Στην ουσία πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το περίφημο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα! Παράλληλα όμως, τα θύματα της γερμανικής κατοχής όπως οι Έλληνες, ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση.

Spiegel: Πόσο μεγάλα ήταν τότε τα ποσά από τις γερμανικές χρεοκοπίες;

Ritschl: Με βάση την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, αναλογικά τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του ‘30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Αν τα συγκρίνουμε λοιπόν με τα ελληνικά χρέη, τότε, πιστέψτε, με τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και ίσως της νεότερης οικονομικής ιστορίας.

Spiegel: Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;

Ritschl: Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του ‘30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με το γνωστό πλέον haircut, σαν να μετατρέπεις ένα afro look σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της. Στο ίδιο διάστημα όμως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να σηκώσουν κεφάλι από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.

Spiegel: Είστε βέβαιος;

Ritschl: Φυσικά! Ήταν όταν ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των δύο Γερμανιών, θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως πλήρωσε ελαχιστότατες αποζημιώσεις μετά το 1990, ούτε τα αναγκαστικά δάνεια που είχε συνάψει, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα. Μην κρυβόμαστε! Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, ο δεύτερος μάλιστα ήταν πόλεμος αφανισμού και εξολόθρευσης. Στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμά τους εν μέρει ή και καθολικά για αποζημιώσεις. Το περίφημο «γερμανικό θαύμα» συντελέστηκε πάνω στις πλάτες άλλων Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες.

Spiegel: Αυτή τη στιγμή συζητιέται η διάσωση της Ελλάδας μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των
κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ελεγχόμενης αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;

Ritschl: Βεβαίως! Ακόμη κι αν ένα κράτος δεν είναι εντελώς ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Όπως και στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του ’50. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Άρα είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένη. Επιτέλους θα πρέπει να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν.

Spiegel: Ναι, αλλά το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.

Ritschl: Νομίζω πως έτσι θα πρέπει να γίνει. Έχουμε υπάρξει στο παρελθόν υπερβολικά ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλουν τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις. Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά την εχθρική στάση των γερμανικών ΜΜΕ. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις! Αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε θα μας τα πάρουν όλα.

Spiegel: Τι προτείνετε δηλαδή να κάνουμε στο θέμα της Ελλάδας;

Ritschl: Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες και να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς συνεχίζουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, ίσως κάποιοι μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς. Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια δείχνουν τη λύση: πρέπει τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους! Ξέρω πως αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό και είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Δυστυχώς, η λύση αυτή είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι τελικά θα πρέπει να πληρώσουμε. Μόνο έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.

ΠΗΓΗ: «Αν η Ελλάδα επιτεθεί, μας τα παίρνει όλα» http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/01/blog-post_1121.html#ixzz1lAWip1m6

Ευδοκία  Κατ.

Δεν είναι μακριά η μέρα που θα λογοδοτήσουν οι νεκροθάφτες των ονείρων μας.

Απάντηση δασκάλας σε Σχολική Σύμβουλο με αφορμή το αίτημα που τέθηκε σε εκπαιδευτικούς για την καταγραφή επιμορφωτικών αναγκών...

Αξιότιμη κυρία ****** (Σχολική Σύμβουλος),

  Ονομάζομαι Κ***** Μ******, εργάζομαι στο δημοτικό σχολείου του ***** και διδάσκω στα δύο τμήματα της πέμπτης δημοτικού με το σύστημα της ετεροδιδασκαλίας. Από τα τέσσερα χρόνια που υπηρετώ στην Κρήτη τυχαίνει τα τρία να βρίσκομαι εντός της περιφέρειάς σας, όχι συμπτωματικά καθώς τυγχάνετε της μεγάλης εκτίμησής μου παρακολουθώντας το αξιόλογο και ουσιαστικό έργο σας. Μου ζητήσατε να συμπληρώσω μία φόρμα με τις επιθυμίες μου όσον αφορά τα γνωστικά πεδία στα οποία θα ήθελα να επιμορφωθώ. Με αφορμή αυτήν την αίτηση για τις επιμορφωτικές μου ανάγκες παίρνω την ευκαιρία να σας εκθέσω μερικές από τις σκέψεις μου. Τόσα χρόνια, είμαι βέβαιη, πως έχετε ακούσει μερικές εκατοντάδες ιστορίες μαθητών, θα ήθελα όμως στις επόμενες σειρές να αναγνώσετε και τη δική μου ιστορία. Γνωρίζω πως δε σας αφορά ουσιαστικά, θα σας βοηθήσει όμως να κατανοήσετε πως αισθάνομαι αυτήν την στιγμή όσον αφορά τις επιμορφωτικές μου αυτές ανάγκες.

          Πριν από τέσσερα χρόνια, όπως σας προανέφερα, προσγειώθηκα με ένα αεροπλάνο που ξεκινούσε από τη Θεσσαλονίκη στο Ηράκλειο Κρήτης. Παρουσιάστηκα στην πρωτοβάθμια προσπαθώντας να κρύψω τα συναισθήματά μου καθώς άφησα πίσω την οικογένειά μου και τους κοντινούς μου ανθρώπους που με συνόδευαν για μια ζωή. Ήμουνα μόνη σε έναν ξένο τόπο που για πρώτη φορά ερχόμουνα και όχι από επιλογή. Δεν έπρεπε, όμως να παραπονιέμαι: ο κλάδος είχε ανοίξει, οι δάσκαλοι διορίζονταν άμεσα, ο μισθός υπερβολικά ικανοποιητικός για τη μεσαία αστική τάξη που ανήκει η οικογένειά μου. Τοποθετήθηκα στο δημοτικό σχολείο ******, μετά από δυο βελτιώσεις θέσεων, οπότε έπρεπε και να χρωστώ τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη στους συνδικαλιστές που γνώρισα στα σκαλιά της πρωτοβάθμιας και με “γλίτωσαν” από τα δημοτικά σχολεία του νομού που απέχουν περισσότερο από 60 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο και με εφοδίαζαν με 2 μόρια. Ο πρώτος χρόνος ήταν εξαιρετικά δύσκολος, ήταν ο χρόνος προσαρμογής. Παρόλα αυτά οπλίστηκα με όλη μου τη θετική ενέργεια και με  αισθήματα αισιοδοξίας. Ήμουνα υγιής και είχα μια δουλειά με ικανοποιητικό μισθό...

          Παρουσιάστηκα διαδοχικά στο δημοτικό σχολείο του **** τη δεύτερη χρονιά -  η συνεργασία μας συνεχίστηκε- μετά ήρθε ο διορισμός μου στο δημοτικό σχολείο της ***** και μαζί με αυτόν ένα νομοσχέδιο που υπαγορεύει πως ο νεοδιόριστος παραμένει για το χρονικό διάστημα των τριών ετών στον τόπο διορισμού του για  λόγους που ποτέ δεν κατανοήσαμε. Έτσι, φέτος επέστρεψα στον **** καθώς είναι ένα σχολείο που το πόνεσα και το αισθάνθηκα ένα κομμάτι μου. Το μόνο που δεν άλλαξε αυτά τα τέσσερα χρόνια ήταν οι στόχοι και τα όνειρά μου. Κατεβαίνοντας στην Κρήτη είχα στόχο να μη σταματήσω ποτέ να διευρύνω τις γνώσεις μου, να ψάχνω νέους δρόμους, νέες παιδαγωγικές μεθόδους. Είχα και εξακολουθώ να έχω όνειρο ένα μεταπτυχιακό και ένα διδακτορικό επάνω στο επάγγελμά μου. Το Ηράκλειο σαν τόπος δυστυχώς δε μου επιτρέπουν να τα υλοποιήσω αυτά. “Δεν πειράζει” λέω κάθε χρόνο “του χρόνου... του χρόνου θα το κάνεις. Ποιος ξέρει, ίσως του χρόνου να είσαι και πιο κοντά στην οικογένειά σου”. “Θα έρθει μια χρονιά που το δώρο Χριστουγέννων ή το δώρο Πάσχα δε θα χρειαστεί να το δώσεις στα αεροπορικά εισιτήρια για να είσαι στο πλάι της οικογένειάς σου εκείνες τις μέρες...”. Τέτοιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου τα τρία αυτά χρόνια.

          Μέχρι φέτος. Ξαφνικά μου ανακοινώνεται πως ο μισθός μου πέφτει στα 620 ευρώ το μήνα. Ακριβώς το μισό από αυτό που ξεκίνησα. Με αυτά τα χρήματα, πρέπει αυτή τη στιγμή να πληρώσω ένα σπίτι των 300 ευρώ που νοίκιασα για να είμαι εδώ, πρέπει να πληρώσω μία δόση αυτοκινήτου που πήρα για να μεταφέρομαι στα σχολεία που με έχουν στείλει, μία δόση δανείου, τις βενζίνες μου για να πηγαινοέρχομαι στον τόπο που υπηρετώ, τους λογαριασμούς μου και τέλος... να ζήσω. Αφήνω τα συμπεράσματα σε εσάς. Όταν σκέφτομαι πως μια πωλήτρια γνωστής αλυσίδας ρούχων πληρώνεται με 800 ευρώ το μήνα, όταν σκέφτομαι πως αν βγω στο ταμείο ανεργίας και γυρίσω στον τόπο μου θα ζω πιο άνετα, κατανοείτε με τι αισθήματα γεμίζει η ψυχή μου. Αυτό το επάγγελμα δυστυχώς δε μπορεί να γίνει με αυτόν τον μισθό. Ντρέπομαι που δεν έχω τα χρήματα να αγοράσω μπογιές και μολύβια ή τα υλικά για τα πειράματα των μαθητών μου. Ντρέπομαι που μπαίνω με σκυθρωπό ύφος στην τάξη, ντρέπομαι που αυτά τα μάτια με αντικρύζουν κάθε μέρα προβληματισμένη και με ρωτάνε τί έχω... “Πρώτα ο μαθητής”, διατυμπάνιζε το υπουργείο παιδείας πριν ένα δυο χρόνια. Πώς θα είναι καλά ο μαθητής αναρωτιέμαι, αν ο εκπαιδευτικός είναι έτσι όπως είναι τώρα; Με τι διάθεση θα διορθώνω τα γραπτά των παιδιών μου σε καθημερινή βάση; Με τι διάθεση θα ετοιμάζω το μάθημα της επόμενης ημέρας; Πώς θα αισθάνομαι δημιουργική, πώς θα προσπαθώ για το καλύτερο κάθε μέρα, πώς θα έχω όρεξη να επιμορφωθώ από τη στιγμή που δε θα ξέρω αν θα έχω να φάω την επόμενη μέρα χωρίς υπερβολές;...

          Είμαι 26 χρονών, έχω τελειώσει δύο ανώτερες σχολές, μιλάω τρεις γλώσσες, κάνω συλλογή από βεβαιώσεις παρακολούθησης σεμιναρίων, ενημερώνομαι συνεχώς για τα παιδαγωγικά δρώμενα και πιστεύω πως αξίζω κάτι καλύτερο. Είμαι 26 χρονών, δεν έχω οικογένεια και δεν έχω σκοπό να κάνω για τα επόμενα χρόνια με τα παρόντα δεδομένα. Είμαι 26 χρονών και δε μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου. Είμαι 26 χρονών και νιώθω ήδη απογοητευμένη από το επάγγελμά μου και τον κλάδο μου. Είμαι 26 χρονών και αρχίζω να κατανοώ τα καταθλιπτικά, τα άδεια βλέμματα συναδέλφων με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας. “Δε μπορεί να ξεκίνησαν με αυτά τα κενά βλέμματα!” σκεφτόμουνα... Λίγο νωρίς δεν είναι για να τους καταλαβαίνω; Είμαι 26 χρονών και νιώθω ήδη κουρασμένη...

          Θα μου πείτε πως πρέπει να αισθάνομαι τυχερή, πως έχω μία μόνιμη θέση που πολλοί θα ζηλεύανε, πως στέκονται στην ουρά του πίνακα εκατοντάδες συνάδελφοι και περιμένουν καρτερικά το διορισμό τους, θα μου πείτε πως πολλοί θα ζηλεύανε τη μονιμότητα της θέσης μου, πως είμαι μόνη μου, φαντάσου κάτι άλλους που έχουν και οικογένειες να θρέψουν... Θα μου πείτε πως η δημιουργικότητά μου δεν έχει να κάνει με τις χρηματικές απολαβές... Γνωρίζω αρκετά καλά τα επιχειρήματά σας. Όταν, όμως, φτάνει κανείς στο σημείο της επιβίωσης κανένα επιχείρημα δεν του φαίνεται ικανοποιητικό. Όταν όλοι αυτοί οι συνάδελφοι έρθουν στη θέση μου, ούτε αυτών θα τους φαίνεται κάτι αρκετό. Κάποιος πρέπει να μιλήσει πριν από αυτούς για αυτούς. Κάποιοι πρέπει να διαβάσουν αυτές τις σειρές κι ας βρισκόμαστε όλοι μέσα σ' ένα γενικό χάος...

          Συγχωρέστε με για την αγανάκτησή μου. Σε διαφορετική περίπτωση θα σας έγραφα πάρα πολλές ιδέες μου για γνωστικά πεδία στα οποία θα ήθελα να επιμορφωθώ. Τα όνειρά μου για επιπλέον μόρφωση είναι ακόμα καρφωμένα στο μυαλό μου, γιατί είναι το μόνο που δε μπορούν να μου πάρουν. Όλα τα άλλα τα έχουν κατασχέσει...

          Σας ζητώ συγνώμη ειλικρινά που τυχαίνει να είστε εσείς ο αποδέκτης αυτών των σκέψεων, όμως τις τελευταίες εβδομάδες με πνίγουν και έπρεπε με κάποιο τρόπο να βγουν.  Γνωρίζω πως δεν είστε η αρμόδια για τέτοια ζητήματα, όταν όμως μου ζητήθηκε να συμπληρώσω αυτήν την φόρμα χαμογέλασα πικρά. Ένιωσα πως κανείς με  καταλαβαίνει. Ξέρω πως θα έχετε ένα σωρό απαντήσεις και επιχειρήματα, δε θα λύσουν όμως το βιοποριστικό μου πρόβλημα. Θα μείνουν ιδέες και επιχειρήματα.

          Γνωρίζω πως θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να επιστρέψω κοντά στην οικογένειά μου, γνωρίζω πως δε θα μαζέψω ποτέ τα μόρια για να μετατεθώ έστω σε κάποια πόλη της Β. Ελλάδας αν συνεχίσω να υπηρετώ σε αυτόν τον νομό, γνωρίζω πως το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό μου θα πάρουν χρόνια μέχρι να υλοποιηθούν, γνωρίζω πως θα περιπλανιέμαι για πολύ καιρό ακόμα μέχρι να βρω τη βάση μου. Όχι υπό αυτές τις συνθήκες όμως. Αυτό δεν το περίμενα ποτέ...

          Μη μου ζητάτε, επομένως, να σας γράψω σε τι θα ήθελα να επιμορφωθώ. Άλλοι είναι αυτοί που πρέπει να επιμορφωθούν σχετικά με το ποιο είναι το αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο ενός εκπαιδευτικού, ενός ατόμου που μεταλαμπαδεύει γνώσεις, αξίες, τρόπους συμπεριφοράς υπό πολύ δύσκολες συνθήκες...

                                                                  

Κ*****  Μ***** - Εκπαιδευτικός

http://gmakrakis.blogspot.com/2012/01/blog-post_30.html

Η Ελλάδα που μας κάνει υπερήφανους

http://www.mypoco.net/14075.html

ΕΚΤΑΚΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Τα προβλήματα σε όλα τα βασικά ζητήματα των σχολείων και της ζωής μας (μισθολογικά, περίθαλψη, ασφάλιση, λειτουργικά έξοδα…) έχουν γιγαντωθεί.

Κυβέρνηση-τρόικα, προωθούν άμεσα τα επόμενα βήματα της επίθεσης τους, με κεντρικό άξονα την αξιολόγηση-απόλυση στην Εκπαίδευση και σε όλο το Δημόσιο.

Ενόψει της Γενικής Συνέλευσης των προέδρων των ΕΛΜΕ που συγκαλείται στις 4-2-12,

το σωματείο μας, όπως και κάθε σωματείο πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Καλούμε σε έκτακτη Γενική Συνέλευση την Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου, στις 7μμ στο 1ο Γενικό Λύκειο Καρδίτσας.

Η συμμετοχή όλων των συναδέλφων είναι αναγκαία, για να συζητήσουμε και να  αποφασίσουμε όλοι μαζί αυτό που μπορεί και πρέπει να κάνει ο κλάδος μας, για να αντιμετωπίσουμε την λαίλαπα που σαρώνει τη ζωή μας και τα δικαιώματα μας.  

το Δ. Σ. της ΕΛΜΕ Καρδίτσας

Ενημέρωση αποφάσεων Ολομέλειας της Κοινής Δράσης

Σήμερα, 30-01-12, στην ολομέλεια, παρουσία των συναδέλφων, καταλήξαμε στα παρακάτω:

1) Να βγούνε ανακοινώσεις για τα πεπραγμένα έως τα τώρα στα δύο ΔΣ των συλλόγων μας για τα σχολεία.

    Υπεύθυνη η Λένα για τους καθηγητές και η Κική για τους δασκάλους.

2) Η πρότασή μας για αγωνιστικές δράσεις προς ΟΛΜΕ και ΔΟΕ είναι: αγώνας διαρκείας ή τίποτα. Μεσοβέζικες προτάσεις του τύπου μία 24ωρη και βλέπουμε απορρίφθηκε.

   Παράλληλα, σε τοπικό επίπεδο, προκρίθηκαν δύο δράσεις, η μία για τα χαράτσια και η άλλη για την υγειονομική περίθαλψη, σε συντονισμό με όλους τους άλλους φορείς       

   που εμπλέκονται (π.χ.τοπικές κοινές στάσεις εργασίας και συλλαλητήριο ή καταλήψεις σε ΔΕΗ ή ΟΠΑΔ, ΙΚΑ κλπ)

3) Επιβεβαιώθηκε η αναγκαιότητα των επισκέψεων στα σχολεία και ενημέρωση των συναδέλφων.

4) Να βγει ανακοίνωση της Κοινής Δράσης γενικά για τα θέματα της εκπαίδευσης από την αρχή της χρονιάς ως τα τώρα (έμεινε θολό)

5) Προκρίθηκε η εκδήλωση να έχει γενικό χαρακτήρα γύρω από τα οικονομικά-αντιμνημονιακά ζητήματα και ιεραρχήθηκαν οι δημοσιογράφοι: Δελαστικ, Λυγερός, Παπακωνσταντίνου, Στάθης και ο Λαπαβίτσας.( Εγώ θα πρότεινα και τον Γλέζο για τις αποζημιώσεις.)

Θα διερευνούμε έναν έναν για διαθεσιμότητα και μέσω μέιλ θα ενημερωνόμαστε.Η Λένα ξεκινά με τον Δελαστίκ. Φυσικά μέσα στον Φεβρουάριο η εκδήλωση.

Την Κυριακή στο Παυσίλυπο, μεγάλη εκδήλωση για τα χαράτσια. Ενημερώνουμε τα σχολεία μας, θα βγει και ανακοίνωση

Επίσης αύριο Τρίτη 7.30μμ για δασκάλους και 8.30μμ για καθηγητές, υπάρχει Δ.Σ. Παρακαλούνται όσοι μπορούν να παραβρεθούν.

Αν ξέχασα κάτι συμπληρώστε.

Γιώργος

Ενα Γυμνάσιο και ένα λύκειο στον ίδιο χώρο συγχωνεύονται αυτόματα;

ΘΕΜΑ: «Μεταβολές σχολικών μονάδων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας

Εκπαίδευσης σχολικού έτους 2012-2013»

Το Υπουργείο ΠαιδείαςΔια Βίου Μάθησηςκαι Θρησκευμάτων με

στόχο την ποιοτικήαναβάθμιση τηςπαρεχόμενηςεκπαίδευσηςπροχωράστιςπροβλεπόμενεςαπότην εκπαιδευτικήνομοθεσία μεταβολές(ιδρύσεις

καταργήσεις συγχωνεύσεις προαγωγές υποβιβασμοί σχολικών μονάδων

Α/θμιαςκαι Β/θμιαςΕκπαίδευσηςγια το σχολικόέτος2012-13.

Παρακαλούνται οι ΔιευθυντέςΠρωτοβάθμιαςκαι ΔευτεροβάθμιαςΕκπαίδευσης μέχρι 10-02-2012 :

1) Να καταχωρήσουν στο Σύστημα Καταγραφής(Survey) τιςπροτάσειςεισηγήσειςτουςγια τιςμεταβολέςτων σχολικών μονάδων τηςαρμοδιότητάςτους σύμφωνα με τιςδιατάξειςτων παρ. 1 και 2 του άρθρου

11 του Ν. 1966/91. Για το σκοπόαυτόστο Σύστημα ΚαταγραφήςΠρωτοβάθμιαςκαι ΔευτεροβάθμιαςΕκπαίδευσης(Survey) έχουν προστεθείφόρμεςπροτάσεων-εισηγήσεων, ώστε η διαδικασία υποβολήςτουςνα γίνει

ηλεκτρονικά

2) Να υποβάλλουν τιςπροτάσειςαυτέςστα αρμόδια ΔημοτικάΣυμβούλια.

Αφούγνωμοδοτήσουν

τιςδιατάξειςτηςπαρ. 15 του άρθρου 59 του Ν. 3966/2011 (118 Α΄, οι

ΔιευθυντέςΠΕ και ΔΕ θα συγκεντρώσουν τιςγνωμοδοτήσειςτων Δημοτικών

έγκαιρα τα δημοτικάσυμβούλια σύμφωνα με

Συμβουλίων αρμοδιότητάςτουςκαι θα τιςδιαβιβάσουν μέχρι

24-02-2012

στο ΥΠΔΒΜΘ και στιςοικείεςΠεριφερειακέςΔιευθύνσεις Μαζίμε τιςγνωμοδοτήσειςτων Δημοτικών Συμβουλίων θα αποσταλούν βεβαιώσειςανάληψηςδαπάνηςγια τιςλειτουργικέςανάγκεςτων προτεινόμενων προςίδρυση σχολείων που θα εκδώσουν οι οικονομικέςυπηρεσίεςτων οικείων

δήμων, σύμφωνα με τιςδιατάξειςτηςπαρ. 2 του άρθρου 2 του ΠΔ 113/2010

(ΦΕΚ 194/Α΄22-11-2010).

Οι ΠεριφερειακοίΔιευθυντέςΠρωτοβάθμιαςκαι ΔευτεροβάθμιαςΕκπαίδευσηςθα υποβάλουν την εισήγησήτουςμέχρι

Επισημαίνεται ότι σε περίπτωση που τα προτεινόμενα προςίδρυση

σχολεία είναι ενταγμένα ήπρόκειται να ενταχθούν σε προγράμματα

χρηματοδότησης θα πρέπει να αναφέρεται στιςπροτάσειςεισηγήσεις

Τα κριτήρια συγχώνευσηςείναι οι κτιριακέςυποδομέςεγκαταστάσειςκαι οι δυνατότητεςανάπτυξηςαιθουσών διδασκαλίας βιβλιοθήκηςκαι

λοιπών βοηθητικών χώρων και εξοπλισμούστο σχολείο μετακίνησης

Επιπλέον εκτιμάται η χιλιομετρικήαπόσταση για το νέο σχολείο

λαμβάνονταςυπόψη τη συγκοινωνιακήκάλυψη τηςπεριοχής το οδικόδίκτυο, τιςεπικρατούσεςκαιρικέςσυνθήκεςκαι τη διάρκεια κάλυψηςτηςδιαδρομήςγια την άφιξη στο νέο σχολείο, η οποία για τιςδύσκολεςκαι

δυσπρόσιτεςπεριοχέςδε μπορείνα υπερβαίνει τη μισήώρα για τα σχολεία

τηςπρωτοβάθμιαςκαι τα ¾τηςώραςγια τα σχολεία τηςδευτεροβάθμιαςεκπαίδευσης Σχολικέςμονάδεςπου λειτουργούν σε ενιαίο χώρο ωςξεχωριστέςσχολικέςμονάδεςτηςίδιαςβαθμίδαςενοποιούνται σε μία

σχολικήμονάδα, τηρουμένων των παραπάνω κριτηρίων.

Όλεςοι προτάσειςθα πρέπει να είναι συγκεκριμένεςκαι

αιτιολογημένες προκειμένου να διασφαλιστείη έγκαιρη ολοκλήρωσήτους

Ιδιαίτερη προσοχήπρέπει να δοθείστιςπεριπτώσειςιδρύσεων και

συγχωνεύσεων, στιςοποίεςθα πρέπει να ορίζεται με σαφήνεια η ακριβήςονομασία και η έδρα λειτουργίαςτου νέου σχολείου.

Σε κάθε περίπτωση για την υποβολήοποιασδήποτε πρότασηςθα

πρέπει να ληφθούν υπόψη τα οριζόμενα στιςαριθμ. Φ.3/897/97652/Γ1/25-9-

2006 και Φ. 3/898/97657/Γ1/25-9-2006 (ΦΕΚ 1507/Β΄13-10-2006) ΚοινέςΥπουργικέςΑποφάσειςγια την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και την αριθμ.

68419/Γ2/6-7-2006 (ΦΕΚ 984/Β΄2006) ΚΥΑ για τη δευτεροβάθμια

εκπαίδευση.

Τέλοςεπισημαίνεται ότι θα είναι καλόνα εξασφαλίζεται η συνεργασία

όλων των εμπλεκόμενων φορέων για τη διατύπωση τηςκαλύτερηςδυνατήςεκπαιδευτικήςπρότασηςπροςόφελοςτων μαθητών και τηςεκπαίδευσηςκαι την αποφυγήτων εκ των υστέρων διαμαρτυριών.

Η ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΝΑΣΤ.02-03-2012.

Αριστερά και Πατρίδα

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Πολύς λόγος γίνεται (ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια) για την εθνική συνείδηση που μπορεί να έχει ένας σοσιαλιστής ή ένας αναρχικός.

Ας μας απανήσουν δυο μορφές του αναρχικού χώρου.
Ο σημαντικότερος αναρχικός διανοητής παγκοσμίως Μιχαήλ Μπακούνιν και ο σημαντικότερος Έλληνας αναρχικός διανοητής Μ. Ράπτης (“Πάμπλο”)

Ακολουθούν τέσσερα κειμενάκια των Μπακούνιν και Πάμπλο προς μελέτη…

“… Η ευημερία του κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του κράτους είναι η σκλαβιά του λαού…Το κράτος δεν είναι η πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός… Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή.

Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σ’ όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι η αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα,…γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας.
(Γαλλική έκδοση των απάντων Μ. Μπακούνιν, τόμος I, σελ. 225 -227, μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)

Η πατρίδα αντιπροσωπέυει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου,ομάδας ανθρώπων,ενώσεων,κοινοτήτων,περιοχών,να ζούν,να σκέφτονται,να θέλουν και να δρούν κατα τον τρόπο τους,που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.
Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα,η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.

Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων.
Έιμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα”Μιχαήλ Μπακούνιν(Γράμματα για τον Πατριωτισμό,1869)

“…Ο λαός επίσης είναι από τη φύση του πατριώτης. Αγαπά τη γη όπου γεννήθηκε, το κλίμα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε…Ο πραγματικός, ζωντανός, ισχυρός, φυσικός πατριωτισμός του λαού, δεν είναι καθόλου εθνικός πατριωτισμός, ούτε καν τοπικός, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του αποκλειστικά κοινοτικός. Αλλά αγαπά ακόμα τη γλώσσα που μιλά…Ταυτίζεται επίσης με τα έθιμα και τις αληθινές ή λαθεμένες αντιλήψεις της χώρας του. Αν αυτά τα έθιμα, αυτές οι ιδέες κι αυτή η γλώσσα καλύπτουν μια περιοχή, τότε αρχίζει να γίνεται πραγματικά ένας τοπικός πατριώτης. Αν καλύπτουν ένα ολόκληρο έθνος, τότε γίνεται ένας εθνικός πατριώτης. Με την έννοια αυτή, κανείς δεν είναι τόσο βαθιά ούτε τόσο ειλικρινά πατριώτης όσο ο λαός…
(Μ. Μπακούνιν και Ιταλία, 2ο μέρος, σελ. 81-83 μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)

[...]Η βασική αντινομία, που χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή τη νέα τάξη, είναι η προσπάθεια προς ένα ενιαίο οικονομικά κόσμο, όμως πολιτικά κατακερματισμένο, ώστε τα μικρά του τμήματα να ελέγχονται ευκολότερα και που οδηγούν βέβαια από την άλλη μεριά, στο βαθμό που τα μέρη αυτά θέλουν να αντισταθούν, στην έξαρση του εθνικιστικού φαινομένου. Φαινόμενο το οποίο η νέα τάξη θεωρεί, αυτή τη στιγμή, σαν το κυριότερο εμπόδιο για την ομαλή λειτουργία της αναγκαίας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Από την άποψη αυτή, η αναβίωση των εθνικισμών δεν μπορεί να θεωρείται σαν αρνητική, απλώς, εκδήλωση, που εναντιώνεται στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, αλλά και σαν αναπόφευκτη εκδήλωση αντίστασης όλων εκείνων, οι οποίοι αισθάνονται ότι είναι υποχρεωμένοι ή να αγωνιστούν για να διατηρήσουν μια δική τους εθνική ταυτότητα ή να υποταχθούν απολύτως στη νέα τάξη πραγμάτων. Από την άποψη της αποτελεσματικότητας των αντιδράσεων στην εδραίωση τέτοιου κέντρου, θα ‘πρεπε επομένως, εκ μέρους της επαναστατικής Αριστεράς, καταρχήν να υπάρχει μια αντίδραση σε κάθε περίπτωση που η νέα τάξη προσπαθεί να κατακερματίσει ένα ήδη συγκροτημένο σύνολο και να τασσόμαστε κατά της προσπάθειας αυτής.

Και εάν αυτό συμβεί, όταν βρισκόμαστε μπροστά στην ανασυγκρότηση νέων εθνικών κρατών, που αναζητούν σαν προστασία τους απέναντι στον πολιτικό έλεγχο της νέας τάξης, μια δική τους εθνική ταυτότητα, αυτό να μην μας οδηγεί σε μια αρνητική καταδίκη των προσπαθειών αυτών.[...]Προσωπικά θεωρώ ότι είναι αναγκαία οι Έλληνες να αποκτήσουν μια συνείδηση του εθνισμού τους και να είναι έτοιμοι, όταν πρόκειται να γίνει μία περαιτέρω συρρίκνωση του λεγομένου εθνικού τους κορμού, να αντισταθούν. Να μην επαναλάβουν το έγκλημα, την αδυναμία, την προδοσία, τη δειλία που έδειξαν στο ζήτημα της Κύπρου. Δεν είμαι υπέρ μιας επανάληψης της Κύπρου και στην Ελλάδα. Δεν θεωρώ ότι είναι τίποτα το διεθνιστικό μία αδιαφορία πλήρης αν γίνει ή δεν γίνει και στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο που έγινε στην Κύπρο. Μα με ποιο θάρρος μπορείς να λες ότι είσαι υπέρ των Κούρδων ή των Παλαιστινίων που ζητάνε μια πατρίδα κι όταν γίνει σ’ ένα τμήμα δικό σου εισβολή, κατοχή, αλλαγή πληθυσμών και δημιουργείται δικό σου παλαιστινιακό ζήτημα, ποια στάση κρατάς απέναντι στην Κύπρο; Και ξεκινώντας απ’ αυτά, ποια στάση πρόκειται να κρατήσεις αν συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα; Είναι σωστό ότι ο εθνισμός που είναι απαραίτητος, δεν είναι σε καμία αντίθεση με το διεθνισμό. Ο κάθε διεθνιστής έχει και μια ιδιαίτερη πατρίδα και είναι φυσικό την πατρίδα αυτή να την αγαπάει όχι περισσότερο από τις άλλες, αλλά τουλάχιστον το ίδιο.

Είναι φυσικό επίσης να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να έχει δράση επαναστατική, αν δεν δείχνει απέναντι στο λαό του μια συμπαράσταση. Σε ποιον κάτοικο της χώρας σου μπορείς να μιλήσεις και να πεις ότι σου είναι αδιάφορη η ιστορία της Κύπρου ή η επανάληψη της ιστορίας της Κύπρου αύριο και να νομίζεις ότι με τέτοια στάση μπορεί να ‘χεις οποιοδήποτε δεσμό με το λαό σου για άλλες επιτεύξεις; Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρα της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι.[…}
(Μ. Ράπτης -Πάμπλο, Άρδην τεύχος 29)

ΥΓ.1: Αν ζούσε σήμερα ο Μπακούνιν και έλεγε τέτοια πράγματα, οι σημερινοί αναρχικοί της άρνησης και της απαξίωσης (δηλαδή της ήττας) θα τον έλεγαν φασίστα και ξεμωραμένο εθνικιστή.
Αλλά ο Μπακούνιν δεν αρκούνταν στο να πίνει μπύρες στο πάρκο Ναυαρίνου ή στα παγκάκια της πλατείας Εξαρχείων, να λέει ό,τι του κατεβαίνει, να ψευτοδιακεδάζει με “δήθεν” και εναλλακτικά δρώμενα, να επικροτεί τους πράκτορες της ασφάλειας που πετούν μολότωφ για να διαλύουν τις μεγάλες συγκεντρώσεις και στο τσακίρ κέφι να πουλάει αλληλεγγύη σε μετανάστες- έτσι γιατί πρέπει…

Ο Μπακούνιν δεν αμπελοφιλοσοφούσε ηττημένος.
Αποσκοπούσε στη νίκη της ιδέας του και γι αυτό πρώτα απ όλα αποδέχτηκε τον εαυτό του, που αυτονόητα αγαπούσε την πατρίδα του και αποδέχτηκε και τους υπολοίπους που ένοιωθαν το ίδιο…

ΥΓ.2:
Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό
Συντρόφια μήπως βρέθηκε κι εκείνο;
Να φτύσω μέσα με οργή που οι νέες εποχές
Με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο…
(Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

(Μ. Ράπτης -Πάμπλο, Άρδην τεύχος 29)

ΕΛΕΝΗ  ΓΚ.

Οι σύγχρονοι κεφαλοκυνηγοί

Οι σύγχρονοι κεφαλοκυνηγοί

γράφει ο Manlio DiNucci

Ως συμβολικό  δώρο για την ανανεωμένη «Ιταλολιβυκή Φιλία», με την συμμετοχή των νέων κυβερνήσεων των δύο χωρών, ο Ιταλός πρωθυπουργός κ. Μάριο Μόντι επέστρεψε στη Λιβύη το κεφάλι της Ντομιτίλας το οποίο κάποιος είχε κλέψει πριν από είκοσι χρόνια στην Λιβύη αποκεφαλίζοντας ένα αρχαίο άγαλμα.
Φαίνεται ότι  κάτι ξέρει ο Μάριο Μόντι για τα κομμένα κεφάλια....

Πριν πάρει από τον Πρόεδρο Ναπολιτάνο το φορτίο του επικεφαλής της κυβέρνησης, υπηρέτησε για χρόνια στην αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs, μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο, της οποίας
 οι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις (συμπεριλαμβανομένης της απάτης των subprime) οδήγησαν σε περικοπές στις θέσεις εργασίας και αλλά και σε απώλειες σε ανθρώπινες ζωές (ως αποτέλεσμα της αύξησης των διεθνών τιμών των δημητριακών). 

Ως διεθνής σύμβουλος ήταν, σύμφωνα με την Le Monde,  «ανοιχτήρι θυρών», χρεωμένος με την αποστολή να διεισδύει στην καρδιά της ευρωπαϊκής εξουσίας για την προάσπιση των συμφερόντων της χρηματοπιστωτικής τράπεζας» [1]. Συμφέροντα όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά: οι μεγαλύτεροι μέτοχοι αυτής της τράπεζας είναι μέλη της παντοδύναμης οικονομικής ελίτ, οργανωμένοι σε μια διακρατική σκιώδη κυβέρνηση, στα δωμάτια της οποίας αποφασίζονται όχι μόνο μεγάλες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, όπως η επίθεση εναντίον του ευρώ, αλλά και αυτές που έχουν στόχο την αντικατάσταση κάποιας  κυβέρνησης με μια άλλη πιο χρήσιμη.

Σε μια από αυτές τις μυστικές αίθουσες αποφασίστηκε ο  πολιτικός αποκεφαλισμός  του Μπερλουσκόνι: ένας πολύ χρήσιμος επιχειρηματίας για τη διάλυση του δημόσιου και την «απελευθέρωση των αγορών», αλλά που κατακρίθηκε λόγω των οικονομικών συμφωνιών του με τη Λιβύη του Καντάφι, και τη Ρωσία του Πούτιν. 
Έγινε ακόμη πιο δυσάρεστος όταν, όπως αποκάλυψε η εφημερίδα Washington Post, θύμωσε πολύ λόγω του κτυπήματος που πυροβόλησε πρώτη η Γαλλία στις 19 Μαρτίου, για να επιτεθεί στη Λιβύη: ο Μπερλουσκόνι απειλούσε τότε να απαγορεύσει τη χρήση των ιταλικών βάσεων στους συμμάχους του. 
Τον επανέφερε στη τάξη η κ. Κλίντον και η Ιταλία, μετά την καταπάτηση της

συνθήκης μη επίθεσεως με τη Λιβύη, έπαιξε «με τιμή» το ρόλο της στον πόλεμο. 

Αυτό όμως δεν έσωσε τον Μπερλουσκόνι: εγκαταλείφτηκε και χλευάστηκε από τους συμμάχους, αναγκάστηκε ο ίδιος να βάλει το κεφάλι του κάτω από την γκιλοτίνα, όταν, κάτω από τη διαχείριση της διακρατικής σκιώδους κυβέρνησης, οι «αγορές» απείλησαν με κατάρρευση την οικονομική αυτοκρατορία του. 
Και σε αυτές τις μυστικές αίθουσες, αποφασίστηκε να πέσει και το κεφάλι του Καντάφι, ουσιαστικά, με την κατεδάφιση του κράτους που είχε χτίσει και φονεύοντας τον.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο πόλεμος άρχισε με την επίθεση κατά των κρατικών επενδυτικών ταμείων της Λιβύης, τουλάχιστον 170 δισεκατομμύρια δολάρια που το κράτος της Λιβύης είχε επενδύσει στο εξωτερικό μέσω των εσόδων από εξαγωγές πετρελαίου που έρεαν για το μεγαλύτερο μέρος στα κρατικά ταμεία, αφήνοντας μειωμένα κέρδη στις ξένες εταιρείες. 
Τα κεφάλαια αυτά είχαν επιπλέον επενδυθεί στην Αφρική, για την ανάπτυξη των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Αφρικανικής Ένωσης (Τράπεζα Επενδύσεων, Νομισματικό Ταμείο και Κεντρική Τράπεζα) και για την δημιουργία του χρυσού δηναρίου σε ανταγωνισμό με το δολάριο.

Αυτό το έργο αποσυναρμολογήθηκε μέσω του αποφασισμένου πολέμου, πριν από τις κυβερνήσεις, από την σκιώδη κυβέρνηση που περιλαμβάνει την Goldman Sachs, στην οποία επισήμως δεν έχει πλέον θέση ο κ. Mario Monti, ο οποίος, ντυμένος ως πρωθυπουργός της Ιταλίας, έφτασε στην Τρίπολη, συνοδευόμενος από τον ναύαρχο Di Paola, νυν Ιταλός υπουργός Άμυνας, ο οποίος, ως Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ, έπαιξε βασικό ρόλο στον πόλεμο κατά της Λιβύης. 

Έφεραν ως δώρο το κεφάλι της Ντομιτίλας σε μια «κυβέρνηση» που δημιουργήθηκε τεχνητά από το ΝΑΤΟ, με το καθήκον να κόψουν (ουσιαστικά) τα κεφάλια αυτών που θέλουν μια ανεξάρτητη Λιβύη από την νέα αποικιοκρατία.

Manlio DiNucci

Κατά τη διάρκεια της συμβολικής  «επιστροφής» (κεφάλια αγαλμάτων ή μουμιών), συνεχίζονται οι επιχειρήσεις λεηλασίας.

Υπενθυμίζεται ότι κατά τη διάρκεια της κατοχής στο Ιράκ (δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι θα είναι διαφορετικό στη Λιβύη και αλλού), πολύ διακριτικοί Αμερικανοί εμπειρογνώμονες (αρχαιολόγοι, ιστορικοί της τέχνης), που αποστέλλονται από τη CIA, προηγούνται των στρατευμάτων εισβολής στα μουσεία και στους αρχαιολογικούς χώρους για να συλλέξουν τα πιο πολύτιμα κομμάτια πριν τα στρατεύματα φτάσουν για να καταστρέψουν τα υπόλοιπα.

Πηγή

Συντονιστικό ωρομίσθιων-αναπληρωτών εκπαιδευτικών

ΤΡΟΪΚΑΝΗ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

 

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΑΔΙΟΡΙΣΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ                                ΕΞ. ΕΠΕΙΓΟΝ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ-ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ

 

26/01/12

 

ΠΡΟΣ: ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

ΘΕΜΑ: «ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΣΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ!»

Με ελιγμούς αιφνιδιασμού, σκανδαλώδη κονδύλια προς ημετέρους και σωρεία παρανομιών η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας συνεχίζει ακάθεκτη το εθνοσωτήριο έργο της. Έχοντας υποθηκεύσει την πρόσβαση στη γνώση και τη μόρφωση για χιλιάδες μαθητές μας μετά τις αθρόες συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων και μετατρέποντας τα βιβλία, το χαρτί, τη θέρμανση, τις σχολικές βιβλιοθήκες σε είδος πολυτελείας σχεδιάζει ανερυθρίαστα:

Την κατάργηση των μόνιμων διορισμών, παρά την εκτίναξη της ελαστικής εργασίας, παρά τις μαζικές συνταξιοδοτήσεις συναδέλφων και τις μεγάλες εκπαιδευτικές ανάγκες, ιδιαίτερα την τελευταία διετία. Στο εξής το μέγιστο που μπορούμε να περιμένουμε είναι η μόνιμη αναπλήρωση και ωρομισθία διάρκειας οχτώ μηνών ανά την επικράτεια, η μη αναγνώριση της προϋπηρεσίας, η ένταξη στο μισθολογικό κλιμάκιο 18 ακόμη και μετά από δεκαετή εργασία και ο παχυλές αμοιβές των 600-700 άντε και 800 ευρώ και, βέβαια, η παντελής αδυναμία να ζήσουμε με τέτοιους μισθούς πείνας.

Τη μείωση των μισθών των αναπληρωτών μέσω του προγράμματος ΕΣΠΑ, καθώς αρχικά οι Διευθύνσεις καλούσαν τους συναδέλφους να υπογράψουν νέες συμβάσεις, ακυρώνοντας τις προηγούμενες, ενώ στη συνέχεια ο μισθός μειώθηκε κατακόρυφα με η χωρίς υπογραφή της νέας σύμβασης. So simple! Εξίσου τραγική είναι η μείωση μισθών για όλους τους εργαζόμενους, άρα και για όλους τους εκπαιδευτικούς. Ο τρόπος, όμως, της περικοπής χρημάτων από τους αναπληρωτές ΕΣΠΑ αποτελεί παράδειγμα συμπεριφοράς του χειρότερου εργοδότη

Την έξωση μιας σειράς ειδικοτήτων από το «Νέο Σχολείο», που είναι μεν νέο αλλά καθόλου σχολείο. Στη «χώρα-λίκνο του πολιτισμού», όπως οι ίδιοι διατυμπανίζουν, στο σχολείο δεν έχουν θέση εικαστικοί και θεατρολόγοι. Και μπορεί η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να παίρνει master κάθε χρόνο ως τσαρλατάνος της παιδαγωγικής, όλοι εμείς όμως μπορούμε να φανταστούμε την τύχη των συναδέλφων θεατρολόγων και εικαστικών: είτε να περιφέρονται σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια, όπως οι συνάδελφοι γαλλικών και γερμανικών φέτος είτε απλώς να απολυθούν σε περίπτωση που καταργηθεί το διδακτικό τους αντικείμενο.

Σε αυτό το τοπίο ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την εκπαιδευτική κοινότητα: θα γίνει ή δεν θα γίνει ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ ειδικών παιδαγωγών, ο οποίος εξαγγέλθηκε και αναβλήθηκε πέρυσι, ανασύρθηκε το τελευταίο δίμηνο μυρίζοντας προεκλογικό πατσουλί και τώρα ξεμακραίνει στον ορίζοντα από άνοιξη σε Ιούνιο και μετά από Ιούλιο σε Σεπτέμβρη. Περιττό δε να αναφέρουμε ότι το Υπουργείο δεν ασχολείται με ποταπά ερωτήματα, όπως ποιες ειδικότητες θα συμμετάσχουν στο διαγωνισμό σε περίπτωση που διεξαχθεί.

Οι αδιόριστοι, αναπληρωτές, ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει ελαστική εργασία και κατεδάφιση των αυτονόητων δικαιωμάτων μας στο «Νέο Σχολείο» των μνημονιακών περικοπών, των συνεχών εξετάσεων και της ημιμάθειας. Αν δεν ξεσηκωθούμε παρατεταμένα και ανυποχώρητα μαζί με όλο τον κόσμο της εκπαίδευσης τότε θα δουλεύουμε σε συνθήκες γαλέρας, όποτε και εάν συγκυβέρνηση-Τρόικα-ΔΝΤ θέλουν, με το ωράριο και τους όρους που θέλουν.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ

μόνιμη και σταθερή εργασία, μαζικούς διορισμούς, μισθολογική αξιοπρέπεια, ενιαίο δεκατετράχρονο σχολείο για όλα τα παιδιά που θα μορφώνει και θα δημιουργεί κριτικά σκεπτόμενους ανθρώπους

ΣΥΝΤΟΝΙΖΟΜΑΣΤΕ

με Συλλόγους εκπαιδευτικών Π.Ε. και ΕΛΜΕ για κοινές δράσεις και κινητοποιήσεις το επόμενο διάστημα, καθώς και με πρωτοβουλίες και επιτροπές ανέργων για επιδόματα ανεργίας και πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χωρίς όρους και προϋποθέσεις

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ

στους απεργούς χαλυβουργούς και είμαστε έμπρακτα αλληλέγγυοι σε όλους τους κλάδους του ιδιωτικού τομέα που βρίσκονται σε απεργιακό αγώνα και κινητοποιήσεις. 

 

ΔΕΥΤΕΡΑ, 30 ΓΕΝΑΡΗ, 11π.μ., ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

 

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΑΔΙΟΡΙΣΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ-ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ

Ένταξη - Η άρνηση του αυτονόητου

Είναι μέρες τώρα που παρακολουθούμε τις απέλπιδες προσπάθειες του Υπουργείου Παιδείας και των στελεχών του, να προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαβάλουν την έννοια της ένταξης. Ως ιδανικοί αυτόχειρες κατάφεραν το ακατόρθωτο. Στρέψαν μια ολόκληρη κοινωνία, ακόμα και όσους συμφωνούν με την συγκεκριμένη ένταξη, εναντίο της.

Εντελώς σχιζοφρενικά, με τις ενέργειές τους, «κάψανε» ό,τι δήθεν υποστήριζαν με τα λόγια τους. Διότι ένταξη αυτόματα, με διοικητική πράξη, δεν μπορεί να γίνει ποτέ. Η ένταξη θέλει προετοιμασία όλων των εμπλεκόμενων πλευρών. Όσοι γνωρίζουν, έστω τη θεωρητική της προσέγγιση, παραδέχονται ως απαραίτητες προϋποθέσεις, τα στάδια και την διαδικασία.

Η υποκρισία των υπεύθυνων-ανεύθυνων στο απόγειό της. Αν ήταν μέρος της πολιτικής τους δεν θα περίμεναν ένα πρόγραμμα ή μια καταδικαστική απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, για να  υλοποιήσουν τα ενταξιακά τους σχέδια. Άλλωστε αυτοί που απεντάσσουν διάφορα τμήματα της κοινωνίας, δεν είναι δυνατόν να δηλώνουν υποστηρικτές της.

Επειδή είμαστε υπέρμαχοι του αυτονόητου, προτείνουμε αναστολή της αυτόματης επιβολής, καλή προετοιμασία όλων των πλευρών, αξιοποίηση της γνώσης και της εμπειρίας και ολοκληρωμένο σχεδιασμό για το άμεσο μέλλον.

ΚΟΙΝΗ  ΔΡΑΣΗ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ